De Italiaanse staat heeft een schuldenberg van € 2,3 biljoen. De Italiaanse financiële instellingen zitten op een stapel leningen met een risico van meer dan € 300 miljard. Deze accumulatie van risico's vond plaats dankzij Mario Draghi als president van de Italiaanse centrale bank. Het aankoopprogramma van staats- en bedrijfsobligaties van de huidige president van de ECB als "lender of last resort" (geldschieter in laatste instantie) voor een bedrag van € 2,6 biljoen (!!) diende waarschijnlijk in de eerste plaats de redding van zijn vaderland. Ons geld verdwijnt straks als sneeuw voor de zon!
Italië bevindt zich in een precaire financiële positie en heeft met
2,3 biljoen euro nu meer schulden dan Duitsland. Met de middelen van
het Euro-noodfonds ESM kon het land niet langer worden gered van een
faillissement (voor zover landen failliet kunnen gaan, natuurlijk).
De Italiaanse financiële instellingen zitten weer op een berg van meer
dan € 300 miljard aan "slechte" leningen. Bovendien hebben Franse
banken en hun Italiaanse dochterondernemingen vorderingen op Italië
van € 311 miljard. Hiervan zijn ongeveer voor een slordige € 63
miljard staatsobligaties.
Met het oog op de toenemende zorgwekkende situatie worden de
Italiaans-Franse wensen voor een "verdieping" van de monetaire unie
luider. Dit omvat een verhoging van het "Single Resolution Fund", het
bankenafwikkelingsfonds. In 2024 zal het echter slechts een relatief
luizige € 55 tot 60 miljard aan bijdragen van banken in de eurozone
zijn opgepot. Maar deze bedragen zijn peanuts wanneer een grote bank
echt moet worden gered. Vooral wanneer "de financiële markten"
beginnen te speculeren tegen Italië en zijn banken.
Brussel en Parijs zouden dan in de eurozone hoog van de toren blazen,
"in naam van Europa" om "de monetaire unie te voltooien" of "de
bankenunie te verdiepen". Tenslotte zou het Europees
Stabiliteitsmechanisme (ESM) waarschijnlijk gebruikt moeten om het
bankenafwikkelingsfonds weer te redden.
Dit is al in het geheim mogelijk gemaakt: in strijd met de Europese
wetgeving worden gewoon banken geherkapitaliseerd. Het verdelen van
risico's in de Europese Monetaire Unie (EMU) is echter al lang aan de
gang, bijvoorbeeld met het obligatie-opkoopprogramma van de ECB.
Alle voorstellen van de EU-Commissie van Jean-Claude Juncker en Mario
Draghi, president van de Europese Centrale Bank (ECB), om de EMU te
verdiepen zijn echter geschikt om het fundament onder de EU weg te
slaan. Het is de vraag hoe lang de Duitse goedkeuring van dit project
dan nog gehandhaafd blijft. Immers: voor het redden van de euro,
doorgaan en het voltooien van die eenheidsworst, is het niet
toegestaan om het volledige aansprakelijkheidsconcept van de EMU los
te laten en de concurrentie op de kapitaalmarkten - toch het credo van
de Unie - af te schaffen.
Als de Duitse politici zich in hun eurofiele fanatisme zich laten
meeslepen door Draghi en Juncker & Co. in de - hoe dan ook - overname
van de Italiaanse bankenrisico's "in naam van Europa", dan moet men
niet verbaasd zijn als het vermoeden van een samenzwering tegen de
burgers in de noordelijke eurozone hier achter zit. Omdat die namelijk
voor het grootste deel van de ellende moeten opdraaien.
Dat zou zondermeer een hernieuwde opleving tot gevolg hebben voor alle
populistische partijen in Europa en het einde betekenen van diverse
oude, gevestigde, in hun vastgeroeste denkpatroon vastzittende
politieke partijen.
Dat achter de coulissen al de koers is ingezet voor de redding van
Italië kunnen we herleiden uit het feit dat de Italiaan Andrea Enria
in januari 2019 het hoofd van het bankentoezicht van de ECB zal worden.
Wat een ironie: opnieuw een Italiaan!
Zo eentje als Mario Draghi.
In hun thuisland staan de banken op instorten, zoals nergens anders in
Europa het geval is.
Draghi was van 2006 tot 2011 gouverneur van de Banca d'Italia, Enria
zat er van 2008 tot 2010 in als hoofd van de raad van bestuur. Dus de
twee zijn een goed op elkaar ingespeeld team. Enria staat al vele
jaren aan het hoofd van de EU Banking Authority EBA en kent de
situatie natuurlijk van nabij: Italië en zijn banken vormen het
grootste probleem van de Europese Unie.
In zijn boek "Die Draghi-Krise" beschrijft Markus C. Kerber hoe de
nieuwe regering van de schuldenwereldkampioen van de Europese
Monetaire Unie (met in totaal ongeveer 2,3 biljoen euro aan schulden
van de publieke sector) voor de ongelovige en verbijsterde Europese
elite de lang gekoesterde Italiaanse droom gerealiseerd wil zien.
Rome wil namelijk een aanzienlijk deel van de Italiaanse schulden
voorgoed in de balansen van de centrale banken terecht laten komen.
Want een schuld die niet wordt terugbetaald, maar eeuwig volgens het
roll-over-principe op de balans van een centrale bank staat, doet de
Italiaanse staat geen pijn.
Draghi is die weg al ingeslagen, terwijl hij tot nu toe met zijn
krachtig afgedwongen aankoopbeleid ongeveer 2,6 biljoen euro aan
overheidsschulden in de balansen van de ECB en de centrale regionale
centrale banken heeft geduwd.
Het Europese Hof van Justitie heeft dit nu gesanctioneerd in verband
met het verbod op overheidsfinanciering zoals in de EU-verdragen is
opgenomen. Zou een Italiaanse centrale bankier, die Griekenland de
euro heeft binnengesjoemeld met frauduleuze praktijken, daar ècht van
wakker liggen?
Het is belangrijk te weten dat de Italiaanse banken meer zijn dan
alleen maar pandjesbazen en geldschieters. Ze zijn ook de grootste
publieke financiers in Italië. Natuurlijk weet Draghi dat als de
grootste bankentoezichthouder van de eurozone. Juist vanwege deze
functie waren er al verschillende klachten in 2016, die de deelname en
het permanente lidmaatschap van Mario Draghi in de zogenaamde
G30-groep bekritiseerden, omdat dit niet langer de onafhankelijkheid
van de ECB als toezichthoudend orgaan garandeert. De Ierse EU-ombudsman
Emily O'Reilly onderzocht de zaak en besloot dat dit een zzak van
uitgesproken "wanbeheer" was.
Deze kliek wordt beschouwd als een particuliere lobbyorganisatie van
de financiële sector - een kartel van het grootkapitaal. En het is al
vóórgekomen dat een aantal deelnemers overhaast de zaal verlieten om
snel te bellen met hun handelaren, zoals de verantwoordelijke
bestuurder van de ECB, Benoit Coeré, vertelde in zijn commentaar op
het toekomstige rentebeleid.
Natuurlijk werd niemand gestraft voor deze enorme handel met
voorkennis. Er werd namelijk altijd genoegen genomen met mondelinge
toezeggingen dat een dergelijke uitwisseling van informatie niet zal
worden herhaald. Alleen gebeurt het nu in kleinere kring.
Draghi was van 2002 tot 2005 vicevoorzitter en Managing Director bij
Goldman Sachs. Alleen die bank, die destijds het Griekse ministerie
van Financiën heeft geadviseerd om met het doen van valutaswaps
onnauwkeurige schulden en een onjuist tekort te melden aan het
Europese statistiekbureau Eurostat. Alleen op deze manier kon
Griekenland worden toegelaten tot de eurozone.
Met catastrofale gevolgen, zoals we nu weten. En het was wel zeker
Draghi die de boeken van Italië kookte in het cruciale
kwalificatiejaar voor de euro, 1998, waarbij het Italiaanse
begrotingstekort verlaagde van 7,7% in 1995 tot 2,7% in 1998.
Na jaren gouverneur van de Italiaanse Centrale Bank (Banca d'Italia)
te zijn geweest, volgde hij Jean-Claude Trichet op 1 november 2011 op
als president van de ECB. Als bankentoezichthouder publiceert die ECB
bijna alleen geaggregeerde cijfers voor het bankwezen in het hele
eurogebied. Zaken van individuele landen zoals Italië worden met de
mantel der liefde bedekt.
De beoordeling van Italiaanse banken is daarom altijd de
verantwoordelijkheid geweest van de centrale bank Banca d'Italia. Ook
onder Draghi. Maar deze centrale bank is verrassend genoeg niet in
staatseigendom, maar is in privébezit van 120 Italiaanse banken en
verzekeringsmaatschappijen. Net zo min als de Amerikaanse Federal
Reserve van de overheid is.... er is net zoveel federaals aan als bij
Federal Express.... niets dus.
Het is waar dat er bij de oprichting van het eurosysteem er
nauwlettend op is gelet dat de nationale centrale banken onafhankelijk
blijven van de overheid. Maar aan de particuliere eigenaren van de
centrale banken in Italië, Frankrijk en België heeft men totaal niet
gedacht.
En dat heten dan financiële deskundigen te zijn.
Natuurlijk zijn de eerdere omissies van Draghi als hoofd van de
centrale bank in het Italiaanse bankentoezicht gevoed door die
eigendomsstructuur. En oook om die reden staat het hele financiële
kaartenhuis in Italië op punt van omvallen.
Geen wonder dat de nieuwe regering - een alliantie van de radicale
democratische vijfsterrenbeweging en nationalistische Lega - in juni
2018 had gesteld dat er voor 250 miljard euro aan Italiaanse schulden,
meestal opgepot door Italiaanse banken, "geneutraliseerd" zou moeten
worden. Destijds hebben zij ook al gepraat over een parallelle valuta
naast de euro, en zelfs over dem ogelijkheid van een exit uit de euro.
En zoals het de bancaire sector betaamt: de Banca d'Italia kende in
hetzelfde jaar een trots dividend uit van EUR 3,3 miljard aan haar
eigenaars. Tegelijkertijd was het in staat rentebesparingen te
realiseren, dankzij het sinds 2015 ingevoerde grootschalige
ECB-programma voor het opkopen van obligaties. Dat het niet obligaties
van de beste kwaliteit zijn - om het maar zachtjes uit te drukken -
moge duidelijk zijn.
De gelijktijdige renteverlagingen door de ECB waren natuurlijk een
flagrante concurrentieverstoring. Dit werd onthuld toen, na de
chaotische regeringsvorming in mei 2018 en de erop volgende uitspraken,
dit onmiddellijk leidde tot de verkoop van Italiaanse vastrentende
waarden op de vrije financiële markten. De daaropvolgende
rentestijging van maximaal 3 procentpunten bewees de negatieve
beoordeling van de "markten", dat wil zeggen de internationale
opkopers van staatsobligaties. Slechts 13% van de beleggers hierin is
gevestigd buiten de eurozone. De Italiaanse centrale bank bezit nu
24%, andere centrale banken in de eurozone 20%. Binnenlandse banken,
verzekeringsmaatschappijen en andere beleggers hebben daarvan 43% in
hun boeken staan.
NEXIT...... meteen..... nu het nog kan!!