De macht van de EU is gemakkelijk over het hoofd te zien. Als een "onzichtbare hand" opereert het door een schil van traditionele politieke structuren. Het British House of Commons, de British Law Courts en British Civil Service zijn er nog steeds, maar het zijn vazallen geworden van de Europese Unie, die er een Europese wet doorheen wil drukken.. Dit is geen toeval - dit is vooropgezet.
Het wordt steeds duidelijker dat het Verenigd Koninkrijk een
schurkenpremier heeft met een doelbewust plan om de Brexit te stoppen.
Dit is geen incompetentie: het is een weloverwogen en zorgvuldig
ontworpen strategie, aangestuurd vanuit Brussel. Ze voerde effectief
een alternatieve denkbeeldige exit-strategie, smeet het vervolgens als
een voldongen in een kabinet, om Brexiteers voortdurend aan het
lijntje te kunnen houden. Temidden van dit alles zien we verweven
leugens en een poging om parlementsleden van Labour om te kopen met
financieringsmiddelen voor hun kiezers.
Een andere verbuiging van de waarheid kwam afgelopen week, toen
Theresa May in haar toespraak zei dat de overeenkomst die
deuittredingsovereenkomst tot wet maakt (Withdrawal Agreement
Implementation Bill - WAIB) zou kunnen leiden tot wijzigingen om de
uittredingsovereenkomst (Withdrawal Agreement - WA) fundamenteel te
veranderen.
Dit was nogal onoprecht van de premier. Er zullen geen wezenlijke
veranderingen in de inhoud van de WA zijn als deze eenmaal is
ondertekend, omdat het een internationaal verdrag is, en het bóven de
Britse wetgeving is gesteld. Paragraaf 11 van de Preambule maakt
duidelijk dat er géén wijzigingen in de inhoud kunnen worden
aangebracht. Elke fundamentele wijziging in de nationale wetgeving die
aan de WAIB zou kunnen worden toegevoegd, zou effectief waardeloos
zijn.
Velen denken dat in elke lidstaat van de EU de nationale wetgeving
ondergeschikt is aan die van de EU. Dat is niet zo: het Duitse
Constitutionele Hof staat bijvoorbeeld bóven EU-wetgeving.
We snappen dat Iparlementariërs als Duncan Smith en Rees-Mogg meer of
minder in de war waren om te stemmen vóór May's WA, samen met andere
Brexiteers, omdat de dreiging voor Brexit een "No Brexit"-alternatief
zou zijn, althans volgens de premier. Maar bij dit alles is vergeten
waaròm de premier in een dergelijke "do or die"-situatie handelde,
tégen de uitdrukkelijke wensen van het partijmanifest in... Waarom
weigert ze een Brexit uit de Wereld Handels Organisatie (WHO) als een echte
keuze te beschouwen?
Waarom volhardt ze met een Withdrawal Agreement die:
* accoord gaat met het door de EU opleggen van (niet-nalevings)boetes
voor jaren in de toekomst.
* een eeuwigdurende backstop forceert met de dreiging van het
annexeren van Noord Ierland, economisch gezien.
* een "level playing field" vereist (dus voor iedereen gelden dezelfde
spelregels) met een falend obstructionistisch blok. Een die het
vermogen van het Verenigd Koninkrijk om onafhankelijk te bloeien,
verstikt en de vrijhandelsovereenkomsten beperkt. 
Geen van Theresa May's WA-verdragen maakt het voor de Britten dus
mogelijk om de controle over de eigen grenzen, het eigen geld of de
eigen wetten weer terug te nemen.
May's plan A, het WA-capitulatieverdrag, is driemaal weggestemd. Het
wordt nu voor een vierde keer geprobeerd om te worden getest tegen
indicatieve stemmen. Het is nog steeds een fundamentele bedreiging
voor de Britse soevereiniteit en onafhankelijkheid.
Haar Plan B is een langdurige verlenging, gedwongen EU-verkiezingen en
algemene verkiezingen die ze ongetwijfeld zal verliezen. Dit stelt
haar in staat te werken naar een "Remain" in de douane-unie en de
interne markt, en het Europees Hof van Justitie wordt via Labour dan
ook nog geleverd. Waarom anders naar verkiezingen toewerken, wanneer
elke kans op een eventuele meerderheid voor de conservatieven op dit
moment tot mislukken gedoemd is?
Ze vernietigt de Partij en negeert het referendummandaat dat ze moest
inwilligen. Haar plan A heeft Britse vazallen als uitkomst en toch
noemt ze het een "Brexit". Verschrikkelijk. Haar Plan B probeert
Labour te helpen haar doel te bereiken met een permanente douane-unie
en een Remain zonder politieke controle of vetorecht. Ondertussen
beweert ze dat ze zal aftreden zodra ze via de WA "Brexit" heeft "gerealiseerd".
Dit soort misleiding lijkt bijna op een strategie uit de koker van
Tony Blair, of een David Cameron.
Een "No Deal" met de Wereld Handels Organisatie is een haalbare exit-strategie
en waarschijnlijk de enige die volledige onafhankelijkheid levert.
Toch schuwt ze het omdat het in zekere zin ook een echte Brexit
betekent.
Om de referendum-uitslag recht te doen zou May moeten worden
weggestuurd. Maar ze zal niet vrijwillig gaan. Op dit moment gedraagt
ze zich als een dictator, behalve dan in naam. Ze houdt
parlementsleden van haar eigen partij in gijzeling om losgeld te
krijgen, onder de dreiging van "No Brexit". Ze doet alles behalve het
uitvoeren van het Out-referendum, of het uitvoeren van het manifest
waarin ze harde beloftes heeft gedaan waarmee ze een verkiezing heeft
gewonnen.
In de VS zou ze worden afgezet.
Er is iets misselijks in het dóórdrukken van een WA-capitulatie-verdrag
dat het Verenigd Koninkrijk in een backstop stuurt, en een annexatie
van Noord-Ierland en het uiteenvallen van de "Union" faciliteert. Maar
hoewel de logica van "het redden van de Brexit" duidelijk was in de
stemstrategie van de Brexiteers, eerder deze week, toen de intrekking
van ECA 1972 zou zijn afgerond, hadden te veel mensen de neiging haar
vreselijke verdrag te accepteren.
Hierbij moet worden afgevraagd: waarom zet May zóvelen onder druk die
een echte Brexit willen, alleen om een WA-capitulatie-verdrag er
doorheen te rammen? Waarom kiest ze voor "No Brexit", zelfs bóven dat
alternatief (een constitutionele crisis riskeren) in plaats van een
volkomen redelijke WHO "geen deal" afspraak?
Maar voorlopig houdt het gekibbel over de Brexit niet op. Londen en
Brussel hebben het nu - zoals gezegd - over nieuwe vertragingen en
deelname aan de Europese verkiezingen. Hoewel de Britse premier
Theresa May verlenging wil aanvragen tot 30 juni, roept EU-voorzitter
Donald Tusk op tot "flexibele verlenging" voor maximaal twaalf maanden.
Tusk snelt opnieuw naar voren - het besluit zal worden genomen tijdens
de speciale Brexit-top op 10 april.
Maar goed, Tusk speelt dit spel al heel lang. De Poolse EU-politicus
wil de Brexit tot aan Sint-Juttemis uitstellen. Hij geeft niet om de
problemen die hij creëert. Tusk heeft ook maling aan de Europese
verkiezingen, eind mei.
Een "Flextensie" zou ertoe leiden dat de Britten dan nieuwe
parlementsleden moeten kiezen voor het Europees nepparlement, die ze
eigenlijk liever de rug toekeren.
En EU-burgers zouden eind mei moeten stemmen zonder te weten of,
wanneer en hoe het Verenigd Koninkrijk de EU zal verlaten. Het
perspectief is volledig onduidelijk. De Europese verkiezingen worden
wat dit betreft een farce - maar dat hebben we vaker gezegd.
De Brexiteers zouden dit scenario kunnen gebruiken om "verraad" te
schreeuwen. En natuurlijk zouden Salvini en Co. de te verwachten
Brexit-chaos kunnen gebruiken om de ware aard van de EU te laten zien.
Er zijn weinig goede dingen over deze club te zeggen...
Nigel Farage, de geestelijke vader van Brexit, heeft al aangekondigd
dat hij de mensenmassa's zal mobiliseren en tientallen boze
Brexit-aanhangers naar het Europees nepparlement zal sturen. Met een
golf van populisten, nationalisten en "soevereiners" uit de hele EU
moet de Europese Commissie zich meer dan zorgen maken dat een stel
bittere Britse parlementsleden zich uiteindelijk toch weer bij hen
voegt.
Een recente poll van “YouGov” laat de volgende stembus-resultaten zien:
Niet-Londen Zuid - No deal: 50%, Remain: 40%
Midlands - No deal: 49%, Remain: 38%
Het Noorden - No deal: 45%, Remain: 40%
Londen - No deal: 30%, Remain: 54%
Alleen in Londen is er blijkbaar nog steeds een meerderheid om in de
EU te blijven. Hetzelfde gold voor het EU-referendum in juni 2016.
Jarenlange onderhandelingen hebben het algemene beeld niet veranderd.
Het lagerhuis in Londen is het echter niet eens met de Britten. Het
stemde met een kleine meerderheid vóór een verdere vertraging in
Brexit - en dus tegen de "No Deal".
Als de Britten niet van gedachten veranderen, moeten ze de
EU-verkiezingen gebruiken voor een herinnering - niet alleen aan het adres van hun
eigen regering, maar zeker ook aan dat van de EU...
