Wall Street is de enige industrietak in Amerika die het toegestaan is op klaarlichte dag zijn eigen private rechtssysteem te exploiteren, terwijl zijn werknemers en klanten bindende contracten moeten ondertekenen om er hun klachten te deponeren om gerechtigheid te zoeken. Dat is hetzelfde als je arm in de bek van een krokodil steken die net je tas heeft gepakt en dat je verwacht dat-ie er weer heel uit komt. Een artikel over gelegaliseerde criminele activiteiten in de Amerikaanse bankensector.
Talloze verslagen van journalisten over hoe gemanipuleerd dit private
rechtssysteem is, hebben niets gedaan om de gang naar het
gerechtsgebouw van het land opnieuw vrij te maken voor claims tegen
Wall Street. Niet alleen kunnen de algemene adviseurs van de grootste
wereldwijde banken van Wall Street hun eigen systeem maken om claims
tegen de banken te horen, ze ontmoeten elkaar ook nog in het geheim -
al gedurende twee decennia - om zich bezig te houden met andere
onderwerpen die hun gemeenschappelijk belang beïnvloeden.
In 2016 brachten Bloomberg-verslaggevers Greg Farrell en Keri Geiger
het exclusieve verhaal dat de beste interne advocaten voor de
megabanken van Wall Street al twee decennia lang in het geheim hadden
vergaderd met hun tegenhangers van buitenlandse internationale banken.
De 2016-bijeenkomst vond plaats in een Ritz-achtig hotel in
Versailles. Onder de locaties uit het verleden vinden we bijvoorbeeld
ook het Vierwoudstedenmeer in Zwitserland en de landelijke panorama's
van de historische Litchfield County van Connecticut, blijkt uit het
verslag. (Bedenken hoe je de burgers en bedrijven kunt afzetten en
zelf uit de gevangenis kunt blijven is zoveel ontspannender terwijl je
cognac van de veranda van een 19e-eeuwse herberg nipt.)
Op de geheime bijeenkomst van 2016 waren de volgende advocaten
aanwezig: van Goldman Sachs was dat Gregory Palm; Stephen Cutler van
JPMorgan Chase (een voormalig Director of Enforcement bij de
toezichthouder Securities and Exchange Commission (SEC)); Gary Lynch
van Bank of America (ook een voormalig Director of Enforcement bij de
SEC); Eric Stanman van Morgan Stanley; Citigroup's Rohan Weerasinghe;
Markus Diethelm van UBS Group AG; Richard Walker van Deutsche Bank (wederom
een voormalig Director of Enforcement bij de SEC); Robert Hoyt van
Barclays; Romeo Cerutti van Credit Suisse Group AG; David Fein van
Standard Chartered; Stuart Levey van HSBC Holdings; en Georges Dirani
van BNP Paribas SA.
Voormalig Directors of Enforcement bij de SEC weten zéker dat het een
antitrustkwestie is om eenmaal per jaar in het geheim met de
tegenhangers van wereldwijde banken te vergaderen - zonder openbare
aankondiging, zonder gepubliceerde notulen en zonder dat de pers
aanwezig is (of er zelfs weet van heeft).
Blijkbaar hoeft een industrietak die wegkomt met het creëren en
exploiteren van een eigen privaat rechtssysteem zonder enige
tegenwerking van het Amerikaanse ministerie van Justitie, zich geen
zorgen te maken over vervelende details zoals geheime bijeenkomsten
tussen concurrenten.
Een andere zaak die decennia lang is ontsnapt aan
antitrusthervormingen op Wall Street, lijkt een vast akkoord te zijn
over de vergoedingen die door de megabanken in rekening worden
gebracht voor nieuwe beursgangen, de Initial Public Offerings (IPO's).
In 1998 ontdekte
IPO-onderzoeker Jay Ritter dat banken van Wall Street
een vergoeding van 7% in rekening hadden gebracht voor 90% van de
IPO's die $ 20 miljoen tot $ 80 miljoen opleverden. In 2012 meldde
Reuters dat de "typische IPO die minder dan $ 500 miljoen bijeenbrengt
een vergoeding van 7% kost - wat in het beleggingscircuit bekend staat
als "de oplossing van 7 procent."
Maar naarmate IPO's groter worden, krimpt het percentage van de
vergoeding ..."
We laten dit alles even tot ons doordringen. Gedurende ten minste twee
decennia heeft het Amerikaanse ministerie van Justitie niets gedaan
aan de praktijk van de geheime vergaderingen van Wall Street's
adviseurs, noch de schijnbaar “vaste” 7% vergoeding voor IPO-transacties
van minder dan $ 500 miljoen stopgezet.
Zelfs na 20 mei 2015, toen het Amerikaanse ministerie van Justitie
aanklachten tegen vier banken had ingesteld voor het manipuleren van de
deviezenmarkt, waaronder de twee Amerikaanse banken JPMorgan Chase en
Citigroup, waren de Amerikaanse autoriteiten niet nieuwsgierig naar
wat het bankenkartel nog meer zou kunnen manipuleren - bijvoorbeeld
zijn privaat rechtssysteem.
Alle vier de banken pleitten schuldig aan de beschuldigingen en aan
het gebruik van een chatroom voor hun samenzweringen - die (hoe kan
het ook anders) "Het Kartel" werd genoemd.
Dan is er ook nog het derivatenkartel. Volgens een recent rapport (PDF) van het Office of the Comptroller of the Currency (OCC), beheersen slechts
vijf Wall Street bankholdings 86% van de $ 232,7 biljoen (!) aan
derivaten bij de meer dan 5.000 banken in de VS. Die bankholdings zijn
: JPMorgan Chase, Citigroup, Goldman Sachs Group, Morgan Stanley en
Bank of America - vijf van dezelfde banken waarvan de adviseurs elk
jaar in het geheim bijeenkomen tijdens een chique uitje.
Derivaten speelden een belangrijke rol in de grootte van de financiële
crash van 2008 op Wall Street en zouden volgens de Dodd-Frank-wetgeving
voor financiële hervormingen van 2010 worden hervormd. Dat is tot op
de dag van vandaag niet gebeurd - sterker: de toezichthoudende regels
op de banken van Wall Street worden binnenkort versoepeld.
De concentratie van deze enorme hoeveelheid derivaten onder deze
handjevol bedrijven en de tegenpartijen bij deze transacties brengt de
VS en de wereldeconomie vandaag de dag ernstig in gevaar.
Een ander potentieel kartel zijn de Dark Pools die eigendom zijn van
dezelfde megabanken. Hierover hebben we herhaaldelijk geschreven. Het
Amerikaanse ministerie van Justitie en de SEC kijken de andere kant
op, terwijl deze algemeen bekende samenzweerders in het manipuleren
van de deviezenhandel de aandelen van hun eigen bank en hun
bankconcurrenten op een geheime locatie verhandelen.
Met de altijd bewegende draaideur tussen de advocatenkantoren van Wall
Street, het Amerikaanse ministerie van Justitie en de Securities and
Exchange Commission, is het misschien onmogelijk om corruptie op Wall
Street uit te roeien. Maar het zou alleen al nodig zijn om de Glass-Steagall
Act te herstellen om te voorkómen dat het Wall Street Casino de
federaal verzekerde deposito's gegijzeld houdt bij de eerstvolgende
keer dat het bankenbouwwerk instort door zijn eigen corruptie. Elk van
de grote handelsbedrijven in Wall Street bezit een of meer federaal
verzekerde handelsbanken.
De Glass-Steagall Act, officieel de
Bankwet van 1933 genoemd,
profileerde zich als “Een wet om te zorgen voor een veiliger en
effectiever gebruik van de activa van banken, om interbancaire
controle te reguleren, om de onnodige omleiding van middelen naar
speculatieve transacties te voorkomen.” De eenvoud van de 37 pagina's
tellende wet was de reden waarom het Amerikaanse banksysteem 66 jaar
lang veilig bleef. Slechts 9 jaar ná de intrekking in 1999 stortte
Wall Street in, op een manier die opmerkelijk vergelijkbaar was met de
crash van 1929, toen er ook geen muren bestonden tussen het casino van
Wall Street en de bankentegoeden.
Een aanzienlijk deel van de 37 pagina's ging over het afsluiten van
verzekeringen op bankdeposito's, wat we tegenwoordig de Federal
Deposit Insurance Corporation of FDIC noemen. De verzekeringsgarantie
was hard nodig in 1933 omdat banken in het hele land failliet gingen
en het publiek het vertrouwen in het aanhouden van (spaar)gelden bij
banken had verloren.
De bepalingen die die banken verbieden deel te nemen aan het
effectenbedrijf, zijn opgenomen in de artikelen 16, 20 en 21 en zijn
een jaar na de inwerkingtreding van de wetgeving in 1933 van kracht
geworden.
Het belangrijkste is dat sectie 21 gevangenisstraf heeft toegevoegd
voor degenen die de wet overtreden, en beval dat iedereen die de
bepalingen van die sectie overtreedt, bij veroordeling "een boete van
niet meer dan $ 5000 of een gevangenisstraf van niet meer dan vijf
jaar of beide zou krijgen."
Zowel het bedrag van de boete als de termijn van de gevangenisstraf
moeten nodig worden verhoogd om een impact te hebben op de hedendaagse
Wall Street-miljardairs. Nu lachen zij nog om beide strafvormen,
vooral omdat bij alle criminele activiteiten van de Amerikaanse
bankiers er nog nooit een gevangenisstraf is uitgesproken.