De Verenigde Naties en de NAVO zijn, in tegenstelling tot wat de meeste mensen denken, puur politieke bewegingen, mede opgericht door uit Duitsland overgehaalde nazi's, met het doel het Vierde Rijk alsnog op te richten en te vervolmaken. De NAVO: de westerse militaire alliantie die al meer dan 70 jaar vele internationale wetten heeft overtreden door haar misdaden tegen de menselijkheid te verhullen door middel van gerichte propaganda, daarbij geholpen door de haar ten dienste staande westerse mainstream media.
Tot 4 april 2019 - de 70e verjaardag van de oprichting van de NAVO -
zullen transatlantische en NAVO-strategen hun propagandamachines op
volle toeren laten draaien om het publiek zand in de ogen te strooien.
Het politiek-militaire complex en "zijn" media werken aan een zo breed
mogelijke publieke steun bij de zeer gevaarlijke
toename van internationale spanningen.
We zullen dit ook ervaren in verband met de twintigste verjaardag van
de NAVO-aanval op Joegoslavië, die in strijd was met het
internationale recht en die de ineenstorting van deze eens stabiele
staat bewerkstelligde.
Over onder andere de 51e verjaardag van het bloedbad van het
NAVO-leiderschap in het Vietnamese My Lai, waar honderden ongewapende
burgerslachtoffers werden gemeld, zal niet worden gesproken. Deze
misdaad vond plaats op 16 maart 1968.
Over de 15e verjaardag van de
oorlogsmisdaden die vanaf 20 maart 2003 door de VS en de zogeheten "Coalition of the Wiilling Against Iraq" werden begaan, zal ook niets
worden gezegd of zullen die acties hoogstens worden
gebagatelliseerd.
Hetzelfde zal gebeuren met de schending van het internationale
volkerenrecht door de NAVO-staten tegen Libië: Franse, Amerikaanse,
Britse en Canadese militaire acties, die ook werden uitgevoerd en
gecontroleerd door Ramstein, begonnen op 19 maart 2011. Daar werd een
VN-besluit over genomen: de beslissing over no-fly zones en over de
bescherming van de bevolking werd door de NAVO-landen gebruikt voor
hun strategie om het democratisch gekozen regime van de troon te
stoten, waarbij het staatshoofd Muammar al-Gaddafi uiteindelijk werd
gelyncht aan een rioolbuis, onder omstandigheden die niet nauwkeurig
werden onderzocht.
De militaristen zullen met méér nepnieuws nieuw gif in de hersenen van
de burgers strooien - het kan ook het manipuleren van verkiezingen
worden genoemd, en dat is precies waar de uitverkoren vijand in het
Oosten voortdurend van wordt beschuldigd. Dat is tegenwoordig de
kapstok waar de vermeende noodzaak om de defensie-uitgaven van de NAVO
te verhogen, wordt aan gehangen. Defensie-uitgaven die overigens al
ongeveer veertien keer zo hoog zijn als de Russische militaire
uitgaven, en die moeten worden opgepompt tot maar liefst twee procent
van de economische productie - vooral vanwege de "Russische dreiging".
Evenzo zouden de onbewezen aantijgingen van de Verenigde Staten, met
de volledige steun van hun NAVO-bondgenoten, om het nucleair
middelgroot kernrakettenverdrag op te zeggen, Rusland hebben geschaad.
Het Zweedse Peace Research Institute SIPRI
heeft verduidelijkt dat de
Amerikaanse/NAVO-rechtvaardiging niet geldig is. Deze manipulaties
vormen helaas een fatale traditie.
Dit was duidelijk nog vóór de oprichting van de "Defensie"-alliantie,
toen de Amerikaanse president Harry S. Truman probeerde Hiroshima en
Nagasaki te rechtvaardigen door de humanitair klinkende leugen te
verspreiden dat het de oorlog beëindigde en ontelbare levens werden
gered. Het echte probleem was de Sovjet-Unie te confronteren met de
westerse heerschappij over Japan tot aan West-Europa.
Daarom begon de Koude Oorlog al jaren vóór de oprichting van de NAVO.
Weinig mensen weten dat overlevende nazi's van het Derde Rijk, samen
met sympathisanten in de Verenigde Staten (nazi's die er een veilige
haven hebben gekregen door organisaties als Odessa, het Rode Kruis en
Die Spinne) al sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog achter de
schermen werken aan het herinvoeren van nazi-ideeën (bijvoorbeeld
militarisme, fascisme, wijdverspreide bespionering van burgers,
gebruik van bedrijven en propaganda om nationale belangen en ideeën te
beheersen) in cultuur, overheid en bedrijven over de hele wereld. De
invloed van de nazi's in de Verenigde Staten van Amerika aan het eind
van de Tweede Wereldoorlog (o.a. nazi-geleerden die dankzij Operation
Paperclip in de VS aan de slag konden om te helpen bij het
ruimtevaartprogramma) leidde tot het oprichten van diverse
conglomeraten, zowel in Europa als in de VS, waarvan de grootste
daarvan de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO) is.
Het Nazi SS identificatiesymbool is duidelijk te herkennen in het NAVO-logo.
Onder meer rechtvaardigde het leger toen de oprichting van de NAVO met
het uitbreidingsrisico van de Sovjet Unie, vooral sinds het begin van
de Sovjetblokkade van West-Berlijn in 1948. Dit verhaal heeft toen ook
de publieke opinie gevormd door zijn constante herhaling - een
praktijk die men hede ten dage nog steeds voert (zie het neerhalen van
de MH-17 en de Skripal-affaire). Wat het Westen echter doelbewust
wegliet in zijn propaganda: de Sovjet-Unie voerde in die tijd een
beleid van eenheid van Duitsland uit - in overeenstemming met de
Overeenkomst van Potsdam.
Het Westen heeft dit concept onder andere tegengewerkt door de
unanieme, onaangekondigde introductie van de Duitse Mark in de drie
westerse zones en in West-Berlijn, en daarmee een dreigende
overstroming van gedevalueerd geld van de westelijke zones naar het
door de Sovjets bezette gebied. De toen door het Oosten ingevoerde
blokkade van landwegen naar West-Berlijn toont bij een nadere analyse
aan dat het vooral een reactie van de Sovjet-Unie was op deze
overrompelingstactieken, om hun eigen belangen veilig te stellen.
Het Westen
verdoezelde dit motief
ook in
de mega media-gebeurtenis van de oprichting van de NAVO op 4 april
1949: de Amerikaanse president Truman, verantwoordelijk voor de
oorlogsmisdaden in Hiroshima en Nagasaki, had de volgende boodschap in
zijn toespraak over de oprichting van de NAVO:
"We hopen met dit pact een schild te bouwen, een bolwerk tegen
agressie en angst, een schild dat ons in staat zal stellen om het
normale overheidswerk voor de samenleving voort te zetten om een
voldaan en gelukkig leven te bereiken voor al onze burgers".
Het vijandsbeeld van de Sovjet-Unie in 1949 stond niet alleen in een
aanhoudende traditie van de decennia daarvóór, het was niet eens een
logische gedachte: de Sovjet-Unie was door nazi-Duitsland tot kort
voor Moskou volgens het principe van de verschroeide aarde in een
vernietigingsoorlog gewikkeld, die zelfs tot na de oorlog het land de
militaire mogelijkheden ontnam om op te treden tegen de profiteurs van
de Tweede Wereldoorlog -
in de VS.
De propaganda van de NAVO zette de geschiedenis op zijn kop: in de
eerste helft van de 20e eeuw was het tweemaal het Westen (Duitsland)
dat Rusland respectievelijk de Sovjet-Unie binnenviel. De Sovjet-Unie
leed door de Tweede Wereldoorlog een verlies van ongeveer 26 miljoen
doden. Dat is veel meer dan alle andere volkeren en groepen
slachtoffers - en ongeveer
de helft van alle doden
in de
Tweede Wereldoorlog.
Dus de NAVO is helemaal niet opgericht om alle mensen in westerse
samenlevingen in staat te stellen om gelukkig en ongestoord (ondanks
de Sovjetdreiging) te leven. Wat wel blijft staan is de stelling dat
de Verenigde Staten hierdoor een instrument hadden gecreëerd om hun
wereldwijde machtsplannen zo succesvol mogelijk af te dekken en
verzekerd waren van de vriendelijke financiële steun van de
geallieerde landen voor hun militaire apparaat.
In deze context, onder andere, moet ook de Cuba-crisis worden gezien,
waarin de Verenigde Staten de wereld op de rand van de afgrond hadden
gebracht, vindt de Amerikaanse strateeg Schlesinger, die de
Cuba-crisis het gevaarlijkste moment in de geschiedenis beschouwt. Op
23 augustus 1962, kort voor de stationering van Sovjetraketten voor de
poorten van de VS, circuleerde er een zogenaamd "US National Security
Memorandum No. 181" van het Amerikaanse
Pentagon - "een richtlijn om
een interne opstand aan te moedigen, als gevolg waarvan een
Amerikaanse invasie zou moeten volgen, met significante manoeuvres en
troepenbewegingen door de Amerikanen".
Deze tekst is niet alleen een handboek voor geplande imperiale
schending van het internationaal recht, maar ook de samenvatting van
eerdere ervaringen van de VS of de westerse kapitalistische
samenlevingen. De door de VS geleide CIA-moord op het linkse Congo,
die de grote mijnbouwactiviteiten van het Westen dreigde in gevaar te
brengen, was al in 1961 uitgevoerd.
Het Veiligheidsmemorandum 181 lijkt inderdaad veel op een draaiboek
voor veel door de CIA geïnitieerde omverwerpingen, althans sinds de
omverwerping van de democratisch gekozen linkse Iraanse president
Mohammed Mossadegh in 1953. De staatsgreep leidde tot de inauguratie
van de
Sjah, die decennialang met
fascistische methoden vocht en kapitalistische belangen ondersteunde,
vooral die in de oliebusiness. Het beveiligingsmemorandum van de CIA
werd blijkbaar ook in Oekraïne vóór, tijdens en na de extreem bloedige
Maidan-rellen toegepast en wordt momenteel in Venezuela
geïmplementeerd. De methode onthult het steeds groter wordende patroon
van aanzetten tot rellen tot wat het leger en hun propagandisten de "humanitaire
oplossing" voor het voeren van oorlog noemen.
Dit patroon kan echter niet altijd een-op-een worden doorgevoerd -
bijvoorbeeld in Chili in 1973, in ex-Joegoslavië en vervolgens in Irak,
Libië en Syrië, werd de openlijke schending van het internationale
recht door het Westen toegepast. Al met al is het een gegeven dat de
NAVO niet pas sinds de overwinning in de Koude Oorlog de opgerichte
alliantie van staten is, en van wiens grondgebied de meest voorkómende
en meest massale schending van het internationale recht geconstateerd
kan worden.
De lijst met misdaden die hier wordt geschetst, is onvolledig, zoals
blijkt uit het feit dat de Verenigde Staten Irak hebben voorzien van
chemische wapens die zijn
gebruikt in de oorlog tussen Iran en Irak. Daarnaast is er een van de
grootste misdaden van massamoord door staatsterroristen in de door de
CIA gesteunde omverwerping van de linkse regering van Indonesië in
1965. Van de staatsgreep werden minstens een half miljoen mensen het
slachtoffer.
