Over een kleine 100 dagen wordt het nieuwe Europees nepparlement (de duurste profiteursclub met riante pensioenrechten, die vele miljoenen kostende reis- en andere kosten declareert en er alleen voor het eigenbelang zit). Maar als we de peilingen mogen geloven verandert de samenstelling van die club aanzienlijk. Alles wordt uit de kast gehaald om de schade zoveel mogelijk te beperken.
In minder dan 100 dagen zal het nieuwe Europees nepparlement worden
gekozen.
De multi-etnische vergadering waarvan het de bedoeling is dat het op
een democratisch parlement met vèrreikende bevoegdheden lijkt, wordt
volgens de peilingen kleurrijker, heterogener, en komt dichter bij de
mensen te staan.
Dat is eigenlijk geen slecht nieuws. Het verlies van leden van de
gevestigde politieke partijen, dat in bijna alle EU-lidstaten is te
zien, komt tot uiting in de verkiezingsuitslag die door de peilingen
worden voorspeld. Momenteel hebben de twee belangrijkste partijblokken
van christen-democraten en sociaal-democraten in het Europees
nepparlement nog steeds een meerderheid van 55,4% en kunnen ze veel
dingen alleen bepalen (wat ze dan ook niet bepaald nálaten).
Dit weerspiegelt echter niet de diversiteit van politieke ideeën en
concepten van de samenleving in de lidstaten.
"Verenigd in verscheidenheid" was lange tijd het motto van de EU. Maar
als de symbolisch geëiste diversiteit de hegemonie van de christen-democraten
en de sociaal-democraten dreigt in te dammen, dan wordt door hen alles
in het werk gesteld om juist dàt te voorkómen, en dus om de macht die
men nu nog heeft te versterken.
Het succes van een parlementaire democratie wordt hoofdzakelijk
bepaald door twee technische details: het stemrecht en het reglement
van orde. Beide zijn vatbaar voor manipulatie en het zal u niet
verbazen dat we dit momenteel in Brussel in de aanloop naar de
EU-verkiezingen zien gebeuren.
Al eerder werd door het Europees nepparlement voorgesteld om bij de
verkiezingen van het Europees nepparlement een kiesdrempel van
minimaal twee procent in te stellen. Deze kiesdrempel zou dan
zogenaamd "fragmentatie van het Europees nepparlement voorkómen en
zorgen dat er geen extremistische splinterpartijen in dat parlement
komen". Het gaat hierbij natuurlijk om behoud van macht en om te
voorkómen dat nieuwe groeperingen het democratisch proces kunnen
bijsturen.
Maar zoals het zo vaak gaat in Brussel konden de EU-lidstaten het weer
moeilijk eens worden over de precieze invulling van die maatregel.
Uiteindelijk heeft men een geitenpaadje gevonden: het huidige voorstel
houdt een kiesdrempel tussen de 2%-5% in, die alleen lidstaten met
meer dan 35 zetels in het Europees nepparlement treft. De regels
kunnen echter pas in werking treden als alle EU-lidstaten ze
goedkeuren volgens hun grondwettelijke voorschriften. Dat is nog niet
het geval en de lidstaten zullen uiterlijk voor de Europese
verkiezingen van 2024 aan deze verplichting moeten voldoen.
Maar de corrupte kliek in Brussel geeft het niet gauw op. Er zijn toch
vast wel méér geitenpaadjes te vinden om de schade bij de komende
verkiezingen te beperken?
Frankrijk geeft bij deze naderende verkiezingen een mooi voorbeeld van
het politiek manipuleren van het kiesrecht. In Frankrijk ontbreekt het
de politieke beweging "En Marche", die alleen is opgericht om de
verkiezing van (nu) president Emmanuel Macron veilig te stellen, de
lokale en regionale wortels om kiezers massaal te mobiliseren.
Daarom veranderde president Macron (met zijn parlementaire meerderheid
in de Nationale Assemblee) de modaliteiten voor de verkiezing van het
Europees nepparlement in zijn voordeel door regionale lijsten af te
schaffen en in plaats daarvan nationale lijsten in te voeren. Op deze
manier heeft de relatief jonge en onprofessionele partij van "Jupiter"
het gebrek aan ervaren politici weg kunnen poetsen.
Natuurlijk is deze nieuwe situatie van toepassing op alle partijen,
maar alleen "En Marche" van Macron heeft echt baat bij het
kortetermijnwijzigingsamendement.
Bijna geen enkele waarnemer in Brussel ontging deze brutale
manipulatie, ,maar men praat er niet over omdat het de Fransman Macron
is. Wat zou er zijn gebeurd als Viktor Orban of Jaroslaw Kaczynski de
modaliteiten van de EU-verkiezingen in hun voordeel hadden veranderd?
Beleidswijzigingen worden gemaakt met verandering van procedureregels.
Dit geldt ook in de Duitse Bondsdag. In september 2005 wilde de
parlementaire fractie van de SPD in de Bundestag de mogelijkheid van
de fractieverbintenissen afschaffen door middel van een GO-amendement.
Dat was gericht op de CDU-CSU-fractie. Als de twee C-partijen zich
niet langer zouden kunnen verenigen, zou de SPD de facto de sterkste
factie in de Bondsdag zijn en dus de bondskanselier leveren. De SPD
voerde aan dat verkiezingen werden gewonnen door partijen en dat een
bundeling van fracties van meerdere partijen zouden leiden tot
vervalste verkiezingsresultaten.
Maar die rekening ging niet op.
Een soortgelijke complicatie bij de fractievorming wil men nu ook nog
doorvoeren in het Europees nepparlement. Het is een initiatief van de
Duitse SPD met de steun van de CDU en CSU. Omdat de twee blokken met
het verlies van talrijke mandaten worden bedreigd, willen ze het
parlementaire werk van hun politieke concurrenten in ieder geval
bemoeilijken. Daarom moet de vorming van de parlementaire fractie na
de EU-verkiezingen zó moeilijk worden gemaakt dat de politieke
concurrenten min of meer "arbeidsongeschikt" worden. Daarvoor richtten
ze zich vooral op de AfD en die kleine partijen in Duitsland, die door
het ontbreken van een blokkeerclausule weer wat extra zetels zouden
kunnen veroveren.
De herziening van het Reglement in het Europees nepparlement is
toevertrouwd aan een vaste rapporteur. Ironisch genoeg is dit nog
steeds een Brit, een sociaal-democraat, die al lang in het vak zit en
hij weet hoe de procedureregels moeten worden aangescherpt. Natuurlijk
handelt hij niet alleen, omdat de gespecialiseerde commissie van het
Europees nepparlement die bevoegd is voor GO-aangelegenheden een eigen
werkgroep heeft, waarin elke fractie wordt vertegenwoordigd door één
lid, om een consensus GO te bewerkstelligen, die in onderlinge
overeenstemming in de plenaire vergadering worden aangenomen.
De recente wijziging van het Reglement in deze zittingsperiode heeft
deze consensus echter ernstig onder druk gezet. De SPD-politicus Jo
Leinen provoceerde met een aantal veranderingen opzettelijk de
erkenning van politieke fracties. Dat was niet afgespproken en raakte
de zenuw van het parlementaire werk. De christen-democraten van
Manfred Weber (CSU) lieten zich niet piepelen en trokken zich terug.
Momenteel is de minimale vereiste voor groepsvorming zeven
nationaliteiten en 25 parlementsleden. Dit sluit zeker niet uit dat er
19 fractieleden uit één lidstaat komen en zes extra "éénpersoonsgroepen"
uit zes verschillende lidstaten. Jo Leinen noemt die denigrerend "fake
fracties" wat men op de Place de Luxembourg doorzàg, omdat hij als
Duits SPD-politicus zelf lid is van een partij waarvan verwacht wordt
dat zij de EU-verkiezingen fors gaan verliezen.
De stemming moest drie keer in de plenaire vergadering worden
uitgesteld. Keer op keer werden amendementen ingediend door
sociaal-democraten en christen-democraten, om vervolgens onder druk
van andere fracties te worden ingetrokken. Alles werd heprobeerd om de
vorming van de fracties in de toekomst te dwarsbomen en als ze ondanks
de moeilijke omstandigheden erin zouden slagen een extra politieke
evaluatie in te lassen, met de mogelijkheid om, bijvoorbeeld, de
coherentie tussen de fractieleden te betwijfelen, dan zou dat
uiteindelijk op een "niet-erkenning" van de fractiestatus kunnen
uitdraaien.
Dat had echter ook negatief kunnen uitpakken ten opzichte van de
christen-democraten, die voortdurend bij stemmingen over kwesties
inzake grondrechten tégen alle in haar partijprogramma opgenomen
punten betreffende het recht op leven en de bescherming van het
huwelijk en het gezin, hadden gestemd.
De bedoeling was dat meerderheidsfracties zouden moeten kunnen (mee)beslissen
over de handelswijze van oppositiefracties. Nu ging alles vreselijk
mis omdat er een onverwachte coalitie van kleine en middelgrote
fracties voorkwàm dat de vereiste meerderheid van een
reglementswijziging verandering behaald werd.
Deze periode aan het einde van de zittingsperiode van het huidige
Europees nepparlement laat zien dat je Poetin, Trump of Facebook niet
hoeft te beschuldigen van het manipuleren van verkiezingen. De
EU-politici proberen dat ook gewoon, omdat het kan, helemaal
zelfstandig.
Dat u het hier moet lezen is raar: het is eigenlijk de taak van de
mainstream media om dergelijke couppogingen in de openbaarheid te
brengen, en niet alleen maar af te geven op Trump, Poetin of de sociale
media.