In zijn eerste campagne-interview met de Sunday Times, heeft Boris Johnson zijn veto uitgesproken over de "beloofde echtscheidingskosten" van 39 miljard pond (zo'n 44 miljard euro) voor de uittreding uit de Europese Unie. Als Johnson premier wordt, beschouwt hij de uitvoering van de Brexit als zijn belangrijkste opdracht, met of zonder deal. Hij wil een beter akkoord met de Europese Unie afdwingen en ook wil hij de zogenoemde "backstop", de noodoplossing voor de grens tussen Noord-Ierland en Ierland, goed geregeld zien. Heeft hij gelijk?
We lazen eergisteren in
de Volkskrant
het volgende:
De Europese Unie kan naar de openstaande rekening van 39 miljard euro
fluiten als het de Britten geen beter scheidingsakkoord aanbiedt. Dat
heeft Boris Johnson gezegd in een interview met The Sunday Times. De
53-jarige Conservatief is de gedoodverfde favoriet in de strijd om
Theresa May’s opvolging, die op Tweede Pinksterdag officieel van start
gaat.
In het artikel wordt helaas niet verder ingegaan op die 39 miljard
euro. De Volkskrant geeft echter wel de indruk dat het Verenigd
Koninkrijk een schuld heeft openstaan bij de Europese Unie, en dat
Boris Johnson misschien wel zo asociaal is om dat straks niet te gaan
betalen.
Framing noemen we dat. Een beeld weergeven van iets, zonder de
werkelijke feiten te benoemen (en zelfs te verzwijgen).
We hebben eerder geschreven over die "schuld" van 39 miljard
(link
hier), maar we willen er toch nog even op doorgaan.
Zoals gezegd: die vervelende Boris wil dus niet betalen wat met de
Europese Unie is afgesproken. Met £ 39 miljard zouden de vermeende
toezeggingen moeten worden afgekocht, die het Verenigd Koninkrijk
volgens de Europese Commissie nog steeds verschuldigd is. Maar is dat
ook zo?
Het probleem met de vermeende betalingsverplichting is dat het niet is
gebaseerd op bindende afspraken tussen beide partijen.
Het is één van de uitkomsten van onderhandelingen tussen Theresa May
en de Europese Commissie, het maakt deel uit van de
Uittredingsovereenkomst (PDF
hier), maar zolang die overeenkomst niet is
geratificeerd in het Lagerhuis, is die 39 miljard pond gewoon een
fictief getal in de boeken van de Europese Unie.
Zoals u wellicht nog weet werd de terugtrekkingsovereenkomst waarover
Theresa May met Brussel onderhandelde, driemaal in het Lagerhuis
afgewezen.
Het
House of Lords is van mening dat er in het geval van een harde
Brexit geen verplichting bestaat voor het Verenigd Koninkrijk om enige
betaling aan de EU te voldoen. We hebben het daar al eerder over gehad
(link
hier).
Waar we hier op het continent, en zéker in Brussel, wellicht aan
moeten wennen is een nieuwe manier van onderhandelen. Het was
natuurlijk mogelijk voor Theresa May om een verdrag op te stellen
waarin de backstop was opgenomen, waardoor in feite (wat Brussel graag
wil) het Verenigd Koninkrijk een kolonie van de Europese Unie wordt.
Die backstop bleek een onoverkomelijk geschil te vormen bij de
overeenkomst. We zullen het geheugen nog even opfrissen: wat de EU als
voorwaarde voor de uittredingsovereenkomst had verkocht, had geen kans
om door het Lagerhuis te komen, om de simpele reden dat het - voor de
Britten - geen goede voorwaarde was en is.
Wat is die zogenaamde backstop ook alweer:
De term "backstop" kan op precies één plaats in de
Uittredingsovereenkomst worden aangetroffen. Er staat:
"With respect to the DRAFT PROTOCOL ON IRELAND/NORTHERN IRELAND, the
negotiators agree that a legally operative version of the “backstop”
solution for the border between Northern Ireland and Ireland, in line
with paragraph 49 of the Joint Report, should be agreed as part of the
legal text of the Withdrawal Agreement, to apply unless and until
another solution is found."
Kort gezegd: de terugtrekkingsovereenkomst moet een overeenkomst
bevatten om te waarborgen dat er geen grenscontroles tussen
Noord-Ierland en de Republiek Ierland worden ingevoerd. Deze
overeenkomst moet van kracht blijven totdat een definitieve regeling
is getroffen.
Eerst over de grenscontroles. Zowel de Republiek Ierland als het
Verenigd Koninkrijk zijn sinds 1973 lid van de EU. De
gemeenschappelijke markt trad op 1 januari 1993 in werking. Maar wist
u dat er pas sinds 2005 geen grenscontroles meer bestaan tussen beide
landen?
Pas in dat jaar had het Britse leger de laatste grenscontroles naar de
Republiek Ierland verwijderd.
De verwijdering was niet het gevolg van het EU-lidmaatschap, maar van
de Good Friday-overeenkomst, ook bekend als de Overeenkomst van
Belfast, die op 10 april 1998 werd ondertekend tussen het VK, de
Republiek Ierland en de belangrijkste politieke partijen in Ierland en
Noord-Ierland.
Dit omvat niet alleen een garantie voor het bestaan van Noord-Ierland
en Ierland en reguleert de vorming van de twee politieke systemen,
maar ook het verdwijnen van de grenzen. De Goede Vrijdag-overeenkomst
is grotendeels een nieuwe editie van de Sunningdale-overeenkomst van
1973. Hoewel de Europese Commissie suggereert de vrede in Ierland te
hebben bewerkstelligd, is de bijdrage van Brussel om het conflict in
Noord-Ierland op te lossen uiterst bescheiden te noemen.
De regering van het Verenigd Koninkrijk heeft al in een vroeg stadium
verklaard dat de Goede Vrijdag-overeenkomst niet mag worden beïnvloed
door de Brexit, ofwel: er zal geen grens bestaan tussen Noord-Ierland
en de Republiek Ierland, wat er ook gebeurt.
Met een beetje goede wil (van de zijde van Brussel) zou het
gemakkelijk geweest zijn om de status te bepalen tussen de Republiek
Ierland die in de EU blijft en Noord-Ierland die de EU zal verlaten,
in het licht van de bestaande regels, zoals bijvoorbeeld het geval is
bij Zwitserland of Noorwegen jegens de EU. Noch Zwitserland noch
Noorwegen maken deel uit van de EU, maar Noorwegen is geïntegreerd in
de interne markt en Zwitserland heeft sinds 1972 een
vrijhandelsovereenkomst gesloten, die in de daaropvolgende jaren werd
aangevuld met een reeks afzonderlijke overeenkomsten voor
handelsliberalisering.
In geen geval is het feit dat er een grens is tussen Noorwegen of
Zwitserland en EU-landen een probleem geweest.
Alleen al uit de stellingname van Brussel kan men de intentie afleiden
dat het het Verenigd Koninkrijk schade wilde toebrengen - als
vergelding voor het Brexit-besluit en als voorbeeld voor andere landen
om het niet te wàgen óók te willen vertrekken.
Dit brengt ons terug op de backstop. Zoals hierboven beschreven, moet
de Uittredingsovereenkomst een verordening bevatten over de grens
tussen NIRE en IRE, een die bindend is "totdat een andere oplossing
wordt gevonden". Deze bindende verordening is een bijlage bij de
uittredingssovereenkomst: het protocol bij Ierland en Noord-Ierland.
De belangrijkste punten die hier worden geregeld, kunnen snel worden
samengevat. We hebben de meest cruciale delen uit het document
overgenomen:
Artikel 4
1. “The provisions of Union law on goods listed in Annex 2.1 to this
Protocol shall apply to and in the United Kingdom in respect of
Northern Ireland.”
2. Customs legislation as defined in point (2) of Article 5 of
Regulation (EU) No 952/2013 of the European Parliament and of the
Council145 as well as other provisions of Union law providing for
customs controls of specific goods or for specific purposes listed in
Annex 2.2 to this Protocol shall apply to and in the United Kingdom in
respect of Northern Ireland. The territory of Northern Ireland,
excluding the territorial waters of the United Kingdom (the “territory
of Northern Ireland”), shall be considered to be part of the customs
territory of the Union.
3. Customs duties on imports and exports, and any charges having
equivalent effect, shall be prohibited between the Union and the
United Kingdom in respect of Northern Ireland. This prohibition shall
also apply to customs duties of a fiscal nature.
Samengevat: Kortom: Noord-Ierland moet volgens de voorschriften van de
uittredingsovereenkomst onderworpen zijn aan een deel van de Europese
interne markt en dus aan de voorschriften van de Europese Unie.
Artikel 4 bepaalt verder dat de regering van het Verenigd Koninkrijk
en Noord-Ierland geen rechten meer heeft om de regering over
Noord-Ierland uit te oefenen, aangezien elke vorm van marktinvloed
verboden is, en het Verenigd Koninkrijk daarentegen moet voldoen aan
de regels van de EU, inclusief toekomstige, waarin staat dat zij geen
zeggenschap meer heeft over Noord-Ierland.
En of dat niet genoeg is, regelen de volgende artikelen de vrije
toegang van EU-bedrijven tot de Noord-Ierse elektriciteitsmarkt (artikel
6), het onbelemmerd toegang verlenen van EU-vissers in Noord-Ierse
territoriale wateren (artikel 5) en het verbieden zij elke vorm van
staatssteun door Londen, wat de handelsbetrekkingen tussen de EU en
Noord-Ierland betreft (artikel 9).
De verwijzing naar de hierboven aangehaalde backstop bepaalt dat zodra
het uittredingsverdrag is ondertekend, het van kracht blijft totdat er
een duurzame regeling tussen de EU en het Verenigd Koninkrijk is
gevondengeregeld. Het permanente regime kan alleen in werking treden
als het wordt goedgekeurd door de EU. Het Verenigd Koninkrijk heeft,
met de ondertekening van de uittredingsovereenkomst, zich met handen
en voeten gebonden aan de EU, aan mensen als Tusk, Juncker of
Timmermans, met wie een normaal persoon in het dagelijks leven liever
niets van doen zou willen hebben.
Die afhankelijkheidssituatie wordt nog verergerd door het feit dat
regelingen die in Brussel tijdens de overgangsperiode worden getroffen
en waarbij het Verenigd Koninkrijk niet is betrokken, ook van
toepassing moeten zijn op Noord-Ierland.
Aangezien het Verenigd Koninkrijk na de Brexit niet langer deel zal
uitmaken van de Europese interne markt, betekent de hierboven
beschreven regeling bovendien dat goederen die vanuit Engeland, Wales
of Schotland naar Noord-Ierland worden verzonden, moeten worden
gecontroleerd op naleving van EU-voorschriften. Er wordt dus feitelijk
een grens gevormd tussen Engeland, Wales en Schotland enerzijds en
Noord-Ierland anderzijds: om een grens tussen Ierland en Noord-Ierland
te voorkómen ontstaat er een nieuwe grens tussen deze "thuislanden" -
het zijn de Brusselse pogingen om een natie te vernietigen.
Vraagt dan niemand op het continent zich ècht af, na kennis te hebben
genomen van deze feiten, en nadat er in het Verenigd Koninkrijk een
storm van verontwaardiging is uitgebroken - of het wel een
overeenkomst genoemd kan worden, of dat het het schoolvoorbeeld is van
Brusselse dictatuur?
We hebben dit soort toelichtingen in de mainstream media niet vaak
gezien, waarbij we ons oprecht steeds weer afvragen wat de financiële
banden zijn tussen de mainstream media, journalisten en instellingen
van de Europese Unie. Er lopen naar onze mening ongetwijfeld heel wat
journalisten rond die maar al te graag aanschuiven aan het buffet van
de Europese Commissie, en die hun integriteit weerspiegeld zien in
toegeschoven enveloppen. Maar ja, dat is slechts een mening.
Het uittredingsdeest zoals dat de EU voor ogen stond, gaat met Boris Johnson, de meest waarschijnlijke opvolger
van Theresa May, niet meer door. Nu wordt er straks ècht onderhandeld
en het aanbod dat uit Londen komt, wanneer Johnson zijn intrek heeft
genomen op nummer 10, Downing Street, is duidelijk:
ofwel heronderhandelingen voeren over de terugtrekkingsovereenkomst,
die onder andere resulteren in het verwijderen van de backstop ofwel
een harde Brexit. Als kleine stimulans voor de bereidheid van de
Europese Unie om haar eigen positie te heroverwegen, een positie die
geen millimeter is veranderd sinds de onderhandelingen met het
Verenigd Koninkrijk begonnen, belooft Johnson, net als elke goede
onderhandelingsstrateeg, de 39 miljard als wisselgeld in te brengen.
Die 39 miljard zouden dan de vermeende toezeggingen van het Verenigd
Koninkrijk dekken zoals die zijn gedaan bij het begin van het laatste
socialistische zevenjarenplan van de Europese Unie (in 2013), op een
moment dat nog niemand dacht aan het komende, laat staan beslissende,
Brexit-referendum.
Die "39 miljard", is niet - wat de Volkskrant suggereert - een "openstaande
rekening", omdat in het Verenigd Koninkrijk het parlement over
dergelijke betalingsverplichtingen beslist, en niet een kabinet, of
een Theresa May, en ook geen (net als bij de EU) geen Commissie of
Raad van Ministers. Het is een getal zonder enige juridische
verplichting, puur en alleen om eventueel een compromis te kunnen
sluiten.
De consequenties, die zich voordoen wanneer de Europese Unie opnieuw
laat blijken geen compromis te zullen (willen) sluiten, zijn duidelijk:
er volgt dan een harde Brexit. Boris Johnson (favoriet volgens
onderstaande peilingen) wil dus de
onderhandelingen voeren, die Theresa May ooit heeft aangekondigd, maar
waarvan ze heeft laten zien dat die te zwak, te opportunistisch of te
laf werden gevoerd.
Zoals Johnson het zelf heeft verwoord in een interview met de
Sunday
Times:
“I think our friends and partners need to understand that the money is
going to be retained until such time as we have greater clarity about
the way forward.” "The money", zei hij, "was a great solvent
and a great lubricant” bij het bereiken van een goede deal. Uiteraard
denken ze in Brussel (onterecht) dat het niet betalen van die 39
miljard onwettig is.
Het is duidelijk dat de Britten in de tussentijd precies in de gaten
hebben gekregen dat met de Europese Unie niet op een fatsoenlijke,
open en eerlijke manier te onderhandelen valt. Als Johnson straks op
Downingstreet 10 komt dan is de Europese Unie aan zet.Misschien dat
het dan anders gaat dan zo:
Een positie die de heersende elite in Brussel niet gewend is, en zéker
niet zint!
