De beste manier om de EU te beoordelen is door altijd te kijken wat de "grote jongens" (en meisjes) uitspoken en hen te observeren in hun natuurlijke habitat, waarbij zij zich niet gehinderd voelen door enige gehechtheid aan democratie, verantwoording of zelfs fundamentele moraliteit. Het beeld dat blijft hangen is teleurstellend.
Sinds de machtswisseling in de top van de EU waren we getuige van
zeldzame beelden van min of meer geheime dealtjes (veel mensen noemen
het achterkamertjespolitiek) die zoveel "vernieuwingen" en tweederangs
apparatchiks naar posities van immense macht in Brussel en Frankfurt
duwden, waarbij de publieke opinie volledig genegeerd werd.
We kunnen ons voorstellen dat door een kijkje te nemen in Europa's
dystopie het juiste medicijn was voor veel Britten om vóór een Brexit
te stemmen. Juist het optreden van leden van de Europese Commissie
zorgde er gegarandeerd voor dat eens gematigde non- Brexiteers hun
stem wijzigden in een Brexit-stem, omdat zij keer op keer
geconfronteerd werden met de schokkende ontkoppeling tussen elites en
normale mensen.
To op de dag van vandaag worden we geconfronteerd met alles wat er mis
is met de EU: de Frans-Duitse "samenwerking" die laat zien wie het er
in de EU voor het zeggen hebben; kleinere landen worden die worden
gebulldozerd, vooral Oost-Europese landen; een constitutionele
staatsgreep die het (nutteloze) Europees nepparlement buitenspel zette;
het feit dat zoveel van de nieuwe generatie EU-leiders wetten hebben
overtreden, met criminele acties die hun loopbaan in andere
continenten zondermeer zouden hebben beëindigd; hun expliciete,
fanatieke inzet voor een "Verenigde Staten van Europa" en een "Europees
leger" (waarover we steeds worden voorgelogen); en het invoeren van
een Europese grondwet die door gewone burgers (in ons land en
Frankrijk) was afgewezen.
En dat is nog maar een deel van de waslijst.
In tegenstelling tot wat de EU en haar mainstream media ons willen
doen geloven krijgen steeds meer mensen een diepe afkeer van de EU
zoals die is (geworden), van haar belachelijke regelingen, haar
autoritaire karakter, het inperken van mensenrechten, het massaal
binnenhalen van gelukszoekers, het verarmen van de burgers, het altijd
maar weer wegkijken bij (interne) problemen en haar inzet om
alles te harmoniseren en te centraliseren.
Op zulke momenten is het duidelijk dat er geen EU-democratie bestaat -
en dat kan ook niet. Daarvoor zou je een echte demos moeten
hebben - een volk - en om ze èchte macht te geven - kratos in
het Grieks. Wat dat betreft is het duidelijk dat onze regering, en
D'66 in het bijzonder, haar klassieken niet kent.
Bijna niemand voelt zich primair Europeaan, en de gemiddelde Siciliaan
heeft weinig gemeen met een willekeurige Fin. Er bestaat zoiets als
een metafysisch, abstract Europa, maar in de praktijk is er geen
werkbare gemeenschappelijke Europese natie. Hoewel de EU sommige van
de rituelen van democratie aan denkt te kunnen, zijn ze een sinistere
schijnvertoning en zullen ze dat altijd blijven. De EU is een
technocratisch Vierde Rijk, geleid door een Duitse Führerin, en kan
met haar huidige structuur niets anders zijn.
We pleiten daarom al jaren voor een Nexit, afzien van ondemocratische,
inclusieve politieke "vooruitgang".
Bekijk eens objectief van een afstand de imperiale heersende klasse
van de EU. Daar hebben we Ursula von der Leyen, de nieuwe
vooruitgeschoven en ondemocratisch geïnstalleerde voorzitter van de
Europese Commissie, zelf de dochter van een eurocraat. Ze heeft vele
deprimerende jaren verspild als Duitse minister van Defensie, en heeft
een uiteen gevallen en ondergefinancierde Bundeswehr achtergelaten.
Een verwoestend Duits parlementair rapport onthulde eerder dat Duitse
vliegtuigen niet het luchtruim konden kiezen en wapens niet konden
worden afgevuurd. Minder dan een vijfde van haar helikopters was
gevechtsklaar.
Maar ze zorgde wel voor revolutionaire veranderingen: het invoeren van
creches bij het leger.
Het is bijna onmogelijk om iemand in Duitsland te vinden die een goed
woord heeft te zeggen over Von der Leyen, haar benoeming is het
zoveelste geval van een beloning voor mislukkingen. "Onze zwakste
minister", werd er gezegd, toen bekend werd dat zij waarschijnlijk de
nieuwe EC-voorzitter zou worden. Het is nog erger geworden: een Duitse
parlementaire commissie heeft een onderzoek ingesteld naar een
uitgavenschandaal op haar afdeling, met betrekking tot massale
contracten die aan consultants zijn gegund. Conform de politieke
traditie en Merkel/Stasi richtlijnen heeft zij alle data van haar
regerings-smartphone gewist.
Maar ze ondersteunt een Verenigde Staten van Europa en een EU-leger,
dus ze zal beslist andere kwalificaties hebben. Toch? Toch?
En dan Frans Timmermans, het schoothondje van Von der Leyen, de
schlemiel van de Europese verkiezingen. Ging op tournee door veel
lidstaten om zich als nieuwe EC-voorzitter te profileren, maar werd
door Merkel rücksichtslos aan de kant gezet ten faveure van de Duitse
machthebster. De man die op een verachtelijke manier over de rug van
de MH-17 slachtoffers door een gefakete toespraak zijn kont in de
hoogste kringen van Brussel wist te wurmen. Die Timmermans dus, die
ons via de "Green Deal" de komende jaren 1.000 miljard euro uit de zak
wil kloppen, niet voor het milieu, maar om het bankroete financiële
systeem zo lang mogelijk in stand te houden.
Hij werd door Roemenië ervan beschuldigd een EU-rapport te hebben
vervalst, spreekt driehonderd talen maar de taal van de gewone man zit
er niet bij. Maar Frans Timmermans is vooral bekend vanwege
uitlatingen toen hij in de Europese Commissie zat en in 2016 hetzelfde
zei als de Joodse Barbara Lerner Specter en de
VN-vluchtelingenorganisatie: Multiculturalisme is “onvermijdelijk”:
het is het lot van de mensheid. Het is dan ook geen toeval dat er al
jarenlang niets, maar dan ook helemaal niets, wordt gedaan aan het
bewaken van de buitengrenzen van de EU.
De ellende van Josep Borrell is even recent en heeft zijn benoeming
tot hoofd van het buitenlands beleid niet verhinderd. Minder dan een
jaar geleden kreeg hij als socialistische minister van Buitenlandse
Zaken in Spanje een boete van € 30.000 voor handel met voorkennis. De
toezichthouder oordeelde dat hij "een zeer ernstige schending" van de
effectenwetgeving had begaan toen hij in 2015 aandelen in Abengoa
verkocht, "met bevoorrechte informatie over dit bedrijf".
Hij heeft aandelen in Bayer (dat niet zo lang geleden gifmenger
Monsanto heeft overgenomen), het financiële conglomeraat BBVA en
energiebedrijf Iberdrola. Allemaal geregistreerde EU lobbyisten. Leden
van de juridische commissie van het Europees nepparlement vroegen
Borrell bij de kandidaatstelling of hij had overwogen deze aandelen te
verkopen om mogelijke belangenconflicten op te lossen. Verrassend
genoeg deed hij dat niet: "Deze aandelen vertegenwoordigen een klein
deel van mijn financiële activa" en hij beschouwde die
activiteitssectoren als niet gerelateerd aan zijn portefeuille. Een
snelle blik op zijn voorgangerslijst van lobbyvergaderingen onthulde
echter dat zij en zijn kabinet vaak te maken hadden met
energiekwesties, handelsdeals en zakelijke acties op buitenlandse
markten.
Zoals het met champagnesocialisme gaat kreeg hij dan weleen pak slaag,
maar negeerde hij oproepen om af te treden. Hij steunt ook de
walgelijke Madrileense aanpak van Catalonië, heeft problemen
veroorzaakt over Gibraltar en heeft ingestemd met het opzetten van een
gezamenlijke cybersecurity-groep met Rusland afgelopen november - een
stap die niet goed zal eindigen. Last but not least zal hij slechter
dan nutteloos zijn ten aanzien Iran: in een interview met Politico zei
hij: “Iran wil Israël van de kaart vegen. Daar is niets nieuws bij. Je
moet ermee leren leven." Zijn benoeming zal catastrofaal blijken te
zijn.
Dan hebben we ook nog Christine Lagarde, het nieuwe hoofd van de
Europese Centrale Bank, die ons van het cash geld wil afhelpen. Zij is
noch econoom noch bankier, maar gewoon een mededingingsadvocaat. Omdat
het tijdperk van hoogconjunctuur op zijn laatste benen loopt zal o.a.
door het lage-rente-beleid de euro, de eurozone en de hele EU in de
problemen komen. Een reden temeer om vóór dit kaartenhuis in elkaar
zakt, de EU te verlaten, het zal ons veel geld schelen. Het feit dat
zij de functie van hoofd van het IMF heeft gevoerd (en verknald), een
politieke positie, is geen vervanging voor een hands-on begrip van
financiële markten en economie.
Maar ook zij is verwikkeld in een schandaal. Ze werd betrapt in een
belangenverstrengeling met Bernard Tapie, een controversiële zakenman
en politicus die in de bak heeft gezeten voor fraude. Terwijl zij de
Franse minister van Financiën was stemde ze in met een arbitragepanel
om een geschil met de tycoon te regelen wat ertoe leidde dat hij een
enorm grote uitbetaling kreeg. Onderzoekers beweerden dat ze het plan
goedkeurde omdat Tapie de verkiezingscampagne van Nicolas Sarkozy in
2007 had gesteund: dit was volgens hen een manier om hem te bedanken
voor het geld van de belastingbetaler. Lagarde ontkende de
aantijgingen die haar een gevangenisstraf van een jaar hadden kunnen
opleveren. Ze werd schuldig bevonden aan "nalatigheid", maar
verbazingwekkend genoeg zag de Cour de Justice de la République af van
elke straf of strafblad, onder vermelding van haar "internationale
reputatie" en rol in de aanpak van "de internationale financiële
crisis" als IMF-baas. Animal Farm in de praktijk: iedereen is gelijk,
maar sommigen zijn méér gelijk dan anderen.
Daar zitten we dan, opgezadeld met een Von der Leyen, Borrell en
anderen, waarbij aan niemand van ons werd gevraagd om er voor te
kiezen of ook maar te kunnen ontslaan. Het is een groep apparatchiks
met dubieus verleden en bijna geen naamsbekendheid buiten hun eigen
land, die opereren in ondoorzichtige, top-down bureaucratieën.
Een Nexit zal niet gemakkelijk zijn: de nieuwe leiders van de EU zijn
harde-kernfederalisten en zullen zich niet gauw gewonnen geven. Een
geluk voor hen is dat de doorsnee Nederlander gemakzuchtig,
ongeïnteresseerd en gemakkelijk te beïnvloeden is. Die Nexit zal er
dus niet komen.
Afdrukken Doorsturen