Banken VS nog lange tijd aan noodinfuus

Het zegt veel over de competentie en integriteit van het Amerikaanse Congres en de federale toezichthouders dat 11 jaar na de grootste financiële crash in de VS sinds de Grote Depressie, de grootste banken op Wall Street nog steeds "niet veilig genoeg" zijn.

Neel Kashkari, de president van de Federal Reserve Bank van Minneapolis die vaak geen blad voor de mond neemt, spreekt vandaag tijdens een conferentie over "Wisconsin en de nationale economie" op de Madison-campus van de Universiteit van Wisconsin. Morgen gaat hij vragen beantwoorden bij de studentenvereniging op de campus La Crosse van de Universiteit van Wisconsin.

Gezien Kashkari's recente opmerkingen over zijn gebrek aan sympathie voor de zeurende bankiers in New York die een liquiditeitsbailout van de Fed eisen - en op hun eigen voorwaarden - zullen we hem nauwlettend in de gaten houden om te zien wat hij vandaag en morgen te zeggen heeft.

Vorige maand gaf Kashkari een hard en openhartig interview met Yahoo! Finance (zie YouTube-videoclip hieronder) over de klachten van bankiers in New York dat de New YorkFed traag was om de repo-kredietmarkt te redden toen deze op 17 september van een rentetarief van  ongeveer 2% op overnachtleningen steeg tot 10% ( repo staat voor "repo-overeenkomsten", dit zijn onderpandleningen die financiële ondernemingen onderling aangaan.)
De Federal Reserve in New York is nu in die markt gesprongen om de tarieven te verlagen en zij pompt momenteel wekelijks (!) honderden miljarden dollars naar Wall Street's handelsbedrijven (primaire dealers). De New York Fed heeft eerder aangekondigd dat dit tot tenminste volgend jaar zal doorgaan.



Dit zei Kashkari:

At the end of the day it’s banks jobs to make sure they’re funding themselves appropriately to meet their needs. So then when banks found that they were short of liquidity they said "oh my gosh, where’s the Fed to run and comfort us."
...
There’s something called the discount window that the Fed provides backstop funding to banks. It’s there. It’s available to be used. Banks don’t like to use it because they fear it might make them look a little bit weak.
...
So I’m not very sympathetic with a bunch of banks saying "well you provided me with a backstop source of liquidity but I didn’t want to use that one. I need you to provide me another backstop source of liquidity whenever I make a mistake. I’m not sympathetic with that argument".



Uiteindelijk is het de taak van de banken om ervoor te zorgen dat ze zichzelf op de juiste manier financieren om aan hun behoeften te voldoen. Dus toen banken ontdekten dat ze een tekort aan liquiditeiten hadden, zeiden ze: "Oh mijn god, waar is de Fed om ons te helpen en  te troosten?"
...
Er is zoiets als het "discount window" (kortingsvenster) waarbij de Fed noodfinanciering verstrekt aan banken. Het is er. Het is beschikbaar om te worden gebruikt. Banken gebruiken het niet graag, omdat ze bang zijn dat het lijkt dat ze er een beetje zwak uit kunnen zien.
...
Dus ik ben niet erg sympathiek tegenover een aantal banken die zeggen: "Nou, je hebt me een noodbron van liquiditeit gegeven, maar die wilde ik niet gebruiken. Ik wil dat je me een nieuwe noodbron van liquiditeit geeft wanneer ik een fout maak. Ik sta niet open voor dat argument".



De jammerende, gepamperde bankiers van New York kwamen op het idee dat de Federal Reserve, middels haar geldverstrekker de New York Fed, te hulp schiet en een labyrintisch brouwsel ontwerpt van reddingsprogramma's die te talrijk en te complex zijn voor het publiek om te volgen wat er gaande is. Dat is precies wat de New York Fed tussen 2007 en 2010 óók deed.
Nadat de Fed zijn meerjarige veldslag om zijn reddingsgeld geheim te houden verloor en senator Bernie Sanders een amendement op de financiële hervormingswetgeving van Dodd-Frank bepleitte om de bailouts (reddingsleningen) van de Fed te controleren, vernam het publiek uiteindelijk in 2011 dat de totale rekening waarvoor de Fed de portemonnee trok om Wall Street te redden, $ 29 biljoen (!) bedroeg.

Sinds 17 september van dit jaar heeft de Federal Reserve in New York zijn bailout-programma voor repo-leningen herhaaldelijk uitgebreid. Het biedt momenteel maar liefst $ 120 miljard per dag aan overnachtleningen aan Wall Street's handelsbedrijven tegen een belachelijk lage rente van 1,55% (vanaf afgelopen vrijdag). Daarnaast biedt het twee keer per week $ 35 miljard aan (voor een totaal van $ 70 miljard per week) aan tweeweekse leningen aan effectenbedrijven in Wall Street. De rente op die leningen was vorige week een even belachelijke 1,59%. En de Fed heeft ook aangekondigd dat het, om de rentetarieven verder te verlagen, $ 60 miljard per maand aan schatkistpapieren opkocht - een programma dat volgens de Fed ten minste tot het tweede kwartaal van volgend jaar zal duren.

De repo-leningen worden verstrekt aan effectenbedrijven, waarvan sommige een minder goede rating hebben. Er is nergens anders ter wereld een plek waar deze bedrijven met die snelheid tegen dat rentepercentage zouden kunnen lenen. Op 17 september bijvoorbeeld, bepaalde de vrije markt de kredietrente voor sommige van deze bedrijven op 10%.

En dat lijkt een punt te zijn dat Kashkari ofwel mist of waar hij niet graag over praat. Het kortingsvenster staat alleen open voor commerciële banken, niet voor effectenbedrijven die dagelijks handelen met een hoog risico. En toch is dat precies waar de geldstromen van de New York Fed vandaag de dag naartoe gaan - naar zijn 24 primary-dealers, waarvan 23 handelshuizen op Wall Street.

De reden dat de Federal Reserve Act het kortingsvenster van de Fed beperkt tot commerciële banken, is omdat het hele doel van de Fed is om in het beste belang van de Amerikaanse economie te handelen en alleen een laatste, ultieme geldschieter te zijn voor commerciële banken, die op hun beurt vervolgens leningen kunnen verstrekken aan bedrijven en consumenten om de economische groei te stimuleren. Niets in de geschiedenis van de Federal Reserve Act duidt erop dat de Fed een bron van reddingsfondsen voor handelsbedrijven in Wall Street zou moeten zijn.

Aangezien andere centrale banken over de hele wereld aandelen zijn gaan kopen onder de idiote suggestie dat dit een zogenaamd "rijkdomeffect" zal creëren dat naar beneden door vloeit (de meeste aandelen in de VS zijn in handen van de top 10% van de huishoudens) bestaat het gevaar dat de New York Fed hetzelfde probeert te doen. In feite heeft de Fed in New York tijdens de financiële crisis zelfs aandelen opgekocht door ze te accepteren als onderpand voor leningen aan effectenbedrijven (primary-dealers).
 

Volgens pagina 27 van de GAO-audit van de bailout-programma's van de Fed tijdens de financiële crisis gooide de Fed in september 2008 geld naar de markt voor junk bonds, de aandelenmarkt en wat Citigroup uitspookte op haar handelsvloer in Londen.
De GAO schrijft als volgt:


On September 14, 2008, shortly before Lehman Brothers announced it would file for bankruptcy, the Federal Reserve Board announced changes to TSLF [Term Securities Lending Facility] and PDCF [Primary Dealers Credit Facility] to provide expanded liquidity support to primary dealers. Specifically, the Federal Reserve Board announced that TSLF-eligible collateral would be expanded to include all investment-grade debt securities and PDCF-eligible collateral would be expanded to include all securities eligible to be pledged in the tri-party repurchase agreements system, including noninvestment grade securities and equities.


Op 14 september 2008, kort voordat Lehman Brothers aankondigde faillissement aan te vragen, kondigde de Federal Reserve Board wijzigingen aan in haar programma's TSLF (Term Securities Lending Facility) en PDCF (Primary Dealers Credit Facility) om uitgebreide liquiditeitssteun aan primary-dealers te verstrekken. Meer specifiek kondigde de Federal Reserve Board aan dat het in aanmerking komende onderpand van TSLF zou worden uitgebreid met alle schuldbewijzen van beleggingskwaliteit en het in aanmerking komende onderpand van de PDCF zou worden uitgebreid met alle in aanmerking komende verpandbare effecten in het systeem van drie partijen-terugkoopovereenkomsten, inclusief non-investment-grade effecten en aandelen.


"Noninvestment grade securities" betekent junk bonds en "aandelen" betekent beursgenoteerde aandelen. Zowel de junk-obligatiemarkt als de aandelenmarkt kelderden op dat moment, wat betekent dat dit duidelijk geen veilig onderpand voor leningen was.

Op dezelfde pagina van de GAO-audit merken de onderzoekers op:


On November 23, 2008, in connection with other actions taken by Treasury, FDIC, and the Federal Reserve Board to assist Citigroup Inc., the Federal Reserve Board authorized FRBNY [Federal Reserve Bank of New York] to extend credit to the London-based broker-dealer of Citigroup on terms similar to those applicable to PDCF loans


Op 23 november 2008 heeft de Federal Reserve Board in verband met andere acties van de Treasury, FDIC en de Federal Reserve Board om Citigroup Inc. bij te springen, de FRBNY (Federal Reserve Bank of New York) gemachtigd om krediet te verlenen aan de in Londen gevestigde makelaar-dealer van Citigroup, op voorwaarden vergelijkbaar met die van toepassing op PDCF-leningen.


Tijdens het Yahoo! Financie interview vorige maand werd Kashkari ook gevraagd naar de kapitaalniveaus die de grootste banken zouden moeten hebben, gezien het feit dat de recessie-indicatoren oplichtten. Kashkari had dit te vertellen:

Well I think the biggest banks are definitely safer than they were in 2006 and 2005. We would argue that they’re not safe enough. And it’s not the banks that are really at risk, it’s the taxpayers that are at risk. So if the biggest banks got into trouble again, they’d have to turn to the taxpayers because they don’t have enough of their own skin in the game to protect themselves if they make mistakes…


Ik denk dat de grootste banken zeker veiliger zijn dan in 2006 en 2005. We zouden beweren dat ze niet veilig genoeg zijn. En het zijn niet de banken die echt risico lopen, het zijn de belastingbetalers die risico lopen. Dus als de grootste banken weer in de problemen komen, moeten ze zich tot de belastingbetalers wenden omdat ze niet genoeg vet op de botten hebben in het spel om zichzelf te beschermen als ze fouten maken....


Het zegt veel over de competentie en integriteit van het Amerikaanse Congres en de federale toezichthouders dat 11 jaar na de grootste financiële crash in de VS sinds de Grote Depressie, de grootste banken op Wall Street nog steeds "niet veilig genoeg" zijn.

Afdrukken Doorsturen