De Duitse burger is al vertrouwd met de dagelijkse moorden, verkrachtingen en mesaanvallen, rechtstreeks het gevolg van het bloedige beleid van Angela Merkel. De brutalisatie van de ooit vreedzame samenleving in het midden van Europa vordert snel. En toch heeft de poging tot moord op Frank Magnitz een nieuw escalatieniveau bereikt.
Niet alleen ins ons land, maar zeker ook in Duitsland zien we elke dag
weer hoe links en uiterst links proberen politieke tegenstanders tot
zwijgen te brengen met verbale vernietigende retoriek. Het is - mede
dankzij de mainstream media - vandaag de dag algemeen aanvaard dat de
politieke overtuigingen die buiten het linkse politieke spectrum
vallen, met alle middelen moet worden bestreden.
Aanjagers van deze verontrustende ontwikkeling zijn de journalisten,
die alle remmingen hebben verloren en ervan uitgaan dat ze hun eigen
wereldbeeld als de enige ware boodschap moeten uitventen. Ze
rapporteren eenzijdig, verbergen feiten en verzinnen verhalen. Hun
invloedsfeer misbruiken zij voor de "heropvoeding" van een hele
generatie.
De politiek staat er applaudiserend bij, waarbij hun wereldbeeld bijna
volledig samenvalt met de gepubliceerde mening van de redacties van de
mainstream media. In sociale kwesties is een verschil tussen de
partijen op zijn hoogst waarneembaar in de nuances. We zien het in een
tenenkrommende samenwerking bij de regeringscoalitie: de verschillende
"principes" van de verschillende poltieke partijen (voor zover zij die
nog hebben, natuurlijk) zijn ondergeschikt aan het beleid zolang
mogelijk op het pluche te kunnen zitten..
Politiek en de media concentreren zich op een of hooguit twee
politieke tegenstander(s), die meer en meer vogelvrij worden verklaard.
Dat sommigen dat soort signalen letterlijk nemen, is een voorspelbare
en blijkbaar ook opgenomen bijwerking. We hebben dat kunnen ervaren
bij Pim Fortuyn: van het zwart en belachelijk maken, het insinueren en
besmeuren, komt het op enig moment tot fysieke aanvallen.
En nu zien we het dus ook in Duitsland, een gewelddadige aanval op een
democratisch gekozen vertegenwoordiger (en eerder ook op andere
activisten van de AFD). Zelfs op hun partijkantoren, voertuigen en
huizen vinden regelmatig aanvallen plaats. Al op 2 januari was er een
bomaanslag op het AfD-kantoor in Staßfurt (Sachsen-Anhalt).
De verontwaardiging is meestal minimaal. Maar mensen die anders
reageren op de sluwe aanvallen dan ze sterk te veroordelen, maken
zichzelf in zekere zin medeplichtig. En hiervan zien we genoeg
voorbeelden in de Duitse mainstream media.
De vermeende legitimiteit voor hun misdaden krijgen criminelen door de
campagnes van het politieke establishment "gevecht tegen rechts".
Rechts is in die zin iemand die over het algemeen conservatieve
waarden vertegenwoordigt of zich niet wil onderwerpen aan de door de
Merkelregering voorgeschreven welkomstcultuur. Voor de journaliste
Nicole Diekmann, correspondent van het ZDF, is zelfs iedereen die niet
groen stemt, een "nazi".
De moordaanslag (daarvan kunnen we gerust spreken, want zonder
ingrijpen van een bouwvakker had de betrokken politicus het
waarschijnlijk niet overleefd) is ook bij onze oosterburen een
keerpunt, wat elke politicus duidelijk zou moeten maken dat zoiets
niet zo door kan gaan.
Nu is het het hoofd van de Bremer AFD overkómen. Verschillende
gemaskerde daders hebben Frank Magnitz in een hinderlaag gelokt na een
bezoek aan een evenement, in het donker, en hebben hem ernstig verwond
met een vierkant stuk hout. Het is een wonder dat Magnitz blijkbaar
geen blijvende schade lijdt. Het feit dat hij het er levend afbrengt,
was te danken aan de moedige tussenkomst van een getuige. Echter,
Magnitz is niet alleen de voorzitter van de partij in Bremen, maar zit
voor hen óók in de Bondsdag.
Daar worden hij en zijn partij tegengewerkt door alle andere partijen,
met middelen die veel verder gaan dan de gebruikelijke maatstaf van
het parlementaire debat. Samen met de ophitsende berichtgeving in de
pers, heeft dit de weg vrijgemaakt voor personen om
AfD-functionarissen als vogelvrij wild op te sporen. Gevoed door
uitspraken uit het hele politieke spectrum, waarin geweld tegen het
gehate recht al subliminaal is gelegitimeerd, is een nieuwe drempel
voor geweld nu kleiner geworden.
De moordaanslag zou, zoals gezegd, politici duidelijk moeten maken dat
het zo niet verder kan gaan. En toch constateren wij dat de dag na de
aanslag de berichtgeving over de gebeurtenis nogal sobertjes is.
Krantenkoppen die de volledige betekenis van de misdaad tot
uitdrukking brengen zijn moeilijk te vinden. Er wordt vooral gezegd
dat Magnitz was "aangevallen en gewond", alsof het slachtoffer wat
kleine schrammen had opgelopen tijdens een handgemeen.
Het feit dat de gemaskerde bijna-moordenaars afkomstig zijn uit
linksfascistische kringen is iets waar de meeste burgers (hopenlijk)
wel vanuit gaan. Degenen die geweld uitoefenen tegen iedereen die
anders denkt, en zelfs niet teerugdeinzen voor een poging tot moord
(!), die voeren - als we de mainstream media mogen geloven - een
antifascistische strijd. Maar in werkelijkheid zijn ze volledig blind
voor het feit dat zij zèlf de fascisten zijn: door de staat
gesponsorde schurken (nu moordcommando's?), die het machtsmonopolie
van het systeem van politici, lobbyisten, grootkapitalisten,
defensie-industrie, NAVO-oorlogsstokers en mensenhandelaren beschermt
tegen elke oppositie.
Goed bezig, jongens!
De dag na de aanslag, gisteren dus, worden relativeringen, het
halfslachtig afstand nemen van de daad en impliciete rechtvaardigingen
op de publieke opinie losgelaten. De meeste artikelen vermijden een te
scherpe veroordeling van de aanval op een lid van de Bondsdag, wat een
monsterlijke noviteit is. Had er een aanslag plaatsgevonden op een
politicus van een andere fractie dan had er een fundamenteel debat
over de staat van de Duitse democratie en het omgaan met
andersdenkenden plaatsgevonden.
Er zijn nogal wat commentatoren die betuttelend zijn in hun reactie,
zelfs de AfD verdient zoiets niet. Het zijn deze relativerende
uitspraken die linkse terroristen aanmoedigen dóór te gaan met dit
soort acties. Ook zijn er nogal smakeloze reacties van journalisten,
bijvoorbeeld die van TAZ-journaliste Veronika Kracher:
Alleen regeringswoordvoerder Steffen Seibert lijkt de juiste woorden
gevonden te hebben. En Johannes Kahrs (SPD), één van de scherpste
critici van de AFD, veroordeelde de "aanval" met zijn Tweet: "Geweld
werkt niet. Tegen niemand ". "Extremisme van welke aard dan ook is
onzin. Ik wens een spoedig herstel."
Zijn baas Andrea Nahles kon ondanks de aanslag een uithaal niet
weerstaan: "Het AFD is een politieke tegenstander van onze tolerante
en vreedzame samenleving", zegt ze in een tweet, maar vervolgt: "Wie
de partij en haar politici bestrijden met geweld, verraadt deze
waarden en brengt onze samenleving in gevaar". En Cem Ozdemir van de
Groenen noemt de AfD in één adem met de nazi's. Over smaak valt wel
degelijk te twisten.
En het publiek, links beïnvloed door de mainstream media, leest vooral
de uitspraken van hun eigen politieke "voorbeelden" en de commentaren
van de staatsmedia. En dus vormen de halfslachtige, afstandelijke en
impliciete rechtvaardigingen een dag na het feit de publieke opinie.
Echt slecht, dat Duitsland zó diep is gezonken. Echter, degenen die nu
bij deze aanslag op een lid van het parlement, anno 2019, nog steeds
ontkennen dat men dezelfde gevaarlijke weg is ingeslagen die Europa en
de wereld in de vorige eeuw leidde tot vernietiging, zijn hun lessen
uit het verleden vergeten. In ons lnd hebben we meegemaakt dat
VARA-coryfee en PvdA-lid Marcel van Dam destijds tegen Fortuyn zei dat
hij hem een "minderwaardig mens" vond. Met dit soort ontmenselijking
van de gehate vijand ging het, net als toen, gisteren ook in Duitsland
gewóón door. Uiteindelijk volgde er in de vorige eeuw de systematische
vernietiging.
Er circuleren nu al allerlei grappen over de moordaanslag. Iedereen
die hierom moet lachen, zou zich af kunnen vragen wat hen onderscheidt
van degenen die in 1933 "Heil Hitler" hebben geroepen.