Turkije heeft de deal rond over de aankoop van Russische S-400-raketten. Dat heeft de Turkse president Recep Tayyip Erdogan onlangs bekendgemaakt. Washington is des duivels. De Amerikaanse haviken vinden dat een NAVO-bondgenoot geen raketsystemen van een tegenstander zou moeten kopen. Politieke dreigementen over en weer. Is het antwoord van de NAVO op het Russische raketafweersysteem de prestigieuze F-35, het miljarden verslindende kneuzentoestel dat een dezer dagen in Volkel aan het Nederlandse publiek werd gepresenteerd?
Als we het in onze artikelen hebben over Russische
luchtverdedigingssystemen dan is er meestal sprake van de bekende
S-300 (en zijn varianten) en de S-400 (zie foto). Dat laatste model is
nu
door Turkije aangeschaft, en Erdogan wil zelfs graag met Rusland
samenwerken om de opvolger, de (hoe verzin je het)
S-500, te vervolmaken.
De inzet van de S-300 in Syrië heeft het vermogen van geavanceerde
luchtstrijdkrachten als die van de Verenigde Staten en Israël
dramatisch aangetast, omdat het de voor beide landen gênante
mogelijkheid had om hun vierde en vijfde generatie jagers naar beneden
te halen. In 2017 waarschuwde de NAVO Turkije al voor de aanschaf van
het S-400 systeem. Later dreigde de Amerikaanse regering óók met
sancties.
Luchtverdedigingssystemen die in staat zijn vliegtuigen van de vijfde
generatie neer te halen, zouden een verwoestend effect hebben op de
verhandelbaarheid en verkoop van Amerikaanse militaire hardware,
terwijl ze tegelijkertijd de wenselijkheid en verkoop van Russische
militaire hardware stimuleren. In eerdere analyses hebben we al
opgemerkt, dat de rol van Hollywood bij de marketing voor de
Amerikaanse defensie-industrie aanzienlijk is, en bondgenoten denken
dat ook vol overtuiging dat Amerikaanse militaire hardware
onverslaanbaar is (het zijn dan ook de bondgenoten die verplicht zijn
om die hardware te kopen). Hollywood staat centraal in de strategieën
van Washington voor oorlog en machtsprojectie.
Als botsingen tussen landen op zulke mondiale hotspots als het
Midden-Oosten toenemen en intensiveren, zal Hollywood's propaganda er
steeds meer moeite mee hebben om de rest van de wereld te overtuigen
van de aanhoudende effectiviteit en superioriteit van Amerikaanse
wapensystemen, omdat steeds vaker blijkt dat er flinke tekortkomingen
optreden.
De VS zien zichzelf geconfronteerd met een situatie waarin ze zich de
afgelopen vijftig jaar niet bevonden heeft, namelijk een omgeving
waarbij zij zelf verwachten dat ze niet automatisch zullen profiteren
van machtsoverwicht in de lucht.
De schijn van een luchtverdediging die tot nu toe elke denkbare
bedreiging voor de oorlogsmachine van Uncle Sam kon vormen, is
inmiddels al diverse malen ontkracht door een serie kruisraketten. Om
twee voorbeelden te geven: in 2018 werden
in Syrië
raketten van de
nieuwste generatie onderschept en neergeschoten door tientallen jaren
oude Russische en Syrische systemen. Hoewel het S-400-systeem nooit in
Syrië is gebruikt, is het opmerkelijk dat de Servische S-125-systemen
erin slaagden een Amerikaans F-117 stealth-vliegtuig te identificeren
en neer te schieten tijdens de oorlog in de Balkan.
Er is een meer geheime aspect van de S-400 waarover weinig wordt
bekendgemaakt, hetzij binnen Rusland zelf of er buiten. Het betreft
het vermogen van de S-400 om gegevens te verzamelen via zijn
radarsystemen. De woordvoerder van het Amerikaanse ministerie van
Defensie Eric Pahon zei over de
geplande aankoop
van de S-400 door
Turkije:
We have been clear that purchasing the S-400 would create an
unacceptable risk because its radar system could provide the Russian
military sensitive information on the F-35. Those concerns cannot be
mitigated. The S-400 is a system built in Russia to try to shoot down
aircraft like the F-35, and it is inconceivable to imagine.
In het geval van een gewapend conflict is het vermogen van de S-400 om
vliegtuigen van de vijfde generatie neer te schieten een grote zorg
voor de Verenigde Staten en haar bondgenoten die zo zwaar in
dergelijke vliegtuigen hebben geïnvesteerd. Evenzo is een NAVO-land
dat de voorkeur geeft aan zowel Russische als Amerikaanse systemen
reden tot ongerustheid. Dit afgezien van het feit dat de S-400 zich
over de wereld verspreidt, van China tot Wit-Rusland, met tientallen
landen die
in de rij staan te wachten op
de mogelijkheid om hun luchtruim af te sluiten tegen de welwillende
bommen van de "vrijheid". Het is een uitstekende manier om een
opdringerig Washington op afstand te houden.
Maar deze zorgen zijn niets vergeleken met de meest ernstige
bedreiging die de S-400 vormt voor de Amerikaanse wapenindustrie,
namelijk hun vermogen om gegevens te verzamelen over Amerikaanse
stealth-systemen.
In theorie is het laatste voordeel dat de VS over haar tegenstanders
heeft, haar stealth-technologie. Over de effectiviteit van stealth
zijn al heel wat discussies gevoerd, aangezien hun kosten in feite
zwaarder wegen dan hun beweerde voordelen. Maar als we tussen de
regels door lezen, wat blijkt uit de bezorgdheid van de VS over de
S-400, dan blijkt Moskou al in staat te zijn Amerikaanse stealth-systemen
te detecteren, door de radars van de S-400 te combineren met in het
luchtruim aanwezige assets, zoals
het geval was in Syrië (ondanks
de ontkenningen van Washington).
Het vermogen van de S-400 om gegevens te verzamelen over zowel de F-35
en F-22 (de zogenaamde kroonjuwelen van het Amerikaanse
militair-industriële complex) is een reden voor slapeloze nachten voor
Amerikaanse militaire planners. Wat in het bijzonder tot nachtmerries
leidt, is dat de S-400 in Turkije pas zal functioneren als het
geïntegreerd wordt in de huidige "identificatie vriend of vijand" (IFF)-systemen
van dat land, systemen die op hun beurt deel uitmaken van de militaire
tactische gegevens van de NAVO. haar verbindingsnetwerk, beter bekend
als Link 16 (zie foto). Dit systeem moet dus op de S-400 worden
geïnstalleerd om het te integreren in het verdedigingsnetwerk van
Turkije, dat mogelijk informatie kan doorgeven die strikt voorbehouden
is aan de Russen.
Het ultieme risico is dat als Turkije zijn F-35's in de buurt van de
S-400 zou vliegen, het Link 16-systeem veel realtime informatie zou
onthullen over het Amerikaanse stealth-systeem. In de loop van de tijd
zou Moskou in staat zijn om het stealth-profiel van de F-35 en F-22
opnieuw te creëren, waardoor de plannen van Washington om 1.600
miljard dollar te spenderen om 3000 F-35's te produceren zinloos
worden.
Wat niet vergeten moet worden is dat zodra de radargolfvorm van de
F-35 is geïdentificeerd, het mogelijk zal zijn om de tegenstander te
misleiden met het opnieuw creëren van fictieve signalen van een F-35
om het eigen vliegtuig te maskeren en daardoor te voorkómen dat de
IFF-systemen van de NAVO onderscheid kunnen maken tussen vriend of
vijand. Kort gezegd: het (bijvoorbeeld Russische) toestel wordt
gepresenteerd als zijnde één van de NAVO.
Over die F-35, "ons
paradepaardje" dat in
Volkel werd gepresenteerd, nog
even het volgende: alweer ruim drie jaar geleden, op 31 maart 2016,
schreven we over dit toestel
een artikel, waaruit bleek dat bij de Amerikaanse defensie bekend was
dat de F-35 niet veel soeps was. Desalniettemin werd doorgegaan op dat
ontwikkelingspad, vooral om reden dat "ophouden met het project
duurder is dan ermee door te gaan". Van het gezegde "beter ten halve
gekeerd dan ten hele gedwaald" had men kennelijk nog nooit gehoord,
alhoewel misschien wel maar de financiële belangen waren te groot, en
ach het is toch maar
geld van de belastingbetalers,
dus wat jeukt het.... Die instelling hadden onze politici tóen ook al,
want wie koopt er nu een gevechtsvliegtuig dat niet deugt, en waarvan
de techniek al was achterhaald door recentere ontwikkelingen. En laten
we een paar dagen geleden op
Business Insider lezen
dat terwijl de F-35 nog een
serie grote problemen
kent het Pentagon de productie ervan wil opvoeren.
Van bijzonder belang is de actieve samenwerking tussen China en
Rusland op het gebied van luchtverdedigingssystemen. De S-400 in het
bijzonder is al enkele jaren operationeel in China en er moet van
worden uitgegaan dat er een actieve uitwisseling van informatie over
stealth-technologie gaande is tussen Moskou en Beijing.
Het blijkt dat de S-400 een wapensysteem is met meerdere doelen dat
zelfs dodelijker is dan eerder werd gedacht. Het zal daarom geen
verbazing wekken dat als de S-400's in Cuba en Venezuela zouden worden
aangetroffen, Washington's oorlogszuchtige retoriek tegen deze twee
landen abrupt tot stilstand zou komen.
Maar wat Amerikaanse militaire planners nog méér vrezen dan de S-400
die hun fameuze F-35 en F-22 in verlegenheid brengt, zijn de twijfels
die ze zouden kunnen oproepen over de doeltreffendheid van deze
stealth-vliegtuigen in de hoofden van bondgenoten en potentiële kopers.
Dit gebrek aan vertrouwen zou een dodelijke slag toebrengen aan de
Amerikaanse wapenindustrie, een dreiging die veel reëler en
verwoestender voor hen is dan een risico van een conflict met Moskou
of Peking.