Tot eind van het jaar moet Merkel het nog volhouden, want in december zijn er twee gebeurtenissen die haar levenswerk kunnen voltooien: het verlengen van de sancties tegen Rusland en het tekenen van het Migratiepact. Pas dan kan zij achterover leunen en constaterenn dat de vernietiging van Duitsland en de Europese Unie hun definitieve eindstadia zijn ingegaan.
Angela Merkel heeft gekozen voor een langdurend afscheid. Eigenlijk
zit zij vastgeroest aan de macht en wil daarvan genieten tot de
laatste seconde. Pas voor de volgende verkiezingen wil ze de
kanselarij verlaten. De vrouw, die meestal wordt afgebeeld als
berekenend ("koele natuurkundige"), zou zich dit keer wel eens kunnen
vergissen. Haar blokkeringstactiek is te doorzichtig. Ze is absoluut
niet bezig met een verandering in de politiek, want als ze in functie
(van bondskanselier) blijft, betekent het drie jaar lang "doormodderen"
- zelfs met open grenzen. Drie jaar tot de legislatuur afloopt en er
hoe dan ook opnieuw wordt gekozen.
Alleen de ellende en de steeds verder afnemende steun wat betreft haar
autoriteit heeft haar gedwongen haar partijpolitieke einde nu aan te
kondigen. De kanselier heeft met besluit vast te houden aan het
kanselierschap echter een kans gemist op een glansvolle aftocht. Ze is
volgens ons echter van mening dat het een laatste redmiddel is om de
controle te behouden over wat er gaat komen.
In plaats daarvan lijkt haar aankondiging meer op een manoeuvre om de
resterende macht zo lang mogelijk vast te kunnen houden. Het afzien
van het partijleiderschap is een bliksemafleider, want vanaf het
allereerste begin was zij verzekerd van de macht door die positie,
terwijl ze er in feite nooit echt iets mee heeft gedaan.
Nee, we trappen echter niet in haar "opofferingsrol" zoals zij dat in
haar brief aan de Bonsdag uiteenzet. De realiteit, om maar te zeggen waar het op
staat, is dat Merkel een motie van wantrouwen wilde en wil voorkomen,
wat zou leiden tot een schandelijk vertrek. En - wat ook net zo zwaar
weegt: een motie van wantrouwen zou haar de bevoegdheid hebben
ontnomen om het migratie-verdrag voor de vernietiging van Duitsland en
de Europese Unie te ondertekenen of te laten ondertekenen. De motie
van wantrouwen zou dit duivelse werk hebben voorkomen - maar daarmee
de smet op haar blazoen hebben vergroot.
Merkel heeft - tijdens het tumult in Duitsland over haar mededeling -
onopvallend haar corrupte vriend/miljardair Poroshenko in Oekraïne
bezocht. Zoals verwacht heeft ze beloofd om volgende maand de sancties
tegen Rusland uit te breiden. Haar gedrag lijkt al aardig op dat van
Obama, die, al bijna president-af, nog steeds maximale schade heeft
aangericht als nalatenschap voor zijn opvolger Trump.
Merkel gebruikt altijd weer hetzelfde argument om haar besluit de
sancties tegen Rusland uit te breiden, te rechtvaardigen. Zolang het
proces van het vredesplan van Minsk niet vordert, blijven de sancties
gehandhaafd, zegt zij. Wat zij er niet bij zegt is het feit dat het
Poroshenko en zijn corrupte kliek in Kiev zijn die het vredesproces
torpederen. Zij hebben namelijk niet voldaan aan een vereiste van de
Minsk-overeenkomst.
Het is Poroshenko zelf die de Russen omschrijft als minderwaardige
mensen en wetten tekent die de volledige uitroeiing van de Russische
taal in Oekraïne ten doel hebben. Laten we niet vergeten dat het
conflict in de Donbas om precies deze reden is ontstaan. Kortom, Kiev
doet niets, maar helemaal niets om het conflict te de-escaleren of
zelfs op te lossen.
Merkel gebruikt haar "laatste dagen" nog om maximale schade aan te
richten. Dat moet ook het motief zijn, alleen het
partijvoorzitterschap opgeven, maar niet hun kanselierschap. Tot het
einde van het jaar moet zij het nog kunnen uitzingen, omdat er in de
maand december twee beslissingen zijn die haar levenswerk kunnen
voltooien: haar handtekening onder het VN-migratiepact en de
uitbreiding van Russische sancties, waarvan zij altijd de drijvende
kracht is geweest, in lijn met het oorlogszuchtige koppel Obama/Clinton.
Merkel weet precies welke schade zij Duitsland en Europa berokkent met
haar beleid. Ze weet ook wat de fatale gevolgen van het
VN-migratiepact zullen zijn. Het feit dat ze op beide onderwerpen tot
het einde haar stempel wil drukken bewijst dat ze haar uiterste best
doet om haar eed van het ambt te breken: namelijk om schade van het
Duitse volk af te wenden. En dat Europese volk kan haar ook gestolen
worden...
Merkel is nooit met ideeën gekomen voor het ontwerp van één Europa.
Haar idee van Europa bestond er alleen uit om de problemen met geld op
te lossen - ten koste van de Duitse belastingbetaler, bij een
onvergeeflijke schending van de grondwet en de Europese verdragen.
Door haar toedoen is de kans op een stabiel en welvarend Europa, en
een mooie toekomst voor Duitsland, verkeken.
De bondskanselier heeft grof gezegd alles verkloot, en nog is het niet
genoeg.
Het lange afscheid van Merkel kondigt een periode van instabiliteit in
Europa's grootste economie aan en beschadigt ook de EU tot op het bot.
Tot de problemen van de resterende termijn van Merkel kunnen we onder
andere noemen: het beveiligen van de Europese grenzen (wat nog nooit
is gebeurd en ook niet gáát gebeuren - zie het migratiepact, het
herstel van het verloren vertrouwen tussen "EU-Oost" en "EU-Westen",
de Brexit, de begroting van Italië en de Europese verkiezingen in
2019. Merkel heeft nog steeds op Duits en vooral Europees niveau nog
heel wat klussen te klaren. Maar ze is uitsluitend gericht op haar
eigen, verborgen agenda.
Het lijkt verstandig op de komende EU-toppen de toon te matigen - het
gaat tenslotte minder om grote visies dan om crisisbeheer. Maar de
bondskanselier houdt zich nu vooral bezig met het managen van haar
eigen crisis.
Om al die taken aan te pakken - laat staan ze op te lossen - heeft de
Duitse bondskanselier nu niet de autoriteit. Het is een oude politieke
wijsheid: wie aan het einde komt van zijn of haar termijn, wordt
algemeen beschouwd als een "lame duck" - als een lamme eend. De eend
mag kwetteren, maar eigenlijk heeft ze niets meer te zeggen omdat
niemand meer naar haar luistert.
En ook een begrip krijgt steeds meer vorm: het woord Merkel wordt niet
langer in verband gebracht met "Macherin Merkel", maar alleen met
"Merkel's verlies aan macht".
Hier zal ze op moeten letten, hoe pijnlijk dat ook is; omdat "Merkel's
verlies aan macht" een onvermijdelijk gevolg is van haar aankondiging
dat dit haar laatste kanseliersperiode is. Ze mag blij zijn dat ze nog
niet eerder uit het ambt is gezet (inderdaad, een "constructieve motie
van wantrouwen").
Het is haar eigen schuld. De scheiding die zij nu aanbrengt tussen
kanselier- en partijleiderschap is een fatale vergissing - ook omdat
zij die twee functies onlosmakelijk van elkaar achtte. Het betekent
niets anders dan een "totaal verlies van autoriteit" en het "begin van
het einde" van een bondskanselier. Misschien is dit een harde analyse,
maar zij heeft het in het jaar 2004 toch zelf gezegd: "partijvoorzitterschap
en kanselarij horen bij elkaar."
Het lijkt erop dat de Duitse bevolking eindelijk wakker wordt. Merkel
heeft nu - althans sinds de verkiezingen in Beieren en Hessen - de
feiten tot de kern teruggebracht. De keizerin is nu naakt - en zal
niets anders achterlaten dan woede en ontwrichting.
Kan Merkel gewoon nog drie jaar doorgaan? Nee, omdat de achterban zich
onmiskenbaar roert, en de afgevaardigden in het Landes- en
Bundesparlament zullen zich ongemakkelijk voelen uit angst dat ze hun
mandaat - en dus hun privileges - zouden kunnen verliezen. Nee, overal
waar je in de partij kijkt, zie je: de CDU wil een nieuwe start.
Merkel is nooit een leider geweest met CDU-bloed in haar aderen. Zij
mist elk gevoel van waarden en elk greintje menselijke meelevendheid.
Ze heeft de ideologische basis onder het CDU weggetrokken, en de
kiezers hebben dat goed in de gaten.
Velen zijn er achter gekomen dat ze zich niet heeft ingezet voor
Duitsland en de Duitsers, terwijl ze toch echt heeft geschreven dat
zij "dem deutschen Volke dienen“ wou. Nee, ze heeft alles gedaan om
zich van "Duits" te distantiëren.
Een paar dagen geleden vertelden we hoe ze de Duitse vlag uit de handen van de
toenmalige secretaris-generaal Gröhe rukte. En ook over het feit dat zij
in haar toespraken niet over de "Duitsers" sprak, maar over "zij die
hier al langer wonen"!
Opvallend was ook dat zij de uitdrukking "Duits volk" bijna nooit in
haar toespraken gebruikte, net als het woord "vaderland".
Het is gewoon een aanfluiting dat verschillende mainstream media
alleen maar lovende woorden over haar schrijven, immers: samen met
Frankrijk verdedigt Merkel (officieel) jarenlang standvastig die waarden die
Europa tot een van de meest welvarende en vooruitstrevende gebieden
van de democratische wereld hebben gemaakt, maar ondertussen heeft zij
afstand genomen van de grondbeginselen van de EU, zoals de bescherming
van de mensenrechten, de vrijheid van meningsuiting en de vrije markt.
Zij heeft precies het tegenovergestelde gedaan en Duitsland geofferd
op het altaar van een duizelingwekkende welkomstcultuur en een
onvoorstelbare Duitse en Europese schuldenlast.
Daarnaast heeft ze - ons inziens bewust - een ernstige strategische
fout gemaakt: de complete misrekening van haar vluchtelingenbeleid.
Blijkbaar ging zij - zoals de vele linkse Gutmenschen - ervan uit dat
"Auschwitz" de Duitsers zelfs vandaag de dag en tot in de eeuwigheid
tot schuldigen heeft bestempeld, mensen die dag na dag de schulden en
alle lasten van de wereld moeten dragen.
Maar met de "welkomstcultuur" die ze initieerde, heeft ze haar hand
overspeeld. Het succes van de AfD is daar een antwoord op. En degenen
die verantwoordelijk zijn in de CDU kunnen worden verweten dat zij
allemaal verantwoordelijk zijn voor de opkomst van een conservatieve
rivaliserende partij. Zij hebben hun voorzitter onvoorwaardelijk
gesteund. Aan Merkel en haar volgers kunnen we goed zien hoe blind
orders worden opgevolgd. Dat ze de AfD nu demoniseren is als proberen
een schuldig geweten in een goed geweten te veranderen.
In december wordt er dus een nieuwe partijvoorzitter gekozen, en de
CDU verwacht met die persoon met een schone lei te kunnen beginnen.
Die nieuwe partijvoorzitter zal zijn eigen stijl meebrengen en dat
waarschijnlijk in stelling brengen tegen Merkel's oude politieke stijl
- een andere mogelijkheid zien we niet. Die verandering in de partij
zal logischerwijs ook zijn uitwerking hebben op de bondskanselier -
Merkel dus, en dat zijn beslist geen goede vooruitzichten voor een
nieuwe politiek.
De nieuwe partijvoorzitter moet zich ook persoonlijk distantiëren van
Merkel, er een eigen profiel op na houden.... want een
partijvoorzitter is immers ook een potentiële kandidaat voor het
kanselierschap. En de te verwachten onrust binnen de partij zal denken
wij niet lang op zich laten wachten.
Het pluche van de stoel waarop Merkel zó lang gezeten heeft, heeft
geen kleefkracht meer. Merkel zal er vanaf glijden..... en diep vallen.
Maar eerst moet zij haar finale missie nog volbrengen: de Russische
sancties verlengen en, op 10 en 11 december, in Marrakesh het migratiepact tekenen. Pas dàn is zij er
zeker van dat het vernietigingsproces van de Duitse burgers, de Duitse
cultuur, Duitsland en eigenlijk de gehele EU, zijn definitieve fase is
ingegaan!