Duitsland en Frankrijk willen een Europees Monetair Fonds

De twee gevaarlijkste regeringsleiders van de Europese Unie, Angela "wir schaffen das!) Merkel en Emmanuelle (Jupiter) Macron, willen haast zetten met het centraliseren van de macht in de EU (richting Duitsland en Frankrijk, uiteraard). Daarom moet er vaart gemaakt worden met de vorming van een Europees Monetair Fonds. Kennelijk ziet men de bui al hangen van een op handen zijnde crisis, een die zijn weerga niet kent.

Duitsland maakt haast met het voltooien van haar plannen voor een Europees Monetair Fonds dat zou moeten optreden als een tegenhanger van het Internationaal Monetair Fonds (IMF), aldus bronnen in het Duitse ministerie van Financiën. Het gebeurt allemaal in samenwerking met de Franse regering.

Berlijn wil dat fondsen zonder enige tussenkomst worden uitgekeerd in het geval van een extra-systeem-schok die buiten de politieke controle van een land ligt. Technisch gezien zouden deze leningen zonder voorwaarden worden uitgekeerd aan landen met een tekort van minder dan 3% - of met ten minste 0,5% consolidatie per jaar, gedurende drie jaar - en een schuldenquote van minder dan 60%.

In een eerder artikel gaven we al aan dat die 3% en 60% regels volkomen uit de lucht gegrepen zijn. Die 3% was bijvoorbeeld in een toespraak genoemd door destijds president Mitterand (terwijl het FRanse begrotingstekort toen 2,75% bedroeg). Maar politici en beleidsmakers klampen zich nog steeds krampachtig vast aan deze volkomen willekeurige "normen".

Onder normale omstandigheden zullen noodfondsen alleen worden vrijgegeven onder strikte voorwaarden, zodat er geen "moreel risico" is bij het verspreiden van leningen met lage rente aan EU-lidstaten. Wat we nu moeten verstaan onder het begrip "moreel risico" is vermoedelijk dat de verstrekte leningen ten koste zouden moeten gaan van structurele hervormingen, die deze speciale leningen tot een noodfkrediet zouden maken, ofwel: tot een laatste redmiddel. Net zoals gebeurd is met Griekenland kunnen landen dan weer in een dwangbuis worden geplaatst, om te voorkómen dat zij niet alleen het voortbestaan van de Unie, maar dan toch in ieder geval de duurbetaalde baantjes van de technocraten in Brussel in gevaar brengen.

De Duitse blauwdruk voor het Europees Monetair Fonds voorziet in een breder actieterrein voor het bestaande Europese stabiliteitsmechanisme. In het verleden heeft de Europese Commissie zich al vorstander getoond van zo'n fonds, omdat het nòg meer macht zal concentreren en bevoegdheden weg zal halen bij de lidstaten (maar dat heeft men er toen niet bij gezegd).

Tijdens een persconferentie in Berlijn op 20 november zei de Duitse kandidaat voor het voorzitterschap van de Europese Commissie, Manfred Weber, dat het omzetten van het Europese reddingsfonds in een Europees Monetair Fonds op de agenda van de EU-top van december moet worden gezet. Een prima plan, denken we, mits Duitsland het gaat betalen (want dat wordt wel de kernvraag: wie moet het betalen?). Het zal evenwel vermoedelijk uitdraaien op het uitgeven van "eurobonds"... met alle gevaren vandien.

Het plan komt ongetwijfeld uit de koker van de twee gevaarlijkste regeringsleiders van Europa: Merkel en Macron. De vraag is welke van de twee initiatiefnemers het grootste stempel kan drukken op zo'n fonds. Het is namelijk een illusie om te geloven dat een EMF op maat kan worden gemaakt om de Duitse belangen te behartigen (Merkel's idee) en de naleving van regels en financiële marktdiscipline te versterken (iets waar Macron niet aan moet denken). Het is waarschijnlijk dat compromissen met Frankrijk ertoe zullen leiden dat de EMF óók een instelling wordt voor meer risicodeling en herverdeling van schulden over andere lidstaten.

Een ander punt van zorg is het feit dat eurolanden kunnen aandringen op het gebruik van het fonds voor financiële stabiliteit als een reservefonds... een liquidatiefonds voor in problemen verkerende Europese banken, en dat zijn er nogal wat. Vooral als het hele financiële systeem in elkaar gaat vallen, of als bijvoorbeeld een grote lidstaat besluit uit de EU (en de euro) te stappen, kunnen de andere lidstaten een zware financiële pijp roken. Het EMF zal ongetwijfeld het voorportaal zijn van een transferunie (hoewel dat in de praktijk al volop aan de gang is).

Weber zei dat Europa er niet op hoeft te rekenen dat het in de volgende crisis zo zal zijn dat de eurozone hetzelfde soort samenwerking zal krijgen dat het met de Amerikaanse president Barack Obama genoot, nu Donald J. Trump in het Witte Huis zit. Kennelijk gaat de Duitser er nú al van uit dat een nieuwe crisis onderweg is (ondanks het huidge EU-beleid?).

We zien de bui al hangen, afgaande hoe het European Stability Mechanism (ESM) werkt. Het is een instelling die werd opgericht op 27 september 2012, als een permanente voorziening om reddingsoperaties te bieden aan landen die in nood verkeren.

Het ESM heeft al een slordige 150 miljard euro aan belastinggeld uitbetaald aan leningen aan Griekenland, Ierland en Portugal. Het heeft momenteel een toegestane kapitaallimiet van € 700 miljard, maar dit kan op elk moment worden uitgebreid door haar raad van bestuur. Individuele lidstaten van de eurozone zijn "onherroepelijk en onvoorwaardelijk" verplicht om die fondsen op te hoesten. Inderdaad, een gedrocht van een instelling, maar dat is nog niet alles.

Omdat het een internationale organisatie is (gevestigd in Luxemburg) en niet formeel is geclassificeerd als een EU-instelling of -orgaan, hoeft het ESM zich niet te houden aan regels of beperkingen die van toepassing zijn op EU-instellingen en heeft het geen last van enige vorm van democratische verantwoording.
In artikel 32 van het oprichtingsverdrag, ondertekend door de regeringen van de landen van de eurozone, staat namelijk dat
"het ESM, zijn eigendom, financiering en activa immuniteit genieten van elke vorm van gerechtelijke procedure."
En het mooiste bewaren we voor het laatst:
Artikel 35 van hetzelfde verdrag zegt:
"De voorzitter van de raad van gouverneurs van het ESM, de gouverneurs, de plaatsvervangende gouverneurs, de directeuren, de plaatsvervangende bestuurders, alsmede de directeur en andere personeelsleden" zijn ook "immuun voor juridische procedures".

Het gebrek aan verantwoordingsplicht van de instelling is zó groot dat het zelfs de minachting heeft van Transparency International (TI) dat vorig jaar haar eerste bevindingen van een vernietigend rapport publiceerde, en dat de democratische controle van het ESM als "fragmentarisch" omschrijft en Brussel vraagt ​​om het in EU-verdragen onder te brengen, zodat
"De normale normen voor verantwoording en democratische controle eindelijk van toepassing zijn."

Dat is niet gebeurd en zal niet gebeuren. Duitsland zou veel liever beschikken over een democratisch, niet-verantwoording afleggend, maar efficiënt instituut, naar het voorbeeld van de Bundesbank, om de tekortuitgaven van de economieën van de eurozone aan te pakken, aangezien de Europese Commissie zich al volledig niet in staat heeft getoond om te kunnen gaan met politieke kortetermijnbelangen.
Een volledig operationeel Europees Monetair Fonds zou een nieuwe slag toebrengen aan de verdwijnende overblijfselen van de nationale soevereiniteit in Europa.
Maar kennelijk is haast geboden, want vergeet niet: nu doet de ECB al "alles wat nodig is". Als het kaartenhuis definitief in elkaar zakt is er nog méér voor nodig.

We zien dus weer de vorming van een nieuwe Duits-Franse as..... alleen hopen we dat het EU-vehikel dat er bovenop zit, er snel doorheen zakt. O ja, voor we het vergeten: NEXIT nú!

Afdrukken Doorsturen