Na de vernederende nederlaag in het Lagerhuis, gisteren, staat Theresa May vanavond weer voor een dilemma: gaat ze voor een No Deal, of wil ze de Brexit uitstellen? Half Europa valt bijkans over de politici in het Lagerhuis heen, maar hebben zij daadwerkelijk ongelijk door de Withdrawal Agreement af te wijzen?
Uiteraard legt de Europese Commissie de schuld van het falen van de
terugtrekkingsovereenkomst bij de Britten - alsof Brussel er niets mee
te maken heeft en alles onder controle heeft. In feite hebben beide
partijen de controle over de Brexit verloren - Londen en Brussel.
De EU en de politieke klasse in Londen kunnen het blijkbaar niet eens
worden over de EU-overeenkomst of een andere alternatieve deal - en we
geven in dit geval de Britten gelijk, vanwege de voorwaarden die
Brussel ten aanzien van de Backstop heeft gesteld. Daarover zometeen
meer.
Premier May kan nog steeds de agenda bepalen. Vanavond wordt gestemd
over een "No Deal" - een grote meerderheid zal deze optie
waarschijnlijk afwijzen. Morgen is er een uitstel van de Brexit aan de
beurt.
Brussel denkt dat zij May in een wurggreep heeft (men beweegt geen
millimeter in de richting van de Britten). De EU wil het ook niet
anders. Ze wil een voorbeeld stellen als Londen de EU verlaat, zodat
geen enkel ander land het in zijn hoofd durft te halen de EU te
verlaten. In de ogen van Brussel moet het Verenigd Koninkrijk bloeden
om mogelijke opvolgers af te schrikken.
Maar de Europese Unie zèlf is inmiddels de gevangene van May is
geworden. Veel beter zou het zijn geweest als beide partijen
flexibeler hadden onderhandeld en de terugtrekkingsovereenkomst open
had gehouden. In plaats daarvan hebben beide partijen hun houding
verhard.
Door de situatie gedwongen moet Brussel nu hulpeloos toekijken hoe
politici in Londen elkaar bestrijden en de Brexit als een dreigende
onweerswolk boven het continent hangt. Brussel heeft de controle
verloren en moet nu vrezen voor de "No Deal".
Er is echter nog een geitenpaadje: het uitstellen van het "point of no
return", maar dat zou mogelijk nog erger zijn dan een "No Deal".
Brussel kennende zou men van het Verenigde Koninkrijk een afhankelijk
land maken - maar het land is al lang onvoorspelbaar geworden en
piekert er niet over de Europese expansiedrift een handje te helpen.
Vreemd dat zo velen in de Europese Unie dromen van precies dit
scenario. Bijna alle politieke partijen willen de Britten in de EU
houden, hoe dan ook... En ergens hopen ze dat die "domme" Britten -
grof gezegd - plat op hun bek gaan met hun plan de EU te willen
verlaten. Hoe dúrven ze.....
De Europese Commissie zegt teleurgesteld te zijn in het Britse parlement,
terwijl het voorspelbaar was wat er gisteren gebeurde. Zoals we eerder
hebben opgemerkt, heeft wat de EU als remedie tegen de
uittredingsovereenkomst beschouwt, geen schijn van kans om door het
Lagerhuis te komen - gewoon omdat het geen remedie is.
Om nogmaals te illustreren waarom in het Verenigd Koninkrijk een groot
aantal conservatieve parlementsleden (75 in totaal) vóór Brexit en
Theresa May (die meer en meer de indruk geeft dat zij een "Manchurian
Candidate" is) heeft gestemd, kunnen we erop wijzen dat het hier
gewoon gaat om een nep-reparatie, handig opnieuw verpakt door de
Europese Commissie. Zij veinst de grootste onschuld.
Het struikelblok blijft de zogenaamde "Backstop", en voor de
duidelijkheid publiceren we op dit punt nogmaals wat informatie.
Wat is de Backstop?
De term "Backstop“ vinden we in de Withdrawal Agreement, op slechts
één plek. Daar staat het volgende te lezen:
With respect to the DRAFT PROTOCOL ON IRELAND/NORTHERN IRELAND, the
negotiators agree that a legally operative version of the “backstop”
solution for the border between Northern Ireland and Ireland, in line
with paragraph 49 of the Joint Report, should be agreed as part of the
legal text of the Withdrawal Agreement, to apply unless and until
another solution is found.
Ofwel: de terugtrekkingsovereenkomst moet een overeenkomst bevatten om
te waarborgen dat er geen grenscontroles tussen Noord-Ierland en de
Republiek Ierland worden ingevoerd. Deze overeenkomst moet van kracht
blijven totdat een definitieve regeling is gevonden.
Eerst over de grenscontroles. Zowel de Republiek Ierland als het
Verenigd Koninkrijk zijn sinds 1973 lid van de Europese Unie. De
gemeenschappelijke markt trad op 1 januari 1993 in werking. Maar
grenscontroles tussen beide landen is pas in het jaar 2005 afgeschaft!
In 2005 heeft het Britse leger de laatste grenscontroles naar de
Republiek Ierland verwijderd. De verwijdering is niet het gevolg van
het EU-lidmaatschap, maar van de Good Friday-overeenkomst, ook
bekend als de "Overeenkomst van Belfast", die op 10 april 1998 werd
ondertekend tussen het VK, de Republiek Ierland en de belangrijkste
politieke partijen in Ierland en Noord-Ierland.
Dit omvat niet alleen een garantie voor het bestaan van Noord-Ierland
en Ierland en reguleert de vorming van de twee politieke systemen,
maar ook de opeenvolgende reductie van grenzen.
De Good Friday-overeenkomst is grotendeels een nieuwe uitgave
van de Sunningdale-overeenkomst van 1973. Hoewel de Europese Commissie
probeert te claimen vrede in Ierland gebracht te hebben, is de
bijdrage van Brussel om het conflict in Noord-Ierland op te lossen op
z'n best zeer bescheiden te noemen.
De Britse regering heeft al in een vroeg stadium verklaard dat de
Good Friday-overeenkomst niet zal worden beïnvloed door de
uittreding uit de Europese Unie (Brexit), wat inhoudt dat er geen
grenscontroles zullen zijn tussen Noord-Ierland en de Republiek
Ierland, wat er ook gebeurt.
Met een beetje goede wil zou het gemakkelijk geweest zijn om de status
te bepalen tussen de Republiek Ierland die in de EU blijft en
Noord-Ierland dat de EU zal verlaten, in het licht van de bestaande
regels, net zoals die tussen de Republiek Ierland/EU en Zwitserland/EU
en Noorwegen/EU.
Noch Zwitserland noch Noorwegen maken deel uit van de EU, maar
Noorwegen is geïntegreerd in de interne markt en Zwitserland heeft
sinds 1972 een vrijhandelsovereenkomst gesloten, die in de
daaropvolgende jaren werd aangevuld met een reeks afzonderlijke
overeenkomsten voor handelsliberalisering. In geen geval heeft het
feit dat er een grens is tussen Noorwegen en EU-lidstaten of
Zwitserland en EU-landen geleid tot een probleem, tot op de dag van
vandaag. Een dergelijke overeenkomst is door Brussel niet gewenst
omdat andere landen, zoals Frankrijk, Italië of Griekenland, dit
voorbeeld zouden kunnen volgen.
Alleen al hieruit kan men de intentie van Brussel zien om het Verenigd
Koninkrijk schade te berokkenen, een vaardigheid die de niet-gekozen
Europese Commissie tot in de puntjes beheerst.
Dit brengt ons terug bij de Backstop.
Zoals hierboven beschreven moet de Uittredingsovereenkomst een
verordening bevatten over de grens tussen Noord-Ierland en Ierland,
een verordening die bindend is "totdat een andere oplossing wordt
gevonden".
Deze bindende verordening is een bijlage bij de
uittredingsovereenkomst: het protocol van Ierland en Noord-Ierland.
De belangrijkste punten die hier worden gereguleerd, kunnen snel
worden samengevat. We hebben de cruciale delen uit het document
overgenomen zodat u het hier gemakkelijk kunt lezen:
Artikel 4
1. The provisions of Union law on goods
listed in Annex 2.1 to this Protocol shall apply to and in the United
Kingdom in respect of Northern Ireland.
2.
Customs legislation as defined in point (2) of Article 5 of Regulation
(EU) No 952/2013 of the European Parliament and of the Council145 as
well as other provisions of Union law providing for customs controls
of specific goods or for specific purposes listed in Annex 2.2 to this
Protocol shall apply to and in the United Kingdom in respect of
Northern Ireland. The territory of Northern Ireland, excluding the
territorial waters of the United Kingdom (the “territory of Northern
Ireland”), shall be considered to be part of the customs territory of
the Union.
3.
Customs duties on imports and exports, and any charges having
equivalent effect, shall be prohibited between the Union and the
United Kingdom in respect of Northern Ireland. This prohibition shall
also apply to customs duties of a fiscal nature.
Samengevat: Noord-Ierland zou volgens de bepalingen van het Withdrawal
Agreement deel moeten blijven uitmaken van de Europese interne markt
en daarmee onderworpen blijven aan de regels van de Europese Unie.
Artikel 4 bepaalt verder dat de regering van het Verenigd Koninkrijk
en Noord-Ierland géén rechten meer heeft om te kunnen blijven regeren
over Noord-Ierland, aangezien elke vorm van marktbeïnvloeding verboden
is, en het is zelfs erger: zij moet zich zelfs aan de regels van de EU
houden, ook de toekomstige, in de nieuwe situatie waarin zij geen
medezeggenschap meer heeft.
En alsof dat niet genoeg is, regelen de volgende artikelen de vrije
toegang van EU-bedrijven tot de Noord-Ierse elektriciteitsmarkt (artikel
6), de vrije visserij van EU-vissers in Noord-Ierse territoriale
wateren (artikel 5) en verbieden zij elke vorm van staatssteun vanuit
Londen, voor zover het de handelsbetrekkingen tussen de EU en
Noord-Ierland betreft (artikel 9).
In het Engels is er de uitdrukking "to add insult to injury", en wat
dat betekent wordt duidelijk gemaakt als we de consequenties van dit
protocol bij elkaar te brengen:
De verwijzing naar de hierboven aangehaalde Backstop bepaalt dat zodra
het protocol is ondertekend, het van kracht blijft totdat er een
duurzame regeling tussen de EU en het Verenigd Koninkrijk is gevonden.
Het permanente regime kan alleen in werking treden als het wordt
goedgekeurd door de Europese Unie.
Dat betekent dat het Verenigd Koninkrijk zich, met de ondertekening
van de terugtrekkingsovereenkomst, volledig uitlevert aan de Europese
Unie, aan mensen als Tusk, Barnier of Selmayr, met wie een normaal
persoon liever niets van doen wil hebben in het dagelijks leven.
Deze afhankelijkheidssituatie wordt nog verergerd door het feit dat
regelingen die in Brussel tijdens de overgangsperiode worden getroffen
en waarbij het Verenigd Koninkrijk niet betrokken is, óók van
toepassing zouden moeten zijn op Noord-Ierland.
Aangezien het Verenigd Koninkrijk na de Brexit niet langer deel zal
uitmaken van de Europese interne markt, betekent de hierboven
beschreven regeling bovendien dat goederen die vanuit Engeland, Wales
of Schotland naar Noord-Ierland worden verzonden, moeten worden
gecontroleerd op naleving van EU-voorschriften. Er wordt feitelijk een
grens gevormd tussen Engeland, Wales en Schotland enerzijds en
Noord-Ierland anderzijds: om een grens tussen Ierland en Noord-Ierland
te voorkomen, ontstaat er een nieuwe grens tussen deze thuislanden en
pogingen om een natie te vernietigen.
Vindt u het gek, na kennis te hebben genomen van deze feiten, dat
hierdoor een storm van verontwaardiging in het Verenigd Koninkrijk is
uitgebroken? Wat Brussel wil is geen overeenkomst, maar een dictaat!
Wij denken dat een harde Brexit (naast een harde Nexit) de beste
oplossing is voor het vertrekkende land. Hoe langer die op zich laat
wachten, hoe beter dat uitpakt voor de economie, die tijd heeft zich
aan te passen aan de grillen van de politiek.
De grote bedrijven hebben het al gedaan (operationeel risicobeheer).
Zie ons eerdere artikel over deze materie
(link
hier).
Zelfs met een Harde Brexit zijn het Verenigd
Koninkrijk en de EU vrij om bijvoorbeeld af te zien van de heffing van
douanerechten en slechts op willekeurige basis douanecontroles uit te
voeren, of het sluiten van een vrijhandelsovereenkomst.
De EU heeft eerder laten doorschemeren dat zij het niet eens zou zijn
met een verlenging van de kritieke datu zonder een concreet plan uit
het Verenigd Koninkrijk. Wie weet of Brussel dat lang kan volhouden....
Over de problemen ten aanzien van de Backstop zult u weinig lezen in
de westerse mainstream media, waarover we ons recentelijk hebben
afgevraagd welke financiële connecties er zijn tussen mainstream
media, journalisten en instellingen van de Europese Unie en NGO's.
Teveel journalisten laten hun oren hangen naar de Europese Commissie,
waarbij we ons afvragen of hun integriteit te vinden is in bruine
enveloppen.
Het feit alleen al dat die linkse Gutmenschen, die zogenaamd hun
afschuw uitspreken over het kolonialisme uit het verleden, het prima
vinden dat de Europese Unie met Noord-Ierland een nieuwe kolonie krijgt,
heeft een zekere ironie ... nee, we bedoelen: onverdraagzaamheid.
Update:
Telegraaf:
Terwijl het Britse parlement zojuist met 312 tegenover 308 stemmen tegen een
harde Brexit heeft gestemd, hebben ‘diehard Brexiteers’ alweer een ander plan
klaarliggen om een afscheid zonder afspraken van de Europese Unie te regelen.
Hun plan is eenvoudig. Ze lobbyen bij de uiterst rechtse regeringen in Europa,
waar ook een anti-EU wind waait, om straks tegen een uitstel voor de zogenaamde
artikel 50-regeling te stemmen. Artikel 50 regelt de afspraken waarbij Londen en
Brussel elk een eigen weg kiezen. In principe hoeft maar één lidstaat tegen het
uitstel te stemmen om een scheiding in overleg te torpederen. Et voilà, daar is
de harde Brexit die de Eurosceptics altijd hebben gewild.
:
Afdrukken
Doorsturen
