Er is te weinig, niet te veel CO2

Jarenlang heeft Al Gore de klimaathysterie kunnen aanwakkeren met zijn boek "An inconcenient truth", een manipulatief boek waarin hij het niet zo nauw nam met de waarheid. Milieugroepen en politici omarmen sindsdien de klimaathoax, en laatstgenoemde groep voornamelijk omdat het een onuutputtelijke geldbron vormt. De gekte bereikte zijn hoogtepunt toen besloten werd CO2 ondergronds op te slaan. Is CO2 werkelijk een ramp voor de aarde en de mensheid? Een ontnuchterend artikel (waar actiegroepen en politici zich van de uitkomst trouwens niets van zullen aantrekken).

We lazen gisteren het volgende in de Volkskrant:

Het wordt tijd om de bomen te hulp te roepen. Herstel van de bossen op aarde is in theorie genoeg om de hoeveelheid broeikasgassen die de aarde opwarmen terug te brengen tot vooroorlogs niveau. En ruimte is er genoeg: op aarde staat een oppervlak groter dan China klaar om bossen te herbergen.

Tot die opmerkelijke conclusies komt een Zwitsers onderzoeksteam na analyse van tienduizenden satellietbeelden van het aardoppervlak. Op dit moment is er zo’n 5,5 miljard hectare bos op aarde, een gebied tweemaal zo groot als Europa. Maar daarnaast staat een slordige 1,7 tot 1,8 miljard hectare ‘leeg’: een gebied ruwweg ter grootte van de VS, dat niet in gebruik is voor landbouw of steden, waar nauwelijks menselijke activiteit is, en waar bossen prima zouden kunnen groeien.

In totaal 0,9 miljard hectare groene boomtoppen zou je daar kunnen kweken, becijfert het onderzoeksteam onder leiding van de Zwitserse ecoloog Tom Crowther in het prestigieuze wetenschapsblad Science. En dat is niet alles: in steden en op het platteland is plek voor nog een goede 0,7 miljard hectare aan boomtoppen, aldus de Zwitsers: een oppervlak iets kleiner dan India.

Alles bij elkaar is zo’n bomenoffensief genoeg om liefst 205 miljard ton koolstof in op te slaan, blijkt uit de rekensommen – bomen zetten immers CO2 om in materie en zuurstof. Dat is tweederde van de ongeveer 300 miljard ton CO2 die de mens sinds de industriële revolutie heeft uitgestoten. ‘Het duurt tientallen jaren voordat bossen volgroeid zijn’, zegt Crowther in een toelichting. ‘Maar als we nu in actie komen, kan dit het CO2 in de dampkring met een kwart verminderen, tot een niveau dat we al haast een eeuw niet meer hebben gehad.’



Baanbrekend onderzoek, zou je zeggen. De Volkskrant geeft de natuurlijke oplossing: bomen, heeft men ontdekt, absorberen C02. Vooral veel bomen planten, het gebied van de VS herbebossen, dat hebben de onderzoekers berekend met een zeer uitgebreid model. En als er zoals de onderzoekers zeggen veel CO2 gebonden is, kan 1,5 graad broeikaseffect worden voorkomen, ook weer volgens diezelfde onderzoekers (of hun kunstmatige intelligentie).

Hiermee borduren de onderzoekers en hun kunstmatige intelligentie voort op wat Jean Senebier in 1796 eigenlijk al concludeerde met zijn stelling dat planten CO2 nodig. De studie van fotosynthese die begonnen was in de 17e eeuw met Baptista van Helmont vod met Senebier een voorlopige conclusie. Na hem is fotosynthese een onderwerp bij het schoolonderwijs geworden.

Natuurlijk gaat het bij het in de Volkskrant genoemde onderzoek over regulier onderzoek, onderzoek waarvoor geld van de belastingbetaler beschikbaar is, omdat resultaten worden geproduceerd die politieke partijen (en actieproepen) willen horen, die hen legitimeren, om burgers te reguleren en controleren, en te hen beroven van burgerlijke vrijheden.  Maar het is wel onderzoek dat gebaseerd is op de veronderstelling dat CO2 klimaatrelevant is - een veronderstelling die door steeds meer onderzoekers als helemaal verkeerd wordt geïnterpreteerd.

Aan het eind van dit artikel een video waarin William Happer, professor in de fysica aan de Princeton University en bewezen onderzoeker op het gebied van klimaatproblemen, al decennia lang zijn argumenten presenteert dat we niet teveel maar te weinig CO2 in de atmosfeer van de aarde hebben. We hebben de belangrijkste argumenten hieronder ook even samengevat.

Om zijn stelling dat we niet te veel, maar te weinig CO2 in de atmosfeer hebben, moet eerst de mythe van de relatie tussen CO2 en het broeikaseffect worden weggenomen. Dat doet Happer als volgt:

De lucht die ons omringt bestaat hoofdzakelijk uit stikstof (ongeveer 78 vol.%), Zzuurstof (21 vol.%) en argon (0,9 vol.%). De overige 0,1 volumeprocent bestaat uit andere spoorgassen, inclusief CO2 met een aandeel van 0,04 volumeprocent.
CO2 is dus niet noodzakelijkerwijs een onderdeel dat veel in de lucht vóórkomt.

Het vermogen van CO2 om de omgevingstemperatuur te verhogen is beperkt. Om een stijging van de temperatuur van de aarde met gemiddeld 1 graad Celsius te bewerkstelligen, zou het nodig zijn om de 200 ppm CO2 in de atmosfeer te moeten verhogen tot 400 ppm CO2 in de atmosfeer. Om de temperatuur op aarde met nòg een graad Celsius te verhogen, zou een verdere toename van 400 ppm tot 800 ppm noodzakelijk zijn. En dan nòg een graad Celsius extra zoudan  een toename van 800 ppm vereisen, enzovoort.
Het vermogen van CO2 om de temperatuur van de aarde te beïnvloeden is daarom niet onbeperkt. Het is net als het schilderen van een muur met rode verf. Na de eerste laag is de muur redelijk rood. Met een tweede laag kan de intensiteit van de rode kleur worden verhoogd. Vanaf de derde laag merk je geen verandering. De muur is verzadigd met rode kleur.

Met CO2, een molecuul dat Happer al tientallen jaren onderzoekt, en zijn vermogen om de temperatuur van de aarde te verhogen, is dit analoog. Dit vermogen van CO2 is sinds 1940 uitgeput, zoals Happer het zegt. Sindsdien heeft CO2 geen invloed meer op de temperatuur van de aarde.

Het feit dat we te weinig CO2 in de atmosfeer hebben of, met andere woorden, dat meer CO2 in de atmosfeer van de aarde een positief effect heeft op de kwaliteit van het menselijk leven, heeft één simpele oorzaak: planten profiteren van meer CO2. Een hogere CO2-concentratie gaat gepaard met een groei-effect dat de NASA in de afgelopen 35 jaar als vergroening van het land heeft aangetoond, een toename van de bladmassa. De productiviteit van de landbouw profiteert ook van meer CO2. Bovendien zorgt een hogere concentratie CO2 ervoor dat planten minder water gebruiken om CO2-moleculen te "vangen". Met andere woorden, planten worden beter bestand tegen droogte.

Gegevens van de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA tonen aan dat sinds 1982 de aarde dankzij CO2 groener is geworden!
CO2 is dus goed voor de mensheid, niet slecht, zoals de klimaatgekkies die vandaag de dag de burgers op schrikbarende kosten jagen, zeggen.
Maar waarom beweren zij dan toch dat er teveel CO2 aanwezig is?

Het is een massahysterie, zoals het herhaaldelijk heeft plaatsgevonden in de geschiedenis van de mensheid, aldus William Happer. Het wordt gevoed door mensen als Al Gore, die een NASA-foto gebruikte voor de omslag van zijn boek "Miljonair worden dankzij een hoax" "Our Choice: A Plan to Solve the Climate Crisis" en uit de originele foto wolken verwijderde om de indruk te wekken dat wolken geen enkele rol spelen voor het klimaat op aarde. Daarnaast werden er wat orkanen in gezet om het beeld wat dramatischer te maken.
Maar in werkelijkheid spelen wolken spelen een hoofdrol, wat verklaart waarom de klimaatmodellen (de meer dan 70 klimaatmodellen die in omloop zijn) allemaal opvallen omdat ze de evolutie van het klimaat volledig verkeerd hebben voorspeld en omdat geen van de modellen rekening houdt met wolken (of waterdamp). Daardoor ontbreekt ongeveer 70% van de broeikasgassen in de klimaatmodellen.

De klimaatmodellen zijn, aldus Happer, fout omdat ze geen rekening houden met de realiteit. De veronderstelde onderzoekers houden zich meer bezig met het aanpassen van de modellen aan die van andere vermeende onderzoekers dan met het aanpassen van de modellen aan de realiteit. Groupthink (groepsdenken), noemt Happer dat, sociologen noemen het isomorfie.
Hoewel Groupthink een groep mensen tot een soort sekte probeert te maken en hun eigen kijk op de realiteit niet wil (laten) toetsen, breidt het sociologische concept van isomorfie, dat wil zeggen wederzijds kopiëren, de vrijwillige denkbeperkingen over het opportunisme dat nodig is, verder uit. Alles wordt in het werk gesteld op anderen te overtuigen van een ideologie en om resultaten te produceren die niet in overeenstemming zijn met de realiteit, maar die ertoe dienen ervoor te zorgen dat dezelfde onderzoekers openbare financiering voor hun projecten (blijven) ontvangen. De belastingbetalers hebben immers geld genoeg......

Wat bekend staat als regulier klimaatonderzoek is daarom een gevaar voor de wetenschap, omdat het aantoont dat wetenschap commercieel omkoopbaar is, en wetenschappers zich aanbieden aan politieke actoren, omdat ze er mede (en vooral) financieel afhankelijk van zijn.


Afdrukken Doorsturen