Macron wil dus een echt EU-leger dat in staat is om de EU te verdedigen tegen China, Rusland en zelfs de VS. Het trans-Atlantische terreurgenootschap beleefde de afgelopen week niet zijn beste periode aangezien er dus gesproken wordt over de kans dat de EU zich militair moet verdedigen tegen de Verenigde Staten.
Het is interessant om het idiote idee van
Jupiter Macron
puur technisch
te benaderen.
Dit betekent namelijk dat als de EU in staat moet worden gebracht zich
te verdedigen tegen Rusland of de Verenigde Staten, het een
vergelijkbare arsenaal van nucleaire bommen en transportsystemen, die
kernbommen kunnen vervoeren om weerstand te kunnen bieden tegen de
Russische/Amerikaanse raketafweersystemen, nodig heeft.
Hiermee legt Macron de lat wel erg hoog, zowel vanuit politiek als
technisch perspektief.
Technisch gezien moet dit eerst allemaal worden ontwikkeld en
geproduceerd. We weten dat Europees onderzoek en de Europese industrie
goed genoeg zijn voor speelgoed, zoals bijvoorbeeld auto's met "slimme"
katalysatoren, maar als het op kernwapens en lanceerinrichtingen
aankomt is denkkracht van een heel andere kwaliteit, en is er een heel
andere coördinatie van denkkracht, nodig.
Dat is voor de Europese burgers te hoog gegrepen (met dank aan de "kwaliteit"
van het onderwijs), maar in werkelijkheid is het zoals het is. Als we
zien welke problemen de Europese defensie-industrie heeft met een
transportvliegtuig, een straaljager of een speciaal ontwikkelde drone,
dan hebben we een aardig idee van de beperkte mogelijkheden.
Dat is allemaal zo'n beetje tweede divisie en zelfs hier overtuigt de
EU niet. Moet de EU wel een belangrijk ontwikkelingsproject voor
nucleaire wapens beginnen? Het resultaat is absoluut voorspelbaar: de
industrie en onderzoekers zullen vol vertrouwen zeggen dat ze zich
goed van die taak zullen kunnen kwijten. Zij zullen de miljarden die
ze daarvoor krijgen liefdevol aanvaarden, vervolgens zal er veel meer
bijgepast moeten worden omdat het beloofde budget en de deadlines
exponentieel zijn toegenomen en veel later zal de informatie volgen
dat de komende vijftig jaar er nog geen massaproductie zal kunnen
plaatsvinden.
De redenen daarvoor zijn diepgeworteld en niet gemakkelijk te
veranderen. Wie systematisch zijn bevolking dom maakt en houdt, hoeft
zich niet te verbazen dat het systeem niet genoeg echte specialisten
van topklasse produceert. En wie de economie zó ver liberaliseert dat
er niemand is die zulke grote projecten met tientallen jaren
doorlooptijd strikt controleert en coördineert, kan gewoon niet
verwachten dat projecten die tientallen jaren als gevolg van hun
complexiteit en investeringen snel kunnen worden geïmplementeerd.
De in kwartalen denkende vrije economie is niet in staat zijn om te
voorkómen wat je heel duidelijk ziet bij westerse bouwondernemingen
die bezig zijn met nucleaire reactoren: erbarmelijke prestaties.
Terwijl in Rusland de serieproductie is begonnen van kerncentrales van
de derde en vierde generatie, hebben Frankrijk, de Verenigde Staten en
Japan nog steeds geen één van die soort reactoren in gebruik kunnen
nemen. In tegenstelling tot zijn westerse partners, heeft Rusland de
staatscontrole over zeer complexe industrieën niet uit handen gegeven.
Staatskapitalisme wint het op dat vlak van de volledige terugtrekking
van westerse landen uit strategische industrieën.
Naast de puur technische uitdaging die gepaard gaat met de omvorming
tot een wereldmacht op wereldniveau, blijft de politieke uitdaging
voor de EU bestaan. Kies je voor een compleet nieuw begin of neem je
de bestaande Franse en/of Britse kernwapens als uitgangspunt? Opnemen
van dat wat al bestaat lijkt uit technisch en financieel oogpunt
uiterst verstandig.
Maar als, bijvoorbeeld, Franse nucleaire wapens een gigantische
atoomkracht worden, wie zal dan de touwtjes daarvan in handen hebben?
Frankrijk? Daar zal Duitsland het beslist niet mee eens zijn.
De EU? Daar zal Frankrijk het niet mee eens zijn, omdat het de
bestaande eigen nucleaire wapens dan uit handen zou geven.
Misschien alles vanaf het begin af ontwikkelen? Dat zal veel duurder
zijn, maar goed: de vraag blijft wie het nieuw ontwikkelde arsenaal
zal besturen.
Beslist een of andere EU-organisatie, zeker, maar hoe groot zijn dan
de stemgerechtigde aandelen van individuele EU-lidstaten? Het probleem
van de EU is systemisch: het is niet gecentraliseerd. In een
niet-gecentraliseerd systeem falen de dingen omdat iedereen zijn eigen
belangen nastreeft en geen gemeenschappelijk doel dient wanneer dat
verlies van hun eigen controle betekent.
Voor Macron blijft dus voorlopig alleen nog de verdienste van het
publiekelijk schandpalen van de VS als een potentiële militaire vijand.
Vladimir Poetin lacht tevreden in het Kremlin: de EU verklaart de VS
al tot een vijand, terwijl de vereiste militaire verdediging tegen de
VS geen rooskleurige vooruitzichten biedt.
Wat een geluk dat Rusland een Euraziatische beveiligingsarchitectuur
heeft aangeboden. Het
Overton-venster
wordt in deze
richting geduwd.
Overigens zou een interessante optie zijn dat Duitsland en Frankrijk
een meerderheid van stemmen in de EU krijgeen, en zo alles kunnen
besluiten door een absolute meerderheid. Dit is nog steeds een
moeilijke, maar realistische, realpolitieke doelstelling om voldoende
centralisatie van de EU te bereiken. Dat zien we vooral de oostelijke
lidstaten van de EU (met Duitse wapens nog vers in hun geheugen) nog
niet zo maar goedkeuren.