De prestigieuze Italiaanse financiële krant "Il Sole 24 Ore" (grofweg het "Financieele Dagblad" van Italië) heeft een document in handen gekregen dat een bom is onder de wereldwijde financiële markten. Niet voor niets hebben de centrale banken van de wereld koortsachtig goud gekocht en het de afgelopen jaren teruggebracht naar hun eigen kluizen. Met de dag van de Brexit zullen centrale banken over de hele wereld een nieuwe goudstandaard introduceren: goud wordt officieel weer geld, net als vóór dat van Bretton Woods, voordat president Nixon de gouden standaard beëindigde.
Wat gebeurt er met de goudreserves van de wereld? Op de goudmarkt zien
we een toestand van een koude oorlog: voor het eerst in 50 jaar hebben
centrale banken vorig jaar meer dan 640 ton edelmetaal gekocht, bijna
het dubbele van 2017. Sinds 1971, toen de Amerikaanse president
Richard Nixon het tijdperk van de gouden standaard had beëindigd, zijn
de goudvoorraden bij de centrale banken de laatste jaren opnieuw
groter geworden.
Het interessante is dat de Europese centrale banken, samen met de
centrale banken van Azië, het meest agressief zijn geweest in het
opkopen van goud.
In de financiële wereld vroegen analisten zich al geruime tijd af wat
er zit achter de grote manoeuvres van de goudreserves - vooral in
Europa, gewoon omdat iedereen weet dat het niet alleen gaat om te
kunnen ontsnappen aan de grote financiële rampen die de westerse
wereld te wachten staan.
Analisten denken dat het massaal opkopen van goud door centrale banken
ook grote kansen biedt - de informatie die zij krijgen uit de
industrie wordt altijd herleid naar de datum van de Brexit. Er duiken
berichten in sommige mainstream media op dat dat deze datum ook de
start zal zijn voor een nieuwe gouddekking.
Het is niet helemaal duidelijk of de BIS, de Bank voor Internationale
Betalingen in Basel, de zogenaamde "bank van de centrale banken" is
die de datum van 29 maart vastgesteld heeft omwille van haar
sleutelpositie in het wereldwijde financiële systeem. Of die datum nu
met opzet of per ongeluk wordt genoemd maakt niet uit, één ding lijkt
zeker zijn: de herinvoering van de goudstandaard in de bankenwereld is
een uitgemaakte zaak.
Het grappige is dat de koortsachtige goudaankopen door de centrale
banken gewoon aangekondigd werden en door de mainstream media werden
vermeld. Het IMF wil er vermoedelijk niets van weten en publiceerde de
ene studie na de andere waarin geconcludeerd werd dat contant geld en
goud als "schadelijk" werden weggezet.
Vroeger reguleerde de goudstandaard de convertibiliteit (converteerbaarheid)
van goud en dollars. Dit had een impact op de marktwaarde van de
dollar, maar belette ook een kunstmatig oppompen van de
geldhoeveelheid. In 1971 beëindigde de Amerikaanse president Richard
Nixon de gouden standaard. Nu lijkt men op volle kracht koers te
hebben gezet in de tegenovergestelde richting.
Op 24 februari jl. werd in een Italiaanse krant
een artikel
gepubliceerd door
diens plaatsvervangend directeur, Alessandro Plateroti , en waarvan de
titel net zo intrigerend was als het te doorgronden was: "Banken: goud
is meer waard dan staatsobligaties". Nog intrigerender en minder
begrijpelijk was de ondertitel ("Basel 3 herintroduceert de gouden
standaard - voor banken verandert goud in financiële overzichten in
geld") .
De prestigieuze Italiaanse financieel-economische krant "Il Sole 24
Ore" heeft een document toegeschoven gekregen waaruit blijkt dat er
een "boekhoudkundige alchemie" is tussen de complexe maar bekende
hervormingen van de normen voor krediet en financiën van het "Basel 3
Plan", dat op de balansen van grote bankgroepen goud in geld kan
veranderen.
Wat verkondigt de krant? Vanaf 29 maart wordt goud in de portefeuille
van commerciële en zakelijke banken in opdracht van de BIS veranderd
in "cash equivalent", een soort plaatsvervangend betaalmiddel, en dus
"risicovrij". Technici noemen het "Gold Remonetization", een proces
dat Nixons "demonisering" van goud (als voor de financiële economie
schadelijke ketenen) terugdraait.
De door de krant "Il Sole 24 Ore" gereconstrueerde, min of meer "geheime
operatie", draagt de handtekeningen van de FED, de ECB, de Bundesbank,
de Bank of England en de Bank of France. Dit zijn de vijf grote
mondiale monetaire machten.
Toen de nieuwe regels van het banksysteem opnieuw werden gedefinieerd
in het "Basel 3" -pakket in 2016, heeft de centrale bankencommissie
een enorm belangrijke norm ingevoerd waar nog niemand over gesproken
heeft. In de praktijk wordt goud in de vorm van "fysieke goudstaven" -
dat wil zeggen niet in de synthetische of digitale vorm van
emissierechten (zoals ETF's) - door de regelgevende autoriteiten
beschouwd als het equivalent van de dollar en de euro op het gebied
van activabescherming.
Toen de nieuwe regels van het banksysteem opnieuw werden gedefinieerd
in het "Basel 3"-pakket in 2016, heeft de centrale bankencommissie een
enorm belangrijke norm ingevoerd waar nog niemand openlijk over
gesproken heeft. In de praktijk wordt goud in de vorm van "fysieke
goudstaven" - dat wil zeggen niet in de kunstmatige of digitale vorm
van emissierechten (zoals ETF's) - door de regelgevende autoriteiten
beschouwd als het equivalent van de dollar en de euro op het gebied
van de zekerheid van vermogenswaarden.
Dit markeert een keerpunt voor de goudmarkt en is niet onbelangrijk
voor de rol van nationale goudreserves.
De impact moet niet worden onderschat: met de nieuwe regels van Basel
3 krijgt goud dezelfde status als die geldt voor staatsobligaties op
de balansen van de banken. Deskundigen vragen zich nu af: is de nieuwe
weging van goud de eerste stap naar het toepassen van een risicoweging
op de door de banken aangehouden staatsleningen?
Vanwege de nog steeds, na al die jaren, onopgeloste (maar in omvang
fors toegenomen) schuldencrisis willen regelgevers het bankwezen
verplichten voldoende vermogen aan te houden om de omvang van de
risico's te dekken. De focus ligt hier vooral op overheidspapieren, op
de balansen van de banken. Dit zijn vooral landen met een slechte
rating, zoals Italië, Spanje, Portugal en Griekenland, die na de
schuldencrisis van 2011 bijzonder riskant werden geacht.
Wat zou er gebeuren als deze regels zouden worden toegepast op de
risicoweging van BTP's, zoals voorzien door het Bazel Plan? De
gevolgen zijn afhankelijk van de risicoweging van de BTP's: indien
hoog, dan kunnen sommige banken gedwongen worden om de waardepapieren
te vervangen door andere financiële activa, waaronder goud, of anders
zouden zij kapitaal moeten aantrekken. In een tijd waarin de markt
weinig zin heeft om bankaandelen te kopen, zou het risico van
repercussies op de stabiliteit van het bankensysteem hoog kunnen zijn.
Hirvoor hoeven we alleen maar te kijken naar de credit default
swaps voor Italiaanse banken: volgens Bloomberg-gegevens zijn de
vijfjarige CDS's van enkele grote Italiaanse banken sinds het voorjaar
van 2018 gestegen en in sommige gevallen zelfs verdrievoudigd. Er is
niet veel tijd meer over tot 29 maart, wanneer de Brexit een aantal
verstoringen in de markten zal veroorzaken, waardoor het moeilijk is
om de risico's daarvan te voorspellen.
De reden die het verhaal van "Il Sole 24 Ore" enige geloofwaardigheid
biedt is meteen ook de reden waarom veel landen hun goud uit het
buitenland hebben teruggebracht. Deze landen hebben nu controle over
hun eigen goudvoorraad, zijn goed voorbereid en staan niet voor het
dilemma dat zij na 29 maart geen fysiek goud meer hebben om aan hun
banken te (moeten) verstrekken.
Volgens de Italiaanse krant zit er bij de centrale banken van het
wereldwijde systeem een goudvolume van 33.000.000 ton, ter waarde van
$ 1.400 miljard ($ 1,4 biljoen - tegen de huidige wisselkoers). Dat is
gelijk aan 20% van de totale goudproductie van de wereld in bijna
drieduizend jaar.
Zoals te verwachten bleken
Nederland, Duitsland (zie ons
artikel van
11 februari 2017), Oostenrijk, Frankrijk,
Zwitserland en België, evenals Polen, de meest vooruitstrevende en
voorzichtige landen te zijn - of misschien alleen de best
geïnformeerde over de aanstaande gebeurtenissen. Roemenië en Hongarije
hebben ook de controle over hun goudreserves teruggekregen en de in
hun bezit aanwezige voorraad verhoogd met hun goud dat in andere
landen was ondergebracht.
China, Rusland, India en Turkije zijn de landen die de afgelopen twee
jaar méér goud hebben gekocht dan wie dan ook. Moskou is het meest
consistent geweest en heeft zelfs zijn gehele Amerikaanse Treasury-portefeuille
geliquideerd en vervangen door edele metalen. Dit alles verklaart
tevens dat de goudprijs op grote schaal is gemanipuleerd.
De monetaire autoriteiten van de hele wereld hebben in 2018 duizenden
tonnen aan goudstaven gekocht, terwijl Europa alleen al 641 ton
gekocht heeft. Deze wereldwijde manoeuvre is ongekend. Volgens "Il
Sole 24 Ore" zouden zevenduizend ton van deze wereldwijde
goudbewegingen uit de kluizen van de New York Federal Reserve zijn
gekomen. Vierhonderd ton zou in het geheim afkomstig zijn van de Bank
of England. De natuurlijke consequentie hiervan, vooral in 2018, zou
een enorme stijging van de prijs van goud voor een vergelijkbare
omvang geweest zijn. Maar nee, integendeel: de goudkoers sloot vorig
jaar af met een daling van 7% en een negatief financieel rendement.
Hoe kàn dat?
Terwijl de centrale banken achter de schermen fysieke, dat wil zeggen
"echte" goudstaven plunderden, gooiden ze een gecoördineerd aanbod van
honderden tonnen kunstmatig goud (d.w.z. goudcertificaten) naar de
edelmetalenbeurzen in Londen en New York, waar 90% van de
edelmetaalhandel in de wereld plaatsvindt. Het overaanbod van deze
goudderivaten heeft blijkbaar gediend om de prijzen te drukken,
waardoor goudinvesteerders in de particuliere sector gedwongen werden
hun posities te liquideren om grote verliezen uit futures te beperken
(speculeren op stijgende goudprijzen).
Hoe meer futures-prijzen daalden, des te meer investeerders hun "kunstmatig
goud" (goudcertificaten) verkochten, wat leidde tot een daling van de
goudprijs in een bearish spiraal. Centrale banken gebruikten dit om
fysiek goud tegen steeds lagere prijzen op te kopen. China, India,
Rusland en Turkije hebben hun goudreserves de afgelopen vijf jaar
bijna verdubbeld. Moskou heeft, zoals gezegd, zelfs de laatste 20% van
haar Amerikaanse staatsobligaties verkocht als valutareserves, om goud
te kopen.
Het blijkt dat de veel gelauwerde "goldbugs", die altijd droomden van
een kunstmatige goudprijsstijging en een nieuwe, opkomende gouden
standaard, de situatie eigenlijk goed in de gaten hadden. Papiergeld
heeft een korte levensduur. En als het moeilijk wordt, telt vooral
goud en zilver. Wie nu fysiek goud bezit, heeft het
beleggingstechnisch goed gedaan. Want als op 29 maart daadwerkelijk de
nieuwe goudstandaard in werking treedt, is het alleen in het belang
van centrale banken dat de goudprijs (gecontroleerd?) stijgt.
In die situatie zit je met goud en zilver aan de veilige kant. Een
stuk goud heeft in de afgelopen 10.000 jaar nooit zijn waarde verloren.
Maar: je moet het echt als metaal bezitten (net als de centrale banken!).
Wie goudpapier koopt, heeft slechts een belofte, dat in ruil
daarvoor zich goud in een kluis bevindt.
Beloften worden verbroken zolang de mensheid bestaat. Het papiergoud
is net zoveel waard als het papier waarop de (in geval van twijfel
loze) belofte.
Dat fysiek goud belangrijk is zien we op dit moment in Venezuela. Met
de daling van de binnenlandse valuta stijgen de prijzen van
edelmetalen daar snel. Rapporten uit Venezuela tonen aan dat men bij
boeren in het land voor een ounce zilver voedsel voor een half jaar
kan kopen. Veelzeggend is het feit dat Venezuela haar eigen goud niet
van het Verenigd Koninkrijk krijgt uitgeleverd....
Het hele verhaal in de Italiaanse krant laat zich lezen als een Grote
Samenzwering. Schiet op de euro, stop de waarde van de dollar en
vervang deze door een wereldmunt op basis van goud. Dit is altijd het
Keynesiaanse project geweest. Een enkele wereldvaluta, een enkele
wereldregering, een enkele religie met hooguit een variant om de
schijn op te houden. Het project van globalisering en de vorming van
het Vierde Rijk.
Was het toeval dat Blackrock op
9 januari van dit jaar
suggereerde dat "In 2019 Gold Will Be A "Valuable Portfolio Hedge"?
