In de alternatieve media lijkt er een groeiende bezorgdheid te bestaan over een nieuwe epische financiële crash op Wall Street. Dat is op zichzelf een reden tot zorg. We hebben tenslotte slechts twee grote crashes gehad in de afgelopen 89 jaar: één van 1929 tot 1933 en één van 2008 tot 2009. Waarom wordt er vandaag de dag opnieuw gespeculeerd over een op handen zijnde crash - en waardoor hebben wij het gevoel dat dat spoedig zal komen?.
Vorige week publiceerde JPMorgan Chase een uitgebreid
onderzoeksrapport waarin analist
Marko Kolanovic
suggereerde dat in
het geval van een nieuwe Wall Street-crisis, de Federal Reserve niet
alleen zijn bevoegdheden in geval van een noofsituatie zou moeten
laten herstellen (om giftige schulden op te kopen), maar dat de
Federal Rerserve ook de bevoegdheid zou moeten krijgen om ook aandelen
op te kopen - een ongekende actie voor de Amerikaanse centrale bank...
of op zijn minst ongekend voor zover het publiek dat weet.
De verontwaardiging over die suggestie ligt in het feit dat de
grootste banken in Wall Street, waaronder JP Morgan Chase, de "marktvraag"
voor hun aandelen kunstmatig hebben opgepompt door gezamenlijk voor
honderden miljarden (!) dollars uit te geven om hun eigen bankaandelen
terug te kopen in plaats van die te gebruiken om leningen te
verstrekken aan kredietwaardige bedrijven - het belangrijkste doel van
een bank om te helpen bij het laten groeien van banen en de economie.
Nu suggereert JP Morgan Chase dat de Federal Reserve de ultieme koper
moet zijn wanneer de markt besluit dat de reële waarde van die
bankaandelen opnieuw moeten worden beoordeeld.
Waar bij ons de alarmbellen afgaan voor een nieuwe op handen zijnde
financiële crash is het volgende:
afgelopen zondag waren de drie "meesterbreinen" van de ongekende
bailout van Wall Street over de periode 2007 tot 2010 (inclusief de
geheime financiering van zo'n $ 16,1 biljoen (!) aan cumulatieve
leningen tegen bijna nul procent rente aan de criminele banken van
Wall Street en hun buitenlandse samenzweerders) in
een ingezonden stuk
in de New York Times aan het zeuren dat "het Congres enkele tools
heeft weggenomen die voor ons cruciaal waren tijdens de paniekerige
crisis in 2008. Het is tijd om ze terug te brengen."
We hebben het natuurlijk over de voormalig voorzitter van de Federal
Reserve Ben Bernanke, de voormalig president van New York Federal
Reserve Bank en Amerikaans staatssecretaris Tim Geithner, en
oud-Amerikaanse minister van Financiën Hank Paulson - allemaal tot
over hun oren verwikkeld in de financiële crisis - die het volgende
(door ons vertaald) schreven in de OpEd:
“Hoewel wij en andere financiële regelgevers de crisis niet voorzagen,
zijn we agressief te werk gegaan om het te stoppen. De Federal Reserve
trad op in haar traditionele rol als geldschieter "in laatste
instantie" en verstrekte enorme hoeveelheden kortetermijnleningen aan
financiële instellingen die geconfronteerd werden met bank-runs,
terwijl de rentetarieven bijna tot nul daalden.”
Op aandringen van de Amerikaanse senator Bernie Sanders werd een
amendement toegevoegd aan de Dodd-Frank financiële
hervormingswetgeving van 2010, die het Government Accountability
Office (GAO) machtigde om een audit uit te voeren van de crisis-leningsprogramma's
van de Federal Reserve. Dat rapport (PDF) werd vrijgegeven door de GAO in
2011. Het betwist volledig de bewering van Bernanke, Geithner en
Paulson dat de Federal Reserve handelde "in zijn traditionele rol als
geldschieter van de laatste instantie".
Het rapport stelt het volgende:
“De omvang en de aard van deze hulp vormden een ongekende uitbreiding
van de traditionele rol van het Federal Reserve System als
lender-of-last-resort bij deposito-instellingen.”
In het GAO-rapport wordt opgemerkt dat de Federal Reserve Bank van New
York werd aangesproken om de meeste leningsprogramma's van de Fed te
beheren, terwijl ceo's van enkele van de grootste banken op Wall
Street al jaren in de raad van bestuur zaten. Zoals we eerder op onze
site meldden zat Sanford (Sandy) Weill, terwijl hij voorzitter en/of
ceo van Citigroup was, in de bestuursraad van de New York Federal
Reserve Bank, omdat de bank tientallen miljarden dollars opstapelde
aan giftige buiten de balans geplaatste schulden, die uiteindelijk
werden omgevormd tot Structured Investment Vehicles (SIV's).
De Fed mag geen leningen verstrekken aan insolvabele instellingen en
toch bleek uit het GAO-rapport dat Citigroup de grootste ontvanger was
van de geheime noodleningsprogramma's van de Fed en een cumulatief
bedrag van maar liefst $ 2,5 biljoen (ofwel $ 2500 miljard) ontving.
Citigroup ontving ook op maat gesneden hulp van de Fed. Op 20 augustus
2007 verstrekte de Federal Reserve aan Citigroup een vrijstelling die
het toeliet om tot $ 25 miljard van zijn door de FDIC verzekerde
depoitobank door te sluizen naar speculanten bij zijn broker-dealereenheid.
De Fed verklaarde in haar machtigingsbrief dat de bank "goed is
gekapitaliseerd".
Maar dat is niet hoe Sheila Bair, voormalig hoofd van de Federal
Deposit Insurance Corporation tijdens de crash, de situatie van
Citigroup beschreef in haar boek "Bull by the Horns". Bair schrijft:
“Tegen november (2008) kwam de zogenaamd solvabele Citi weer in de
problemen, omdat de bank een nieuwe bailout van de overheid nodig had.
De markt wilde niets weten van de OCC's en de strategie van de New
York Fed om net te doen alsof Citi zo gezond was als de andere
commerciële banken. Citi had geen winstgevend kwartaal sinds het
tweede kwartaal van 2007. De verliezen waren niet toe te schrijven aan
oncontroleerbare "marktomstandigheden"; ze waren te wijten aan zwak
management, hoge niveaus van leverage en buitensporige bereidheid tot
het nemen van risico's. Het leed grote verliezen als gevolg van hun
blootstelling aan een virtuele hitlijst van risicovolle leningen,
subprime hypotheken, "Alt-A"-hypotheken, creditcards, leveraged
leningen en slecht gedekt commercieel vastgoed.
Het had zich tegoed gedaan aan exotische CDO's en andere bijzondere
effectenproducten. Het boekte verliezen op credit default swaps die
waren afgesloten met zwakke tegenpartijen en het vertrouwde op
instabiele, volatiele financiering - veel kortetermijnleningen en
buitenlandse deposito's.
Als je een definitieve lijst wilde maken van alle slechte praktijken
die tot de crisis hadden geleid, dan hoefde je alleen maar naar de
financiële strategieën van Citi te kijken ... Bovendien waren er
praktisch geen zinvolle controlemaatregelen tegen de bank genomen door
het OCC. of de NY Fed ... In plaats daarvan stonden de OCC en de NY
Fed nog steeds achter die zieke bank die nog steeds grote dividenden
betaalde en net deed alsof het gezond was."
Toen Citigroup zijn neergaande doodsspiraal binnenging, ging Geithner
regelmatig op pad met de leidinggevenden van Citigroup - dat blijkt
uit zijn afsprakenkalender die laat zien dat hij 29 ontbijten,
lunches, diners en andere vergaderingen met leidinggevenden van
Citigroup had gehouden. Op 25 januari 2007 nodigde Geithner niet
alleen Weill uit om te lunchen bij de New York Fed, maar Geithner
bracht zijn tienerdochter mee naar de lunch. De afspraakkalender van
Geithner toont Elise Geithner, zijn dochter, die zijn auto met
chauffeur deelt om samen met haar vader te werken om hem vervolgens
bij Sandy Weill bij de lunch te vergezellen. Een vreemde gang van
zaken. Een paar maanden later, op 17 mei 2007, kwam Geithner bij Weill
voor het ontbijt in het dure Four Seasons.
Volgens de New York Times had Geithner zelfs een jobaanbieding van
Weill om eind 2007 de ceo van Citigroup te worden naarmate de
verliezen van meerdere miljarden dollars toenamen. Geithner wees het
aanbod af en werd in 2009 US Treasury Secretary, waar hij een sterke
voorstander was om Citigroup overeind te houden.
We zullen nooit weten hoeveel dubieuze zaken Bernanke deed met de
grote banken van Wall Street, omdat hij tijdens de crisis weigerde de
details van 84 geheime vergaderingen vrij te geven toen hij nog Fed-voorzitter
was, gesprekken waarvan de meeste tijdens de werkdag plaatsvonden.
En wat Paulson betreft, hij ontving een
enorme meevaller
bij de
verkoop van zijn $ 480 miljoen in aandelen van Goldman Sachs, toen hij
Goldman als ceo verliet om US Treasury Secretary te worden in 2006,
waarbij hij vooruitliep op de details van de kwalijke rol die Goldman
Sachs in de subprime-crisis heeft gespeeld
De mogelijkheid van de Fed om biljoenen dollars aan geheime leningen
aan onbetrouwbare banken te verstrekken, werd ondergebracht in Sectie
1101 van de Dodd-Frank financiële hervormingswetgeving van 2010. Het
mandaat bepaalt dat de Fed geen geld kan uitlenen aan een bank die
insolvent is. Het verbiedt ook de Federal Reserve om zijn acties
geheim te houden voor het Congres.
De wetgeving bepaalt ten dele:
“De (Federal Reserve) Board verstrekt aan het Committee on Banking,
Housing, and Urban Affairs of the Senate en het Committee on Financial
Services of the House of Representatives niet later dan 7 dagen nadat
de Board toestemming heeft gegeven voor een lening of andere
financiële bijstand op grond van deze paragraaf, een rapport dat de
rechtvaardiging bevat voor het uitoefenen van de bevoegdheid om
dergelijke hulp te verlenen; de identiteit van de ontvangers van
dergelijke hulp; de datum en het bedrag van de bijstand en de vorm
waarin de bijstand werd verleend; en de materiële voorwaarden van de
assistentie, waaronder - de duur; het verpand onderpand en de waarde
daarvan; alle rente, vergoedingen en andere ontvangsten of
waardevolle zaken die in ruil voor de bijstand moeten worden ontvangen;
eventuele eisen die aan de ontvanger worden gesteld met betrekking tot
werknemersvergoeding, uitkering van dividenden of enige andere
zakelijke beslissing in ruil voor de bijstand; en de verwachte kosten
voor de belastingbetalers van dergelijke hulp...."
Die verwijzing naar "employee compensation" (werknemerscompensatie)
kwam voort uit het feit dat Wall Street enorme hoeveelheden
bailout-geld had gekregen en vervolgens miljoenen dollars aan bonussen
aan leidinggevenden had betaald.
De $ 16.1 triljoen van de Federal Reserve aan de continue
crimineel-actieve Wall Street-banken stond in schril contrast met de
schamele fondsen die werden aangeboden aan huiseigenaren die het
slachtoffer waren van de uiteindelijke economische implosie. In
januari 2017 bracht de GAO een studie uit die aantoont dat de federale
overheid met ingang van 31 oktober 2016 $ 22,6 miljard (60%) van het $
37,51 miljard grote Asset Relief Program (TARP) had uitgegeven die was
bestemd voor noodlijdende huiseigenaren.
Niet alleen het politieke systeem in de VS is tot op het bot corrupt,
het financiële systeem is wellicht nog een graadje erger.