Als het aan het de EU ligt moeten we dan straks straatnamen zoals bijvoorbeeld de Karl-Marx-straat veranderen? Een T-shirt dragen met de beeltenis van Che Guevara - kan dat nog? Nee, beide zaken zijn uit den boze. Die enge EU-kliek in Straatsburg heeft anderhalve week geleden een resolutie aangenomen die de Europese geschiedenis herschrijft. Propaganda op EU-niveau.
Besluiten van het Europees nepparlement veroorzaken zelden
grote opwinding - dat komt omdat het weinig echte invloed op het beleid
van de EU kan uitoefenen, en omdat het niveau van de parlementsleden
ook weinig voorstelt. Daarom duurde het een paar dagen voor er
reacties kwamen op een resolutie die onlangs door die *proest* "volksvertegenwoordigers"
in Straatsburg was aangenomen.
Op verzoek van vooral 18 Poolse leden keurde het Europees nepparlement
een resolutie goed die niet cynischer kon zijn. Als de herschrijving van de
geschiedenis van Europa zó doorgaat, staat over tien jaar in de studieboeken dat
niet Hitler en niet het Duitse Rijk, maar Stalin en de Sovjetunie de
Tweede Wereldoorlog zijn begonnen. Het herschrijven van de Europese geschiedenis
is nu begonnen door het - democratisch gekozen - Europees nepparlement.
In het bijzonder hebben die profiteurs op 19 september jongstleden, met
535 stemmen voor en 66 stemmen tegen, met 52 onthoudingen (en verschillende
afwezigen) een resolutie goedgekeurd die elk historisch besef tart.
Hebben de mainstream media hierover geschreven? Zo goed als niet, wat vreemd is
want als Rusland ergens zwartgemaakt wordt, is dat meestal een welkom onderwerp.
Maar journalisten weten donders goed dat er van deze hele resolutie niets deugt.
Het Europees nepparlement heeft dus een
schandalig document
aangenomen in de "Resolutie van het Europees Parlement van 19
september 2019 over het belang van Europese herinnering voor de
toekomst van Europa (2019/2819(RSP))".
In het document wordt bijvoorbeeld beweerd dat de Tweede Wereldoorlog
uitbrak als een direct gevolg van het beruchte niet-aanvalsverdrag
tussen het Nationaal Socialistische Duitse Rijk en de Sovjetunie, ook
bekend als het "Hitler-Stalin-pact" (terwijl dat verdrag de Duitse
invasie in de USSR uitstelde, hoewel dat twee jaar later toch gebeurde).
De Sovjetunie en nazi-Duitsland zouden dan ook ook twee "gelijke
totalitaire regimes" zijn geweest met het "doel de wereldverovering na
te streven".
Sterk uiteenlopende systemen worden elders in het document op
niet-wetenschappelijke basis samengeperst in de term "totalitarisme",
onder meer door te pleiten voor een "Europese herdenkingsdag voor
slachtoffers van totalitaire regimes". Het is een serieus bedoeld
document, maar we kunnen een lach niet onderdrukken als we de
paragraaf (14) lezen waarin staat ".....wijst erop dat de Oost- en
Midden-Europese landen door hun toetreding tot de EU en de NAVO niet
alleen zijn teruggekeerd naar de Europese familie van vrije
democratische landen, maar ook, met de steun van de EU, hebben blijk
gegeven van successen wat betreft hervormingen en sociaal-economische
ontwikkeling".
Onhoudbaar is de bewering (15) "dat Rusland het grootste slachtoffer
blijft van het communistische totalitarisme en dat zijn ontwikkeling
tot een democratische staat wordt belemmerd zolang de regering, de
politieke elite en de politieke propaganda de communistische misdaden
blijven goedpraten en het totalitaire regime van de Sovjet-Unie
blijven verheerlijken"
Het document roept ook op (17 en volgend) tot een verbod op
communistische symbolen en de verwijdering van gedenktekens die doen
denken aan de bevrijding van Europa door het Rode Leger - hoewel de EU
het natuurlijk wat anders formuleert. Er zijn veel meer uitspraken
over de geschiedenis en het heden in het document die ons inziens het
document vooral tot grof ideologisch pamflet maken. Rechts een
weergave van de EU waar ze in Brussel en Straatsburg zo van dromen....
De kritiek die op het document gegeven kan worden is onuitputtelijk,
gezien de slechte inhoud. De International Federation of Resistance
Fighters (FIR) noemde het document volgens de mainstream media een "ideologische
terugval in de ergste tijden van de Koude Oorlog". De reconstructie in
de resolutie van de gebeurtenissen die leidden tot de Tweede
Wereldoorlog wordt betiteld als "koppig, bevooroordeeld, instrumenteel"
en heeft geen "geen wetenschappelijke basis". De tekst plaatst "de
onderdrukkers en onderdrukten, slachtoffers en slachters, indringers
en bevrijders op één lijn".
Over de Anschluss, waarmee waarmee nazi-Duitsland in 1938 Oostenrijk
inlijfde en die het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk zonder problemen
hebben aanvaard, wordt in de resolutie gezwegen. De resolutie zwijgt
ook over de onverschilligheid of de passieve instemming van de
westerse landen toen de falangisten van Franco na een bloedige
burgeroorlog (1936-1939) de Spaanse republiek omverwierpen, waarbij (opnieuw)
het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk het fascistische regime van
Franco hebben erkend.
In de resolutie wordt met geen woord gerept over de houding destijds
van de liberale regeringsleiders tegenover nazi-Duitsland. Het Verdrag
van München, bijvoorbeeld, dat vóór het anti-aanvalsverdrag tussen
Duitsland en de Sovjet-Unie werd gesloten tussen Frankrijk en
Groot-Brittannië enerzijds en nazi-Duitsland en het fascistische
Italië anderzijds en waarin Tsjecho-Slowakije aan de nazi’s cadeau
werd gedaan, wordt uit de Europese geschiedenis vakkundig weggepoetst.
Gezwegen wordt ook over het feit dat dankzij de steun van tal van
grote Duitse (en Amerikaanse) bedrijven en dito banken de nazipartij
aan de macht kon komen.
Ook het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken heeft het
EU-nepparlement beschuldigd van het proberen de geschiedenis te
herschrijven middels de resolutie. "Wij vinden dit een onaanvaardbare
vervorming", aldus het ministerie van Buitenlandse Zaken. In het
bijzonder bekritiseerde Moskou dat de resolutie het
niet-aanvalsverdrag tussen de Sovjet-Unie en nazi-Duitsland noemde als
de aanleiding voor de Tweede Wereldoorlog. Als gevolg hiervan wordt de
politiek van de agressor gelijkgesteld aan dat van de Sovjetunie,
wiens volk door immense verliezen van mensenlevens Europa bevrijdde
van het fascisme, zo werd gezegd.
Volgens de media is een twijfelachtige coalitie ontstaan die zich
achter het door de christen-democraten (PPE), de Nationalistische
conservatieven (ECR), de sociaal-democraten (S&D) en de Liberalen
(Renew) ingebrachte besluit hebben geschaard. Walter Baier,
bestuurslid van de Communistische Partij van Oostenrijk (KPÖ),
bekritiseert bijvoorbeeld alle Oostenrijkse leden van het Europees
nepparlement die "samen met de rechtsextremisten en neonazi's" vóór de
resolutie hadden gestemd "waarin de hoofdschuld voor de Tweede
Wereldoorlog aan de Sovjetunie wordt toegeschreven en het verbod op
communistische partijen wordt onderschreven".
De Nederlandse inbreng voor deze ontwerpresolutie kwam van de PvdA,
Kati Piri.
Al met al schuift de resolutie de verantwoordelijkheid voor de Tweede
Wereldoorlog in de schoenen van zowel Duitsland als de USSR en zeggen
de nepparlementariërs dat dzee twee landen evenveel schuld hebben.
Maar nagenoeg alle serieuze historici laten er geen twijfel
overbestaan: in de Tweede Wereldoorlog waren nazi-Duitsland, Italië en
het fascistische Japan de aanvallende partijen.
De nepparlementariërs vergeten gemakshalve het gruwelijke offer van de
Sovjet-Unie voor het mede bevrijden van Europa– het kostte de USSR
meer dan 22 miljoen doden – en ook symbolische gebeurtenissen zoals de
bevrijding van Auschwitz door het Rode Leger wordt verzwegen. De
resolutie is een klap in het gezicht van allen (communisten,
partizanen en verzetsstrijders) die overal in Europa hun leven hebben
gegeven in de strijd tegen het fascisme.
De resolutie herschrijft niet alleen de geschiedenis, ze roept ook op
om elk spoor van de echte geschiedenis uit te wissen. Ze roept op om
historische monumenten te vernielen, wil uit de geschiedenisboeken
alle elementen schrappen die iets positief zeggen over de oude
communistische regimes, straatnamen veranderen, een verbod instellen
op de verkoop van voorwerpen waarin communistische symbolen zijn
verwerkt, om maar wat zaken te noemen. Ook formuleert de resolutie een
nieuwe maatschappelijke missie voor de Europese Unie: die moet de
democratie “beschermen en steunen”, óók buiten het eigen grondgebied.
Precies op basis van die redenering is het Westen zowat overal in de
wereld militair actief, bijvoorbeeld Mali en het Midden-Oosten.
De Europese parlementsleden die deze tekst steunen zijn eigenlijk enge
mensen. Ze lappen niet alleen de conclusies van het Proces van
Nürnberg aan hun laars, deze verzameling grootgraaiers geeft onbewust
aan zèlf deel uit te maken van het grootste totalitaire regime ter
wereld, dat geen (propaganda)middel schuwt om de burgers (u weet wel:
de mensen die hen hebben "gekozen") een rad voor ogen te draaien.
