De Dot-com-zeepbel was een van de pogingen om de crash eind jaren 90 te verhelpen. Veel mensen realiseren zich niet dat één van de redenen voor 9/11 was om het als voorwendsel te kunnen gebruiken om de rentetarieven tot nul te laten dalen. De machthebbers in de wereld konden immers niet toegeven dat het wereldwijde financiële systeem ten einde loopt. Men een externe reden nodig om de rentetarieven te verlagen - destijds de enige mogelijkheid om het financiële systeem op dat moment te redden. Na 2008 was er nog zo'n actie nodig, dus we kregen quantitative easing, "kwantitatieve versoepeling", die leidde tot de huidige bubbels op de aandelen- en woningmarkt. Omdat de weggestopte QE niet werkte, de rente laag is en de schulden torenhoog, zitten we nu opgescheept met een situatie die erger is dan de voorgaande crises bij elkaar.
Hoe kunnen de centrale banken, de veroorzakers van deze ellende, hier onderuit komen?
We lazen gisteren in het
Financieele Dagblad
o.a. het
volgende:
De Europese Centrale Bank (ECB) voorziet de komende tijd een 'relatief
krachtige stijging' van de zogeheten 'kerninflatie', de inflatie
zonder de volatiele voeding- en energieprijzen. Dat zei president
Mario Draghi van de ECB maandagmiddag in het Europees Parlement.
...
De ECB zou mogelijk vanaf de herfst van 2019 langzaam de rente willen
verhogen, al liet Draghi zich daar eerder niet over uit.
Bijna elk aspect van de wereldwijde economische neergang, die
ogenschijnlijk begon in 2007-2008 en nog steeds voortduurt tot op de
dag van vandaag, is terug te voeren op de acties en het beleid van
centrale banken. De Federal Reserve gebruikte bijvoorbeeld kunstmatig
lage rentetarieven en gemakkelijk geld om een zogenaamd risicovrije
leenomgeving te creëren. Dit vertaalde zich in een enorme hoeveelheid
giftige hypotheekschuld samen met een kluwen van derivaten (Mortgage
Backed Securities), verbonden aan die schuld.
De Fed negeerde alle signalen en alle waarschuwingen van de
alternatieve media. Agentschappen zoals S & P ondersteunden het
verhaal van de Fed dat alles goed was, omdat ze AAA-ratings gaven aan
een eindeloze reeks toxische marktproducten. De mainstream media
steun(d)en de Fed door iedereen aan te vallen die beweerde dat de
Amerikaanse economie onstabiel was en dat een neergang daarvan niet
lang op zich laat wachten. In dat tijdperk van de economie werd de
waarheid effectief door het systeem voor het publiek verborgen
gehouden via relatief standaard middelen. Vandaag de dag zijn de zaken
evenwel veranderd.
Sinds de crash van 2008 zijn talloze economen en voormalige Fed-functionarissen
publiekelijk naar buiten gekomen om toe te geven dat de centrale bank
enigszins verwijtbaar is. Alan Greenspan beweerde in 2008 voor het
eerst dat de Fed "een fout had gemaakt" in haar analyse en het
potentieel van een bubble op de financiële markten over het hoofd had
gezien. Toen, in 2013, kwam hij naar buiten en liet alle centrale
bankiers weten dat er een bubble aanwezig was, maar dat ze geloofden
dat de markten zichzelf zouden corrigeren zonder veel schade aan te
richten aan het bbp of de rest van de economie.
De reguliere financiële media gaven de Fed de schuld voor de
omstandigheden die de crisis veroorzaakten, maar droegen
tegelijkertijd excuses voor hen aan. Het verhaal was dat de Fed
verblind was door perifere factoren en dat het de fundamenten had
genegeerd. De centrale bankiers hadden zichzelf "in een hoek" geduwd
met lage rentetarieven en hadden dit uit onwetendheid gedaan.
Dit is hetzelfde verhaal dat Alan Greenspan gebruikte om elke
verantwoordelijkheid van de Fed af te wijzen tijdens de ineenstorting
van de marktbubble in de jaren negentig. Greenspan pleitte toen tegen
het idee om de rente te verhogen als reactie op de bubble, omdat het
"de hele economie in gevaar zou brengen". Interessant is dat het
verhogen van de rente naar een zware schuldenmarkt en economie (de
Amerikanen noemen het een leveraged economy) precies dàt is wat de Fed
heden ten dage doet onder de huidige Fed-voorzitter Jerome Powell.
Dit patroon van bellenblazen en ze vervolgens uiteen laten spatten,
wat resulteert in financiële chaos, gaat vrij lang terug. In de jaren
twintig van de vorige eeuw leidden het lage rentebeleid en het
gemakkelijke geld van de Fed tot de bubble-omstandigheden van oktober
1929, een maand die de geschiedenis in ging als het begin van de Grote
Depressie. De Fed verhoogde vervolgens de rentetarieven in de vroege
jaren 30 van de vorige eeuw, wat vervolgens leidde tot een hernieuwde
crisis en de Depressie tot diep in het volgende decennium verlengde.
Het duurde meer dan 70 jaar voor een Fed-official eindelijk schuld
erkende voor de ramp, en het gebeurde in 2002 tijdens een toespraak
van Ben Bernanke op de "Conference To Honor Milton Friedman ... On
Occasion Of His 90th Birthday":
In short, according to Friedman and Schwartz, because of
institutional changes and misguided doctrines, the banking panics of
the Great Contraction were much more severe and widespread than would
have normally occurred during a downturn.
Let me end my talk by abusing slightly my status as an official
representative of the Federal Reserve. I would like to say to Milton
and Anna: Regarding the Great Depression. You’re right, we did it.
We’re very sorry. But thanks to you, we won’t do it again.
(Kortom, volgens Friedman en Schwartz,
vanwege institutionele veranderingen en misleide doctrines, was de
paniek van de banken over de Grote Krimp veel ernstiger en
wijdverspreider dan normaal zou zijn gebeurd tijdens een recessie.
Ik wil mijn toespraak beëindigen door mijn status als officiële
vertegenwoordiger van de Federal Reserve enigszins te schenden. Ik zou
tegen Milton en Anna willen zeggen: wat betreft de Grote Depressie. Je
hebt gelijk, we hebben het gedaan. Het spijt ons heel erg. Maar
dankzij jou zullen we het niet nog een keer doen.)
Het moge duidelijk zijn dat Bernanke hier loog. De Fed heeft het
proces van "bubble and burst"-economieën voortgezet met behulp van het
manipuleren van rentetarieven en haar balans als wapens tot ver in de
nieuwe eeuw, en toch zijn maar heel weinig analisten bereid om te
erkennen dat de centrale banken deze crises met opzet creëren.
Door de eeuwen heen heen hebben economische calamiteiten vaak geleid
tot consolidatie van rijkdom en vermogen in de handen van de top 1%.
Dit gebeurde tijdens de Grote Depressie toen grotere globalistische
banken, zoals JP Morgan, duizenden kleinere lokale banken opslokten of
vernietigden totdat alleen de grote spelers waren overgebleven. In de
nasleep van de crash van 2008 hoef je alleen maar te kijken naar de
historische vergroting van de welvaartskloof, aangezien de top 1% -
met medeweten en steun van politici - hard op weg is om tweederde van
de rijkdom van de wereld in 2030 in haar bezit te hebben. Of we kunnen
kijken naar de absorptie van de huizenmarkt door conglomeraten als
Blackstone omdat het eigendom van particuliere woningen na de crash
gedaald is.
We hebben er vaker op gewezen en blijven het herhalen dat de volgende
economische ramp groter zal zijn dan alle bubbels van de afgelopen 100
jaar samen, en de intentie van de bankelites is om een volledige
wereldwijde centralisatie van alle activa en middelen tot stand te
brengen. Dankzij het internet heeft het grote publiek dit keer echter
de mogelijkheid om meer achterdocht te hebben bij de handelswijzen van
de centrale banken en hun motieven tijdens dergelijke gebeurtenissen.
Omdat na de crash van 2008 centrale banken en hun gerelateerde
instellingen meer in de belangstelling staan, kunnen zij niet meer
alleen vertrouwen op de mainstream media of overheidsinstanties zoals
statistiekbureau's om hun acties goed te praten. Ze hebben nu een
rookgordijn nodig.
Een (wereldwijde) handelsoorlog is in dit opzicht zo perfect, dat het
ons inziens niet anders kan dan dat het gepland is.
Hier zijn vier redenen voor aan te voeren:
1) De handelsoorlog biedt dekking voor ont-dollarisering: door
opkomende markten, die eerder met handen en voeten gebonden waren aan
gemakkelijk geld van de Fed, werden dollars gebruikt om kunstmatige
noodhulp te bieden aan hun noodlijdende economieën. Nu de Fed de rente
verhoogt en de balans verlaagt, droogt die stroom dollars op.
Opkomende markten beginnen alternatieven te zoeken en vinden die,
omdat ze geen andere keuze hebben. Dit betekent meer bilaterale
handelsovereenkomsten die de dollar omzeilen.
Het voordeel voor de Fed is dat de handelsoorlog kan worden gebruikt
als een zondebok voor landen die de dollar dumpen, zogenaamd door de
economie van de VS schade toe te brengen. Landen als Turkije en
Rusland zouden volgens dit scenario al begonnen zijn te werken aan
deze uitkomst.
2) De handelsoorlog geeft investeerders en andere landen een reden om
Amerikaanse staatsobligaties te dumpen: Rusland heeft dit proces al
langere tijd voorzien en dumpt bijvoorbeeld ten minste de helft van
hun Amerikaanse staatsobligaties in één maand tijd. Het is slechts een
kwestie van tijd voordat China dezelfde methode gebruikt als
vergelding voor de verhoogde Amerikaanse importtarieven.
De mainstream media zullen blijven beweren dat dit geen grote
bedreiging voor de Amerikaanse economie is, maar houden wel rekening
met de mogelijkheid dat de Chinese handelspartners haar leidende
positie zullen volgen en een "besmetting" van op de Amerikaanse
schatkistpapieren zullen veroorzaken. Als de VS van haar aanzienlijke
schuldenpositie buitenlandse investeringen niet zal kunnen handhaven,
zal de Amerikaanse economie imploderen. De Federal Reserve heeft
ervoor gezorgd dat er geen beleidsinstrumenten over zijn om die
economie nog te redden als dit gebeurt. Buitenlandse houders van
Amerikaanse schuldpapieren hebben openlijk over deze optie gesproken
sinds de crash van 2008. De handelsoorlog legt nu alle verwijten neer
bij de VS (althans in termen van historisch perspectief) voor wat er
hierna gebeurt.
3) De handelsoorlog levert een excuus voor de inflatie: met de steeds
verder toenemende importtarieven voor goederen en materialen uit de
hele wereld zullen de (Amerikaanse) retailprijzen alleen maar stijgen,
maar het echte inflatiegevaar zal van de Fed komen. De echte inflatie
ligt al ver boven de Fed-doelstellingen. De geldcreatie die de
centrale bank gebruikte om de schuldencrisis te vertragen, creëerde
een nog grotere bubble in de dollar zelf. Met een nieuw aanscherpend
beleid zal er een stormloop van dollars terugkeren naar de VS, omdat
de opkomende markten ont-dollariseren. Zonder dat de Fed een constante
stimulans geeft zal het gebruik van dollars als de wereldreservemunt
uiteindelijk onhoudbaar worden. Dit alles zal (nog steeds) worden
toegeschreven aan importtarieven en handelsgeschillen, en niet aan de
Federal Reserve.
4) De handelsoorlog biedt het excuus voor een hernieuwde markt-crash:
toen de Fed zijn reddingsmaatregelen en kwantitatieve versoepeling
lanceerde, waren het aandelen uit de opkomende markten die voor het
eerst exponentieel uit de diepe put begonnen te klimmen die door de
schuldencrisis waren veroorzaakt. Amerikaanse en Europese aandelen
volgden tot de krankzinnige hoogterecords van de bull market die nog
steeds waarneembaar zijn. Nu de Fed de stimulus beperkt en de balans
verlaagt, zijn het de opkomende markten die als eerste zullen crashen.
De vraag is, zullen de westerse markten er achteraan gaan? We
achten die kans bijzonder groot.
Fed-voorzitter Powell gaf dit ook tot op zekere hoogte toe in
verklaringen die hij in de Fed-notulen van oktober 2012 had laten
vastleggen. Hij is zich terdege bewust van de gevolgen van het
wegnemen van de pijlers van de lage rente en de aankoop van activa
door de Fed, maar toch gaat hij door met het plan. Waarom? Omdat een
nieuwe marktcrash de schuld is van Trump en de handelsoorlog. Trump
heeft alle eer en lof voor de huidige markthoogtepunten naar zich
toegetrokken, en nu is hij ook de schuldige voor alles wat er de
komende twee jaar gaat gebeuren.
5) De handelsoorlog biedt ook dekking voor de demonisering van
conservatieve idealen: het concept van het verhogen van import
tarieven op buitenlandse goederen om lokale productie en
zelfvoorziening aan te moedigen is een tactiek zo oud als Amerika zelf.
Het is conservatief van aard en kan een effectieve maatregel (in de
juiste handen) zijn. Maar dit vereist een bestaande industriële basis
en relatief stabiele economische omstandigheden. Een economie met
schuldenverslechtering die zich wanhopig vastklampt aan de
reservestatus van zijn valuta en eeuwigdurende fiat-inflatie is de
slechtste omgeving om importtarieven te verhogen. Waar het op neer
komt is dat Amerika weinig tot geen invloed heeft op zijn concurrenten
omdat het land meer van hen afhankelijk is dan andersom.
Het bewijs is duidelijk te zien aan het feit dat het Amerikaanse
handelstekort alleen maar blijft stijgen naarmate de handelsoorlog
vordert. Sommige mensen hebben betoogd dat dit te wijten is aan
Amerikaanse retailers die hun aankopen uit het buitenland verhogen
voordat de nieuwe tarieven van kracht worden, maar de kleine
stijgingen in de voorraden van de Amerikaanse detailhandel
ondersteunen deze theorie niet. De voortdurende daling van de
voorraden voor de verkoop wijst ook op een dalende consumentenmarkt in
de Verenigde Staten.
Wanneer het duidelijk wordt dat de handelsoorlog faalt, zal de
globalistische droom van het demoniseren van conservatieve economische
modellen en waarden gemakkelijker te realiseren zijn. Omdat alle
fiscale crises op het bordje van Trump gegooid zullen worden en dus
ook bij de conservatieven, zal het publiek worden verteld dat de enige
oplossing is om extreem over te stappen naar de andere kant van het
politieke en economische spectrum. Met andere woorden, toenemend
socialisme en globalisme.
Het succes van dit soort propaganda zal afhangen van het feit of
mensen voldoende zijn opgeleid om in de gaten te hebben wat de ECHTE
bron van de financiële kwalen in de wereld zijn. Als massaal geroepen
wordt: "Het is de schuld van Trump", dan heeft de wereld een probleem.
Als echter gezegd wordt "Het is de schuld van de centrale bankiers en
Trump was slechts hun marionet ..." dan hebben we misschien een kans
om te voorkomen dat het schip volledig zinkt.