We hebben maar weer eens een kleine analyse losgelaten op de Europese Unie, het ondemocratische bolwerk van corrupte bureaucraten in Brussel, die duidelijk maken dat deze corpocratie alleen is gemaakt om mensen in de EU te beroven van materiële en geestelijke zaken. Jammer genoeg heeft de gehersenspoelde massa dit tot op de dag van vandaag nog steeds niet begrepen, maar het is slechts een kwestie van tijd voordat dit leugenachtige kaartenhuis instort.
De slachtoffers zullen dan degenen zijn die deze criminelen hebben geloofd, politici die hen de grootste leugens over het gemeenschappelijke Europese huis hebben verteld. Helaas zal het ook diegenen treffen die het hele gedrocht vanaf het begin kritisch hebben bekeken. Als de Dag des Oordeels komt, zullen de daders in geen velden en wegen meer te bekennen zijn.
De spaarpot, die ze al die jaren door grootschalige corruptie hebben kunnen maken, zal groot genoeg zijn voor hun ontsnapping. Wie in mei bij de EU-verkiezingen die corrupte politici met zijn of haar stem ondersteunt, moet goed beschouwd een schroefje los hebben zitten.
Een hardnekkig stilzwijgen heerst in de Zwitserse media als het gaat
om de problemen van de Europese Unie, die geen kleine cosmetische
afwijkingen zijn maar ernstige, deels systemische, ongewenste
ontwikkelingen.
Veel Zwitsers vragen zich momenteel af of de problemen van de EU
verdwenen zijn sinds hun Federale Raad met Brussel heeft onderhandeld
over een nauwere band, omdat ze er niets meer over kunnen lezen en
horen in de mainstream media. Hierover hebben we onlangs een artikel
geschreven (link
hier).
In het volgende artikel wordt u kort herinnerd aan enkele problemen
van deze supranationale structuur.
In de afgelopen jaren is het duidelijk geworden dat in de EU
beslissingen worden genomen door de machtscentra van individuele
machtige staten (de EU-landen Duitsland, Frankrijk en daarbuiten de
VS), terwijl de kleinere lidstaten zich moeten houden aan die
beslissingen. Deze besuiten komen niet op een democratische wijze
tot stand, maar worden genomen door het aanwenden van (misbruik van) macht en invloed.
Als de wens van een enkel land niet past bij die van de machtiger
landen,
zal er een enorme druk worden uitgeoefend (zoals in Oostenrijk
2000/2001, Hongarije sinds 2010, Griekenland 2010-2015, Italië sinds
2018, Polen sinds 2005, het Verenigd Koninkrijk sinds 2016).
80% van de nationale wetten van een lidstaat worden beslist in Brussel.
Het enige dat overblijft voor de nationale parlementen is om deze
beslissingen, afkomstig uit Brussel, af te stempelen. Een aanzienlijke invloed
van burgers over hun belangen neemt af op nationaal en staatsniveau en
is afwezig op EU-niveau.
Mensenrechten, iets wat uitermate serieus
moet worden genomen, zijn de EU onbekend.
Het Europees nepparlement is beperkt in zijn rechten, de samenstelling
is niet democratisch, en bovendien heeft het de afgelopen decennia
meer en meer de indruk gegeven dat het een zelfbedieningswinkel is
geworden voor zijn parlementsleden, hun familieleden en hun partijen.
Het eigenbelang komt eerst - het landsbelang telt even niet.
Als nationale besluiten de EU niet bevallen, zullen ze door het
Europese Hof van Justitie of door de regering in naam van de EU worden
teruggedraaid, zelfs als ze op een democratische manier zijn genomen.
Door haar manier van handelen vernietigt de EU de bestaande
democratische speelruimte op nationaal of regionaal niveau.
Dat de EU geen democratie is en niet democratisch is ingericht en
handelt, wordt als een gegeven beschouwd. Geen enkele burger kan op
enigerlei wijze inspraak hebben in wie lid wordt van de Europese
Commissie, om maar wat te noemen. Dit is voorbehouden aan de regeringsleiders van de
EU-staten (Europese Raad). Misschien weet 5% van de EU-burgers dat hun
voorzitter van de Europese Commissie Jean-Claude Juncker is (in ieder
geval weet men wel dat het hoofd van de EC een zuipschuit is), maar
over andere commissarissen als Frans Timmermans, Andrus Ansip, Maroš
Šefčovič, Valdis Dombrovskis, Jyrki Katainen en Günther Oettinger weet
nauwelijks iemand wat.
Van Juncker's kwaliteiten van leiderschap weet men onderhand wel dat "ischias"
een hardnekkig probleem is. Het weerspiegelt waarschijnlijk ook de
toestand van de hele EU.
Het leven van individuen wordt gereguleerd, gebureaucratiseerd en als
het moet gewelddadig vanuit Brussel ingeperkt. Van de
spreekwoordelijke banaankromming tot dwangvoeding verontreinigd met
bestrijdingsmiddelen - dáárover beslissen Brusselse bureaucraten van
het nepparlement.
Eén van de grootste problemen is nog steeds het ongebreidelde en
overkoepelende lobbyisme in Brussel. Hierover hebben wij ook gisteren uitvoerig geschreven. Internationale bedrijven, banken en
stichtingen werken in grote aantallen met naar schatting 25.000
lobbyisten in Brussel om beslissingen in hun voordeel te nemen. Verre
van controle door de staat, laat staan controle door de burger, worden
mogelijke besluitvormers op de goede weg gezet in hoerenkasten conferentiezalen van
hotels of in bedrijfsfilialen.
Het zal meer geschikte en meer
burgervriendelijke beslissingen omzeilen, anticiperen of ondermijnen,
beslissingen die op nationaal niveau worden of zouden kunnen worden
genomen. Het is natuurlijk duidelijk dat zelfs syndicaten of criminele
structuren zoals de N'drangeta of de Maffia in deze ondoorzichtige
omgeving proberen hun invloed uit te breiden. En met succes.
Het centralisme van de Europese Unie bevordert corruptie en nepotisme
door massale herverdeling van geld van belastingbetalers (EU-steunprogramma's,
maar ook het cohesiefonds). De aanleg van snelwegen of spoorwegen met
behulp van EU-middelen, bijvoorbeeld, is spreekwoordelijk: snelwegen die eindigen in
het niets (omdat de verstrekte subsidie dan "op" is). De EU is dus een goed
voorbeeld van het tegenovergestelde van een zinvol, gestroomlijnd
federalisme en doet meer denken aan de planeconomie van de voormalige
communistische staten.
Het financiële beleid van de EU en de Europese Centrale Bank is
vanaf het begin een ramp. Door de individuele economieën te
verplichten zich aan de euro te binden, is het voor individuele staten
onmogelijk om een onafhankelijk financieel en economisch beleid te
voeren. Deze kritiek is niet nieuw, maar werd al vóór de invoering van
de euro door gerenommeerde wetenschappers geformuleerd. Niet alleen
Griekenland, Italië en de Franse economie lijden vandaag de dag
massaal onder deze gedwongen verbinding. Ze kunnen geen zinvolle
valutadevaluaties meer maken om concurrerend te blijven. De sluipende
verpaupering van de bevolking niet alleen in deze landen is een
consequentie op de lange termijn.
De eurogeldhoeveelheid is sinds 2008 in een onverantwoorde mate
gestegen en blijft stijgen. Een verandering van het monetaire beleid
is niet in zicht. Nogmaals, de aanbevelingen van bekende experts
stoppen bij de poorten van de ECB. Het blijft onduidelijk hoe deze
kwantitatieve verruiming zonder economische crisis, inflatie of oorlog
kan worden beëindigd. Ondertussen, door het rigoureuze nul-rentebeleid,
smelten de bezittingen en pensioenen van de burgers als sneeuw voor de
zon.
Ligt het aan ECB-president Mario Draghi (wiens reputatie hij te
danken had aan zijn eerdere activiteiten bij Goldman-Sachs in verband
met de frauduleuze toetreding van Griekenland tot de eurozone) dat het
begrotingsbeleid vooral in overeenstemming is met de belangen van
grote internationale banken?
De Europese Unie dwingt nu alle lidstaten om de schulden van één of
meer failliete eurolanden op zich te nemen. En dit kan tegenwoordig
heel snel gebeuren. Uiteindelijk worden de schulden afgehandeld met de
creditsaldi van de burgers - het gevleugelde woord van de "depositogarantie"
is straks een vergeten toverwoord. U wordt straks kaalgeplukt!
Vanuit budgettair oogpunt blijft de EU een "zwarte doos". Terwijl het
in de jaren 2000 nog steeds werd bekritiseerd over de ontbrekende
miljoenen of hoe het geld van de belastingbetaler verdwijnt of wordt
verkwanseld (Paul van Buitenen, 2004), is het al enkele jaren merkbaar
stil rond dit onderwerp..... Jaarrekeningen worden zelden, eigenlijk
nooit, door een
externe accountant goedgekeurd.
Wat de autoritaire en ondemocratische acties en besluiten van de EU
betreft zijn de bepalingen en de arresten van het Europese Hof van
Justitie op het gebied van binnenlands beleid méér dan aan de orde: de
EU is bezig met het opzetten en uitbreiden van een surveillancesysteem
dat de individuele burger als een crimineel bewaakt, de gegevens van
hen opslaat en als dom uitschot behandeld. De volledige bewaring van
gegevens, het creëren van persoonlijkheidsprofielen - ook in de
context van Schengen/Dublin - vindt vrijwel ongehinderd plaats. De
situatie is vergelijkbaar met toegang tot internet of de vrijheid van
meningsuiting. Kritische berichtgeving over de EU wordt steeds meer
beperkt door de term "nepnieuws" of "hatespeech".
De EU lijdt aan een autocratische verloedering van het rechtssysteem.
Een hoogtepunt was het arbitraire besluit van de Duitse bondskanselier
om alle migranten toe te staan het Schengen/Dublin-gebied van de EU of
Duitsland binnen te komen - identiteitspapieren waren niet meer nodig.
Dit is in strijd met de toepasselijke wetgeving en alle juridische
contracten (Schengen/Dublin). Alle andere EU-lidstaten, en ook de
geassocieerde landen, zoals Zwitserland, moesten buigen voor hun
acties.
Ook op andere vlakken lijdt het EU-rechtssysteem aan een gebrek aan
transparantie en vooruitziendheid. Het Europese Hof van Justitie (EHvJ),
dat in laatste instantie moet beslissen, bestaat uit rechters uit de
verschillende lidstaten, uit verschillende rechtssystemen en
juridische tradities, die de problemen van de andere lidstaten
nauwelijks kennen, maar zeer vèrreikende uitspraken over hen doen. Het
reguleert het dagelijks leven van 512 miljoen mensen - ver verwijderd
van de realiteit.
De reclameboodschap dat de EU een "vredesproject" is, kan, met een
korte blik op de herbewapening, de nauwe banden met de NAVO en de vele
militaire avonturen van haar afzonderlijke lidstaten, worden
toegewezen aan het gebied van de moderne sprookjes. Elke agressieve
actie van een EU-lidstaat kaatst terug naar alle lidstaten.
Sleutelwoorden: Kosovo, Syrië, Jemen, Irak, Afghanistan, Libië,
Oekraïne, Mali. De neutrale staten verliezen onvermijdelijk hun
geloofwaardigheid (Zweden, Oostenrijk, Ierland). De agressieve
benadering omvat ook het gedrag van buitenlands beleid, dat, nauw
verbonden met dat van de VS, een (gewelddadige) confrontatie met
Rusland en China oproept.
De Amerikaanse inlichtingendienst NSA oefent een ongehinderde en
volledige bespionering uit van de afzonderlijke EU-lidstaten en
Brussel in het bijzonder. Vanuit politiek, militair en economisch
oogpunt kunnen beslissingen nooit worden genomen zonder toegang tot
machtscentra in de Verenigde Staten - machtscentra die regelmatig los
staan van de Amerikaanse regering.
De toestand waarin de EU verkeert of de impact ervan op individuele
lidstaten is zorgwekkend. Van een supranationale entiteit ontwikkelt
zich
een autocratische staatsvorm met een uitgebreide onthechting van haar
bevolking. Ondanks alle garanties van de EU om méér democratische
elementen in te voeren, blijven deze onvervuld.
