EU-parlement probeert verkiezingsschade te beperken

Over een kleine 100 dagen wordt het nieuwe Europees nepparlement (de duurste profiteursclub met riante pensioenrechten, die vele miljoenen kostende reis- en andere kosten declareert en er alleen voor het eigenbelang zit). Maar als we de peilingen mogen geloven verandert de samenstelling van die club aanzienlijk. Alles wordt uit de kast gehaald om de schade zoveel mogelijk te beperken.

In minder dan 100 dagen zal het nieuwe Europees nepparlement worden gekozen.
De multi-etnische vergadering waarvan het de bedoeling is dat het op een democratisch parlement met vèrreikende bevoegdheden lijkt, wordt volgens de peilingen kleurrijker, heterogener, en komt dichter bij de mensen te staan.
Dat is eigenlijk geen slecht nieuws. Het verlies van leden van de gevestigde politieke partijen, dat in bijna alle EU-lidstaten is te zien, komt tot uiting in de verkiezingsuitslag die door de peilingen worden voorspeld. Momenteel hebben de twee belangrijkste partijblokken van christen-democraten en sociaal-democraten in het Europees nepparlement nog steeds een meerderheid van 55,4% en kunnen ze veel dingen alleen bepalen (wat ze dan ook niet bepaald nálaten).
Dit weerspiegelt echter niet de diversiteit van politieke ideeën en concepten van de samenleving in de lidstaten.
"Verenigd in verscheidenheid" was lange tijd het motto van de EU. Maar als de symbolisch geëiste diversiteit de hegemonie van de christen-democraten en de sociaal-democraten dreigt in te dammen, dan wordt door hen alles in het werk gesteld om juist dàt te voorkómen, en dus om de macht die men nu nog heeft te versterken.

Het succes van een parlementaire democratie wordt hoofdzakelijk bepaald door twee technische details: het stemrecht en het reglement van orde. Beide zijn vatbaar voor manipulatie en het zal u niet verbazen dat we dit momenteel in Brussel in de aanloop naar de EU-verkiezingen zien gebeuren.

Al eerder werd door het Europees nepparlement voorgesteld om bij de verkiezingen van het Europees nepparlement een kiesdrempel van minimaal twee procent in te stellen. Deze kiesdrempel zou dan zogenaamd "fragmentatie van het Europees nepparlement voorkómen en zorgen dat er geen extremistische splinterpartijen in dat parlement komen". Het gaat hierbij natuurlijk om behoud van macht en om te voorkómen dat nieuwe groeperingen het democratisch proces kunnen bijsturen.
Maar zoals het zo vaak gaat in Brussel konden de EU-lidstaten het weer moeilijk eens worden over de precieze invulling van die maatregel. Uiteindelijk heeft men een geitenpaadje gevonden: het huidige voorstel houdt een kiesdrempel tussen de 2%-5% in, die alleen lidstaten met meer dan 35 zetels in het Europees nepparlement treft. De regels kunnen echter pas in werking treden als alle EU-lidstaten ze goedkeuren volgens hun grondwettelijke voorschriften. Dat is nog niet het geval en de lidstaten zullen uiterlijk voor de Europese verkiezingen van 2024 aan deze verplichting moeten voldoen.

Maar de corrupte kliek in Brussel geeft het niet gauw op. Er zijn toch vast wel méér geitenpaadjes te vinden om de schade bij de komende verkiezingen te beperken?

Frankrijk geeft bij deze naderende verkiezingen een mooi voorbeeld van het politiek manipuleren van het kiesrecht. In Frankrijk ontbreekt het de politieke beweging "En Marche", die alleen is opgericht om de verkiezing van (nu) president Emmanuel Macron veilig te stellen, de lokale en regionale wortels om kiezers massaal te mobiliseren.
Daarom veranderde president Macron (met zijn parlementaire meerderheid in de Nationale Assemblee) de modaliteiten voor de verkiezing van het Europees nepparlement in zijn voordeel door regionale lijsten af ​​te schaffen en in plaats daarvan nationale lijsten in te voeren. Op deze manier heeft de relatief jonge en onprofessionele partij van "Jupiter" het gebrek aan ervaren politici weg kunnen poetsen.
Natuurlijk is deze nieuwe situatie van toepassing op alle partijen, maar alleen "En Marche" van Macron heeft echt baat bij het kortetermijnwijzigingsamendement.
Bijna geen enkele waarnemer in Brussel ontging deze brutale manipulatie, ,maar men praat er niet over omdat het de Fransman Macron is. Wat zou er zijn gebeurd als Viktor Orban of Jaroslaw Kaczynski de modaliteiten van de EU-verkiezingen in hun voordeel hadden veranderd?

Beleidswijzigingen worden gemaakt met verandering van procedureregels. Dit geldt ook in de Duitse Bondsdag. In september 2005 wilde de parlementaire fractie van de SPD in de Bundestag de mogelijkheid van de fractieverbintenissen afschaffen door middel van een GO-amendement. Dat was gericht op de CDU-CSU-fractie. Als de twee C-partijen zich niet langer zouden kunnen verenigen, zou de SPD de facto de sterkste factie in de Bondsdag zijn en dus de bondskanselier leveren. De SPD voerde aan dat verkiezingen werden gewonnen door partijen en dat een bundeling van fracties van meerdere partijen zouden leiden tot vervalste verkiezingsresultaten.
Maar die rekening ging niet op.

Een soortgelijke complicatie bij de fractievorming wil men nu ook nog doorvoeren in het Europees nepparlement. Het is een initiatief van de Duitse SPD met de steun van de CDU en CSU. Omdat de twee blokken met het verlies van talrijke mandaten worden bedreigd, willen ze het parlementaire werk van hun politieke concurrenten in ieder geval bemoeilijken. Daarom moet de vorming van de parlementaire fractie na de EU-verkiezingen zó moeilijk worden gemaakt dat de politieke concurrenten min of meer "arbeidsongeschikt" worden. Daarvoor richtten ze zich vooral op de AfD en die kleine partijen in Duitsland, die door het ontbreken van een blokkeerclausule weer wat extra zetels zouden kunnen veroveren.

De herziening van het Reglement in het Europees nepparlement is toevertrouwd aan een vaste rapporteur. Ironisch genoeg is dit nog steeds een Brit, een sociaal-democraat, die al lang in het vak zit en hij weet hoe de procedureregels moeten worden aangescherpt. Natuurlijk handelt hij niet alleen, omdat de gespecialiseerde commissie van het Europees nepparlement die bevoegd is voor GO-aangelegenheden een eigen werkgroep heeft, waarin elke fractie wordt vertegenwoordigd door één lid, om een consensus GO te bewerkstelligen, die in onderlinge overeenstemming in de plenaire vergadering worden aangenomen.

De recente wijziging van het Reglement in deze zittingsperiode heeft deze consensus echter ernstig onder druk gezet. De SPD-politicus Jo Leinen provoceerde met een aantal veranderingen opzettelijk de erkenning van politieke fracties. Dat was niet afgespproken en raakte de zenuw van het parlementaire werk. De christen-democraten van Manfred Weber (CSU) lieten zich niet piepelen en trokken zich terug.
Momenteel is de minimale vereiste voor groepsvorming zeven nationaliteiten en 25 parlementsleden. Dit sluit zeker niet uit dat er 19 fractieleden uit één lidstaat komen en zes extra "éénpersoonsgroepen" uit zes verschillende lidstaten. Jo Leinen noemt die denigrerend "fake fracties" wat men op de Place de Luxembourg doorzàg, omdat hij als Duits SPD-politicus zelf lid is van een partij waarvan verwacht wordt dat zij de EU-verkiezingen fors gaan verliezen.

De stemming moest drie keer in de plenaire vergadering worden uitgesteld. Keer op keer werden amendementen ingediend door sociaal-democraten en christen-democraten, om vervolgens onder druk van andere fracties te worden ingetrokken. Alles werd heprobeerd om de vorming van de fracties in de toekomst te dwarsbomen en als ze ondanks de moeilijke omstandigheden erin zouden slagen een extra politieke evaluatie in te lassen, met de mogelijkheid om, bijvoorbeeld, de coherentie tussen de fractieleden te betwijfelen, dan zou dat uiteindelijk op een "niet-erkenning" van de fractiestatus kunnen uitdraaien.
Dat had echter ook negatief kunnen uitpakken ten opzichte van de christen-democraten, die voortdurend bij stemmingen over kwesties inzake grondrechten tégen alle in haar partijprogramma opgenomen punten betreffende het recht op leven en de bescherming van het huwelijk en het gezin, hadden gestemd.
De bedoeling was dat meerderheidsfracties zouden moeten kunnen (mee)beslissen over de handelswijze van oppositiefracties. Nu ging alles vreselijk mis omdat er een onverwachte coalitie van kleine en middelgrote fracties voorkwàm dat de vereiste meerderheid van een reglementswijziging verandering behaald werd.

Deze periode aan het einde van de zittingsperiode van het huidige Europees nepparlement laat zien dat je Poetin, Trump of Facebook niet hoeft te beschuldigen van het manipuleren van verkiezingen. De EU-politici proberen dat ook gewoon, omdat het kan, helemaal zelfstandig.

Dat u het hier moet lezen is raar: het is eigenlijk de taak van de mainstream media om dergelijke couppogingen in de openbaarheid te brengen, en niet alleen maar af te geven op Trump, Poetin of de sociale media.

Afdrukken Doorsturen