Theresa May heeft bakzeil moeten halen met haar Brexit-plan. Nu de opwinding over deze historische nederlaag is weggeëbd, zien we een politiek landschap in een volledige verwarring, want er is (na twee jaar) nog steeds geen denkbare oplossing die door een parlementaire meerderheid zou kunnen worden gedragen. Groot-Brittannië is in een impasse geraakt, waarin politici - ver verwijderd van de burgers - het land hebben bestuurd, en waarbij partij-politieke intriges belangrijker waren dan het lot van het land en de kiezers. Een artikel over de Brexit. Spoiler Alert: die komt er niet.
Velen vragen zich af wat er gaat gebeuren na het debacle bij de Brexit-stemming,
gisteren in Londen? Officieel houdt de Europese Commissie zich nog op
de vlakte.... Theresa May is aan zet, wordt er gezegd. Maar achter de
schermen zijn de niet-democratisch gekozen technocraten in Brussel al
bezig met het voorbereiden van twee impopulaire maatregelen - hierover
zometeen meer.
Ook de Duitse heks bondskanselier Merkel is al actief.
Zij heeft de Britse premier May hulp aangeboden, als de EU-deal in het
Britse House of Commons mislukt, meldde de Sun, verwijzend naar
regeringskringen. Daar hoort ook bij het overtuigen van de Ierse
premier Varadkar om in te stemmen met een einddatum voor de
controversiële noodoplossing voor de grens met de Britse provincie
Noord-Ierland.
Merkel heeft ontkende dat zij zich met deze zaak bemoeit, wat op zich
ongeloofwaardig over komt, want in principe bemoeit zij zich met alles
en iedereen. De bondskanselier heeft (officieus) geen toezeggingen
gedaan die verder gaan dan de besluiten van de EU-top en de brief van
Laurel en Hardy Peppi en Kokki
Tusk en Juncker.
Wat wèl vaststaat is dat ze contact heeft met Varadkar en op zoek is
naar manieren om de problemen op te lossen. Begin januari van dit jaar
had
de BBC
gemeld dat beiden
elkaar telefonisch hadden gesproken (op verzoek van Merkel). Het
gesprek ging in ieder geval niet - zoals de Duitse mainstream media
toen meldden - alleen maar over een mogelijke miljoenenhulp voor
Ierland in geval van een "harde Brexit". Nee, het ging vooral over de
vraag hoe de Britse premier de controversiële EU-deal door het Britse
Lagerhuis zou kunnen loodsen.
We citeren:
It was an opportunity to brain storm a bit as to what we could do to
assist Prime Minister May in securing ratification of the withdrawal
agreement,” Mr Varadkar said of his conversation with Mrs Merkel.
Dat is opmerkelijk, omdat Varadkar zelfs op de EU-top in december
vorig jaar zich als
een hardliner opstelde, terwijl Merkel elke concessie had afgewezen.
Afgaande op het gesprek (hierboven) leek ze precies dàt te zoeken. Een
vreemde opstelling van haar, omdat Duitsland - na Ierland - het
meest heeft te verliezen als het gaat om harde Brexit. Daarom moet
Merkel zich het meeste zorgen maken, omdat de toch al Brexit-door
angst verzwakte Duitse economie verder zou gaan krimpen; de
recessiegeruchten worden met de dag luider.
De twee impopulaire maatregelen waar de EU aan werkt in het geval van
een "no deal" zijn behoorlijk contraproductief: het regelen van
controles op de grens met Noord-Ierland en het snijden in de
EU-begroting! Zonder een deal zou Brussel niet meer zeker kunnen zijn
van een Britse EU-bijdrage; daarom zou het budget voor 2019
waarschijnlijk onmiddellijk worden gekort. Gezien de economische
zorgen zou dit een schot in eigen voet zijn!
Om de "onkwetsbare" interne markt veilig te stellen zou de EU ook een
"harde" grens met Noord-Ierland in het leven roepen. Ze zou precies
doen wat ze tot nu toe wilde voorkómen - de Good Friday-overeenkomst
zou dan gevaar lopen!
Maar zo gaat het nu eenmaal in de Europese Unie: als er gekozen moet
worden tussen vredeshandhaving en de interne markt, dan is die markt
stukken belangrijker....
We hebben het vaker gezegd en herhalen het maar weer eens: de kans dat
er een Brexit plaatsvindt achten wij nihil. Daarvoor hebben we diverse
aanwijzingen genoemd, en we halen er nog even vier aan:
1. Als het Verenigd Koninkrijk uittreedt en na een paar jaar blijkt
dat het land er alleen maar op vooruit is gegaan, bestaat de kans dat
andere landen binnen de EU hun voorbeeld willen volgen. Brussel zal
dat nooit toe (willen) staan, want dat zou het einde van de EU
betekenen, en het einde van al die goedbetaalde, gemakkelijke baantjes
met al die mooie voordeeltjes.
De EU is wat dat betreft net Hotel California: je kunt wel uitchecken,
maar niet weggaan.
2. Het aanstellen van Therese May om de Brexit te regelen. May is zelf
tegenstander van de Brexit, en de paar jaar dat zij er mee bezig is is
het niet echt opgeschoten, om het zachtjes te zeggen. Zij wil de
indruk wekken er veel aan te doen en gedaan te hebben, maar de
resultaten blijven steeds maar weer uit. Het is rekken en rekken, en
hopen dat aan het eind van de rit de bevolking er zó de kots van heeft
dat men door een of andere "false flag" gebeurtenis kan zeggen: we
doen het niet.
3. De uitspraak van Theresa May, twee dagen geleden, dat als haar plan
wordt weggestemd, de kans groot is dat er überhaupt
geen Brexit
komt, is
veelzeggend, en heeft veel weg van Junckeriaanse praktijken. Iets
zeggen, kijken hoe er op gereageerd wordt, om vervolgens dóór te gaan
met de eigen plannen. Altijd heeft May te kennen gegeven de uitslag
van het referendum te respecteren, de wil van het volk uit te voeren,
en dan ineens komt ze met deze opmerking.
4. Het door de Europese Unie aangedragen vredesargument en de daaruit
voortvloeiende "backstop" voor de Ierse grens zijn alleen
aangewend om nieuwe hindernissen voor de Brexit op te kunnen werpen.
De speciale problemen van Ierland (en Spanje en Cyprus) hadden bij
bilaterale onderhandelingen kunnen worden opgelost, als de wil er maar
is, maar omdat de wil er niet is, gebeurt het niet. Bovendien zou het
in de 21e eeuw mogelijk moeten zijn. andere manieren dan "harde"
grensbelemmeringen door te voeren, alleen om de interne markt veilig
te stellen.
We zijn ervan overtuigd dat een Brexit op geen enkele manier een
negatieve impact zou hoeven te hebben, noch voor de Britten noch voor
de overgebleven lidstaten van de EU, ondanks wat veelal eurofiele
economen beweren. Er is geen redelijke reden waarom, bijvoorbeeld, ons
land minder zou gaan exporteren naar Albion, belastingvrij zoals
voorheen.
Nee, de dwarsliggers bevinden zich in Brussel en die eisen dat er
alleen handelsovereenkomsten kunnen worden gesloten mèt de EU en voor
de héle EU.
In principe gaat het bij de "exit-overeenkomst" die nu door het Britse
parlement werd verworpen om niets anders. Wat rookgordijnen er omheen
aanleggen, maar eigenlijk zagen we hier een bijzonder ongunstig aanbod
voor de Britten, dat ze in het parlement wel moesten afwijzen.
Goed beschouwd kan een no-deal-Brexit nooit betekenen dat er helemaal
geen handel tussen het VK en de rest van de EU mogelijk is, alleen
omdat de niet-democratisch gekozen Europese Raad en dito Europese
Commissie koppig weigeren een verstandige oplossing te vinden dat
wederzijds voordeel oplevert. Integendeel, als Brussel beweert het
alleenrecht te hebben bij het bepalen van buitenlandse handelsregels
en dit nalaat, moet elk afzonderlijk land concluderen dat Brussel
duidelijk niet in staat is dergelijke verdragen te sluiten, en dus
voor de buitenlandse handel van de lidstaten een irrelevante rol
speelt.
Met een Europese Commissie blijft het trekken aan een dood paard. Het
zijn onbenullen, mensen die zich hebben verrijkt ten koste van de
burgers en die nu beschikken over flink wat vermogen, maar samen
blinken zij uit in onvermogen.
Wat zou de Europese Commissie moeten doen als in ons land een
verstandige minister van Buitenlandse Zaken, samen met een rationele
minister van Economische Zaken - we geven toe: het is een uiterst
hypothetisch, onvoorstelbaar voorbeeld - besluit om onbeperkte
belastingvrije handel met Groot-Brittannië na te streven en dit af te
spreken met redelijk verstandige Britten?
Het antwoord is: niets. De Europese Commissie is wat dat betreft
machteloos. Het kan een inbreukprocedure inleiden, het Europees Hof
van Justitie kan boetes opleggen, de Europese Raad kan ons land alle
rechten van medebeslissing ontnemen, maar zolang niemand in ons land
zich daar aan gehouden voelt, maar Brussel is eigenlijk niets meer dan
dat dode paard.
Politici. Het hangt er steeds weer van af wie ze willen dienen - en
hier is het onvermijdelijk om te wijzen op de steeds duidelijker
desintegratie van de wereldgemeenschap, op die staten die zich nog
steeds verbonden voelen met de globalisten, èn degenen die gefocust
zijn op de voordelen van de natiestaten, en die hun strijd daarvoor
nooit zullen opgeven.
Binnen de EU zijn we dan opgezadeld met Merkel en Macron - omdat het
in dit verband verkeerd is om te spreken over Duitsland en Frankrijk -
een afspiegeling van het anti-Trumpfront van "lock her up" Hillary
Clinton, terwijl mensen zoals Victor Orban, Sebastian Kurz, Matteo
Salvini en de europeaan Vladimir Poetin hameren op de nationale
belangen, inspelend op de gedachtengangen van Donald Trump.
Merkel en Macron zeggen dat ze hard werken om Frankrijk en Duitsland
samen te voegen tot het hart van de EU - om natuurlijk gezamenlijk de
andere lidstaten vervolgens hun wil op te leggen. Maar bij beiden is
inmiddels de grond onder de voeten weggeslagen en zinken zij
centimeter voor centimeter weg in het drijfzand van hun eigen
intenties, omdat zij door hun (misleide en teleurgestelde) burgers
niet worden gesteund.
De vlucht van het geld uit de City of London naar het vasteland - een
hele biljoen zou al zijn overgemaakt - zal niet eindigen in Amsterdam,
Parijs of Frankfurt. De angst om de vorige onbeperkte vrijheid van de
EU door middel van een verhuizing te kunnen redden, is hen aangepraat
om hen bang te maken dat ze binnenkort worden belemmerd in hun
winstgevende parasitaire handeltjes, wanneer het Verenigd Koninkrijk
niet langer tot de EU behoort.
Hopelijk zullen kiezers tot aan de verkiezing van het zogenaamde
Europese "parlement" dóór hebben welke spelletjes er in en door
Brussel worden gespeeld. En hopelijk realiseren zij zich dat de enige
mogelijke bescherming tegen de alles-afbakenende fascistische
globalisten, die zich met hun nazistaat EU niets aantrekken van
nationale wetten en gebruiken, dat daartegen de enige bescherming de
natiestaat is, die zijn onafhankelijkheid behoudt.
Iedereen met ogen in het hoofd en die ze ook gebruikt en niet voor de
realiteit sluit, weet dat de Grieken, de Italianen, de Spanjaarden, de
Portugezen, de Fransen, wij, zonder de EU veel beter af waren dan we
nu zijn. Mensen, voor wie er geen werk is, die nog minder krijgen dan
het bestaansminimum, maar onder een brug moeten slapen terwijl
miljoenen gelukszoekers in de watten worden gelegd met Bed, Bad,
Brood, Bankpas, Breedbeeld tv, Burgerwoning en Besnijdenis (voor
meisjes) en, o ja: een Beroep (grapje, moet kunnen). En dan hebben we
het nog niet eens over de inmiddels afgeschafte fundamentele
grondrechten, de onveiligheid op straat, de afbraak van de zorg, het
onderwijs, de openbare diensten, terwijl de belastingen blijvend
worden verhoogd (of verlaagd, maar dan worden er weer nieuwe
uitgevonden, bijvoorbeeld de CO2-heffing, letterlijk handel in lucht).
We kunnen ons heel goed voorstellen dat Britten niets meer te maken
willen hebben met die Europese Unie. Wat dat betreft had Victoria
Nuland, hoewel ze het anders bedoelde, het bij het juiste eind: "Fuck
the EU!“
Afdrukken
Doorsturen