Al maanden en maanden gaat er geen dag voorbij zonder nieuws over de Britse Brexit-chaos. Heel vaak wordt gewezen op een noodsituatie, op een urgent probleem dat een oplossing vereist. Deze dramaturgie had niet beter kunnen worden geschreven. En ondanks alle spanning, alle contracten en data voor vertrek maken de Britten nog steeds deel uit van de EU.
Wat als alles één grote show was om het publiek te vermaken?
Stel je voor, de Britten willen niet eens de Europese Unie (EU)
verlaten. Dat is niet zo vreemd, want de politiek en de economie
hebben een goede verstandhouding tot de EU. In dit dilemma zijn de
Britten alleen maar terechtgekomen omdat de regering destijdens via
een referendum de mensen naar hun (Brexit)mening hebben gevraagd.
En nu zitten de dames en heren politici met de gebakken peren.
Het volk heeft "verkeerd" gekozen en hebben gestemd vóór een Brexit.
Niemand had dat verwacht. Politici voelen zich bevestigd dat het
gewone volk niet om hun mening gevraagd kàn worden. Het is te
onervaren en te weinig opgeleid om de omvang van hun beslissingen te
begrijpen. De burger wil dus een exit uit de EU, maar de politiek en
de economie niet. Dus wat doe je om de indruk te geven van het
respecteren van de mening van de burgers terwijl je een vertrek uit de
EU vermijdt? Je voert een toneelstuk op.
En zo wordt het stuk opgevoerd:
Er wordt jarenlang voor rekening van de belastingbetalers onderhandeld
en er wordt een uittredingsverdrag opgesteld waarmee het Verenigd
Koninkrijk niet kan en zal instemmen. De Europese Unie, die ook belang
heeft bij het binnenboord houden van de Britten, speelt zijn rol en
schildert een horrorscenario dat wrede nadelen met zich mee zou kunnen
brengen. Men spreekt van massale werkloosheid, voedseltekorten en het
gebrek aan medicijnen in het geval van een scheiding. Onnodig te
zeggen dat de EU probeert te voorkómen dat de Britten de Gemeenschap
gaat verlaten. Stel je voor dat een exit zou lukken en dat het met de
Britten daarna stukken beter zou gaan. Het idee van het vertrekken uit
de Europese Unie zou dan snel navolging kunnen vinden bij andere
EU-lidstaten.
Iedere acteur speelt zijn rol en het hele gezelschap houdt de mensen
in de wereld bezig. De hoofdrol werd toebedeeld aan de verontruste
Theresa May, die er nu al spijt van heeft. Hoe ze worstelt en het
gewoon niet lukt. Alle data in de EU, alle discussies in het Britse
parlement met de schorre stem. Wat heeft de vrouw niet allemaal gedaan
en de mening van de mensen afgedwongen?
De sympathie van het publiek heeft de hoofdrolspeelster in ieder geval
gewonnen. Ondanks alles is er geen afsplitsing van de Europese Unie.
Waarom niet? Omdat een uittreding van het Verenigd Koninkrijk op geen
enkel moment in het scenario werd verwerkt.
Daarover bestaat geen enkele twijfel, omdat het vertrek ui de Europese
Unie was gepland voor 29 maart, eergisteren dus. En wat is er gebeurd?
Niets! Ondanks jarenlange onderhandelingen is er uiteindelijk nog
niets gebeurd.
En heimelijk weet iedereen wel dat geen van de betrokkenen ooit uit de
Europese Unie wilde vertrekken.
Nu is de oorspronkelijke uittredingstermijn uitgesteld tot 12 april,
maar ook dit is natuurlijk niet erg concreet, omdat het
uittredingsverdrag van premier May door het Britse parlement moet
worden aangenomen. Dit werd echter al tweemaal eerder verworpen en
hoewel alle toeschouwers zich door deze verdragsdiscussie laten
vervelen, werd die nog eenmaal opnieuw ten tonele gebracht. Die werd
afgelopen vrijdag voor de derde keer afgewezen. Uiteraard is dit niet
verrassend, zolang men de intentie van de deelnemers maar kent.
De huidige stand van zaken is dat de Britten het verdrag niet willen
accepteren zoals het er nu uitziet. Maar ze willen de EU niet verlaten
zonder een verdrag. Hier merkt de slimme kijker dat het een een
voorwaarde is voor het ander. De EU zegt dat de Britten geen nieuw
verdrag krijgen en hiermee zijn we aangeland in de laatste acte van
dit toneelstuk.
De kans bestaat dat het parlement toe werkt naar een situatie dat het
land in een douane-unie kan blijven. Hierdoor worden evenwel de
voordelen van de Brexit weggenomen maar wordt wel toegewerkt naar een
lange wachttijd voor een nooit naderend vertrek uit de Europese Unie.
Brexiteers moeten zich realiseren dat de tijd en de aantallen in hun
nadeel zijn. Er is een grote resterende meerderheid in het Britse
parlement en zij willen geen deal, maar liever nog een
douane-unieovereenkomst sluiten.
De korte termijn "oplossing" is dat de Britten geen andere keuze
hebben dan om opnieuw om uitstel te vragen, om gezichtsverlies tegen
het Britse volk te voorkómen. En de Europese Unie, die op geen enkel
moment de Britten wilde laten vertrekken, zal natuurlijk
tegemoetkomend zijn. Men zal het eens zijn over een veel latere
einddatum en de Brexit zal, zoals we nu hebben gezien, in het
vergeetboek komen.
De Britten zullen deelnemen aan de EU-verkiezingen. Zij blijven deel
uitmaken van de Europese Unie en als er zich geen onverwachte
gebeurtenissen voordoen, trektken zij het afsplitsingsverzoek
stilletjes in.
Wat we wel hebben gehoord is dat oud-minister van Buitenlandse Zaken
Oliver Letwin, een vooraanstaande anti-Brexiteer, opnieuw zogenaamde
indicatieve stemmen naar vorenzal brengen, zodat parlementsleden
kunnen proberen een voorkeursoptie te vinden. Letwin zal geholpen
worden door Spreker John Bercow, die de laatste tijd felle kritiek
heeft gekregen omdat hij afstand heeft genomen van zijn neutraliteit
en consequent tracht met behulp van de resterende meerderheid van het
parlement de Brexit te dwarsbomen. Mogelijk werken zij toe aan een
stemming die juridisch bindend zou kunnen zijn.
De conclusie is al met al dat het Europese volk al jarenlang wordt
vermaakt door een spektakel waarvan de ups en downs vanaf het begin
zijn vastgesteld. De Europese Unie staat niet toe dat landen de Unie
verlaten.
Brussel heeft hiermee haar doel bereikt. Evenzo wilde de Britse
regering nooit de Europese Unie verlaten. Ook zij heeft haar doel
bereikt. Alleen de Britse burgers hebben het nakijken. Zij werden door
een toneelstuk vermaakt, hebben de geschiedenis erbij betrokken en
waren er oprecht van overtuigd dat de artiesten ècht voor hun exit-wens
vochten.
Het is allemaal een grote klucht gebleken.
