Voor de gewone Franse burgers, ver van de politieke, financiële, mediagedomineerde macht in Parijs, is de democratie in het land op sterven na dood. Hun "Gele Hesjes"-beweging is een poging om die nog te redden. Hoe lang slaagt de Franse president erin hun plannen te dwarsbomen?
Macron beloofde, tijdens de presidentsverkiezingen, de economische
groei van Frankrijk te vergroten en de koopkracht te verbeteren. Om
grote en multinationals aan te moedigen om in Frankrijk te investeren,
verlaagde hij hun belastingen en zette hij een streep door de
vermogensbelasting. Omdat hij het Franse begrotingstekort blijkbaar
niet wilde verhogen (2,6% in 2017), creëerde hij nieuwe belastingen en
verhoogde hij een deel van de belastingen die de hele bevolking
betaalde, inclusief accijnzen op brandstoffen.
In deze context zijn de "Gele Hesjes" ("Gilets jaunes") ontstaan, een
protestbeweging die inmiddels al acht weekends heel Frankrijk
ontregelt. Zij hebben gezegd om door te gaan met demonstreren tot
Macron het bijltje er bij neer gooit.
De nieuwe belastingen en de verhoging van de bestaande belastingen
hebben veel mensen in reële financiële nood gebracht. Velen beschouwen
de verlaging van belastingen voor grote bedrijven en de afschaffing
van de vermogensbelasting voor de rijken als buitensporig oneerlijk.
Verder hebben zij donders goed in de gaten dat zich een gebrek aan
veiligheid verspreidt, dat migratie explodeert en dat de overheid
onvoldoende wet en orde biedt.
Macrons opmerkingen over de Franse burgers, bijvoorbeeld zijn
vergelijking tussen "degenen die succesvol zijn en degenen die niet" -
of de verduidelijking dat "het leven van een ondernemer veel
moeilijker is dan dat van een werknemer" - gaf hem het beeld van een
arrogante parvenu, die arme mensen veracht en niets weet over de
problemen waarmee zij worden geconfronteerd. Sommige van zijn
uitspraken - zoals dat "er geen Franse cultuur" is of dat de
Fransen Galliërs zouden zijn, die "moeilijk zijn te veranderen" -
hebben ertoe geleid dat veel mensen geloven dat hij geen enkel respect
heeft voor de Fransen of voor Frankrijk.
Emmanuelle Macron is zijn grip op Frankrijk en de bevolking
kwijtgeraakt. Zelfs een golf van arrestaties en intimidaties heeft de
Gele Hesjes niet op andere gedachten gebracht. Gisteren waren opnieuw
tienduizenden mensen de straat op gegaan om te demonstreren tegen de
president en zijn elitaire beleid.
Uit zichzelf zal Macron niet aftreden, dat is zeker. Er zijn
EU-verkiezingen - doelbewust door Brussel, de politiek en de
mainstream media misleidend aangeduid als "Europese verkiezingen" - en
als Frankrijk het schuldenplafond doorbreekt als gevolg van de
concessies van Macron, zal de EU-kliek in Brussel middelen vinden om
fondsen te werven voor zijn protégé - en omdat hij dikke vrienden is
met Merkel en Rutte zullen netto-betalers Duitsland en Nederland het
wel weer ophoesten.
De woedende demonstranten hebben de infrastructuur van Frankrijk al
aanzienlijk beschadigd. Meer dan 60% van de
snelheidscontrole-apparaten zijn vernietigd. Dit zorgt ervoor dat de
regering van Frankrijk belangrijke inkomsten misloopt en dat er veel
kosten gemaakt moeten worden door de Staat, die toch al een overmatige
schuldenlast heeft.
En dit is nog maar het begin.
Behoeften maken je inventief en in plaats van je lijf en leden te
riskeren bij de massademonstraties zullen de ontevredenen op de lange
termijn ongetwijfeld gebruik gaan maken van guerrilla-tactieken en
proberen de Staat te saboteren op andere kwetsbare plaatsen. Anders
dan in ons land, waar dezelfde problematiek is als in Frankrijk, laten
mensen in Frankrijk zich niet langer door de politiek meer van
achteren pakken, tevredenstellen met aalmoezen en holle frasen,
terwijl overal de heersende elite zich tegoed doet aan een niet te
stuiten honger aan decadentie.
Ook volgend weekend zullen tienduizenden Gele Hesjes opnieuw gaan
protesteren. Als Macron te ver gaat, zal méér woede het gevolg zijn.
Als hij dat niet doet, verzwakt het zijn steun in zijn eigen elitaire
kamp, maar bijna niemand zal staan te trappelen om zijn plaats in te
nemen, omdat de problemen voor de huidige regering zo goed als
onoplosbaar zijn.
Uit enquêtes blijkt dat de "Rassemblement National" van Marine Le Pen
de verkiezingen voor het Europees Nepparlement in mei 2019 met 24%
-25% van de stemmen kan winnen. Een andere rechtse nationalistische
partij, Debout la France! (Opstaan, Frankrijk!), geleid door
parlementariër Nicolas Dupont-Aignan en verbonden met de "Rassemblement
National", zou 8% kunnen behalen. Dat komt samen op een totaal van
32%-33% van de stemmen. Macrons partij "La République En Marche!" (niet
toevallig vernoemd naar Soros' beweging "Move On"), die twee jaar
geleden werd opgericht, zal naar verwachting slechts 18% van de
stemmen krijgen. De verkiezing van het Europees Parlement heeft geen
directe invloed op het politieke leven van Frankrijk, maar een
dergelijk resultaat zou een verwoestende afwijzing van Macron zijn -
als hij erin slaagt tot die tijd aan de macht te blijven.
Duitse burgers hebben jarenlang gedacht dat er voor Merkel geen
alternatief bestond (en dat dat een onjuiste gedachte was, daar komen
zij nu hardhandig achter), maar in het geval van Macron geldt dat niet.
De tijden zijn veranderd en, net als in het geval van de ineenstorting
van het Oostblok, kan een regimewijziging heel snel gebeuren. Eén van
de meest duizelingwekkende paren dictators waren de Ceaucescus. Op
eerste kerstdag 1989 werd hun lot werkelijkheid - door middel van een
wet die de president zèlf had gelanceerd. Macron en zijn
onderwijzeres vrouw zouden niet het eerste heersende stel
zijn dat zijn hoofd in Frankrijk zou verliezen.
Of men lessen heeft getrokken uit de vaderlandse geschiedenis zal
spoedig blijken....