Het Duivelspact

Op 10 december ondertekenen vertegenwoordigers van ongeveer 190 landen in de wereld, bijna allemaal, een document in het Marokkaanse Marrakech met de titel: "Wereldwijd Compact voor een veilige, ordelijke en reguliere migratie". Dat onder de staten die hun instemming al hebben uitgesproken, zich ook Nederland bevindt, verbaast ons niets.

Bondskanselier Angela Merkel zal in haar nopjes zijn omdat ze in 2015 de blauwdruk voor VN-migratiepact in werking heeft gesteld door de grenzen voor iedereen te openen. Wat Merkel drie jaar geleden in strijd met het Duitse recht en de grondwet heeft gedaan, moet nu met terugwerkende kracht wereldwijd worden uitgevoerd door genoemde VN-verdrag. We kunnen er gerust van uitgaan dat op het moment dat zij de Duitse grenzen opengooide, de leiding van de VN een fles champagne opentrok, hoewel het voor hen geen grote verrassing moet zijn geweest - immers: afgesproken (over de reden waaròm Merkel met haar plan kwam binnenkort een achtergrond-artikel).
Het was Merkel's persoonlijke bijdrage aan de globalisering en het feit dat dit wordt gevolgd door het Verdrag van Marrakech is niet toevallig.

Er is echter een verschil tussen 2015 en 10 december 2018. Terwijl de eerste opening van de grenzen werd gepresenteerd als een spontane, filantropische beslissing van de bondskanselier, blinkt het pact van de VN uit in een doordachte strategie.
Dit begint met de titel van het werk. Er is sprake van een "veilige, ordelijke en regelmatige migratie". Dit betekent niets anders dan dat voor alle migranten de moeilijkheden en gevaren die hen zouden kunnen bedreigen, uit de weg worden geruimd, dat het voorziet in een mechanisme dat de beloofde orde garandeert en dat het recht op migratie is ingevoerd.
Sterker nog, het pact zegt al in de preambule van de Rechten van de Mens en vele andere internationale overeenkomsten, zelfs een aantal die niets te maken hebben met het probleem (de behoeften van migranten), dat aan migratie een fundamenteel recht wordt toegekend. Zodoende krijgen alle migranten, dat wil zeggen iedereen die wenst te emigreren naar een ander land - legaal of illegaal, het recht op toelating, inclusief toegang tot de sociale voorzieningen van het betreffende ontvangende land. De ondertekenende staten verbinden zich ertoe elke controle op te geven.

Het wordt ook ècht zo gezegd: "Het Global Compact is gebaseerd op internationale mensenrecht-normen en steunt de principes van het niet-uitwijzen en niet-discrimineren. Met de implementatie van het Global Compact hebben we de garantie van effectieve naleving van de bescherming en naleving van de mensenrechten van alle migranten, ongeacht hun status, in alle stadia van de migratiecyclus. "De onafhankelijke toestroom" ongeacht de status "betekent niets anders dan dat ook economische vluchtelingen van de voordelen van politieke vervolging, die voor een deel aanspraak kunnen maken op asielwetgeving, aanspraak kunnen maken. Als u geen documenten kunt tonen, ontvangt u nieuwe".
Staten hebben nu nog het recht om hun grenzen te beveiligen. Het migratiepact is een essentiële stap om de soevereiniteit van de staten op te heffen.

De auteurs van de tekst beschrijven de mondiale migratie als een "bron van rijkdom, innovatie en duurzame ontwikkeling". Deze verordening zou er zelfs toe moeten leiden dat economische vluchtelingen zich van de armere landen van de wereld naar de rijkere landen verplaatsen totdat het verschil is weggewerkt is, dat wil zeggen concreet, totdat dergelijke omstandigheden in Europa de overhand hebben zoals ze nu in de meeste Afrikaanse landen zijn en dus de prikkel om weg te gaan voor immigratie wegebt Maar vooralsnog worden volgens het VN-migratiepact migranten van alle pluimage beschouwd als bijzonder kwetsbare groepen mensen.

Deze zienswijze lijkt op fundamentele weerstand te stuiten in twee van de klassieke migratielanden, de VS en Australië. Ze hebben al verklaard dat ze zich niet bij het pact zullen aansluiten. Hongarije heeft ook zijn weigering om te ondertekenen aangekondigd. Oostenrijk en Polen zien er ook niets in, net als Kroatië. Denemarken heeft nog geen beslissing genomen.
Deze onenigheid bij de ontwikkelde landen versterkt de vrees dat het pact tot uitbuiting kan gaan leiden.

Maar om te voorkomen dat er nog meer landen afhaken verklaren de auteurs (en de voorstanders) dat het pact juridisch niet-bindend is. Dit is echter zeer de vraag, niet alleen vanwege de herhaalde zinsnede "we zijn toegewijd..."  Vooral de relatie tot de Algemene Rechten van de Mens leidt tot een bindende kracht, namelijk dat een schending van het zogenaamd niet-bindende pact overeenkomt met een schending van de mensenrechten.
Er zal door de meeste landen wel getekend worden bij het kruisje. Dat komt omdat bijna geen enkel land zichzelf wil blootstellen aan het risico door de andere staten als een dwaas te worden gezien. Juist deze angst motiveert velen om hun instemming met het pact hoe dan ook te geven. Het is duidelijk dat de vele landen die onder het welvaartsgemiddelde in de wereld leven, vóór het pact zijn. Voor hen, of enkele van hun burgers, is het alleen maar een voordeel, althans oppervlakkig. Daarnaast zullen de landen in het Midden-Oosten geen migrant opnemen (want het pact is toch immers niet-bindend?).

Door overmatig gebruik verliest elk sociaal systeem zijn capaciteit, zoals het voorbeeld van Zweden laat zien, waar al lang wordt gezegd dat ideologie sterker is dan de werkelijkheid. Nu heeft de migratie de Zweden inmiddels van deze denkfout genezen, en ook van een tweede, namelijk dat men problemen zoals migratie met alleen geld kan regelen. Op de lange termijn is de last van culturele ontreddering aanzienlijk groter dan de economische moeilijkheden zijn. Niet in het minst laat de ontwikkeling van criminaliteit dat zien.

We hebben eerder al geschreven dat de meerderheid van de politici tegenstanders van dit document bestrijden met de gebruikelijke verzoeningsformules. Incompetente kritiek. Wees niet bang. Vertrouw op onze competentie. Laat je niet verblinden door de haastige alternatieve media.
Helaas is het vertrouwen in politici de afgelopen decennia al fors gekelderd. Twijfel en scepsis heersen in brede kringen van de bevolking, en dat is heel begrijpelijk. Meepratende en meedenkende burgers zijn door politici veranderd in monddood gemaakte kiezers, die eenmaal in de vier jaar hun voorkeur mogen uitspreken.... om vervolgens te kunnen constateren dat de politieke kliek gewoon op de oude voet doorgaat.

We gaan terug in de tijd. Op 19 september 2016 heeft de Algemene Vergadering van de VN een pakket verbintenissen aangenomen om de bescherming van vluchtelingen en migranten te verbeteren. Het is vernoemd naar de plaats van creatie, de Verklaring van New York.

Waar iedereen gemakkelijk overheen leest, is dat één van de meest belangrijke kwesties die in deze verklaring wordt genoemd die van “responsibility sharing” is, dat wil zeggen, het idee dat staten die grote aantallen vluchtelingen opvangen, ondersteund moeten worden door de internationale gemeenschap. De Verklaring erkent dat het met name ontwikkelingslanden zijn die thans de grootste lasten dragen, en staten committeren zich in deze Verklaring dan ook aan een billijker verdeling van verantwoordelijkheden en bijbehorende lasten: “we commit to share the responsibility for hosting and supporting the world’s refugees more equitably”.
Wat minder bekend is, is dat de Verklaring van New York vergezeld gaat van een bijlage waarin een Comprehensive Refugee Response Framework is opgenomen - hiein heeft de UNHCR de opdracht gekregen om het Global Compact on Refugees te ontwikkelen dat nu getekend "moet" worden in Marrakesh.

De tekst van de Verklaring van New York is relevant omdat het Marrakesh-akkoord betrekking heeft op de inhoud van de bovenstaande verklaring. We citeren:

De New York Declaration is gebaseerd op de erkenning van het feit dat menselijke mobiliteit wereldwijd een ongekende omvang heeft bereikt. Hoewel grotendeels positief, verrijkend en vrijwillig, erkent de New York Declaration dat het aantal mensen dat gedwongen werd hun thuisland te verlaten historisch hoge niveaus heeft bereikt. Vluchtelingen en migranten worden steeds vaker geconfronteerd met levensbedreigende risico's en van de getroffen staten wordt het uiterste gevergd.


In gewone-mensen-taal betekent deze tekst gewoon: vanwege internationale en nationale wetgeving en het daaruit resulterende onmenselijke economische beleid hebben mensen over de hele wereld vanwege een individueel gebrek aan perspectief, bijvoorbeeld door dreigende armoede, hun vertrouwde omgeving verlaten, hun thuisland. Verder kunnen we tot deze groep mensen, die nog steeds last heeft van beschadigde en getraumatiseerde gebeurtenissen, ook mensen uit door de NAVO veroorzaakte crises en oorlogsgebieden toevoegen.

Dat klinkt verschrikkelijk, maar is qua inhoud eenvoudig te begrijpen. Laten we een kijkje nemen naar het jaar 2015. Er is een artikel te vinden in het archief van de Duitse krant "Die Welt". Quote: De Europese Unie moet verantwoordelijkheid nemen voor het ontbreken van een gemeenschappelijk asielbeleid... Elke lidstaat heeft zelfzuchtig zijn eigen belangen behartigd en vaak gehandeld tegen de belangen van anderen. Dit heeft geleid tot paniek onder asielzoekers, het publiek en politie en justitie... Daarom moet een Europees plan gepaard gaan met wereldwijde actie onder auspiciën van de Verenigde Naties en met betrokkenheid van de lidstaten...
De schrijver van dit artikel heet.... George Soros.

Drie jaar later verworden de theoretische benaderingen tot toekomstige realiteit. 32 pagina's migratiepact, met 23 zogenaamde doelen onderverdeeld in 39 sub-items (de volledige tekst van het migratiepact staat (hier - PDF) laat het de burgers in het ongewis hoe toekomstige ontwikkelingen van het Ruttiaanse asielbeleid voor ons land (en Europa) zullen zijn. Onze overheid en poltici - een klein aantal uitgezonderd- geeft geen opening van zaken omtrent het migratiepact, laat staan dat er kritiek op wordt uitgeoefend. Rutte vindt dat blijkbaar niet nodig... en dat voor iemand die het pact helemaal niet gelezen heeft.
Waarom is dat zo en waar gaat het allemaal over?

Een belangrijk punt van kritiek op het migratiepact is het gebrek aan differentiatie, de afschaffing van het onderscheid tussen de groepen vluchtelingen en migranten, illegaal en legaal. Daarover is er de volgende tekst: alleen vluchtelingen hebben recht op de specifieke internationale bescherming die wordt geboden door de internationale vluchtelingenwetgeving. Het huidige Global Pact verwijst naar migranten en biedt een raamwerk voor samenwerking op het gebied van migratie in al zijn dimensies.

Verschillende achterdeurtjes staan al op een kier, door een heel individuele interpreteerbare formuleringsstructuur (23 keer kun je de bewoording "we committeren onszelf" aantreffen) hoeft er niets te gebeuren, alles is immers mogelijk. Dergelijke strategieën worden ook "soft law" - zachte wetgeving - genoemd.

Het tweede grote punt van kritiek gaat over het bindende karakter, na ondertekening, van de overeenkomst. Het constateert dat: dit Global Compact een niet-bindend samenwerkingskader is op basis van de verbintenissen die de lidstaten zijn aangegaan in de Verklaring van New York over vluchtelingen en migranten. Klinkt eerst goed, maar wordt vervolgens opnieuw in perspectief geplaatst in de tweede alinea: erkennende dat het migratieprobleem niet door een enkele staat kan worden aangepakt bevordert het de internationale samenwerking tussen alle relevante actoren op het gebied van migratie en behoudt de soevereiniteit van staten en hun regeringen hun verplichtingen onder internationaal recht.

Wat dat betekent? Als het migratiepact ondertekend wordt, kan elke staat dan zijn handen af trekken van de schriftelijke voorschriften, de zogenaamde nationale doelen? Nauwelijks, want wat zou dan de relevantie zijn van de onder het pact geplaatste handtekening?
De tweede alinea toont een typische dubbele interpretatie: ... en behoudt de soevereiniteit van de staten en hun verplichtingen onder internationaal recht. Soevereiniteit versus plichten? Wie bepaalt hier wat geldt, de speelruimte om te definiëren?

Hoe men over zichzelf, dus de veroorzakers, in de derde persoon praat om daaruit menselijkheid te suggereren, is een klap in het gezicht van alle slachtoffers van de NAVO-agressieoorlogen en het VN-sanctiebeleid: dit Global Pact heeft tot doel de drijvende krachten en structurele factoren te minimaliseren. Factoren die voorkómen dat mensen in hun land van herkomst zich van een duurzaam levensonderhoud kunnen voorzien en dat in stand houden, en die hen aanmoedigen om elders een betere toekomst te zoeken.

Nog een ander punt: het Global Compact erkent dat veilige, ordelijke en reguliere migratie voor iedereen werkt als het gebaseerd is op goede informatie, planning en consensus. Migratie mag nooit een daad van wanhoop zijn. Politici, de voorstanders dan, zeggen dat de nationale soevereine rechten niet worden beperkt of overgedragen door het Global Migration Pact. Daarom hoeft er in de Tweede Kamer ook niet over worden gediscussieerd.

Het gaat niet goed met ons land: Nederland is in verval. Gemanipuleerde nepstatistieken van o.a. de arbeidsmarkt, leugens van de regerende coalitie ("iedere burger gaat er financieel op vooruit"), een volledig mislukt huisvestingsbeleid, een almaar verder afglijdend onderwijs waar een "4" al als goed wordt beoordeeld en hoger onderwijs vooral politiek correct is, een rechtspraak die politiek gemotiveerde vonnissen velt, door de overheid gesponsorde privatiseringen op alle niveaus van de samenleving, wat ondermeer geleid heeft tot een belabberde ouderen- en gezondheidszorg, een land dat verworden is van een democratie tot een "corpocratie", en niet te vergeten het confisceren van het menselijk lichaam. Nederland is kapot.
Veel mensen zijn onzeker over hun toekomst. De staat en zijn burgers leven langs elkaar heen. De regerende elite kan of wil niet begrijpen dat de essentie van het migratiepact is: we verbinden ons ertoe ervoor te zorgen dat alle migranten, ongeacht hun migratiestatus, hun mensenrechten kunnen uitoefenen door veilige toegang tot basisvoorzieningen.

De verbijsterende onwetendheid van de politiek, de fatale vergissing om burgers (in ieder geval niet vooraf) te informeren, om irritaties, angsten, vragen en zelfs stemmingen te voorkomen, toont aan dat de mensen in dit land nog steeds niet serieus worden genomen. Verkiezingsresultaten of niet. De burgerrechten zijn al aardig ingeperkt, toezicht over het volk toegenomen (hallo Big Brother) en elke vorm van inspraak - het referendum - geëlimineerd. De regerende partijen zetten hun "beleid" consequent met oogkleppen op voort. Behalve de PVV als de meest koppige criticus wordt ook het Forum voor Democratie in de hoek gezet als populistisch en uiterst rechts.
Het belangrijkste vergeten ze echter: de weerstand tegen het pact gaat niet over racisme, maar over het behoud van onze eigen cultuur, normen en waarden.

Afdrukken Doorsturen