Theresa May probeert haar capitulatie te verkopen, maar juist op dat moment komt die vervelende Donald Trump vertellen dat haar Withdrawal Agreement “een fantastische deal is voor Brussel". Hij waarschuwt alvast dat de overeenkomst met de EU een toekomstige deal tussen de VS en het VK nadelig zal beïnvloeden. We gaan dieper in op Donald's bemoeienis.
Als we de Britse kranten lezen dan maken we er uit op dat ten minste
één lid van het kabinet Theresa May heeft verteld dat de
uittredingswet van haar geen realistische kans biedt om door het
parlement te komen. De ochtendkranten van vandaag staan vol met
anekdotische verhalen van Tory-backbenchers die suggereren dat hun
partij er erg over is verdeeld. En de krantenkoppen zijn inmiddels
weer erg mild voor Theresa: ze wordt op verschillende manieren
beschreven als "van alle kanten verscheurd", "geconfronteerd met een
grote, niet kleine, nederlaag" en een slachtoffer van een aanvan van
de "Commons". Het mooiste bericht over de Brexit vinden wij het
verhaal dat ze van de Amerikaanse president een schop heeft gekregen
op een zeer gevoelige plek.
Donald Trump heeft gezegd dat de Brexit-deal geweldig is voor de EU en
heeft zijn twijfels of het Verenigd Koninkrijk wel in staat zal zijn
om een handelsovereenkomst met de VS te sluiten. Hij zei tegen
journalisten buiten het Witte Huis dat hij niet dacht dat Theresa May
ècht van plan zou zijn om een deal te sluiten die zou betekenen dat
het Verenigd Koninkrijk niet zou kunnen handelen met de VS.
The Mail suggereert dat Trump is beïnvloed door Nigel Farage. Dit is
ongetwijfeld vleiend voor Nigel, maar waarschijnlijk niet de waarheid.
Trump bewijst in feite nog maar eens dat - hoewel velen denken dat het
een flapuit is - er wel degelijk is nagedacht vóór hij wat in de
media slingert. En wat dit specifieke punt betreft, staat hij opnieuw
bewust op gespannen voet met het beleid van de Amerikaanse Deep State.
Er spelen ook nog een aantal andere zaken bij zijn "interventie". En
één ding staat waarschijnlijk bovenaan zijn lijst.
De Britse militaire inlichtingendienst staat nu alweer zo'n drie
maanden op scherp, nadat duidelijk werd dat The Donald tot zijn eigen
tevredenheid heeft vastgesteld dat de Britse premier/MI5 in de aanloop
naar de Amerikaanse presidentsverkiezing een drijvende kracht was
achter de poging hem in een kwaadaardig daglicht te stellen, als een "speelbal
van Russische chantage". De president ging er destijds terecht van uit
dat mevrouw May, als minister van Binnenlandse Zaken, grondig over de
Britse inmenging zou zijn geïnformeerd. Donald ziet de huidige
situatie misschien als een gunstig moment van "payback time". Zie ons
artikel hierover (link
hier).
Maar er zijn ook goede strategische redenen achter zijn opstelling.
Van nature (ondanks het feit dat het soms anders lijkt) zijn de
instincten van Trump isolationistisch. Hij wil eigenlijk niet dat de
VS in Syrië zitten en hij houdt er niet van dat zijn land vele
miljarden US dollars teveel aan de NAVO uitgeven. Hij is op zijn beurt
achterdochtig tegenover de duidelijke machtswellust van de EU en wist
al spoedig na zijn aantreden een grote slag toe te brengen aan de
handelsinkomsten in Brussel, door te beweren dat "de dagen van
goedkope EU-export naar de VS verdwenen zijn".
Er zijn ook persoonlijke problemen na May en MI5. Hij heeft genoeg van
Merkel en vertrouwt haar door olie en wapens gedomineerde Ostpolitik
niet. Aanvankelijk was het zijn idee om een nauwere band met
Frankrijk te creëren onder Macron, maar na het fiasco van de
wapenstilstand (en enkele diep ondoordachte opmerkingen van de nieuwe
Jupiter) is hij nu van mening dat de leiders van de EU, de meest
recente versie van het nieuwste westerse machtsblok, gevaarlijke
trekken vertonen van grootheidswaanzin.
Het is volledig in het Amerikaanse commerciële belang dat de
Europeanen meer betalen voor de NAVO en inzien dat de EU 27 verzwakt
is door een volledige, abrupte Brexitt van het Verenigd Koninkrijk. De
dollar staat onder erg onder druk door de Russisch-Chinese en Derde
Wereld Roublenimbi-ambities, want het is wel duidelijk dat de euro als
een andere potentiële reservevaluta niets wordt.
Last but not least, Donald Trump is een geboren onderhandelaar met het
vermogen om van grote afstand angst te ruiken. Hij geeft er de
voorkeur aan om vijanden en rivalen aan te pakken die hij al met een
overweldigend superieure slagkracht op tilt heeft gezet. Hij deed dit
om de Republikeinse partij achter zich te krijgen, om Juncker te
kakken te zetten, om meer geld van de EU los te peuteren voor de NAVO
en ook om Kim Jong Un aan tafel te krijgen. Nu heeft hij Britse
handelsbureaucraten en inlichtingendiensten bij de ballen, en heeft
hij als het ware een handgranaat in de EU-federalistische tank over
Brexit gegooid. Drie vliegen in één klap is geen slecht resultaat.
"The I" kwam vanmorgen met de stelling dat May "14 dagen de tijd heeft
om haar deal en haar carrière te redden". Zoals met de meeste 'i'-krantenkoppen
tegenwoordig, is het tegelijkertijd zowel triviaal als fout. In
werkelijkheid heeft ze acht dagen om het onverkoopbare te verkopen,
nog eens zes dagen om haar nederlaag te laten bezinken, minder dan
schandelijk - en zo lang ze wil na die tijd de indruk wekken dat ze
maar een klein beetje heeft verloren (de mainstream media lekten
gisteravond dat, als haar nederlaag op 11 december met een klein
verschil tot stand is gekomen, ze gewoon aan de macht zal blijven).
We moeten dit niet vergeten: als op de één of andere manier de
uittredingsovereenkomst in werking treedt, dan zal het regelen van een
georganiseerde oppositie in maart 2019 (de recentelijk door Farage
genoemde datum) veel te laat zijn. En zelfs als - zoals we verwachten
- May's capitulatie door het parlement wordt verworpen is de kans
groot dat May niet zal aftreden, maar zich liever tot Brussel wendt
voor ondersteuning. Dit zal ze daar niet krijgen, omdat de sociopaten
van de Europese Commissie een uitbreiding van artikel 50 willen, om
het Verenigd Koninkrijk nòg verder te knevelen en te voorkómen dat er
geld naar kapotte Britse banken gaat stromen.
Het zou in het eigen belang van de EU zijn om concessies te doen op
dit punt, maar Brussel-kenners hebben in de loop van de jaren geleerd
dat deze technocratenclowns nooit weten wat in het algemeen belang is,
maar des te beter wèl in dat van henzelf.
We maken dus een situatie mee van een premier die iets meer dan een
week lang steeds weer dezelfde leugens herhaalt - banen beschermen,
het referendum respecteren, de controle over de Britse grenzen
terugnemen, weer de eigen wetten maken en alle andere leugens die ze
met het grootste gemak uit de mouw lijkt te schudden. Dit was haar
strategie in de verkiezing van 2017; het werkte toen al niet, en
vandaag de dag is ze nog impopulairder dan toen.
29 maart 2019 kan en zal alleen "het einde oefening" zijn, tenzij de
Britten besluiten de Europese Unie zonder overeenkomst te verlaten. In
alle andere scenario's blijven het pestendoor de EU en het zoeken van
uitvluchten doorgaan. En hoe langer het doorgaat, hoe moeilijker het
is om knopen door te hakken. Theresa May (en haar vrienden in Brussel
en bij de NAVO) rekenen daar op. Leuk of niet, de hele Britse
bevolking lijdt aan Brexit-vermoeidheid: de Britse regering hoopt dat
de burgers zullen berusten in haar wel erg rooskleurige toekomstbeeld.
Het enige dat haar nog effectief een uitstel kan bezorgen, is omkoping
en geldverspilling. Dat kan uit verschillende hoeken komen - maar wij
denken wel te weten uit welke. We hebben vaker onze mening duidelijk
gemaakt dat de heersende elite zelfs niet meer de moeite neemt om de
illusie van een democratische EU en en een democratisch Verenigd
Koninkrijk in stand te houden.