Merkel heeft gisteren aangekondigd dat zij niet langer in aanmerking komt voor het partijvoorzitterschap van de CDU en dat zij slechts als bondskanselier tot 2021 beschikbaar zal zijn. Tot voor kort bestond het in haar visie niet dat die twee functies ooit gescheiden konden blijven, maar voor haar eigen belang laat ze dat principe nu los. Maar wat zal er nu verder gebeuren? Wie zal haar opvolger worden? En wat betekent dat? Zal er iets veranderen?
We lezen vanochtend in
de Volkskrant
het volgende:
Bondskanselier Angela Merkel is in december na achttien jaar niet
herkiesbaar als partijvoorzitter van de CDU. De vrouw die van
machtsbehoud haar expertise heeft gemaakt, laat vanaf nu anderen over
haar lot beschikken.
In dit artikel, waar de journalist weer eens de loftrompet steekt over
de Duitse bondskanselier, ontbreekt elk kritisch geluid. Mevrouw
Merkel wordt geconfronteerd met fouten van anderen en vervelende
omstandigheden, de schuld ligt elders en haarzelf valt niets te
verwijten.
De werkelijkheid is anders: als de journalist denkt dat zij anderen
over haar lot laat beschikken slaat hij volkomen de plank mis. "Der
Boss" voert haar eigen regie, zegt wel dat zij over drie jaar (!) geen
bondskanselier meer wil zijn, maar tegen die tijd is misschien alles
anders.
Een psychopate, bezeten van macht, met geen enkele empathie voor
anderen en een toekomstbeeld die eindigt bij haar eigen horizon.
"Wir schaffen das" waren de gevleugelde woorden van Angela Merkel in
2015 om haar onbeperkte welkomstbeleid te rechtvaardigen. Nu, veel te
laat, loopt de politieke carrière van de CDU-bondskanselier ten einde.
De 64-jarige is afgeschaft, en zal na meer dan 18 jaar niet opnieuw
het partijleiderschap uitoefenen.
Van alle mogelijke terugtredingsscenario's heeft zij de slechtste
gekozen, de Duitse toch nog niet eeuwige bondskanselier. Niet langer
de partij leiden is geen terugtocht. Afzien van de kandidatuur is niet
hetzelfde als verantwoordelijkheid. Het is alleen de bedoeling om geen
nieuwe verantwoordelijkheid te nemen. Ze misgunt haar potentiële
opvolger namelijk niet de triomf van de ontmanteling van haar beleid
en een mogelijk publiekelijk verwijt aan haar adres voor haar fouten.
Maar in plaats van aan te tonen hoe vergiftigd de aankondiging van
Merkel is dat ze nooit meer voor een politiek ambt in aanmerking wil
komen, valt Bouffier, die naast haar staat tijdens de persconferentie,
onmiddellijk in de modus "Lof voor haar levenslange daden".
De verkiezing in Hessen? Gebeurde er daar niet iets? Afgevinkt!
Op de persconferentie gaf de bondskanselier aan met het gedoe van de
dagelijkse politiek weinig te willen doen, een resterende kanselarij
met presidentiële flair misschien. Nu is het voor haar belangrijk om
met de juiste foto in de geschiedenisboeken te komen en haar eigen
termijnen te bekronen met iets dat toekomstige regeringen niet langer
van haar weg kunnen nemen.
De selfie met een migrant is daarvoor onvoldoende. Maar in sommige
opmerkingen in de persconferentie liet ze doorschemeren dat ze al
bezig was geweest met het idee om haar termijn te beperken en dat de
resultaten van deze reflectie in haar beslissing was meegenomen!
Dat is een leugen!
Eerst als een olifant door de porseleinkast denderen en dan met
opgestoken vinger bescheidenheid eisen bij de aanschaf van borden en
schalen. Het s wel slim - want wie kan, gezien de desolate situatie
van GroKo, een andere mening kunnen hebben dat er een afbakening van
de amtstermijnen moet zijn! Merkel's vierde termijn is bijna
archetypisch voor de noodzaak van een dergelijke regeling.
Angela Merkel heeft nu echter nog drie jaar om haar eigen gedenksteen
te graveren, terwijl aan de voet van haar sokkel gestreden wordt over
haar opvolging. Mutti is weg, Mutti kijkt toe, Mutti zal de
overwinnaar van deze strijd als het haar zint steunen (door hem of
haar te negéren) of te verzwakken (door diens beslissingen uitbundig
te prijzen).
Wie wil er in deze vijver - met een vooruitzicht van nog eens drie
jaar Merkel - de piranha zijn?
Het minimale doel om Merkel 5.0 te voorkómen kan
dan wel bereikt zijn, maar dat helpt het land helaas niet veel. Drie
jaar Merkel-tijd betekent een verdomd lange tijd van dooretteren en
voortslepen. Hoewel er voor veel politici nog steeds de hoop bestaat
dat de bondskanselier, met het oog op de een of de andere catastrofe,
"opnieuw kan nadenken", zoals ze deed in meditatie en zelfonderzoek na
Fukushima, en haar eigen moratorium zal verkondigen. Het maximale doel,
de kans ook, niet door een vrijwillig vertrek, maar door een moedige
politieke actie, zoals een motie van wantrouwen, de weg wèrkelijk vrij
te maken voor een nieuwe start - deze kans is voorgoed verloren.
Merkel kwam destijds in een verstarde CDU door politieke vadermoord op
Helmut Kohl aan de macht. Ze is dan ook niet van plan op deze zelfde
manier op te geven. In plaats daarvan zou de nu beginnende strijd om
de gedeeltelijke opvolging van Merkel zóveel stof kunnen doen oplaaien
dat tot december nauwelijks een ander onderwerp bij de burgers zal
doordringen.
Op de CDU-partijconferentie in Hamburg zal op 8 december niet over het
lot van het land worden beslist, maar wel twee dagen later in
Marrakesh, als het "Global Compact for Migration" moet worden
ondertekend. Daar gaat Merkel dan als bondskanselier haar land
verraden en het pact ondertekenen, echter niet als CDU-baas.
Vervolgens kan ze dan in alle rust van haar pensioen genieten en zich
in Uckermark in de handen wrijven vanwege de vèrstrekkende, rampzalige
gevolgen, als de migratiestromen uit Afrika de komende jaren pas goed
op gang komen. Heeft ze tòch haar plan van het vernietigen van
Duitsland, de Duitse cultuur en de Duitse bevolking gerealiseerd.
In haar lange ambtsperiode heeft ze van de CDU een lege huls gemaakt. En
zij heeft het beproefde, op stabiliteit gebaseerde partijensysteem op
het geweten. In 2005, bij het begin van haar kanselierschap, wijdde ze
zich aan asymmetrische demobilisatie om haar macht op de lange termijn
veilig te stellen. Met andere woorden, zij heeft de CDU steeds verder
naar links geduwd (trefwoord: opschorting van de verplichte militaire
dienst, invoering van het minimumloon, afschaffe van kernenergie),
zodat ze potentiële SPD-kiezers quasi-euthanaseerde en de partij
marginaliseerde.
Tegelijkertijd heeft Merkel de conservatieven uit de CDU geduwd, en
negeerde zij de rechtervleugel van de partij op een neerbuigende
manier. In 2009 verdedigde ze haar kanselierschap en vier jaar later
haar coalitiepartner FDP uit de Bondsdag gebonjourd. In 2013 werd de
AfD opgericht, Merkel won met zo'n 41% bijna de absolute meerderheid
van de mandaten. In 2017 kon ze in functie blijven, want ondanks de
hoge verliezen kon tegen de Unie niet worden geregeerd.
In Hessen zou echter een coalitie kunnen worden gevormd zonder de CDU
en de AfD. De toverkrachten van Merkel zijn uitgewerkt. Nu schommelt
de partij van Konrad Adenauer en Helmut Kohl landelijk in de enquêtes
tussen de 24% en 26%. Een ramp.
Met Merkel gooit nu een CDU-baas de handdoek, een bondskanselier die
altijd schijt had aan de nationale vraagstukken. Even ter herinnering:
bij de verkiezingsoverwinning in 2013 greep ze op een podium de Duitse
vlag uit de handen van haar secretaris-generaal Hermann Gröhe.
Een bekend beeld trouwens, ook in ons land, waar de politiek nu niet
bepaald overloopt van vaderlandslievendheid, met zo'n klein lullig
vlagje in de Tweede Kamer.....
Het heeft meer dan een jaar geduurd voordat Merkel genoegen nam met
een gesprek met de familieleden van de terreurslachtoffers van de
Breitscheidplatz. Nul komma nul empathie. Echter, als het ging om de
slachtoffers van de NSU-terreurcel, meestal migrantiërs, gaf Merkel al
vrij snel opdracht tot een officiële herdenkingsceremonie en
verontschuldigde zij zich bij de familieleden.
Onthutsend was in 2016 haar verklaring, die precies weergaf hoe zij
over de Duitsers denkt. Dat zijn "zij die hier al een tijdje wonen" in
vergelijking met degenen die "nieuw aangekomen zijn". Hier zien wij
een anti-Duitse mevrouw die de migrantenorganisaties naar de mond
praat.
Op haar conto als "baas" van de CDU kunnen we ook haar beleid van de
ongebreidelde toevloed van migranten schrijven. Merkel zelf erkende
dat dit beleid Duitsland heeft verdeeld. Het heeft ook Europa verdeeld,
omdat haar plan om migranten te verdelen - door middel van quota over
de afzonderlijke EU-landen - is mislukt. Tussen West- en Oost-Europa
loopt wat dat betreft een diepe greppel. Het politieke klimaat in de
EU is vergiftigd. Tijd om de aantallen en het tempo van de gedwongen
migratie verder op te voeren!
Het klimaat wat betreft de vrijheid van meningsuiting in Duitsland is
ook vergiftigd... de grootste blunder van Merkel. Niet in de laatste
plaats om het links-liberale establishment te behagen, het zij
toegelaten, ondersteund door de mainstream media, dat critici van haar
migratiebeleid als nazi's werden weggezet en ze werden beschuldigd van
racistische aantijgingen.
Een dieptepunt van de discussiecultuur werd bereikt toen Merkel het
migratiekritische boek van de bestsellerauteur Thilo Sarrazin
ongelezen kwalificeerde als "niet nuttig". Zo kennen we haar DDR van
de jaren tachtig weer, toen SED ministers van Cultuur
systeemspecifieke boeken belasterden.
Of wat te denken van het volgende "hoogstandje": tijdens een
gezamenlijke persconferentie van Merkel en de Turkse leider Erdogan
werd de Turkse journalist Ertugrul Yigit (op verzoek van Erdogan)
verwijderd. De journalist droeg uit protest een T-shirt met daarop de
tekst "vrijheid voor journalisten in Turkije".
Volgens de journalist heeft de Duitse overheid hem te verstaan gegeven
medio januari het land te hebben moeten verlaten.
"Als de euro faalt, faalt Europa", zei Merkel tegen critici van haar
euro-reddingsbeleid. Maar de koudhartigheid waarmee ze haar beleid als
alternatiefloos verklaarde, viel op. Dat komt omdat het verengde
klimaat van de vrijheid van meningsuiting aanzienlijk heeft
bijgedragen aan de oprichting en het succes van de partij "Alternative
für Deutschland" (AfD). Sinds zondag zitten hun afgevaardigden in alle
16 deelstaatparlementen, gedurende een jaar in de Bondsdag en
gedurende vier jaar in het Europees nepparlement. De spreekkoren
"Merkel must go" waren aanvankelijk alleen te horen op de
demonstraties AfD en Pegida, maar hebben het grote publiek inmiddels
allang bereikt. In dit opzicht heeft de AfD bijgedragen aan het feit
dat de carrière van Merkel ten einde loopt.
Of door besluit van Merkel een coalitie tussen de Unie en AfD al dan
niet tot een verre toekomst maakt, hangt in essentie af van twee
factoren. De AfD moet voorkómen dat zij via slinkse politieke wegen
gerechtelijk wordt aangepakt en "kaltgestellt". De CDU moet vervolgens
de opvolging van Merkel nog regelen. Voor secretaris-generaal Annegret
Kramp-Karrenbauer, de "kleine Merkel", is de AfD taboe. Of dit ook
geldt voor Jens Spahn, die zichzelf als een conservatief ziet, zal
blijken.
Al jaren lang dreigt het establishment: wie niet voor ons kiest, is
een nazi. Volgens deze redenering waren veel inmiddels geïntegreerde
migranten bij de Landtagswahl in Hessen óók een nazi, extreem rechtse
figuren en racisten. Want een aanzienlijk deel van mensen met een
migratie-achtergrond lieten bij de Landtagswahl in Hessen het
establishment de vinger zien. Uit een enquete van Infratest dimap
blijkt:
Een bijzonder punt van aandacht betreft de AfD: onder haar kiezers
bevonden zich méér burgers mèt een migratie-achtergrond dan zonder! We
zien hier een herhaling van het fenomeen dat de Amerikaanse mainstream
media eerder met stomheid geslagen heeft: nog nooit hadden zoveel
gekleurde Amerikaanse burgers en Latino's op republikeinse kandidaten
gestemd als in het geval van Donald Trump.
Nee, van Merkel zijn we voorlopig nog niet af. Ook niet van haar goede
"vrienden" in de EU, de vele regeringsleiders die de bevelen van deze
psychopate maar al te graag opvolgen. Want méér geld en macht....
daarvoor zijn veel politici zelfs bereid hun kiezers en hun land te
verraden.