Al zeker twintig jaar lang proberen de Amerikanen de machthebbers van Venezuela ten val te brengen. Regime change is een beproefd middel van de CIA om hun onwelgevallige regeringen uit de weg te ruimen en "eigen" marionetten te installeren. De vraag is hoe lang Maduro het nog kan uithouden.
We lazen zojuist op
NU.nl
het volgende:
Een groot aantal EU-landen, waaronder Nederland, heeft oppositieleider
Juan Guaidó maandag officieel erkend als interim-president van
Venezuela. Dit gebeurde na het verstrijken van een ultimatum. De EU
had de zittende president Nicolás Maduro een deadline opgelegd voor
het uitschrijven van nieuwe verkiezingen.
Stelt u zich het volgende eens voor: de Russische regering erkent
Marie Le Pen als de nieuwe president van Frankrijk. Ze was bij de
verkiezingen duidelijk minder geliefd als presidentskandidaat Macron,
maar in de mainstream media wijst Poetin op de al maandenlang durende
protesten van de Gele Hesjes en de resultaten van peilingen die
aantonen dat Macron het vertrouwen in de bevolking enorm heeft
verloren. Komt nog bij dat de politie-repressie buitenproportioneel
gewelddadig optreden tegen de demonstranten. Hij zou vervolgens kunnen
uitleggen dat het gebruik van gevaarlijke wapens heeft geleid tot
ernstige verwondingen van, en zelfs doden onder, de demonstranten.
Bovendien zouden door de regering opgelegde uitzonderingen de
fundamentele grondrechten van de burgers in Frankrijk beperken. Daarom
heeft de vorige Franse regering alle democratische legitimiteit
verloren en wordt ze niet langer erkend door Rusland.
Een dergelijke verklaring van de Russische regering zou onmiddellijk
de NAVO bijeenroepen. De noodtoestand zou worden uitgeroepen. Een paar
weken geleden waren leden van de Italiaanse regering solidair met de
Gele Hesjes in Frankrijk, wat door ons nogal amusement, maar door de
Franse president als een "bedreiging" werd opgevat. Beide landen
zitten immers in hetzelfde bondgenootschap en de Italiaanse regering
kan op geen enkele mogelijkheid een regimeverandering in het
buurland aanmoedigen. Maar als Rusland zich zou mengen in de Franse
binnenlandse politiek en zelfs zou oproepen tot de omverwerping van de
regering, zou dit wereldwijde politieke consequenties hebben.
Maar dat is wat er nu in Venezuela gebeurt.
Onze minister van Buitenlandse Zaken, Stef Blok, liet vanochtend in
een brief aan de Kamer weten dat het kabinet heeft besloten Guaidó te
erkennen, omdat president Nicolás Maduro niet is tegemoetgekomen aan
het ultimatum. Hij refereert hier waarschijnlijk aan de uitspraken van het hoofd buitenlands beleid van de EU, de voormalig communiste Federica Mogherini,
die
had gezegd: "Bij gebrek aan een aankondiging over het organiseren van
nieuwe verkiezingen met de nodige garanties de komende dagen, zal de
EU verdere maatregelen nemen, onder meer met betrekking tot de
erkenning van het leiderschap van het land in overeenstemming met
artikel 233 van de Venezolaanse grondwet".
Mogherini heeft weer eens voor haar beurt gesproken, want er is binnen
de Europese Unie nog helemaal geen overeenstemming over het erkennen
van de oppositieleider als nieuwe machthebber. Italië heeft namelijk
laten weten Guaidó niet te erkennen. Er zijn dus politici binnen de EU
die wèl hun hersens gebruiken.
Blok laat zoals gewoonijk zich weer eens voor het Amerikaanse karretje
spannen (want geen eigen mening, slaaf van Washington).
Maar omdat we graag altijd het naadje van de kous willen weten, hebben
we gekeken naar het artikel 233 van de Venezolaanse grondwet, waar de Europese
Unie aan refereert, en op basis waarvan zij * proest* eist dat Maduro
opstapt.
We kunnen, na het gelezen te hebben, alleen maar concluderen dat ofwel
we dyslectische machthebbers hebben, ofwel dat zij hun eigen (westerse)
agenda volgen, want wie artikel 233 van de Venezolaanse grondwet
eenmaal heeft gelezen, kan mogelijk concluderen dat dit een aftreden
van Maduro rechtvaardigt..
Integendeel, artikel 233 is precies wat oppositieleider Juan Guaido
heeft geschonden toen hij op 23 januari op een openbaar plein in
Caracas zijn kleine trucje vertoonde om zichzelf tot president te
verkondigen (nadat hij van de vice-president van Donald Trump een
telefoontje had gekregen dat hij zijn gang kon gaan en dat de VS hem -
ook financieel - zou steunen.
De grondwetten van de meeste landen bevatten artikelen zoals artikel
233 van de grondwet van de Bolivariaanse Republiek Venezuela. Daarin
wordt beschreven wat er gebeurt als de president van een republiek
faalt of zijn taken niet kan vervullen.
In dit 233-artikel van Venezuela worden zes omstandigheden genoemd
waarbij Maduro's termijn kan worden verkort:
1) als hij sterft,
2) als hij zich terugtrekt wanneer dat door een beslissing van het
Hooggerechtshof wordt opgelegd (en hij uit zijn ambt wordt gezet)
3) als hij door een uitspraak van de Nationale Vergadering en het
Hooggerechtshof medisch (lichamelijk of geestelijk) ongeschikt wordt
verklaard zijn functie uit te oefenen
4) als hij ontslag neemt
5) dat hij middels een referendum wordt aangeklaagd of
6) als hij zelf de pijp aan Maarten geeft.
Geen van deze voorwaarden is van toepassing: de vorig jaar
democratisch gekozen president Maduro is niet dood, hij heeft geen
ontslag genomen; hij is ongeschikt; hij werd noch door de rechtbank
noch door het volk beschuldigd.
Het opmerkelijke is: artikel 233 bepaalt wie de macht zal krijgen als
het persidentschap wèl vacant wordt - wat niet het geval is - en dit
artikel zegt dat in geval Maduro geen president meer is, automatisch
de vice-president het wordt, in dit geval mevrouw Delcy Rodriguez, en
niet de president van de nationale vergadering (Guaido).
De enige omstandigheid waaronder de president van de Nationale
Assemblee aantreedt, is als de president niet is aangetreden. Maar
omdat Maduro sinds 2013 president is, is het onmogelijk om te beweren
dat dit het geval is. Op 10 januari legde hij voor zijn tweede
ambtstermijn de eed af voor de president van nationale vergadering.
Maar niet alleen op dit punt gaat de EU hypocriet te werk. In alle
andere omstandigheden - bijvoorbeeld in het geval van Polen of
Hongarije - eisen de leden van het europees nepparlement gewoonlijk
dat de rechters volledige onafhankelijkheid hebben en het recht hebben
om de besluiten van gekozen parlementen nietig te verklaren als zij de
wetten als ongrondwettig beschouwen.
Maar nu het Venezuela betreft, beweren europarlementariërs echter
precies het tegenovergestelde: in zijn resolutie verklaarde het
europees nepparlement dat de (ontbonden) Nationale Assemblee het enige
legitieme orgaan in Venezuela was, wat betekent dat het
Hooggerechtshof wat betreft Brussel geen legitimiteit had.
Ongetwijfeld zal er heel wat aan te merken zijn op de president van
Venezuela - net als er heel wat aan te merken is op de president van
Frankrijk, er heerst in beide landen een politieke crisis, en in het
geval van Venezuela is er een strijd tussen een presidium van algemene
verkiezingen en een parlementaire politieke klasse die zich ertegen
verzet.
Dat buitenlandse mogendheden zich mengen in een dergelijke crisis, is
politiek dom en in ieder geval totaal illegaal volgens het
internationale recht. Maar als een instelling als het europees
nepparlement, dat de hele wereld de maat neemt als het gaat over het
respecteren van de rechtsstaat, haar toevlucht neemt tot juridische
taal om leugens te verkondigen over de legaliteit van de situatie in
een ander land en die legaliteit te vernietigen, dan is dat niet meer
of minder dan een morele schande. We zouden zeggen: kijk eerst eens
naar de mensonterende toestanden in EU-lidstaat Spanje, waar burgers
om niets in de gevangeis wordt gesmeten en waar vreedzame burgers bij
protesten door oproerpolitie hardhandig in elkaar geslagen worden - o
nee, Timmermans noemde dat
"proportioneel
geweld gebruiken".
Vóór de 22e januari had minder dan één op de vijf Venezolanen gehoord
van Juan Guaidó. Slechts een paar maanden geleden was de 35-jarige man
een duistere figuur in een politiek marginale extreem-rechtse
groepering die nauw verbonden was met gruwelijke daden van
straatgeweld. Zelfs in zijn eigen partij was Guaidó een middelgroot
figuur in de door de oppositie gedomineerde Nationale Vergadering, die
nu onder de Venezolaanse grondwet valt.
Na een telefoontje van de Amerikaanse vice-president Mike Pence riep
Guaido zichzelf uit tot president van Venezuela. Uitgeroepen als de
nieuwe leider van zijn land door Washington, dat een greep wil hebben
op de enorme olievoorraden van het land.
Wat volgde was te voorspellen: de redactie van de New York Times
noemde Guaidó een "geloofwaardige rivaal" tegen Maduro met een "verfrissende
stijl en visie om het land vooruit te helpen". De redactie van
Bloomberg News bewonderde hem voor het zoeken naar "herstel van de
democratie" en The Wall Street Journal heeft hem tot "een nieuwe
democratische leider" verklaard. Ondertussen hebben Canada, talrijke
EU-lidstaten, Israël en het blok van rechtse Latijns-Amerikaanse
regeringen, bekend als de Lima-groep, Guaidó erkend als de legitieme
leider van Venezuela.
Hoewel Guaidó vanuit het niets lijkt te zijn opgestaan (net als Macron
overigens), was hij in feite het product van meer dan een decennium
van ijverige bemoeienis door de Amerikaanse elite, die steeds
aanstuurde op (een voor hun gunstige) regimewisseling. Naast een groep
rechtse studentenactivisten, was Guaidó gecultiveerd om de
socialistisch georiënteerde regering van Venezuela te ondermijnen, om
zodoende het land te destabiliseren om op een dag de macht te grijpen.
Hoewel hij een onbetekenend figuur in de Venezolaanse politiek was,
had hij jarenlang rustig bewezen dat hij zijn plek in de Hall of Power
van Washington waardig was.
Terwijl Guaidó nu aan het grote publiek wordt verkocht als het gezicht
van democratisch herstel, wordt hij momenteel gebruikt in de meest
gewelddadige factie van de meest radicale oppositiepartij van
Venezuela, waarbij hij zichzelf in de voorhoede positioneert van de
ene destabilisatiecampagne na de andere. Zijn partij is op grote
schaal in diskrediet gebracht in Venezuela en is deels
medeverantwoordelijk voor het versnipperen van een sterk verzwakte
oppositie.
Guaidó was direct betrokken bij de ongeregeldheden van 2014. Hij
tweette zelfs video's waarin hij zichzelf voorzag van een helm en een
gasmasker, omringd door gemaskerde en gewapende elementen die een
snelweg hadden afgesloten - een bende die een gewelddadige botsing met
de politie aanging. Verwijzend naar zijn deelname aan de generatie
2007, riep hij uit: "Ik herinner me dat we in 2007 "Studenten!" riepen.
Nu schreeuwen we: "Weerstand! Weerstand!"
Guaidó heeft de tweet inmiddels verwijderd en blijk gegeven van zijn
ongerustheid over zijn imago als voorvechter van de democratie.
In een
tv-optreden in 2016
ontkende
Guaidó de sterfgevallen als gevolg van guayas - een guarimba-tactiek
waarbij staaldraad over een rijbaan wordt gespannen om motorrijders te
verwonden of te doden - hij noemde het een "mythe". Zijn opmerkingen
bleken een dodelijke tactiek die
ongewapende burgers
had gedood,
zoals Santiago Pedroza en waarbij opk een man,
Elvis Durán, werd onthoofd.
Deze harteloze minachting voor het menselijk leven zou zijn reputatie
verwoesten bij veel mensen, waaronder veel tegenstanders van Maduro.
"Deze radicale leiders vertegenwoordigen niet meer dan 20% van het
volk in opiniepeilingen", schreef Luis Vicente León, de belangrijkste
"Maurice de Hond" van Venezuela. Volgens Leon blijft Guaidó's partij
geïsoleerd omdat de meerderheid van de bevolking "geen oorlog wil. Wat
ze willen is een oplossing."
Maar dit is precies waarom hij Guaidó werd gekozen door Washington:
hij wordt niet geacht Venezuela naar de democratie te leiden, maar om
een land naar de bliksem te helpen - een land dat de afgelopen twintig
jaar een bolwerk van verzet tegen de Amerikaanse hegemonie is geweest.
Zijn onwaarschijnlijke stijging in de peilingen, zoals die door de
mainstream media worden gerapporteerd, betekent het
hoogtepunt van een twee decennia lang Amerikaans project om een
robuust socialistisch experiment te vernietigen.
Sinds de verkiezing in 1998 van Hugo Chavez hebben de Verenigde Staten
continue gevochten om de controle over Venezuela te herstellen en weer
controle te krijgen over de enorme oliereserves. De socialistische
programma's van Chavez hebben tot op zekere hoogte de rijkdommen van
het land herverdeeld en miljoenen mensen uit de armoede geholpen. In
2002 verdrong Venezuela's rechtse oppositie hem kort (met Amerikaanse
steun) maar het leger erkende Chavez' presidentschap en herstelde dat
na een massale volksmobilisatie.
Tijdens de regimes van de Amerikaanse presidenten George W. Bush en
Barack Obama overleefde Chavez talrijke moordaanslagen voordat hij in
2013 aan kanker leed. Zijn opvolger, Nicolas Maduro, heeft drie
aanslagen op zijn leven overleefd.
Onmiddellijk na zijn inauguratie Trump verhoogde zijn regering de
inspannigen om een ander regime in Venezuela geïnstalleerd te krijgen,
wat meteen verklaart waarom het een "trojka van tirannie" werd genoemd.
Vorig jaar probeerde het nationale veiligheidsteam van Trump leden van
het Venezolaanse militaire apparaat te rekruteren om een militaire
junta te vormen, maar die poging faalde. Volgens de Venezolaanse
regering waren de VS ook betrokken bij een complot met de codenaam
"Operation Constitution" om Maduro in het presidentieel paleis van
Miraflores gevangen te nemen, en nog een operatie "Operatie
Armageddon" om hem te vermoorden tijdens een militaire parade in juli
2017. Iets meer dan een jaar later probeerden verbannen
oppositieleiders het opnieuw maar slaagden er niet in om Maduro met
drone-bommen te doden tijdens een militaire parade in Caracas.
Maduro wordt van alle kanten aangevallen. We noemen slects de sancties
en de handelsoorlog. Het wordt hem zo goed als onmogelijk gemaakt om
nog iets op te bouwen/te veranderen. Dus mogelijk zal de regime change
er uiteindelijk wel komen (het hangt ook af van de opstelling van
Rusland en China, die beiden vele miljarden dollars in het land hebben
geïnvesteerd), maar we kunnen nu al zeggen dat het gewone volk er niet
beter op gaat worden.
Bij een regime change zullen alle staatsbedrijven opgekocht worden
door private (Amerikaanse) bedrijven. Het leven voor de Venezolanen
zal alleen maar duurder worden. De heersende westerse elite geeft geen
moer om het gewone volk. Wellicht wordt er dan ook nog aangestuurd op
een "nieuwe centrale bank". Wordt als een zegen aan het gewone volk
opgedrongen, maar in feite wordt het land en de burgers gewoon
overgenomen door de NWO.
Dat de westerse mainstream media hun steentje bijdragen is geen geheim.
Het
Twitter-account
van het
pro-oppositieblog
"In
Venezuela" wordt gevoerd vanuit Toronto, Canada
en de veldnieuwsbron wordt gerund door een Bellingcat-lid,
Giancarlo Fiorella. Het "open-intelligentie
onderzoeksnetwerk" Bellingcat is berucht vanwege de vooringenomen
rapportages (o.a. MH17) en het doorsturen van mainstream media-verhalen.
De connecties met hun lievelingsproject "Integrity Initiative" zijn
ook geen geheim (maar daarover een andere keer).
Afdrukken
Doorsturen