De mainstream media hebben het allemaal over Trump (en uiteraard niet op een positieve manier) die adviseert de "Brexit-rekening" niet te betalen. Maar wat is dat eigenlijk: de Brexit-rekening, en waarom zouden (volgens de Amerikaanse president) de Britten dat niet hoeven te betalen? Kortom: heeft Trump gelijk of niet?
We lazen gisteren op de site van
De Telegraaf
o.a. het volgende:
Trump adviseert Britten om rekening voor Brexit niet te betalen
...
Trump raadt de Britten ook aan om te weigeren de rekening voor de
scheiding te betalen. Brussel wil een vergoeding van 39 miljard pond
(44 miljard euro) van het Verenigd Koninkrijk. „Een enorm bedrag”,
aldus Trump.
Bij het lezen van de term "Brexit-rekening" zou je zeggen dat er voor
de Britten nog een "schuld" openstaat bij de Europese Unie, ter
grootte van maar liefst 44 miljard euro.
Eerst even de technische kant van het verhaal: schulden kunnen
ontstaan bij een ruilhandel, een wederzijdse deal, waarbij de één iets
presteert en de ander een tegenperstatie moet leveren. Simpelste
voorbeeld: u koopt iets in de winkel, krijgt van de winkelier het
artikel maar u moet er wel voor betalen. Of u leent geld van de bank,
hebt dan een schuld aan die financiële instelling want zij willen het
aan u uitgeleende geld wel terug, plus een vergoeding van u voor het
gebruik van dat geld, U heeft dan dus een contractuele verplichting (zonder
kredietovereenkomst geen geld) om de schulden af te lossen.
Een schuld is dus, formeel gezien, het resultaat van de
niet-gelijktijdigheid van een uitwisselingsrelatie. De uitwisseling
van b.v. goederen zijn geregeld. A levert zijn diensten, B heeft
schulden bij A wat betreft de overeengekomen vergoeding.
Om te zien ofde bewering dat het VK een schuld heeft uitstaan bij de
EU moeten we een paar feiten weten.
De £ 39 miljard maakt deel uit van de Withdrawal-Agreement, waarover
de EU onderhandelde met Theresa May en met niemand anders. De 39
miljard pond is in het Verenigd Koninkrijk bekend als de
echtscheidingsrekening (Divorce-Bill).
De £ 39 miljard bestaat uit betalingen die het Verenigd Koninkrijk
moet overmaken aan de EU tot aan het einde van 2020, en het betreft de
contributie en betalingen op vermeende aangegane verplichtingen.
De Withdrawal-Agreement heeft - ondanks drie pogingen - geen
meerderheid gekregen in het Britse Lagerhuis, en heeft dus in principe
geen enkele waarde - het is een suggestie van onderhandelaar Theresa
May.
De reden waarom een land dat in 2020 niet langer in de EU zal zijn,
bijdragen aan de EU blijft betalen, is het zevenjarenplan dat de EU,
zoals socialistische systemen in het algemeen doen, in 2013 heeft
aangenomen. Daarin hebben de lidstaten overeenstemming bereikt over
het bedrag van hun jaarlijkse bijdragen aan de EU voor de periode van
2014 tot 2020.
De Britse goedkeuring, toen afgegeven onder het bewind van destijds-premier
David Cameron, kwam op een moment dat niemand wist dat het Verenigd
Koninkrijk in 2016 zou stemmen voor een BREXIT, met maar liefst 1,3
miljoen stemmen. De overeenkomst werd gesloten op voorwaarde dat het
VK in 2020 nog steeds lid zou zijn van de EU.
Als het aan de Britse kiezers en de Brexiteers ligt, gebeurt dat niet
- ondanks alle pogingen van Brussel, de huidige heersende Britse
politici en continentaal Europa om de Brexit te ondermijnen en het
toch proberen te voorkómen.
Dit roept de vraag op of een land dat het lidmaatschap van de EU heeft
opgezegd, op grond van internationale verdragen kan worden verplicht
om bijdragen te blijven betalen aan de EU, zònder deelname en zònder
het voordeel te genieten van deze bijdragen.
Het antwoord dat de Financial-Affairs Sub-Committee van de House of
Lords in 2017 al heeft gegeven, is duidelijk:
However, the strictly legal position of the UK on this issue appears
to be strong. Article 50 provides for a ‘guillotine’ after two years
if a withdrawal agreement is not reached unless all Member States,
including the UK, agree to extend negotiations. Although there are
competing interpretations, we conclude that if agreement is not
reached, all EU law—including provisions concerning ongoing financial
contributions and machinery for adjudication—will cease to apply, and
the UK would be subject to no enforceable obligation to make any
financial contribution at all.
Ofwel:
De strikt juridische positie van het VK op dit punt lijkt echter sterk
te zijn. Artikel 50 voorziet in een "guillotine" na twee jaar indien
een terugtrekkingsovereenkomst niet wordt bereikt, tenzij alle
lidstaten, inclusief het VK, overeenkomen de onderhandelingen te
verlengen. Hoewel er concurrerende interpretaties zijn, concluderen we
dat als geen overeenstemming wordt bereikt, alle EU-wetgeving,
inclusief bepalingen betreffende lopende financiële bijdragen en
beoordelingsinstrumenten, niet meer van toepassing zal zijn en het VK
geen uitvoerbare verplichting zal hebben om wat voor financiële
bijdrage dan ook te leveren.
Een harde Brexit, een exit uit de EU zonder een uittredingsverdrag,
betekent daarom geen wettelijke verplichting voor het Verenigd
Koninkrijk om bijdragen aan de EU-zevenjarige begroting te blijven
betalen. De Lords staan erom bekend dat ze altijd proberen de
negatieve gevolgen van een rechtspositie te overwegen. In het
onderhavige geval luidt dit als volgt:
This would be undesirable for the remaining Member States, who would
have to decide how to plug the hole in the budget created by the UK’s
exit without any kind of transition. It would also damage the
prospects of reaching friendly agreement on other issues. Nonetheless,
the ultimate possibility of the UK walking away from negotiations
without incurring financial commitments provides an important context.
Ofwel:
Dit zou onwenselijk zijn voor de overige lidstaten, die zouden moeten
beslissen hoe ze het gat in het budget dat is gecreëerd door de exit
van het VK, zonder enige vorm van overgang kunnen dichten. Het zou ook
de kansen schaden om een vriendelijke overeenstemming te bereiken over
andere kwesties. Niettemin biedt het de ultieme mogelijkheid dat het
VK de onderhandelingstafel verlaat zonder financiële verplichtingen
aan te gaan, een belangrijke context.
Het argument dat het VK de 39 miljard pond betaalt, die de EU goed kan
gebruiken als gevolg van een verwachte recessie, verwijst naar een
duidelijk rendement, een vrijhandelsovereenkomst of iets dergelijks -
wat als een vriendelijke overeenkomst kan worden beschouwd, na de
Brexit. Helaas heeft Theresa May het boekwerk "Onderhandelingen voor
dummies" niet gelezen of begreep ze het niet en gaf ze zich over aan
de grillen van de EU. Daarom moest ze ook ontslag nemen.
Samenvattend:
Het Verenigd Koninkrijk heeft onder Brits recht geen schulden uitstaan
bij de Europese Unie. Het is ook niet mogelijk om schulden zonder
tegenprestatie van de EU te hebben. De toezegging om de EU-begroting
met 13 miljard euro per jaar te verhogen, werd genomen toen niets
bekend was over een eventuele Brexit. De verbintenis van de kant van
de Britten is ook gebaseerd op een tegenprestatie van de zijde van de
EU: deelname aan politieke beslissingen en teruggave van een deel van
de middelen aan Britse projecten.
Wie dus beweert dat het Verenigd Koninkrijk schulden heeft uitstaan
bij de EU, ofwel een "Brexit-rekening", moet daarbij óók aangeven dat
de Europese Unie ook schulden heeft tegenover het Verenigd Koninkrijk.
Gezien het feit dat de vermeende schulden zou moeten bestaan voor een
periode waarin het VK niet langer lid is van de EU, zou een dergelijke
bewering een grote grap zijn. Wat doet vermoeden dat de suggestie dat
de Britten de Europese Unie "nog vele miljarden schuldig zijn"
opzettelijk als zodanig wordt weergegeven (in de mainstream media) om
te suggereren dat het VK achter loopt met zijn betalingen aan Brussel.
Dat is niet het geval. Met elke dag dat de Brexit vertraging oploopt,
gooien de Britse belastingbetalers geld over de schutting van de
Brusselse verspillingseconomie.
Alleen een harde Brexit zou een einde maken aan de betalingen aan
Brussel, een horror-scenario voor de technocraten in Brussel, omdat de
bereidheid om zuinig en met minder geld om te moeten gaan, is er daar
niet.
Bovenstaand voorbeeld is er één van vele, die aantonen dat de
mainstream media allang niet meer objectieve berichtgeving verzorgen.
De Europese Unie is de hemel op aarde, en de regeringsleiders (afgezien
van de "extreem-rechtse" populisten) zijn stuk voor stuk doodeerlijk.
Merkel wordt bijkans op een voetstuk geplaatst, kritiek op linkse
politiek wordt niet geleverd en als dat onoverkomelijk is, snel onder
het tapijt geveegd. Het is één tsunami van propaganda, manipulatie en
misleiding.
De alternatieve media worden beschuldigd van "fake news", maar juist
de gevestigde media maken zich er schuldig aan.... of niet, maar in
dat geval worden zaken gewoon doodgezwegen.
Al iets gelezen over de stelselmatige moorden op blanke boeren in
Afrika? Onderbouwde kritiek op de klimaathoax? Het geweld, begaan door
illegale migranten (en vooral: de slachtoffers daarvan), die na
verloop van tijd gewoon de status "legaal" krijgen?
De NPO als staatsomroep is wat dat betreft het meest bekende voorbeeld,
en dan vooral het NOS-journaal
(link
hier).
