Zelden is een beslissing in de Europese Unie geassocieerd met zulke hoge verwachtingen als de Europese verkiezingen van 2019. De stemming, die plaatsvindt van 23 tot en met 26 mei, is niet alleen om een nieuw Europees Parlement te kiezen. Het gaat volgens de mainstream media óók om de volgende voorzitter van de Europese Commissie - wat natuurlijk niet waar is, want de heersende elite die de touwtjes van de EU ècht in handen heeft... daar hebben burgers geen enkele democratische inspraak over.
Politici, of ze nu landelijk of in de EU opereren, hebben het steeds
weer over "Europa". Wie of wat bedoelen ze nu met de term "Europa"?
Het is een benaming die gretig wordt opgepoetst door prominente
politici en de mainstream media. Emmanuel Macron, bijvoorbeeld, en
zelfs Rob Jetten, praten voortdurend over "Europa". Bedoelen ze
daarmee het continent, dat geen duidelijke grenzen kent? Een
geografisch veld op de aarde, gelegen op lengte- en breedtegraad? Een
politieke visie van de Atlantische Oceaan naar de Oeral? Of alleen de
Europese Unie en haar instellingen - Commissie, nepparlement en Raad
van ministers - en ook de Europese Raad van de regeringsleiders van de
lidstaten? Een constructie van instellingen bestaande uit
oorspronkelijk soevereine nationale staten en een supranationale
juridische entiteit waaraan de nationale staten een (inmiddels groot)
deel van hun soevereiniteit hebben overgedragen.
Maar bij de verkiezingen gaat het niet over "Europa", maar de Europese
Unie. En dan alleen nog maar over het Europees nepparlement. Het enige
instituut waarover de burgers zeggenschap hebben, maar dat met een
democratisch parlement weinig van doen heeft. De boven hen gestelden
maken er de dienst uit, de EU-parlementariërs zitten alleen maar in de
etalage voor het voetvolk om hen de indruk te geven dat wat zij doen
héél belangrijk is. En als er besluiten worden genomen, dan zijn het
steevast beslissingen die indruisen tegen de burgerrechten en de
democratische rechtsgang.
De politici en de mainstream media verspreiden een ongewoon
alarmerende visie over deze verkiezingen. Onze premier Mark Rutte
beschuldigt FvD-voorman Baudet ervan een "crush" te hebben met het
Kremlin (dat leugentje kan er óók nog bij), Macron laat affiches uit
1945 zien waarop vrouwen meehelpen puin te ruimen, de Duitse CDU heeft
een in zwart en wit vervaardigde affiche van het gehavende Reichstag-gebouw.
Als we al die berichten moeten geloven gaat het bij de verkiezingen om
oorlog en vrede. Manfred Weber, één van de twee Spitzenkandidaten,
verklaart zelfs dat 2019 een "noodlottig jaar voor Europa" wordt.
Er is trouwens nog steeds grote onzekerheid wie de opvolger gaat
worden van Jean-Claude Juncker maar daar zijn de Brusselse politici
zelf debet aan. Bij de EU-verkiezingen wordt er steeds gesproken over
de Spitzenkandidaten, de Duitser Weber en de Limburger Frans
Timmermans.
Maar er zijn méér Spitzenkandidaten, maar "officieel" alleen maar de
bovengenoemde twee. Beiden willen de sleutel van de wijnkelder van
Juncker in hun bezit hebben. We hebben bijvoorbeeld Jan Zahradil die
er zit voor de Conservatieven, terwijl de club van schreeuwlelijk
Verhofstadt (ALDE) een batterij andere schreeuwlelijkerds heeft
genomineerd (niet één specifieke kandidaat). Daartussen zit ook
Margrethe Vestager, de vroegere Deense minister van Economie en
Binnenlandse Zaken, die het principe van Spitzenkandidaat afwijst – en
zelfs vindt dat het Europees nepparlement niet de opvolger van Juncker
benoemt! En nu we het toch over schreeuwlelijkerds en graaiers hebben:
de VVD'er Van Baalen en Sophie in 't Geld (D'66) maken ook deel uit
van deze fractie.
Andere kandidaten mochten zichzelf "top" noemen, maar ze hebben geen
kans om Juncker's plaats in te nemen. Ze tellen alleen als mogelijke
bondgenoten voor Weber of Timmermans.
In tegenstelling tot wat wordt gesuggereerd zijn de Europese
verkiezingen géén rechtstreekse verkiezing van het hoofd van de
Europese Commissie. Het is een grove fout dat dat niet duidelijk wordt
gemaakt.
En nog iets vreemds: bovenaan het formulier met de Nederlandse
kandidaten voor de komende verkiezing staat te lezen: "Kandidatenlijsten
voor de verkiezing van de Nederlandse leden van het Europees Parlement
op 23 mei 2019". Daarop staan dus de namen van mensen die een stoel
willen hebben in het Europees nepparlement. Op nummer 1 bij de Partij
van de Arbeid (PvdA) staat Frans Timmermans. Wij mogen dus in het
stemhokje ervan uit gaan dat als we hèm kiezen (theoretisch gesproken,
natuurlijk), hij óók in het Europees nepparlement komt. Het is vrijwel
zeker dat hij gekozen wordt omdat hij op nummer 1 staat.
Maar hij wil toch in aanmerking komen voor de functie van Juncker?
Eigenlijk is hij dus iemand die géén europarlementariër wil worden,
maar als hem dat niet lukt hij het toch maar gaat doen, voor vijf jaar
(salaris+onkosten+vergoedingen). Tegen wil en dank, soort van....
Nee, in feite doet de EU vóórkomen dat wij, de burgers van de EU,
kunnen kiezen wie Juncker's opvolger wordt, maar dat is in het geheel
niet waar.
Het EU-nepparlement wil méér macht. Dat kan (maar gebeurt niet), maar
de regels van het spel moeten duidelijk zijn. Dit betekent ook dat er
geen EU-brede verkiezingslijsten zijn - niemand kan echt de "Spitzenkandidaat"
kiezen. En op een kandidaat in een ander land kun je al helemáál niet
stemmen. Hoezo, "één Europa"?
Weber kan alleen worden gekozen in Beieren, Timmermans alleen in ons
land. Vestager werd niet eens door haar eigen Deense regering
genomineerd; zij is een politiek koorddanseres.
Het verwarrende concept heeft nog een ander effect: aan kleine,
EU-brede (en Eurofiele) lijsten zoals Volt of DIEM25, maar ook niet
nationalisten, Brexiters en andere EU-tegenstanders, wordt weinig
aandacht geschonken.
Al met al vinden de Europese verkiezingen in 2019 plaats in een
vreemde setting. Het is niet duidelijk waar deze verkiezing eigenlijk
over gaat - zo gevarieerd en misleidend zijn de verwachtingen. Maar
het is ook niet duidelijk wat deze keuze uiteindelijk kan
bewerkstelligen. De Spitzenkandidaten vechten met hun rug tegen de
muur en kunnen er niet zeker van zijn dat ze uiteindelijk het begeerde
bureau van de Commissievoorzitter kunnen bezetten. En de burgers weten
niet welke gevolgen hun stem op het stembiljet zal hebben voor de
Europese politiek.
Eén ding is duidelijk: de EU bevindt zich in de slechtst mogelijke
toestand voor haar kiezers. Het geëscaleerde geschil over het
migratiebeleid dat sinds 2015 nog steeds niet is opgelost en de Brexit
van het Verenigd Koninkrijk uit de EU is uitgesteld. Gewelddadigheden
buiten EU-grenzen worden door het Europees nepparlement veroordeeld,
maar wordt er - zeer - hardhandig opgetreden tegen de burgers in
Frankrijk of Catalonië dan is het "gepast geweld".
Zelfs de (volgens de mainstream media) economische en fiscale
successen die hebben geleid tot hogere investeringen, meer groei en
nieuwe banen staan opnieuw ter discussie. De economie is behoorlijk
afgekoeld, Italië komt niet uit de crisis, en in Griekenland is het
nog kommer en kwel. Jean-Claude Juncker laat zijn opvolgers dus met
enorme problemen (en een lege wijnkelder) achter.
En dan te bedenken dat veel mensen (een meerderheid blijkt uit een
enquete) verwachten dat de Europese Unie binnen 20 jaar niet meer
bestaat.
2040 is alles afgelopen – heeft het dan nog wel zin om te gaan stemmen?
Trouwens, is uw stem wel wat waard? Bij de verkiezingen, volgende week is het
voor EU-burgers die in andere lidstaten wonen, opnieuw mogelijk dubbel te
stemmen. Ondanks Kamervragen na de vorige verkiezingen in 2009 en 2014(dus al
tien jaar geleden!) valt dubbelstemmen nog altijd niet te voorkómen. Ook dit
jaar kunnen bijvoorbeeld Nederlanders die in een andere Europese lidstaat wonen
in theorie twee keer naar de stembus.
Dat dit nog nooit afdoende geregeld is geeft aan dat politici zèlf ook weinig
waarde hechten aan de mening van de kiezers.
