In tegenstelling tot wat economen en analisten ons willen doen geloven is er niets normaals aan een Amerikaanse Federal Reserve die honderden miljarden per week naar niet met name genoemde banken op Wall Street sluist. Iemand heeft een probleem.
Afgelopen week sprak in Denver, bij de National Association of
Business Economists, Jerome Powell, voorzitter van de Federal Reserve,
en zei (toespraak
hier) hij dat een
groter, langdurige bailout van Wall Street eraan
komt - hoewel we de bailouts geen nieuwe ronde van Quantative Easing
mogen noemen. Yeah, right.
Zijn twee belangrijkste punten werden weggestopt in een mistig betoog
maar kwamen luid en duidelijk over: "... mijn collega's en ik zullen
binnenkort maatregelen aankondigen om over een periode de voorraad
reserves te verhogen."
En dit: "Zoals we in onze verklaring van maart meldden we zullen we
bij balansnormalisatie op een gegeven moment beginnen met het verhogen
van ons effectenbezit om een passend niveau van reserves aan te houden.
Die tijd is nu in ons voordeel."
Laat die laatste uitspraak even bezinken. Onder de vorige voorzitter
van de Federal Reserve, Janet Yellen, betekende normalisatie van de
balans bij de Federal Reserve het verminderen van de ongekende Fed-balansomvang
van $ 4,5 biljoen (!) om terug te keren naar iets van vóór de crisis.
Onder Powell betekent normalisatie nu het vergróten van de balans van
de Fed naar nog niet gedefinieerde hoogten.
De balans van de Federal Reserve was opgeblazen tot het ongekende
niveau van $ 4,5 biljoen door obligaties op te kopen van de wankelende
banken van Wall Street tijdens de financiële crisis. De Fed geeft zijn
reddingsacties aan Wall Street graag mooie namen om hun echte doel te
verhullen. Deze heette Quantitative Easing of QE. Van november 2008
tot oktober 2014 heeft de Fed drie ronden QE ingezet - QE1, QE2 en
QE3. De laatste stond op Wall Street bekend als QE-Infinity omdat deze
een open einde leek te hebben.
Op 7 januari 2008 bedroeg de balans van de Fed $ 881 miljard. Tegen
2015 en drie rondes van QE was het uit de hand gelopen naar $ 4,5
biljoen. Yellen startte haar normalisatieprogramma om de balans van de
Fed in oktober 2017 te verkleinen door het verwijderen van de
vervallende schatkistpapieren van de Fed en de hoofdbetalingen op door
hypotheek gedekte effecten die de Fed had gekocht van banken van Wall
Street. Powell's Federal Reserve stopte die afname afgelopen augustus.
De Fed is weer bezig met het "herinvesteren" van zijn vervallende
obligaties in nieuwe obligaties om zijn balans opnieuw op te pompen.
Bovendien heeft de Fed vanaf 17 september van dit jaar voor honderden
miljarden dollars per week toegevoerd aan doorlopende leningen aan
effectenbedrijven (primaire dealers) van Wall Street door in te
grijpen in de "repurchase agreement"-markt (repo). Tussen 11 september
en 30 september is de balans van de Fed explosief gestegen met $ 176
miljard - in slechts 19 dagen - tot een totaal van $ 3,9 biljoen.
Maar 13 juni vorig jaar dacht Powell nog heel anders. Tijdens zijn
persconferentie op die datum legde Powell het normalisatieschema uit
en verklaarde hij: “... ons programma voor het verminderen van onze
balans, dat in oktober begon, verloopt soepel. Behoudens een materiële
en onverwachte verzwakking van de vooruitzichten, zal dit programma
volgens schema verlopen en zal onze balans blijven krimpen."
Aangezien Powell de balans van de Fed niet langer vermindert, maar
deze dramatisch uitbreidt, moeten we hem aan zijn woord houden op die
persconferentie en concluderen dat er een "onverwachte verzwakking van
de vooruitzichten is geweest", ondanks het feit dat hij in zijn
toespraken nog steeds een rooskleurige draai geeft aan de Amerikaanse
economie.
De Federal Reserve weet duidelijk al maanden dat wat het van plan was
te doen om het financiële systeem opnieuw te redden, niet populair zou
zijn bij het Amerikaanse volk en dat het waarschijnlijk zwaar onder
vuur zou komen te liggen van sommige leden van het Congres. Dus op 25
februari lanceerde het een public relations-campagne genaamd "Fed
Listens". Het beschrijft zijn luistertournee door het land als volgt:
At the Fed, we’re currently reviewing our
monetary policy strategy to find out if there are ways it could be
improved to achieve the goals assigned to us by law. To make sure we
consider a broad range of views from the public we serve, we’re
holding Fed Listens events in diverse locations across the U.S. These
events will focus on communities where, despite a strong economy,
people are struggling to keep pace.
Bij de Fed herzien we momenteel onze monetaire-beleidsstrategie om
erachter te komen of er manieren zijn om deze te verbeteren om de
doelen te bereiken die ons wettelijk zijn opgelegd. Om ervoor te
zorgen dat we rekening houden met een breed scala aan opvattingen van
het publiek dat we bedienen, houden we evenementen van Fed Listens op
verschillende locaties in de VS. Deze evenementen zijn gericht op
gemeenschappen waar mensen ondanks een sterke economie moeite hebben
gelijke tred te houden.
De Fed weet heel goed dat mensen vandaag de dag moeite hebben om
gelijke tred te houden, want van december 2007 tot juli 2010 heeft het
in het geheim een cumulatieve $ 29 biljoen doorgesluisd naar de
megabanken van Wall Street en buitenlandse banken die tegenpartijen
waren bij hun wilde derivatenplannen, en al die banken op die manier
te redden. Een aanzienlijk deel van de Fed-leningen werd aangeboden
tegen een rentetarief van minder dan 1 procent toen sommige van deze
banken wankelden of ronduit insolvent waren en op de open markt zelfs
niet tegen 10% hadden kunnen lenen.
Terwijl de Fed de "wilde weldoener" speelde voor de zombiebanken in
Wall Street die hun eigen instorting hadden veroorzaakt door corrupte
subprime-activiteiten en derivatenhandel, bleef de Fed zwijgen omdat
deze zelfde Wall Street-banken onder haar toezicht huishoudens in de
problemen bracht door hoge dubbelcijferige rentetarieven te rekenen op
creditcards; miljoenen huizen liet dichttimmeren (foreclosures)
waardoor verlaten buurten werden verwoest, terwijl zij ook nog
profiteerden van zijweddenschappen die ze hadden gemaakt dat hun eigen
obligaties die voorbestemd waren voor een faillissement, zouden
instorten; en ze betaalden zichzelf vervolgens miljarden dollars aan
bonussen van bailout-fondsen van de belastingbetaler.
Hoe scheef de welstandsverhoudingen in de VS zijn, blijkt wel uit
onderstaande grafiek. De top 0,1% van de Amerikaanse bevolking bezit
net zoveel als de "onderste" 90%.
Niets illustreert beter de vriendjespolitiek tussen Wall Street en de
Fed in New York, die toen èn nu het grootste deel van de
reddingsprogramma's van de Federal Reserve voor Wall Street uitvoert,
dan een passage uit het boek van Neil Barofsky, Bailout: An Inside
Account of How Washington Abandoned Main Street While Rescuing Wall
Street.
Barofsky was de speciale inspecteur-generaal van het reddingsprogramma
van de belastingbetaler, bekend als TARP of Troubled Asset Relief
Program. In zijn boek schrijft hij over de Amerikaanse minister van
Financiën Tim Geithner die zijn positie niet waarmaakte na nalatig
toezicht op de megabanken op Wall Street als president van de Federal
Reserve Bank van New York. Barofsky schrijft over het zieke plan van
Geithner om "de landingsbaan te schuimen" voor de Wall Street-banken:
For a good chunk of our allotted meeting time,
Elizabeth Warren grilled Geithner about HAMP, barraging him with
questions about how the program was going to start helping home
owners. In defense of the program, Geithner finally blurted out, ‘We
estimate that they can handle ten million foreclosures, over time,’
referring to the banks. ‘This program will help foam the runway for
them.’
Voor een goed deel van de ons toegewezen vergadertijd onderwierp
Elizabeth Warren Geithner aan een kruisverhoor over HAMP en
stelde hem vragen over hoe het programma huiseigenaren zou gaan helpen.
Ter verdediging van het programma flapte Geithner er eindelijk uit:
'We schatten dat ze in de loop van de tijd tien miljoen executies
aankunnen', verwijzend naar de banken. ‘Dit programma helpt hen zich
voor te bereiden op een catastrofe".
A lightbulb went on for me. Elizabeth had been
challenging Geithner on how the program was going to help home owners,
and he had responded by citing how it would help the banks. Geithner
apparently looked at HAMP as an aid to the banks, keeping the full
flush of foreclosures from hitting the financial system all at the
same time. Though they could handle up to ‘10 million foreclosures’
over time, any more than that, or if the foreclosures were too
concentrated, and the losses that the banks might suffer on their
first and second mortgages could push them into insolvency, requiring
yet another round of TARP bailouts. So HAMP would ‘foam the runway’ by
stretching out the foreclosures, giving the banks more time to absorb
losses while the other parts of the bailouts juiced bank profits that
could then fill the capital holes created by housing losses.
Er ging me een lichtje op. Elizabeth had Geithner uitgedaagd hoe het
programma huiseigenaren zou helpen, en hij had gereageerd door te
citeren hoe het de banken zou helpen. Geithner beschouwde HAMP
blijkbaar als een hulpmiddel voor de banken, waardoor de volledige
afscherming van foreclosures niet tegelijkertijd het financiële
systeem zou aantasten. Hoewel ze over een bepaalde periode tot '"10
miljoen faillissementen" zouden kunnen verwerken, of meer dan dat, of
als de faillissementen te geconcentreerd waren, en de verliezen die de
banken op hun eerste en tweede hypotheek zouden kunnen lijden, hen in
insolventie zouden kunnen duwen, wat weer een nieuwe ronde van TARP
reddingsoperaties zou vereisen. Dus HAMP zou de banken voorbereiden
door de foreclosures uit te rekken, waardoor de banken meer tijd
kregen om verliezen op te vangen, terwijl de andere delen van de
reddingsoperaties de bankwinsten opsloegen die vervolgens de
kapitaalgaten zou kunnen opvullen die zijn ontstaan door verliezen op
woningen.
Als een direct gevolg van het Federal Reserve-beleid tijdens de
financiële crisis, ondervinden de Verenigde Staten van Amerika heden
ten dage zijn ergste inkomens- en welvaartsongelijkheid sinds het
einde van de jaren twintig - een ander tijdperk waarin Wall Street
controle over de machthebbers in Washington. had gekregen
Het is lang geleden dat het Amerikaanse Congres de allesomvattende
vraag stelde: is het massale leningenprogramma van de New York Fed aan
Wall Street-bedrijven wel legaal? En was het legaal van 2007 tot 2010
tijdens de financiële ineenstorting op Wall Street?
Het Federal Reserve-systeem werd in 1913 onder maffiose omstandigheden
gecreëerd met een "Discount Window" dat de ultiemte geldschieter
zou zijn van spaarbanken om te voorkomen dat paniek en bankruns het
Amerikaanse banksysteem ten val zouden kunnen brengen. Tot op de dag
van vandaag mogen alleen geldontvangende instellingen (vooral banken,
dus) lenen bij het kortingsvenster van de Fed.
Historisch gezien werd er spaarzaam gebruik gemaakt van haar
geldverstrekkende rol en werden er tijdens de eerdere grote crash op
Wall Street van 1932 tot 1936 slechts 123 leningen verstrekt. De
leningen bedroegen toen in totaal $ 1,5 miljoen (of ongeveer $ 27,3
miljoen in hedendaagse dollars). De leningen van 1936 waren de laatste
die verstrekt werden, tot 2007.
Een GAO-rapport kwam uit op iets meer dan $ 16 biljoen aan cumulatieve
leningen die de Federal Reserve van eind 2007 tot midden 2010 had
verstrekt aan Wall Street en wereldwijde banken - alles verbirgen in
een labyrint van uitgebreide programma's. Maar de GAO slaagde er niet
in om talrijke Fed-operaties zoals STOMO en haar dollarswaplijnen aan
buitenlandse centrale banken te melden. Toen alle programma's werden
opgeteld door academische onderzoekers, meldde het Levy Economics
Institute (PDF)
dat het cumulatieve bedrag uitkwam in de buurt van $ 29 biljoen (dat
is 29.000.000.000.000 dollar).
De kernfunctie van deposito-banken in de geschiedenis van de VS was om
die deposito's te gebruiken om waardevolle bedrijven, die kunnen
helpen de Amerikaanse economie te laten groeien, geld te lenen, zodat
ze Amerika concurrerend kunnen houden en goedbetaalde banen aan het
Amerikaanse volk kunnen brengen.
Nooit in zijn geschiedenis is de Federal Reserve, de Amerikaanse
centrale bank, gemachtigd om te fungeren als de "ultieme"
kredietverstrekker als laatste redmiddel voor bedrijven van Wall
Street die in de aandelenhandel zitten. Die bedrijven worden
verondersteld deel uit te maken van een vrij en efficiënt marktsysteem
waar bedrijven die onnodige risico's nemen als gevolg van handel in
aandelen, obligaties en derivaten, failliet mogen gaan als hun
weddenschappen verkeerd aflopen. Maar tijdens de financiële crisis van
2007 en 2008 heeft de Federal Reserve leningenprogramma's opgezet die
specifiek waren ontworpen om de slechte weddenschappen van
effectenbedrijven op Wall Street te redden. Het huidige
leningenprogramma van de Fed blijkt precies hetzelfde te doen.
Hiernaast staat een lijst van de 24 Wall Street-bedrijven (bekend als
primaire dealers - daarover straks meer) die exclusief in aanmerking
komen voor het ontvangen van de honderden miljarden dollars aan
overnacht- en langere termijn leningen van de Fed via haar regionale
bank, de Federal Reserve Bank of New York. Dit leningenprogramma begon
abrupt op 17 september van dit jaar.
Van de 24 bedrijven heeft (afgezien van Deutsche Bank) er maar één het
woord 'bank' in zijn naam. Dat is het Amerikaanse filiaal van de Bank
of Nova Scotia. Elf van de bedrijven hebben het woord 'Securities' in
hun naam en zijn genoteerd bij Wall Street's toezichthouder, FINRA,
als broker dealers - wat betekent dat hun primaire activiteit het
verkopen van effecten (aandelen, obligaties, enz.) Voor hun klanten of
hun eigen rekening. De rest zijn investeringsbanken die ondermeer
trading desks hebben - nogmaals, het zijn geen deposito-banken. (Sommige
zijn natuurlijk eenheden van zogenaamde universele banken, die dankzij
de intrekking van de Glass-Steagall-wet in 1999 federaal verzekerde
commerciële banken mogen hebben, evenals alle risicovolle
aandelenhandel.)
In de lijst van 24 bedrijven vinden we ook Citigroup Global Markets en
Morgan Stanley. Beide zijn investeringsbanken en staan op nummer 1 en
nummer 2 van het verraderlijke reddingsprogramma van de New York Fed
tijdens de financiële crisis, die bekend staat als de Primary Dealer
Credit Facility (PDCF). Citigroup Global Markets leende een
verbijsterende $ 2,02 biljoen (!) aan doorlopende leningen van dat
programma, terwijl Morgan Stanley $ 1,9 biljoen van de totale $ 8,95
biljoen leende - die werd doorgesluisd naar effectenbedrijven van Wall
Street. De leningfaciliteit van de PDCF duurde van 16 maart 2008 tot 1
februari 2010 - een zeer lange tijd voor wat de Fed kenmerkte als een
"noodactie".
Volgens de audit van het Government Accountability Office van de
kredietprogramma's van de Federal Reserve tijdens de financiële
crisis, werkte de PDCF als volgt:
On March 16, 2008, the Federal Reserve Board
announced the creation of PDCF to provide overnight collateralized
cash loans to the primary dealers. FRBNY [Federal Reserve Bank of New
York] quickly implemented PDCF by leveraging its existing legal and
operational infrastructure for its existing repurchase agreement
relationships with the primary dealers… Eligible PDCF collateral
initially included collateral eligible for open-market operations as
well as investment-grade corporate securities, municipal securities,
and asset-backed securities, including mortgage-backed securities.
Op 16 maart 2008 kondigde de Federal Reserve Board de oprichting aan
van PDCF om contante leningen (tegen onderpand) te verstrekken aan de
primaire dealers. FRBNY [Federal Reserve Bank of New York]
implementeerde PDCF snel door gebruik te maken van zijn bestaande
juridische en operationele infrastructuur voor zijn bestaande
repo-overeenkomstrelaties met de primaire dealers... In aanmerking
komend voor PDCF-onderpand omvatte in eerste instantie onderpand voor
open-markttransacties, evenals investment-grade bedrijfseffecten,
gemeentelijke effecten en door activa gedekte effecten, inclusief door
hypotheek gedekte effecten.
Maar zes maanden nadat PDCF was begonnen, had Wall Street geen goede
onderpanden meer, maar had het nog steeds biljoenen dollars nodig aan
doorlopende leningen. Dus begon de Fed in New York schimmig onderpand
te accepteren. Het GAO-rapport vertelt ons dit:
On September 14, 2008, shortly before Lehman
Brothers announced it would file for bankruptcy, the Federal Reserve
Board announced changes to TSLF and PDCF to provide expanded liquidity
support to primary dealers. Specifically, the Federal Reserve Board
announced that TSLF-eligible collateral would be expanded to include
all investment-grade debt securities and PDCF-eligible collateral
would be expanded to include all securities eligible to be pledged in
the tri-party repurchase agreements system, including noninvestment
grade securities and equities.
Op 14 september 2008, kort voordat Lehman Brothers aankondigde
faillissement aan te vragen, kondigde de Federal Reserve Board
wijzigingen aan in TSLF en PDCF om uitgebreide liquiditeitssteun te
bieden aan primaire dealers. Meer specifiek kondigde de Federal
Reserve Board aan dat het in aanmerking komende onderpand van TSLF zou
worden uitgebreid met alle schuldbewijzen van beleggingskwaliteit en
het in aanmerking komende onderpand van de PDCF zou worden uitgebreid
met alle effecten die in aanmerking komen om te worden verpand in het
systeem van terugkoopovereenkomsten met drie partijen, inclusief
effecten en aandelen zonder beleggingskwaliteit.
Met andere woorden, op een moment dat de aandelenmarkt zich in een
vrije val bevond, accepteerde de New York Fed "effecten" (aandelen)
als onderpand en "effecten zonder beleggingskwaliteit", een beleefde
term voor junk bonds: alles wordt uit de kast gehaald om de
investeringsbanken en beurshandelmakelaars van Wall Street overeind te
houden - een activiteit die nooit deel uitmaakte van het takenpakket
en de missie van de Federal Reserve.
De Federal Reserve gaat dus tot zeker in het tweede kwartaal van 2020
Amerikaanse Treasury leningen opkopen - dat is althans vrijdag
bekendgemaakt, na een stemming. Geen verrassing, omdat zoals gezegd
voorzitter Jerome Powell eerder had verklaard dat de centrale bank
spoedig zou beginnen om zijn balans weer uit te breiden. De eerste
obligatie-opkopen vinden vanaf komende dinsdag plaats.
In eerste instantie zal de Fed tot zeker half november voor 60 miljard
dollar per maand aan Amerikaanse schatkistleningen opkopen.
Daarnaast blijft de Fed ook repo-operaties uitvoeren, waarbij het
dagelijks ten minste 75 miljard dollar in het financiële systeem pompt.
Dit gebeurt tot zeker eind januari 2020.
Afgelopen vrijdag kocht de centrale bank voor bijna 83 miljard dollar
aan effecten op. Twee keer per week zal de Fed ook zogenoemde "term
repo"-operaties uitvoeren, waarbij het voor zeker 35 miljard dollar
aan liquiditeit aanbiedt.
Het openzetten van de geldsluizen bij de Fed komt op een moment dat
wereldwijd banken, waaronder vele die behoren tot de 24 primaire
dealerbanken van de Fed die in staat zijn om te lenen van de New York
Fed in het kader van de huidige repo-activiteiten (repo-overeenkomst),
hebben aangekondigd flink wat personeel op straat te zetten. Het meest
recente nieuws over een massa-ontslag lazen we in de Financial Times
in een artikel dat zegt dat HSBC nog eens een extra 10.000
banenverlies plant bovenop de 4.700 die het eerder had aangekondigd.
Een andere Europese bank die via derivaten sterk is verbonden met Wall
Street, de grootste zombiebank geldverstrekker van
Duitsland, Deutsche Bank, heeft haar aandelenkoers ook dit jaar alleen
maar zien dalen.
Volgens een grafiek
gepubliceerd door Bloomberg News
op 24 september, bedroeg het banenverlies zoals gepland door
wereldwijde banken op dat moment ongeveer 58.200. Dat was vóórdat de
Financial Times afgelopen weekend nog eens een verlies van die 10.000
arbeidsplaatsen bij HSBC meldde.
Een grote Amerikaanse bank, Citigroup, heeft volgens een
artikel van 31 juli in
Fortune ook het plan honderden werknemers in dienst bij haar
vastrentende- en aandelenhandel, te lozen. De publicatie legde
destijds uit dat “de handelsinkomsten bij de vijf grootste Amerikaanse
banken op Wall Street in het tweede kwartaal met 8% daalden, na een
daling van 14% in de eerste drie maanden van het jaar - wat doet
vermoeden dat banken wereldwijd zich opmaken voor hun slechtste eerste
halfjaarresultaten in meer dan een decennium."
De leningen die momenteel door de Fed van New York (de krachtigste van
de 12 regionale banken van de Federal Reserve) naar Wall Street worden
gesluisd, worden alleen aan de primaire dealers aangeboden. Wat de
meeste Amerikanen niet beseffen, is dat een groot aantal van deze
primaire dealers onderdelen van buitenlandse banken zijn. (Zie de
primaire dealerlijst eerder in dit artikel.)
De primaire dealers voeren niet alleen open-markttransacties uit met
de Fed in New York, maar ze moeten ook overeenkomen contractueel
gebonden te zijn om aankopen te doen in elke veiling van Amerikaanse
staatsobligaties. Voordat het Amerikaanse ministerie van Justitie in
een multi-decennium winterslaap ging over kwesties inzake antitrust en
megabanken toeliet om andere megabanken op te kopen (en daardoor too
big to fail werden), waren er 46 primaire dealers in 1988. In 1999 was
dat aantal gekrompen tot 30. Vandaag staat de teller op 24.
De Fed in New York moet wanhopig zijn om het aantal primaire dealers
een boost geven, want in mei van dit jaar heeft de Fed Amherst
Pierpont, een
kleine beursvennootschap,
aan zijn selectie toegevoegd, waar vrijwel niemand buiten Wall Street
ooit van heeft gehoord, en mogelijk zelfs daar niet. Volgens de
website van het bedrijf heeft het "meer
dan 200 werknemers". De grote Wall Street-banken
zoals JPMorgan Chase, Citigroup en Bank of America hebben meer dan
200.000 werknemers.
De geldpomp-operatie van de Fed doet weer denken aan het
controversiële programma dat het in 2008 heeft opgezet en bekend staat
als Single Tranche Open Market Operations of STOMO. De naam is slim
ontworpen om het te laten klinken als onderdeel van de routinematige
open-markttransacties van de New York Fed, terwijl het eigenlijk een
enorm reddingsplan was voor Wall Street-investeringsbanken dat de Fed
jarenlang weigerde te noemen. Op 6 juli 2011 meldde
Bloomberg News, op
verzoek van de Freedom of Information Act, dat Lehman Brothers "maar
liefst $ 18 miljard heeft geleend in vier afzonderlijke leningen ...
drie maanden vóórdat haar moedermaatschappij het grootste
faillissement in de geschiedenis van de VS instelde". Interessant is
het te weten dat terwijl de Fed-operatie van New York nu 14-daagse
leningen verstrekt, het STOMO-programma 28-daagse leningen verleende.
Volgens onze informatie gebruikt de Fed van New York vandaag de dag
dezelfde strategie als tijdens de financiële crisis om het Congres de
namen te ontzeggen van de banken die deze honderden miljarden dollars
aan doorlopende leningen ontvangen. Het standpunt van de Fed is dat
deze leningen niet worden verstrekt als "noodleningen" op grond van
artikel 13, lid 3, van de Federal Reserve Act (die volgens Dodd-Frank
duidelijk volledige openbaarmaking voor de Senaatscommissie en de
Commissie voor financiële diensten van het Huis van Afgevaardigden
vereist), maar gewoon één van de operaties is die altijd gebeuren. Het
probleem met die stellingname is dat dit de eerste keer is dat de Fed
op deze manier tussenbeide komt sinds de financiële crisis van
2007-2008, dus het lijkt zeker dat er een soort van "noodsituatie"
plaatsvindt.
Zoals we onlangs meldden heeft de Federal Reserve verschillende
kritieke bankbeschermingen uitgehold die na de financiële crisis van
2007-2008 waren ingevoerd, waardoor de economie verder in gevaar kwam.
De laatste regel bedreigt de veiligheid en soliditeit van het bancaire
systeem vanuit meerdere invalshoeken. Het verminderen van de
striktheid van bankkapitaalvereisten, liquiditeitsregels en
stresstests maakt grote bankfaillissementen waarschijnlijker - terwijl
het afzwakken van de financiële vereisten de economische verwoesting
verergert die door dergelijke mislukkingen wordt vergroot.
De begunstigden van deze terugdraaiingen door de Fed zijn geen kleine
bedrijven. Binnenlandse regionale banken, de Amerikaanse activiteiten
van buitenlandse megabanken en zelfs Wall Street-banken genieten
allemaal van verschillende niveaus van deregulering in dit pakket...
Wanneer het nemen van ongecontroleerde risico's leidt tot
instabiliteit in het financiële systeem, zal de pijn vooral worden
gevoeld door werkende gezinnen en belastingbetalers.
Je vraagt je af hoe lang het nog zal duren voordat de Fed in New York,
openlijk of in het geheim, "waardeloos" onderpand van Wall Street
begint te accepteren voor zijn leningen. Het is geen geruststellende
gedachte dat het nog maar een jaar geleden is dat we schreven over de
stemmen die bepleitten dat de Federal Reserve aandelen mag kopen
tijdens de volgende crisis in Wall Street.
