Terwijl de vreselijke gebeurtenissen in het hoofdstation van Frankfurt nog steeds de krantenkoppen domineren in Duitsland, speelt er een andere zaak op de achtergrond: het Federale Constitutionele Hof in Karlsruhe is opnieuw bezig met het obligatie-opkoopprogramma van de "Europese Centrale Bank" (ECB) en signaliseert duidelijke bedenkingen. Maar als we het vonnis nader bekijken, zijn het vooral politiek gunstige uitspraken die het Hof gedaan heeft.
Het Federale Constitutionele Hof in Karlsruhe was weer eens loyaal aan
de politiek. De rechters hebben gisteren twee constitutionele klachten
die waren ingediend tegen de Europese bankenunie, ter ondersteuning
van het toezicht op centrale banken in het eurogebied en het
gemeenschappelijk fonds voor de liquidatie van noodlijdende banken,
van de hand gewezen.
Een blik op het vonnis is voldoende om vast te stellen dat in
Karlsruhe voor de zoveelste maal werd geeoordeeld op basis van
politieke en niet op professionele criteria. De redenering zit vol met
gezeur. Hoewel de rechters "bedenkingen" hebben tegen de
gecentraliseerde behandeling van noodlijdende instellingen, troosten
zij zichzelf met het vermeende "verzuim om autoriteit te overschrijden".
Inderdaad heeft Karlsruhe gisteren nogmaals duidelijk gemaakt dat de
weg naar de aansprakelijkheidsunie met legale middelen niet te stoppen
is, aangezien de rechters kennelijk elk conflict met de politiek
ontwijken. Tegen 2024 moet het fonds voor de afwikkeling van
noodlijdende banken worden verhoogd tot een totaal van ongeveer 55
miljard euro.
Als dit bedrag tijdens een crisis wordt overschreden, dan moeten de
Duitsers ongelimiteerd bijlappen - en ter herinnering: in 2013 moest
ter gelegenheid van de financiële crisis van die tijd in het kleine
Cyprus een reddingspakket voor een bedrag van tien miljard euro worden
gebruikt. Kunt u zich voorstellen wat er dreigt in het geval van een
betalingscrisis in een groot eurogebied?
Andreas Voßkuhle, president van het Hof en voorzitter van de Tweede (politieke)
Senaat, zei in zijn inleidende opmerkingen over het uiterst losse
monetaire beleid van de ECB dat het constitutionele hof onderzoekt of
de centrale bank haar bevoegdheden heeft overschreden met haar
PSPP-aankoopprogramma ter ondersteuning van de lidstaten van de
eurozone en of de "onschendbare kerninhoud van de basiswet" wordt
beïnvloed. Een oordeel daarover wordt binnen enkele maanden verwacht,
maar zeer waarschijnlijk toch nog dit jaar.
Voßkuhle herhaalde de zorgen van zijn senaat over de miljarden
obligatieaankopen van de ECB. Naar het oordeel van de rechtbank zouden
"zwaarwegende redenen" voor de juridische mening van de eisers spreken.
Eisers stellen dat de ECB staatsfinanciering en economisch beleid
verbiedt (Az 2 BvR 859/15 e.a.). Onder de aanklagers (pleidooi
hier - pdf) bevindt zich de
advocaat en voormalig CSU-politicus Peter Gauweiler.
Het proces rond de aankoop van obligaties is al geruime tijd aan de
gang: in de zomer van 2017 verwees het Federale Constitutionele Hof de
zaak eerst naar het Europese Hof van Justitie (EHvJ). De tweede senaat
onder president president Voßkuhle had toen echter al bedenkingen:
"Gewichtige redenen" wezen erop dat de besluiten "in strijd zijn met
het verbod op monetaire financiering en verder gaan dan het mandaat
van de Europese Centrale Bank voor monetair beleid en dus onder de
bevoegdheid van de lidstaten vallen".
In gewoon nederlands: voor Karlsruhe waren dit twee rode lijnen. Het
EHvJ zag dit natuurlijk anders: bij het onderzoek van de ingediende
vragen was "niets" aan het licht gekomen, wat zou indruisen tegen de
aankoop van obligaties.
Dit is waar het allemaal om gaat:
De ECB heeft tot nu toe bijna 2,6 biljoen (2.600 miljard!) euro in
de markt gepompt via haar obligatie-inkoopprogramma PSPP om inflatie
en vraag te voeden met goedkoop geld en om Zuid-Europese zombiebanken
te ondersteunen. Het geld dat hiervoor nodig is, is vrijwel uit het
niets gecreëerd - dat wil zeggen: met behulp van de gelddrukpers. Voor
dit doel (naar onze mening: het uitstellen van het imploderen van het
financiële systeem) is de totale geldvoorraad van de centrale bank
meer dan verdubbeld.
Het meest problematige punt is:
Financiering van de eurolanden met geld van centrale banken wordt
gewoonlijk "monetaire staatsfinanciering" genoemd. Deze, en het zal u
niet verbazen gezien de vervlechting van dee EU, de ECB en het EHvJ),
worden regelmatig wettig verklaard door het EHvJ, ook al zijn ze
verboden. Degene die deze rechtbank als bewaarder van de
bevoegdheidsorde heeft gebruikt, heeft van de vos de bewaker van het
kippenhok gemaakt.
De grote vraag is nu of de rechters in Karlsruhe beginnen in te zien
dat de nationale pijngrens dit keer is bereikt. In het extreme geval
zou de Tweede Senaat van de Bundesbank als grootste aandeelhouder van
de ECB deelname aan nieuwe obligatieaankopen kunnen verbieden. Dit zou
ongeveer een kwart van het aankoopvolume elimineren.
Het gaat hier ook om de volgende vraag: moet de Duitse Bundesbank eerst de Bondsdag toestemming vragen
vóórdat zij instemt met de leningaankopen of deze weigert? Voor het
belangrijkste recht van een parlementariër geldt sinds de tijd van
Bismarck het budgettaire recht, dat wil zeggen de macht en de
verplichting om in laatste instantie de uitgaven en inkomsten van de
staat te kunnen bepalen. Karlsruhe wil dat nu stapsgewijs overdragen
naar de EU.
In de kern gaat het er ook om of de Duitse spaarders voor de onevenwichtigheden van Zuid-Europese
zombiebanken met hun duizenden slechte leningen financieel moeten
blijven bijlappen!
Maar er is ook nog een andere zaak om rekening mee te houden: de balansactiva (activa / passiva) van de Europese centrale banken
bedragen nu maar liefst 4,5 biljoen euro - bijna 13 keer de Duitse
nationale begroting. De som van de aankopen van aandelen en obligaties
op de balansen van de ECB alleen al tussen 2015 en 2019 wordt geschat
op 2,5 biljoen euro, 58 keer de Bundeswehr-begroting.
Of met andere woorden, voor dat geld kan 170 keer de Deutsche Bank
worden gekocht!
Wat de EU aan het doen is, is het uitstellen van faillissementen en
dat almaar blijven uitstellen kan slechts gedurende een redelijke tijd
volgehouden worden, totdat er een oorlog in Iran of ergens anders
uitbreekt, en regeringen de samenleving in één keer kunnen
reorganiseren. Het is de beproefde methode, door de eeuwen heen. Het
is dan ook geen toeval dat in de hele wereld de spanningen toenemen,
en het vijandsbeeld van Rusland en China steeds verder wordt versterkt
(terwijl juist het Westen aan de toenemende spanningen in de wereld
schuldig is).
Alles wijst erop dat het allemaal gecoördineerd wordt met (en door) de
Amerikanen: de US Treasury verkoopt dit jaar voor
$ 1 biljoen aan schulden. De
schuldenkwestie is grotendeels buiten de campagne van de
presidentsverkiezingen van 2020 gehouden. We hadden enkele jaren
geleden, in 2016, al voorspeld dat Trump, net als Reagan, nieuwe banen
zou creëren, maar dat de schulden verder zouden stijgen. De Federal
Reserve breidt zijn geldvoorraad sinds 2008 enorm uit en grote
bedrijven kopen hun eigen aandelen op grotere schaal om de prijs
kunstmatig te verhogen. Hierdoor zien de Dow Jones en S & P500 er
beter uit dan ze zijn.
Scott Minerd van Guggenheim
schat dat de aandelenmarkt 40% tot 50% verliest bij de crash die ons
op korte termijn te wachten staat. De FED kan niet reageren zoals 10
jaar geleden. Alles werd gedaan tijdens de Trump-regering om de crash
uit te stellen tot, indien mogelijk, na de verkiezingen in 2020,
wanneer het Oost-West-conflict haar hoogtepunt bereikt of er een derde
wereldoorlog komt.
Bij de ECB zijn ze ook ten einde raad en wordt er zelfs al "helikoptergeld"
overwogen: dit verwijst naar een door de ECB geïnitieerde overboeking
van geld rechtstreeks naar de lopende rekeningen van burgers in Europa.
Draghi en andere belangrijke figuren praten er steeds meer over. Uit
een studie blijkt dat particuliere huishoudens in de grootste economie
van de EU, Duitsland, tussen 2010 en 2019 netto 358 miljard euro
hebben verloren als gevolg van de rentesituatie. Spaarders en
gepensioneerden worden opgelicht zodat de schuldenzeepbellen niet
elders tegelijk uiteenspatten. In feite is het (de mooie woorden/leugens
van politici ten spijt) een soort speciale belasting.
De ECB blijft geld lenen aan banken tegen zo ongeveer nul rente en
gaat door met het aankoopprogramma voor rotzooi. De banken zouden meer
leningen aan mensen en bedrijven moeten verstrekken, maar men blijft
zich voortbewegen in de neerwaartse spiraal. Voor het normale parkeren
van geld is er al tien jaar lang geen rente voor normale mensen of
worden er zelfs kosten in rekening gebracht. Alleen ETF-indexfondsen
bleven over en de hoop dat de S&P500-bedrijven niet permanent blijven
afschrijven.
Blackrock, State Street en Vanguard,
de reuzen van de indexfondsen, hebben voor $ 14,6 biljoen aan geld van
klanten in beheer. Dat is ongeveer de helft van de Amerikaanse
aandelenmarkt of die van geheel Europa. De drie bedrijven kopen ook
belangen in bedrijven en hebben daar invloed op het er gevoerde beleid.
Wat betreft onze pensioenvoorzieningen steken wij met kop en schouder
boven de rest van de EU uit, maar wat Duitsland betreft valt het
behoorlijk tegen. Het IMF berekende het nauwkeurig: de Duitse staat
moet in de toekomst ergens een fortuin vandaan zien te toveren om de
volledige ambtenarenpensioenen te betalen. Duitsland is in
vergelijking met de 31 onderzochte landen in zeer slechte staat. Als
dan ook nog de uit te keren pensioenen, sociale systemen, enz. zouden
worden meegenomen, zou het er nog erger uitzien: in totaal bijna € 7
biljoen aan schulden. Dit is nog niet in de berekeningen meegenomen
omdat in Duitsland pensioenen formeel niet als contractuele
verplichtingen worden beschouwd. Met andere woorden: Duitsland is
zwaar failliet.
En juist nu wil men een europese depositogarantiestelsel afsluiten, de
derde en laatste pijler van het op een hoop gooien van schulden en
risico's - en ons (pensioen)geld, natuurlijk.
De voormalige hoofdredacteur van het Handelsblatt,
Gabor Steingart, merkte al op
14 juni van dit jaar in een artikel voor "Focus Online" het volgende
op: "Alle lidstaten is nu gevraagd om eindelijk de Europese
depositoverzekeringsregeling te voltooien. Uitleg: de bankenunie
betekent een aansprakelijkheidsgemeenschap, waarin de spaarders van de
solide economische landen van het noorden moeten betalen voor de
winderige bankactiviteiten van het zuiden. [...] We leren: het
Europese idee, waarmee SPD, CDU en CSU in de afgelopen Europese
verkiezingscampagne zo vaag campagne voerden, wordt sneller
werkelijkheid dan veel kiezers kunnen zien. In de verkiezingstijd
werden dromen geëtaleerd. De factuur wordt nu onder rembours geleverd.
Wie tekent, is aansprakelijk. "
In een vroeg stadium heeft de EU aan het Duitse Federale
Constitutionele Hof verklaard dat het aankoopprogramma van junk-obligaties,
dat nu in totaal 42% van de economische prestaties van de eurozone
heeft bereikt, legaal is, ondanks het verbod op illegale
staatsfinanciering door de drukpers. Regels gelden alleen voor de
burgers, niet voor politici en overheden.....
De europartners zijn de Duitse Bundesbank nu ongeveer 1 biljoen euro
verschuldigd via het Target 2-mechanisme, dat helemaal niet voor dit
doel is gecreëerd. Een clearingmechanisme werd gebruikt om
niet-gewaarborgde en niet-rentedragende leningen te verstrekken aan
andere landen die deze niet kunnen financieren.
Harvard-econoom Carmen Reinhart voegde de Target-schulden van Italië
toe aan de andere Italiaanse schulden, en kwam zo op 160% van het bbp,
wat betekent dat Italië al lang geleden een junkstatus heeft bereikt
en bankroet verklaard zou moeten worden (voor zover dat bij landen
mogelijk is, natuurlijk). Maar het kan leiden tot een kettingreactie
waarbij zelfs de inzet van de Italiaanse goudreserves onvoldoende
blijkt te zijn. Tenzij de VS willekeurig de prijs van goud op
bijvoorbeeld $ 5.000 per ounce bepaalt en de goudreserves worden
gebruikt om de schuldenspiraal in stand te houden.
