Op 10 december ondertekenen vertegenwoordigers van ongeveer 190 landen in de wereld, bijna allemaal, een document in het Marokkaanse Marrakech met de titel: "Wereldwijd Compact voor een veilige, ordelijke en reguliere migratie". Dat onder de staten die hun instemming al hebben uitgesproken, zich ook Nederland bevindt, verbaast ons niets.
Bondskanselier Angela Merkel zal in haar nopjes zijn omdat ze in 2015
de blauwdruk voor VN-migratiepact in werking heeft gesteld door de
grenzen voor iedereen te openen. Wat Merkel drie jaar geleden in
strijd met het Duitse recht en de grondwet heeft gedaan, moet nu met
terugwerkende kracht wereldwijd worden uitgevoerd door genoemde
VN-verdrag. We kunnen er gerust van uitgaan dat op het moment dat zij
de Duitse grenzen opengooide, de leiding van de VN een fles champagne
opentrok, hoewel het voor hen geen grote verrassing moet zijn geweest
- immers: afgesproken (over de reden waaròm Merkel met haar plan kwam
binnenkort een achtergrond-artikel).
Het was Merkel's persoonlijke bijdrage aan de
globalisering en het feit dat dit wordt gevolgd door het Verdrag van
Marrakech is niet toevallig.
Er is echter een verschil tussen 2015 en 10 december 2018. Terwijl de
eerste opening van de grenzen werd gepresenteerd als een spontane,
filantropische beslissing van de bondskanselier, blinkt het pact van
de VN uit in een doordachte strategie.
Dit begint met de titel van het werk. Er is sprake van een "veilige,
ordelijke en regelmatige migratie". Dit betekent niets anders dan dat
voor
alle migranten de moeilijkheden en gevaren die hen zouden kunnen
bedreigen, uit de weg worden geruimd, dat het voorziet in een
mechanisme dat de beloofde orde garandeert en dat het recht op
migratie is ingevoerd.
Sterker nog, het pact zegt al in de preambule van de Rechten van de
Mens en vele andere internationale overeenkomsten, zelfs een aantal
die niets te maken hebben met het probleem (de behoeften van
migranten), dat aan migratie een fundamenteel recht wordt toegekend.
Zodoende krijgen alle migranten, dat wil zeggen iedereen die wenst te
emigreren naar een ander land - legaal of illegaal, het recht op toelating, inclusief
toegang tot de sociale voorzieningen van het betreffende ontvangende land. De
ondertekenende staten verbinden zich ertoe elke controle op te geven.
Het wordt ook ècht zo gezegd: "Het Global Compact is gebaseerd op
internationale mensenrecht-normen en steunt de principes van het
niet-uitwijzen en niet-discrimineren. Met de implementatie van het
Global Compact hebben we de garantie van effectieve naleving van de
bescherming en naleving van de mensenrechten van alle migranten,
ongeacht hun status, in alle stadia van de migratiecyclus. "De
onafhankelijke toestroom" ongeacht de status "betekent niets anders
dan dat ook economische vluchtelingen van de voordelen van politieke
vervolging, die voor een deel aanspraak kunnen maken op asielwetgeving,
aanspraak kunnen maken. Als u geen documenten kunt tonen, ontvangt u
nieuwe".
Staten hebben nu nog het recht om hun grenzen te beveiligen. Het migratiepact
is een essentiële stap om de soevereiniteit van de staten op te heffen.
De auteurs van de tekst beschrijven de mondiale migratie als een "bron
van rijkdom, innovatie en duurzame ontwikkeling". Deze verordening zou
er zelfs toe moeten leiden dat economische vluchtelingen zich van de
armere landen van de wereld naar de rijkere landen verplaatsen totdat
het verschil is weggewerkt is, dat wil zeggen concreet, totdat
dergelijke omstandigheden in Europa de overhand hebben zoals ze nu in
de meeste Afrikaanse landen zijn en dus de prikkel om weg te gaan voor
immigratie wegebt Maar vooralsnog worden volgens het VN-migratiepact
migranten van alle pluimage beschouwd als bijzonder kwetsbare groepen
mensen.
Deze zienswijze lijkt op fundamentele weerstand te stuiten in twee van
de klassieke migratielanden, de VS en Australië. Ze hebben al
verklaard dat ze zich niet bij het pact zullen aansluiten. Hongarije
heeft ook zijn weigering om te ondertekenen aangekondigd. Oostenrijk
en Polen zien er ook niets in, net als Kroatië. Denemarken heeft nog
geen beslissing genomen.
Deze onenigheid bij de ontwikkelde landen versterkt de vrees dat het
pact tot uitbuiting kan gaan leiden.
Maar om te voorkomen dat er nog meer landen afhaken verklaren de
auteurs (en de voorstanders) dat het pact juridisch niet-bindend is. Dit is echter zeer de
vraag, niet alleen vanwege de herhaalde zinsnede "we zijn toegewijd..."
Vooral de relatie tot de Algemene Rechten van de Mens leidt tot een
bindende kracht, namelijk dat een schending van het zogenaamd
niet-bindende pact overeenkomt met een schending van de mensenrechten.
Er zal door de meeste landen wel getekend worden bij het kruisje. Dat
komt omdat bijna geen enkel land zichzelf wil blootstellen
aan het risico door de andere staten als een dwaas te worden gezien.
Juist deze angst motiveert velen om hun instemming met het pact hoe
dan ook te geven. Het is duidelijk dat de vele landen die onder het
welvaartsgemiddelde in de wereld leven, vóór het pact zijn. Voor hen,
of enkele van hun burgers, is het alleen maar een voordeel, althans
oppervlakkig. Daarnaast zullen de landen in het Midden-Oosten geen
migrant opnemen (want het pact is toch immers niet-bindend?).
Door overmatig gebruik verliest elk sociaal systeem zijn capaciteit,
zoals het voorbeeld van Zweden laat zien, waar al lang wordt gezegd
dat ideologie sterker is dan de werkelijkheid. Nu heeft de migratie de
Zweden inmiddels van deze denkfout genezen, en ook van een tweede,
namelijk dat men problemen zoals migratie met alleen geld kan regelen.
Op de lange termijn is de last van culturele ontreddering aanzienlijk
groter dan de economische moeilijkheden zijn. Niet in het minst laat
de ontwikkeling van criminaliteit dat zien.
We hebben eerder al geschreven dat de meerderheid van de politici
tegenstanders van dit document bestrijden met de gebruikelijke
verzoeningsformules. Incompetente kritiek. Wees niet bang. Vertrouw op
onze competentie. Laat je niet verblinden door de haastige
alternatieve media.
Helaas is het vertrouwen in politici de afgelopen decennia al fors
gekelderd. Twijfel en scepsis heersen in brede kringen van de
bevolking, en dat is heel begrijpelijk. Meepratende en meedenkende
burgers zijn door politici veranderd in monddood gemaakte kiezers, die
eenmaal in de vier jaar hun voorkeur mogen uitspreken.... om
vervolgens te kunnen constateren dat de politieke kliek gewoon op de
oude voet doorgaat.
We gaan terug in de tijd. Op 19 september 2016 heeft de Algemene
Vergadering van de VN een pakket verbintenissen aangenomen om de
bescherming van vluchtelingen en migranten te verbeteren. Het is
vernoemd naar de plaats van creatie, de
Verklaring van New York.
Waar iedereen gemakkelijk overheen leest, is dat één van de meest
belangrijke kwesties die in deze verklaring wordt genoemd die van
“responsibility sharing” is, dat wil zeggen, het idee dat staten die
grote aantallen vluchtelingen opvangen, ondersteund moeten worden door
de internationale gemeenschap. De Verklaring erkent dat het met name
ontwikkelingslanden zijn die thans de grootste lasten dragen, en
staten committeren zich in deze Verklaring dan ook aan een
billijker verdeling van verantwoordelijkheden en bijbehorende lasten:
“we commit to share the responsibility for hosting and supporting the
world’s refugees more equitably”.
Wat minder bekend is, is dat de Verklaring van New York vergezeld gaat
van een bijlage waarin een Comprehensive Refugee Response Framework is
opgenomen - hiein heeft de UNHCR de opdracht gekregen om het Global
Compact on Refugees te ontwikkelen dat nu getekend "moet" worden in
Marrakesh.
De tekst van de Verklaring van New York is relevant omdat het
Marrakesh-akkoord betrekking heeft op de inhoud van de bovenstaande
verklaring. We citeren:
De
New York Declaration
is gebaseerd op de erkenning van het feit dat menselijke mobiliteit
wereldwijd een ongekende omvang heeft bereikt. Hoewel grotendeels
positief, verrijkend en vrijwillig, erkent de New York Declaration dat
het aantal mensen dat gedwongen werd hun thuisland te verlaten
historisch hoge niveaus heeft bereikt. Vluchtelingen en migranten
worden steeds vaker geconfronteerd met levensbedreigende risico's en
van de getroffen staten wordt het uiterste gevergd.
In gewone-mensen-taal betekent deze tekst gewoon: vanwege
internationale en nationale wetgeving en het daaruit resulterende
onmenselijke economische beleid hebben mensen over de hele wereld
vanwege een individueel gebrek aan perspectief, bijvoorbeeld door
dreigende armoede, hun vertrouwde omgeving verlaten, hun thuisland.
Verder kunnen we tot deze groep mensen, die nog steeds last heeft van
beschadigde en getraumatiseerde gebeurtenissen, ook mensen uit door de
NAVO veroorzaakte crises en oorlogsgebieden toevoegen.
Dat klinkt verschrikkelijk, maar is qua inhoud eenvoudig te begrijpen.
Laten we een kijkje nemen naar het jaar 2015. Er is een artikel te
vinden in het archief van de
Duitse krant "Die Welt".
Quote: De Europese Unie moet verantwoordelijkheid nemen voor het
ontbreken van een gemeenschappelijk asielbeleid... Elke lidstaat heeft
zelfzuchtig zijn eigen belangen behartigd en vaak gehandeld tegen de
belangen van anderen. Dit heeft geleid tot paniek onder asielzoekers,
het publiek en politie en justitie... Daarom moet een Europees plan
gepaard gaan met wereldwijde actie onder auspiciën van de Verenigde
Naties en met betrokkenheid van de lidstaten...
De schrijver van dit artikel heet....
George Soros.
Drie jaar later verworden de theoretische benaderingen tot toekomstige
realiteit. 32 pagina's migratiepact, met 23 zogenaamde doelen
onderverdeeld in 39 sub-items (de volledige tekst van het migratiepact staat (hier - PDF)
laat het de burgers in het ongewis hoe toekomstige ontwikkelingen van
het Ruttiaanse asielbeleid voor ons land (en Europa) zullen zijn. Onze
overheid en poltici - een klein aantal uitgezonderd- geeft geen
opening van zaken omtrent het migratiepact, laat staan dat er kritiek
op wordt uitgeoefend. Rutte vindt dat blijkbaar niet nodig... en dat
voor iemand die het pact
helemaal niet gelezen heeft.
Waarom is dat zo en waar gaat het allemaal over?
Een belangrijk punt van kritiek op het migratiepact is het gebrek aan
differentiatie, de afschaffing van het onderscheid tussen de groepen
vluchtelingen en migranten, illegaal en legaal. Daarover is er de
volgende tekst: alleen vluchtelingen hebben recht op de specifieke
internationale bescherming die wordt geboden door de internationale
vluchtelingenwetgeving. Het huidige Global Pact verwijst naar
migranten en biedt een raamwerk voor samenwerking op het gebied van
migratie in al zijn dimensies.
Verschillende achterdeurtjes staan al op een kier, door een heel
individuele interpreteerbare formuleringsstructuur (23 keer kun je de
bewoording "we committeren onszelf" aantreffen) hoeft er niets te
gebeuren, alles is immers mogelijk. Dergelijke strategieën worden ook
"soft
law" - zachte wetgeving - genoemd.
Het tweede grote punt van kritiek gaat over het bindende karakter, na
ondertekening, van de overeenkomst. Het constateert dat: dit Global
Compact een niet-bindend samenwerkingskader is op basis van de
verbintenissen die de lidstaten zijn aangegaan in de Verklaring van
New York over vluchtelingen en migranten. Klinkt eerst goed, maar
wordt vervolgens opnieuw in perspectief geplaatst in de tweede alinea:
erkennende dat het migratieprobleem niet door een enkele staat kan
worden aangepakt bevordert het de internationale samenwerking tussen
alle relevante actoren op het gebied van migratie en behoudt de
soevereiniteit van staten en hun regeringen hun verplichtingen onder
internationaal recht.
Wat dat betekent? Als het migratiepact ondertekend wordt, kan elke
staat dan zijn handen af trekken van de schriftelijke voorschriften,
de zogenaamde nationale doelen? Nauwelijks, want wat zou dan de
relevantie zijn van de onder het pact geplaatste handtekening?
De tweede alinea toont een typische dubbele interpretatie: ... en
behoudt de soevereiniteit van de staten en hun verplichtingen onder
internationaal recht. Soevereiniteit versus plichten? Wie bepaalt hier
wat geldt, de speelruimte om te definiëren?
Hoe men over zichzelf, dus de veroorzakers, in de derde persoon praat
om daaruit menselijkheid te suggereren, is een klap in het gezicht van
alle slachtoffers van de NAVO-agressieoorlogen en het VN-sanctiebeleid:
dit Global Pact heeft tot doel de drijvende krachten en structurele
factoren te minimaliseren. Factoren die voorkómen dat mensen in hun
land van herkomst zich van een duurzaam levensonderhoud kunnen
voorzien en dat in stand houden, en die hen aanmoedigen om elders een
betere toekomst te zoeken.
Nog een ander punt: het Global Compact erkent dat veilige, ordelijke
en reguliere migratie voor iedereen werkt als het gebaseerd is op
goede informatie, planning en consensus. Migratie mag nooit een daad
van wanhoop zijn. Politici, de voorstanders dan, zeggen dat de
nationale soevereine rechten niet worden beperkt of overgedragen door
het Global Migration Pact. Daarom hoeft er in de Tweede Kamer ook niet
over worden gediscussieerd.
Het gaat niet goed met ons land: Nederland is in verval.
Gemanipuleerde nepstatistieken van o.a. de arbeidsmarkt, leugens van
de regerende coalitie ("iedere burger gaat er financieel op vooruit"),
een volledig mislukt huisvestingsbeleid, een almaar verder afglijdend
onderwijs waar
een "4" al als goed wordt
beoordeeld en
hoger onderwijs vooral
politiek correct is, een rechtspraak die
politiek gemotiveerde
vonnissen velt, door de overheid gesponsorde privatiseringen op alle
niveaus van de samenleving, wat ondermeer geleid heeft tot een
belabberde ouderen- en gezondheidszorg, een land dat verworden is van
een democratie tot een
"corpocratie",
en niet te vergeten het
confisceren
van het menselijk
lichaam. Nederland is kapot.
Veel mensen zijn onzeker over hun toekomst. De staat en zijn burgers
leven langs elkaar heen. De regerende elite kan of wil niet begrijpen
dat de
essentie van het migratiepact
is: we verbinden ons ertoe ervoor te zorgen dat alle migranten,
ongeacht hun migratiestatus, hun mensenrechten kunnen uitoefenen door
veilige toegang tot basisvoorzieningen.
De verbijsterende onwetendheid van de politiek, de fatale vergissing
om burgers (in ieder geval niet vooraf) te informeren, om irritaties,
angsten, vragen en zelfs stemmingen te voorkomen, toont aan dat de
mensen in dit land nog steeds niet serieus worden genomen.
Verkiezingsresultaten of niet. De burgerrechten zijn al aardig
ingeperkt, toezicht over het volk toegenomen (hallo Big Brother) en
elke vorm van inspraak - het referendum - geëlimineerd. De regerende
partijen zetten hun "beleid" consequent met oogkleppen op voort.
Behalve de PVV als de meest koppige criticus wordt ook het Forum voor
Democratie in de hoek gezet als populistisch en uiterst rechts.
Het belangrijkste vergeten ze echter: de weerstand tegen het pact gaat
niet over racisme, maar over het behoud van onze eigen cultuur, normen
en waarden.