Donkere wolken pakken zich samen boven de Britse eilanden, wolken die wijzen op het verraad van de grootste democratische oefening in de lange geschiedenis van het land. Onweerswolken gevormd door elitaire politici proberen het Verenigd Koninkrijk - ooit een trotse, onafhankelijke natie - te binden aan het steeds meer gefragmenteerde Europese Unie-project. Nu de officiële deadline voor het verlaten van deze Europese fascistenstaat in zicht is, lijkt het erop dat de gekozen parlementsleden vastbesloten zijn de wil van het Britse volk te negéren in een capitulatie die het doodvonnis van hun vrijheid markeert.
Op 29 maart, zegt men, verlaat het Verenigd Koninkrijk de Europese
Unie. Overeenkomstig artikel 50 van het Verdrag van Lissabon heeft het
land de herroepingstermijn van twee jaar gerespecteerd en deze termijn
nadert nu met rasse schreden. Je zou kunnen denken dat Brexit een
uitgemaakte zaak is en dat dit land van winkeliers (zoals Napoleon
zijn ultieme veroveraars noemde) zou onderhandelen over nieuwe
handelsovereenkomsten met de rest van de wereld. Maar nee, er zijn
meer krachten aan het werk.
Het referendum van 2016 had één simpele vraag: moet het Verenigd
Koninkrijk deel blijven uitmaken van de EU? Toen deze vraag in een
historische stemming werd beantwoord, had de volgende vraag simpel
moeten zijn: wanneer willen we stoppen? Deze vraag aan de Britse
kiezers veranderde echter in een wirwar van onzekerheden: hoe moeten
we stoppen, welke deal moeten we hebben met de EU en hoeveel macht
moet er blijven in handen van de ongekozen bureaucraten in Brussel?
De Britse regering heeft in haar maar al te beperkte wijsheid besloten
dat het verlaten van de Unie volgens de eenvoudige regels van de
Wereldhandelsorganisatie (WTO) niets meer of minder dan een gifpil
voor de economie zou zijn. Vergeet niet dat dit dezelfde regering is
die valselijk voorspelde dat het Verenigd Koninkrijk onmiddellijk na
de referendumuitslag in een recessie zou vallen.
De conservatieve partij onder premier Theresa May betreurt de
compromissen van de ontembare fanatici die hebben verklaard dat
Groot-Brittannië moet worden "gstraft" voor de misdaad om haar
kostbare club te verlaten, zoals Nigel Farage, mr. Brexit himself,
benadrukte. De exit-overeenkomst die nu op tafel ligt lijkt zo veel
meer op een overleveringsdocument, dat, in een wurggreep gehouden,
wordt getekend door een verslagen natie.
De ministers van May probeen nu met weinig geluk kleine concessies te
zoeken voor een exit-overeenkomst waarover in mei is onderhandeld maar
die door het Brits parlement werd verworpen. De oppositionele Labour
Party heeft na drie jaar gekissebis eindelijk besloten dat er nu, heel
laat, opnieuw een referendum nodig is om ervoor te zorgen dat de
veronderstelde idiote simpelen van geest precies weten waar ze de
eerste keer voor hebben gestemd. Ondertussen zijn de onhandelbare
EU-leiders niet alleen zelfgenoegzaam dat er niets is om mee te
onderhandelen, maar vinden zij dat al diegenen die het waagden om de
Brexit te orkestreren, "een speciale plaats in de hel" krijgen.
Maar wat wil het Britse volk nu eigenlijk? Recentelijk vroegen
onderzoekers van Politico aan respondenten welk scenario zij zouden
verkiezen. De opties en antwoorden waren:
- Uitstel van het vertrek uit de EU om te onderhandelen over een
andere deal: 15,6%
- In de EU blijven: 31,5%
- Vertrek uit de EU zonder een overheidsdeal: 16,4%
- Vertrek uit de EU zonder enige deal: 21,6%
Op het eerste gezicht zou je denken dat een verblijf in de EU de
meeste steun heeft. Totdat je je realiseert dat het een gewogen
probleem is: hoewel 31,5% van de mensen het verblijf in het EU-project
ondersteunt (minder dan de 48% van de kiezers in 2016), wijzen de
andere drie opties allemaal op een vertrek. In feite wil 53,6% van de
respondenten op de een of andere manier vertrekken (de andere
respondenten antwoordden met "weet niet").
In een representatieve democratie behoren gekozen politici verstandige
stappen zetten om de wil van de stemgerechtigde meerderheid uit te
voeren (behalve kennelijk in ons land), vooral als de
hierbovengenoemde politici in een parlementaire resolutie hadden
afgesproken om de wil van het volk uit te zullen voeren.
Dus waarom is het dan zo moeilijk om de Brexit te bewerkstelligen? Het
zou kunnen zijn omdat de Remain-fractie in het Britse parlement
beweert dat vertrek gewoon te ingewikkeld en een onmogelijke taak is.
Als dit het geval is, is het verstandig om nu de stekker eruit te
trekken terwijl je vertrekt, in plaats van vast te bklijven zitten in
een pijnlijke exitprocedure terwijl het hele (EU-)project ineenstort (zoals
veel economen vandaag de dag voorspellen).
Of bestaat de kans dat van de 650 parlementsleden die de 650
kiesdistricten van het Verenigd Koninkrijk vertegenwoordigen, de
meerderheid van hen persoonlijk voorstander is om te blijven en daarom
te negeren wat hun kiezers hebben geëist?
Het blijkt dat slechts 156 parlementsleden een vertrek uit de EU
publiekelijk hebben gesteund, terwijl bij meer dan 400 kiesdistricten
het wel degelijk de uitslag was. Hieruit blijkt dat een grote
meerderheid van de parlementsleden de stem van hun eigen kiezers niet
respecteren.
Als er ooit een argument zou moeten zijn voor een Brits kiescollege,
dan is dat zo. De stemming om te vertrekken uit de Europese Unie was
nipt - marginaal in termen van algemene stemmen, maar per regio en
kiesdistrict was het een enorm "goodbye!" van bijna alle delen van het
land - behalve Londen, de hoofdstad. Dat het grote aantal mensen dat
in een klein deel van het Verenigd Koninkrijk woont, cruciaal is voor
de richting en het leven van degenen die zo ver van hen verwijderd
zijn, toont aan dat het huidige systeem behoorlijk gebrekkig is.
De woede onder de burgers in het Verenigd Koninkrijk is groot. Meer en
meer demonstranten gaan de straat op. Het geloof in de waarde van een
verkiezingsuitslag wordt elke dag ondermijnd en het mompelen in
achterkamers en bars in het hele land leidt bij de burgers tot een
groot gevoel van walging en rechtvaardige verontwaardiging.
Als de Brexit er niet komt (en wij houden nog steeds staande dàt die
er niet komt) is de kans groot dat de natie in chaos vervalt en kan de sociale samenleving
onherstelbaar worden beschadigd.
Om dit te voorkómen zal zo lang mogelijk het beeld overeind worden
gehouden van een èchte Brexit, maar uiteindelijk zien we ook hier de
realiteit van het Hotel California-syndroom opdoemen. Vanaf het begin
dat Theresa May - zelf een tegenstander van Breit - voor een vertrek
uit de EU zou moeten zorgen hebben wij gedacht aan twee tekstregels
uit het bekende Hotel Californa lied. De eerste is: "This could be
heaven or this could be Hell". Ofwel: het kan alle kanten op gaan.
Maar de realiteit is dat er nog vele jaren meer en meer compromissen
gesloten gaan worden. Verwijder alle ruis en er is een
onvermijdelijkheid - en een voorspelbaarheid - over de uitkomst: "You
can check-out any time you like but you can never leave!".
De Britse premier weet dat het instemmen met een ander, tweede,
referendum zij en haar partij ervan beschuldigd zal worden de "democratische
stem van het volk" te negéren. Ze ziet zichzelf als de uitvoerder van
de wil van de burgers. Om een verdeeld land en verdeelde burgers aan
boord te houden, voert ze haar tijdrovend plan uit. Wij zijn ervan
overtuigd dat er in de politiek zo goed als nooit iets "toevallig"
gebeurt en denken dan ook dat het pad dat zij volgt tevoren is
uitgezet, door de Britse regering samen met de EU.
Het verlaten van de douane-unie en de interne markt waren lijnen die
tevoren in het zand waren getrokken - vandaar de huidige zoektocht
naar iets dat lijkt op een eend, kwaakt als een eend, maar iets anders
is - een zwaan misschien (maar dan wel
een zwarte)?
Theresa May laat de tijd in haar voordeel werken. Hoe zou ze anders
kunnen? Hoe anders kon haar probleem met Boris Johnson worden
aangepakt? Hoe kan ze anders toe werken naar een situatie dat de
burgers, op enig moment, er zó genoeg van hebben dat èlke oplossing
die zij gevonden heeft, voor hen acceptabel is? Ze probeert de feiten
duidelijk te maken, maar het blijven háár feiten.
Dat is haar tactiek.
Ze weet dat het parlement een harde Brexit niet zal accepteren,
ondanks het feit dat het de beste oplossing voor het land is (zie ons
artikel hierover:
link hier). Bedenk dat er
feitelijk een sterk overgebleven meerderheid was in zowel het
Lagerhuis als vooral in het Hogerhuis tégen een Brexit. Maar omdat men
de schijn van een èchte democratie hoog wil houden (anders dan dat het
bij ons "referendum" het geval was) blijft men maar dóórdebatteren en
uitstellen. De premier kan aan het eind van deze (doodlopende) rit,
als haar plan tot een never-ending-exit gedwarsboomd wordt, "in alle
redelijkheid" tegen de Brexiteers zeggen dat het parlement dan maar de
knoop moet doorhakken..... waarna de Brexit niet door zal gaan.
Kortom: hoewel 29 maart met rasse schreden nadert komt er naar onze
mening geen definitief Brexit-moment, omdat de wil daartoe bij de
Britse politici ontbreekt. Dààrom is het nummer van de Eagles zo erg
van toepassing: "You can check-out any time you like but you can never
leave!".
