Gisteren sloot de Dow Jones Industrial Average 258 punten hoger, maar de opbrengst van de 10-jaars Amerikaanse Treasury daalde onder 1,50 procent. In een normale markt, als aandelenkoersen stijgen, betekent dit dat er vertrouwen is in het traject van economische groei in de VS. Wanneer de rente op Amerikaanse staatsobligaties instort, betekent dit dat er geen vertrouwen is in duurzame groei in de economie. U kunt dus goed zien waarom de marktactiviteit van gisteren een ernstige tegenstelling van normen is.
Wij zijn van mening dat de Treasury-markt nu al verdisconteert (vooruitkijkt
en rekening houdt met) hoe de volgende recessie eruit zal zien vanwege
beperkingen aan hoeveel fiscale uitgaven de federale overheid kan
inzetten.
Om te begrijpen hoe ongekend hoog het huidige bedrag van de
Amerikaanse nationale schuld is, moeten we enkele historische cijfers
hebben. Bij het begin van het Bill Clinton-presidentschap in januari
1993 bedroeg de Amerikaanse staatsschuld $ 4 biljoen (ofwel
vierduizend miljard dollar).
Op dat moment waren de Verenigde Staten meer dan twee eeuwen oud; het
had de revolutieoorlog, de burgeroorlog, de wereldoorlogen I en II en
de oorlog in Vietnam gefinancierd. Het land had ook de grootste
economische ineenstorting in zijn geschiedenis doorgemaakt, de Grote
Depressie, waarvoor een groot aantal fiscale uitgavenprogramma's nodig
was.
Het duurde dus meer dan twee eeuwen voordat de Amerikaanse
staatsschuld $ 4 biljoen bereikte, maar in slechts de afgelopen 26
jaar is de nationale schuld van de VS met $ 18,5 biljoen gegroeid tot
een totaal van $ 22,5 biljoen vandaag de dag. In de afgelopen twee en
een half jaar, sinds president Donald Trump aantrad, is de
staatsschuld met 2,5 biljoen dollar toegenomen.
Je zou denken dat als de staatsschuld omhoogschiet, minstens een deel
van die toename ten goede zou komen van de gemiddelde Amerikaan. In
plaats daarvan heeft de staatsschuld van de VS hetzelfde traject
afgelegd als de inkomens- en rijkdomongelijkheid in de Verenigde
Staten - beide hebben ongekende niveaus bereikt.
President Bill Clinton lacht zich de ballen uit de broek bij het
tekenen van de Repeal of the Glass-Steagall Act, op 12 november 1999.
Het land heeft deze puinhoop aan de Wall Street-vriendelijke
administratie van Bill Clinton te danken. Hij creëerde het kop-wij-winnen,
munt-u-verliest financieel systeem waarmee Wall Street straffeloos
burgers een poot uit kon trekken, sinds 12 november 1999 - de dag dat
Clinton de Gramm-Leach-Bliley Act ondertekende die de Glass-Steagall
Act introk.
Clinton heeft een verklaring uitgegeven over de ondertekening van de
wet Gramm-Leach-Bliley, waarin staat dat de wetgeving "meer innovatie
en concurrentie in de financiële dienstverlening" zou stimuleren.
Vandaag de dag hebben slechts vijf Wall Street-banken de meerderheid
van de activa en deposito's onder controle van de meer dan 5.000
banken en spaarinstanties die tegenwoordig in de VS bestaan. Dezelfde
Wall Street-banken mogen 20% of meer in rekening brengen bij
creditcards van consumenten, terwijl ze 2% of minder betalen aan hun
spaarders. Simpel gezegd, Clinton tekende het contract voor een enorm
systeem voor vermogensoverdracht in Amerika.
Clinton zei ook het volgende bij de ondertekening van de wetgeving (vertaling-red.):
“De Gramm-Leach-Bliley Act brengt de belangrijkste wetgevende
wijzigingen in de structuur van het Amerikaanse financiële systeem aan
sinds de jaren 1930. Financiële dienstverleners worden gemachtigd om
een breed scala aan financiële activiteiten uit te oefenen, waardoor
ze de vrijheid hebben om te innoveren in de nieuwe economie. De wet
trekt bepalingen van de Glass-Steagall Act in die sinds de Grote
Depressie de banden tussen banken en effectenbedrijven hebben beperkt.
Het wijzigt ook de Bank Holding Company Act om beperkingen op banden
tussen banken en verzekeringsmaatschappijen op te heffen. Het verleent
banken aanzienlijke nieuwe bevoegdheden om de meeste nieuw
goedgekeurde activiteiten via financiële dochterondernemingen uit te
voeren. Het wegnemen van belemmeringen voor concurrentie zal de
stabiliteit van ons systeem voor financiële diensten verbeteren.”
De Glass-Steagall Act had het Amerikaanse financiële systeem 66 jaar
veilig gehouden. Het duurde slechts negen jaar na de intrekking door
Clinton dat Wall Street druk bezig was om zijn eigen zakken te vullen
met vele miljarden dollars, de Amerikaanse economie op te blazen en
vervolgens een verbazingwekkende en
geheime $ 29 biljoen (!) aan leningen onder de
marktrente te krijgen van de Federal Reserve om
zichzelf te redden (en verrijken). Zelfs de insolvente Citigroup werd
gereanimeerd met $ 2,5 biljoen aan geheime, cumulatieve leningen van
de Fed, hoewel de Fed geen leningen aan insolvente instellingen mag
verstrekken. Ook in de VS geldt, net als in Nederland en de EU, dat de
wet alleen geldt voor het gepeupel, het plebs, en beslist niet voor
banken, politici en grootverdieners.
Door Wall Street in staat te stellen geld aan te trekken door federaal
verzekerde deposito's aan te bieden en vervolgens deze deposito's te
gebruiken om te speculeren/gokken voor eigen gewin - wat zijn vruchten
afwerpen in de vorm van obscene compensaties voor de minions op Wall
Street - heeft de Gramm-Leach-Bliley Act de Titanic van
rijkdomongelijkheid in de Verenigde Staten te water gelaten.
Dit alles maakt de presidentsverkiezingen van 2020 tot een kritiek
moment voor de VS. Het kiezen van een persoon die niet de diepgaande
kennis heeft van hoe Wall Street en de intrekking van de Glass-Steagall
Act een permanente, onontkoombare plutocratie in Amerika hebben
gecreëerd, zal de definitieve nekslag zijn voor dit land.
