Omdat de Europese verkiezingen naderen voeren we de frequentie van publicaties over de EU wat op. We beginnen vandaag eerst maar eens om wat te vertellen over de Europese Unie, en zullen dan ook maar meteen verklappen dat de democratische invloed van uw stem zo goed als nihil zal blijken te zijn......
De Europese Raad
De Europese Raad in Brussel beslist over EU-regelgeving,
EU-richtlijnen en EU-wetten die van invloed zijn op ons, burgers, in
de EU. De Europese Raad wordt echter niet gekozen door de EU-burger
bij de EU-verkiezingen, maar de respectieve eerste ministers van de
EU-lidstaten stemmen erover.
Deze premiers worden ook niet gekozen door de burgers, maar door de
respectieve regeringsleiders of door politici bij de totstandkoming
van regeringen. In het geval van Duitsland, bijvoorbeeld, door de
federale president Frank-Walter Steinmeier. Hij benoemt de premier,
die Duitsland vertegenwoordigt in de Raad van de EU. In ons land
levert meestal de "winnende partij" bij de Tweede Kamer-verkiezingen
de premier, als men erin slaagt een regering te vormen. Meestal, want
het kan ook gebeuren dat de zittende macht het pluche zó waardeert dat
een "winnende" partij gewoon buitenspel gezet wordt - hierbij wordt
door politici het partijbelang bóven het landsbelang gesteld. De
kiezer kan barsten.
Dit betekent dat wetten, richtlijnen en verordeningen die in Brussel
worden vastgesteld en aangenomen en die ons, EU-burgers, worden
opgelegd, worden beslist door personen die worden benoemd. Geen van
deze posities wordt rechtstreeks door de burgers gekozen, maar gekozen
en/of benoemd door de respectieve autoriteiten/politici.
De Europese Commissie
Verder is er een Europese Commissie (EC) in het construct Europese
Unie. Er zijn overheidsfunctionarissen, zakelijke en lobby-groepen die
de relevante wetten, voorschriften of richtlijnen bespreken en
voorbereiden vóórdat er over wordt gestemd in de Raad van Ministers van de
EU.
De Europese Commissie wordt echter ook niet gekozen door de kiezers,
maar door de Europese Raad. Dit betekent dat de Raad, die
bestaat uit leden die niet zijn verkozen maar benoemd, voorstellen
ontvangt van de Commissie, die zij zelf hebben gekozen. Het is alsof
de vos in het kippenhok bepaalt welke vos de komende jaren stoom in
het kippenhok mag afblazen, zonder de kippen te vragen.
Het Europees nepparlement
Maar wat kiezen we dan eigenlijk bij de Europese verkiezingen? EU-burgers
stemmen voor leden in het Europees nepparlement. Niet op politici uit
andere landen waarnaar hun voorkeur uit kan gaan, nee, het mag alleen
op "eigen" politici. Het EU-nepparlement
houdt zich onder andere bezig met de EU-begroting. Evenzo kan het
nepparlement wijzigingen in wetten, voorstellen of voorschriften "aanbevelen".
Die aanbeveling wordt ingediend bij de Europese Commissie of de
Europese Raad. Als één van deze twee instanties (Commissie of Raad) het voorstel
afwijst, dan is dat een feit. Het maakt niet uit hoe belangrijk of
onbelangrijk een wijziging is. Dus als de vos een suggestie krijgt van
een kip dat hij iets in het kippenhok moet veranderen, dan kan de vos
nee zeggen en de kip heeft het nakijken.
De Spitzenkandidaten
Hans Brusselmans kan dan wel mooie beloften doen voor als hij gekozen
wordt tot nieuwe voorzitter van de Europse Commissie, het zullen loze
beloften blijken te zijn. Dat komt omdat er een vrij fundamenteel
probleem is dat voortvloeit uit de complexe bestuursvorm van de
Europese Unie. De "Spitzenkandidaten"-procedure wekt namelijk de
suggestie dat de kiezer invloed zou hebben op de politieke koers -
maar dat is geenszins het geval. In de praktijk is de
Commissievoorzitter niet in staat onafhankelijk van andere actoren het
beleid te bepalen. Sommige beleidsthema’s vallen zelfs niet eens onder
de competentie van de Commissie en worden voornamelijk of gedeeltelijk
bepaald in het onderling overleg tussen de nationale regeringen.
Kiezers wordt echter in dit geval een worst voor gehouden, want ook is
de Commissievoorzitter ten aanzien van de samenstelling van de rest
van zijn Commissie afhankelijk van wie er worden voorgedragen door de
Europese Raad - en niet de burgers van de EU.
Trialogen
Maar het wordt nog ondemocratischer als je kijkt naar de
samenstellingen en samenwerking van de respectieve instanties. Het
magische woord heet trialoog. De fervente latijnspreker zal
onmiddellijk beseffen dat "Tri" drie betekent.
Drie keer dan. Deze bestaan uit bedrijfsmatige belanghebbenden die
voortdurend bij deze trialoog worden betrokken - als adviseur wanneer
de Commissie, de Raad en het Parlement overleg plegen. Echter, alles
achter gesloten deuren, zonder inspraak van burgerlijke
vertegenwoordigingen zoals vakbonden of consumentenorganisaties,
zonder openbaar gemaakte notulen. Elke
zes maanden komt men bijeen voor deze trialoog en bovendien voor elke
geplande of ongeplande topbijeenkomst van de EU-lidstaten.
Eén organisatie in deze trialoog is de "European
Round Table for Industrialists" (ERT). Begin jaren
tachtig van de vorige eeuw was een groep van topindustriëlen van
mening dat zij te weinig in de melk te brokkelen hadden bij het
toenmalig Europees beleid - een situatie die men de Eurosclerose
noemde. Op initiatief van Pehr Gyllenhammar (Volvo), met de
medewerking van eurocommissaris voor industrie Étienne Davignon en de
steun van Umberto Agnelli (Fiat) en Wisse Dekker (Philips) werd de
organisatie in 1983 opgericht door 17 stichtende leden. Nieuwe leden
konden verder alleen toetreden op invitatie van bestaande leden. Het
eerste secretariaat werd ondergebracht in een gebouw van Volvo in
Parijs.
Er zitten nu 50 topmensen uit het bedrijfsleven, de zogenaamde ceo's,
van de grootste zakelijke ondernemingen uit de EU in. De huidige
voorzitter is Benoît Potier (Air Liquide), Frankrijk en de
vicevoorzitter is Nils S. Andersen (A.P. Moller – Maersk). Velen zijn
fanatieke bezoekers van de Bilderberg-bijeenkomsten.
Uit de koker van de ERT komt o.m. de uitbreiding van de Europese Unie,
de daadwerkelijke invoering van de euro, het Verdrag van Lissabon (inclusief
de herinvoering van de doodstraf) en
het trans-Atlantisch handelsverdrag TTIP.
Deze ERT wordt ondersteund door haar suborganisatie, de "Association
for Monetary Union of Europe" (AMUE). Officieel opgericht door de
toenmalige Franse president Giscard d"Estaing en de Duitse
bondskanslier Helmut Schmidt, maar in werkelijkheid door vijf
ondernemingen uit de ERT: Fiat, Philips, Rhône-Poulenc, Solvay en
Total.
Het is samengesteld uit voorzitters van de grootste banken en
verzekeringsmaatschappijen in de EU. En in deze trialoog worden wetten,
voorschriften en richtlijnen besproken, ontworpen en geschreven. Deze
zullen vervolgens worden doorgestuurd naar de Commissie en
uiteindelijk ter stemming aan de Raad worden voorgelegd. Dat deze club
behoorlijk wat invloed heeft blijkt uit het feit dat zij ervoor
gezorgd heeft dat de het bestuur en de bestuursvoorzitter van de
Europese Centrale Bank carte blanche heeft gekregen om te doen en
laten wat zij goed acht (resultaat: de eurocrisis en het desastreuze
nul-rentebeleid), terwijl de betreffende personen gevrijwaard zijn van
elke vorm van verantwoordelijkheid en aansprakelijkheid.
De huidige EU-structuur komt er zo ongeveer op neer dat de vossen in
het kippenhok worden geadviseerd door andere roofdieren en panklare
ideeën krijgen waarover ze kunnen stemmen in het kippenhok. Alles
zonder dat de kippen er wat over te vertellen hebben.
Het ERT is dus verantwoordelijk voor de interne markt van de huidige
EU. Onder de stichtende leden van de opgerichte ERT in 1983 waren
Umberto Agnelli (Fiat), Helmut Maucher (Nestlé) en Wolfgang Seelig
(Siemens). De huidige voorzitter van de ERT is zoals eerder gezegd de
voorzitter van de grootste dienstverlener voor industriële gassen (Air
Liquide), de Fransman Benoit Potier.
Sinds de oprichting heeft deze lobbyclub campagne gevoerd voor een
meer vrije markteconomie, vrije handel en minder bureaucratie, en
heeft zij onder meer tot doel nationale veto's uit de respectieve
lidstaten van de EU weg te nemen of te voorkomen bij economische
beslissingen. Het AMUE (zeg maar: de bankenlobby) is daarentegen
verantwoordelijk voor de initiële ECU en de huidige euro. Evenals bij
de ERT houdt de AMUE zich ook bezig met het van de lidstaten afpakken
van nationale voorschriften en ook hier vinden we ten minste één ander
lid van de Agnellis-familie, Giovanni Agnelli.
Dus iedereen die nog steeds gelooft dat hij met zijn keuze bij de
EU-verkiezingen
invloed kan uitoefenen op
de politiek in Europa
of
iets wezenlijks kan bijdragen
met zijn stem is, sorry dat we het
zeggen, een kip....
