Na jaren van wachten waarbij uitstel op uitstel werd gestapeld, was het 1 februari dan echt zover: de Brexit is een feit. Premier Johnson zei in zijn eerste toespraak dat de Britten geen "moordende race naar de bodem" zullen beginnen om de concurrentiepositie van het eiland te verbeteren. Maar het zal toch een kwestie worden van vaak achterom kijken wat dáár gebeurt.
Het is dan inmiddels een feit: het Verenigd Koninkrijk heeft de
Europese Unie verlaten. Maar het land is voorlopig nog niet van
Brussel af.
Daar kunnen ze het in Brussel voorlopig wel mee doen. Brexit is heel
goed nieuws (de verkiezing van december in het Verenigd Koninkrijk,
die een Brexit verzekerde, was de beste beleidsgerelateerde
ontwikkeling van 2019). Het betekent meer competitieve concurrentie,
wat goed nieuws is voor diegenen onder ons die een soort beperking
willen hebben op de hebzucht van de overheid. En het betekent minder
macht voor de E.U. bureaucratie, die een vervelende gewoonte heeft om
slecht belastingbeleid en slecht regelgevend beleid te exporteren. En
natuurlijk is
Brexit ook een overwinning voor Nigel Farage en we denken dat het
Verenigd Koninkrijk haar Brexit vrijwel zeker te danken heeft aan de
inspanningen van Farage.
Dit is voor de lange termijn absoluut goed nieuws, omdat het VK nu
enigszins geïsoleerd zal zijn van de onvermijdelijke economische
crises die in Europa mede worden veroorzaakt door het economische
model van de Europese Unie en de grimmige demografische vooruitzichten.
Als we in het Verenigd Koninkrijk hadden gewoond, zouden we ook
gestemd hebben om de Europese Unie te verlaten. Zoals onze lezers
inmiddels wel weten zijn we geen fan van wat soms het "Europese
project" wordt genoemd. Ja, één van de oorspronkelijke doelen -
vrijhandel tussen Europese landen - was bewonderenswaardig en heeft
aanzienlijke voordelen opgeleverd, maar wat begon als een positief
idee, is veranderd in een in Brussel gevestigde superstaat die
bureaucratisering, centralisatie en harmonisatie nastreeft en
stimuleert.
Daarom waren we en zijn we nog steeds een fan van Brexit, en hopen dat
andere landen ook ontsnappen aan de wurggreep van Brussel.
Het Europese project wordt (voor zover mogelijk) gecontroleerd door
statistici en het enige goede dat het biedt (vrijhandel tussen
lidstaten) wordt gemakkelijk overweldigd door de negatieve dingen die
het oplegt (protectionisme tegen buitenstaanders,
belastingharmonisatie, vreselijke landbouwsubsidies, slecht
visserijbeleid, teveel om op te noemen). Het komt erop neer dat de
Europese Unie een zinkend schip is. De cartoon hiernaast is een beetje
flamboyant, maar het vat onze algemene gevoelens goed samen.
Of het op de korte termijn ook goed nieuws is, hangt vooral af van
beslissingen in Londen, zoals bijvoorbeeld of premier Boris Johnson en
zijn Tory-regering de economische vrijheid vergroten (wat het geval
zou moeten zijn, maar er zijn zorgwekkende tekenen dat de uitgavenlast
zal toenemen). Hadden we al gezegd dat de Europese Unie absoluut
geen
wederzijds voordelige deal wil sluiten?
Brexit is als het herfinancieren van een hypotheek. Het kan op de
korte termijn misschien wat kosten, maar het is logisch vanwege de
besparingen op de lange termijn. En we moeten ook niet vergeten dat
dezelfde mensen die tegen Brexit waren ook degenen waren die wilden
dat het VK deel uit moest maken van de euro (de gemeenschappelijke
munteenheid van de Europese Unie). Gezien wat er sindsdien is gebeurd,
inclusief reddingsoperaties - nu nog steeds -, zou toetreding tot de
euro voor het land een grote fout zijn geweest. En als straks het hele
EU-kaartenhuis in elkaar valt als gevolg van de meest ernstige crisis
sinds begin vorige eeuw, zal het Verenigd Koninkrijk weinig last
hebben van de herverdeling van schulden en (het nog maar terugkrijgen
van) vorderingen binnen de EU.
De niet-democratisch gekozen machthebbers in Brussel waren meer dan
tevreden met het "Brexit-in-Name-Only"-pact dat ze de ongelukkige
Theresa May wilden opleggen. Maar de bureaucraten zijn zó boos op de
Brexit dat ze het niet zullen kunnen verkroppen een
vrijhandelsovereenkomst die goed zou zijn voor beide partijen, af te
sluiten.
Maar Washington en Brussel zullen toch mee moeten werken, aangezien
het Verenigd Koninkrijk vrijhandelsovereenkomsten wil ondertekenen.
Dit kan voor het Europees continent een probleem zijn omdat de EU.
zullen worden verleid zich hatelijk te gaan gedragen, terwijl Trump en
zijn handelsteam in feite protectionisten zijn.
Maar laten we even naar het grote geheel kijken.
De Wall Street Journal vatte onlangs de belangrijkste punten in hun
hoofdartikel over de Brexit mooi samen.
De EU is opgericht met het idee dat alleen een steeds diepere
economische unie - met een steeds nauwere politieke unie op de hielen
- vrede en welvaart kan waarborgen.
De meeste continentale politieke leiders, zo niet hun kiezers, geloven
dit nog steeds.
Britse kiezers denken anders. Hun stem in 2016 om de EU te verlaten,
geratificeerd in de algemene verkiezingen van december, was geen stem
voor oorlog en armoede.... stemmers hadden de moed om zich te laten
gelden, ondanks het verzet van een politieke en bureaucratische klasse
die in de status-quo had geïnvesteerd.
Een kenmerk van deze nieuwe politiek is hoe immuun kiezers zijn
geworden voor economische bangmakerij.
Britten hebben in plaats daarvan (van de zijde van de EU) angstije
verhalen gehoord dat Brexit een "race to the bottom" in het economisch
beleid zou veroorzaken. Wat dit echt betekent, is dat EU-politici zich
ervan bewust zijn dat een vrijere economie die meer open staat voor
handel thuis en handel buiten de EU meer welvaart voor meer mensen zou
opleveren dan continentale sociale democratie.
Britse kiezers zullen deze open visie uiteindelijk niet omarmen, maar
ze hebben zichzelf de keuze gegeven.
Dit maakt allemaal zogenaamde goede Europeanen bang..... omdat het een
directe uitdaging is voor.... hun "Europese project".
Centraal in dit wereldbeeld staat een wantrouwen tegenover.....
markten.
Een Groot-Brittannië met grotere politieke onafhankelijkheid en diepe
handelsbanden met Europa zonder alle nutteloze bureaucratie en
hopeloze centralisatie zouden een model kunnen zijn.....
De Britse kiezers hebben in 2016 en opnieuw in 2019 gekozen voor
vreedzame en welvarende coëxistentie met hun buren in plaats van
hersenloze maar meedogenloze integratie. Het is de meest consequente
keuze die een Europees electoraat in minstens een generatie heeft
gemaakt.
Om dat doel te bereiken is - in het licht van de oppositie van het EU-establishment
- echt opmerkelijk.
We hebben hierboven al aangegeven dat de Europese Unie een zinkend
schip is. Een deel van het probleem is de demografie. De
verzorgingsstaten van Europa zijn al erg duur en de relatieve kosten
zullen de komende jaren dramatisch stijgen vanwege de toenemende
levensduur en dalende geboortecijfers. Dus verwachten we hierom meer
fiscale crises binnen de EU - in Griekse stijl.
Een ander deel van het probleem is attitudinaal. Ik heb het niet over
Europese houdingen (hoewel dat ook iets is om je zorgen over te maken,
gezien de erosie van maatschappelijk kapitaal), maar eerder over de
opvattingen van de Europese elites.
Het begrip van een "ever closer union" is niet alleen lege
retoriek in Europese verdragen. Het is de ideologische voorkeur van
Europese topleiders, in veel landen en zéker in Brussel (thuisbasis
van de Europese Commissie en het Europees nepparlement).
In de praktijk betekent dit een niet-aflatende inspanning voor meer
centralisatie.
Het betekent oneindige druk voor invoering van Europese belastingen,
voor belastingharmonisatie, voor een transferunie en voor harmonisatie
van de regelgeving. Het zijn allemaal beleidsmaatregelen die de
achteruitgang van Europa zullen versnellen.
Een mooi voorbeeld is wat er gebeurt met de belasting op vliegreizen.
Hier zijn enkele fragmenten uit een verhaal in U.S. News & World
Report.
Nederland en Frankrijk proberen andere europese landen op een
conferentie in Den Haag te overtuigen om een einde te maken aan
belastingvrijstellingen voor vliegtuigbrandstof en vliegtuigtickets...
In het eerste grote initiatief over vliegbelasting in jaren, wordt op
de conferentie op donderdag en vrijdag - die zal worden bezocht door
ongeveer 29 landen - gesproken over ticketbelastingen,
kerosineheffingen en belasting over de toegevoegde waarde (btw) op
vliegreizen.
De conferentie zal worden bijgewoond door EU-commissaris voor economie
Pierre Moscovici en ministers van Financiën en Milieu. De
organisatoren van de conferentie hopen dat hogere belastingen zullen
leiden tot veranderingen in consumentengedrag, met minder mensen die
vliegen.
Politici, EU-bureaucraten en milieuactivisten zijn niet blij dat
Europese consumenten genieten van licht belaste reizen binnen Europa.
Oh, de horror!
Een combinatie van lage luchtvaartbelastingen, een toename van
budgetmaatschappijen en de opkomst van Airbnb hebben geleid tot een
toename van intra-Europese citytrips.
Onderzoek heeft aangetoond dat als de prijs van vliegreizen met één
procent stijgt, de vraag waarschijnlijk met ongeveer één procent zal
dalen, aldus Ruud De Mooij, afdelingshoofd van het IMF-belastingbeleid.
Hij zei dat in een doorsnee brandstoftank van een auto, meer dan de
helft van de kosten uit belastingheffing bestaat.
Vliegreizen zijn bijna volledig vrijgesteld van alle belastingen...
Het beëindigen van de gunstige belastingheffing zou het speelveld ten
opzichte van andere vervoerswijzen gelijk maken," zei hij.
Milieu-NGO's zoals Transport en Milieu (T&E) hebben de EU al lang
bekritiseerd als een "belastingparadijs voor kerosine".
”Europa is een spijtig verhaal. Zelfs de VS, Australië en Brazilië,
waar ontkenners van klimaatverandering het voor het zeggen hebben,
heffen allemaal meer belasting op luchtvaart dan Europa," aldus Bill
Hemmings van T&E.
Uit het EU-rapport blijkt dat slechts zes van de 28 EU-lidstaten
ticketbelasting heffen op internationale vluchten, waarbij de tarieven
van Groot-Brittannië verreweg het hoogst zijn op ongeveer 14 euro voor
korteafstandsvluchten en tot 499 euro voor lange afstand business
class.
Friends of the Earth zegt dat er geen gemakkelijke antwoorden zijn en
dat de enige manier om de CO2-uitstoot van luchtvaartmaatschappijen te
verminderen, is door luchtvaartbelasting te beperken door middel van
frequente flyerheffingen en door het aantal vluchten op luchthavens te
beperken.
Het enige semi-dwingende argument in het verhaal is dat vliegreizen
tegen preferentiële tarieven worden belast in vergelijking met andere
vervoerswijzen. Ervan uitgaande dat dat waar is, zou het moreel en
economisch gepast zijn om dat verschil te verwijderen, maar dan niet
als onderdeel van de geldgraaierij van Europese politici die meer geld
en meer centralisatie willen. Figuren alsTimmermans, of Verhofstadt.
Zoals uit bijgaande grafiek blijkt is de belastingdruk in de landen
van de eurozone bijna 50 procent hoger dan in de Verenigde Staten
(46,2 procent van het bbp vergeleken met 32,7 procent van het bbp
volgens de OESO-gegevens voor 2018).
En het zijn de lagere inkomens en die van de middenklasse die het
verschil betalen.
Dus presenteren we hier een eerlijke deal, puur uit milieu-oogpunt.
Europese landen (niet Brussel) kunnen extra belastingen op vliegreizen
heffen als ze bereid zijn andere belastingen met een groter bedrag te
verlagen. Misschien € 3 belastingverlagingen voor elke € 1 extra
belasting op vliegreizen?
Onnodig te zeggen dat niemand in Brussel - of in nationale hoofdsteden
- een dergelijke ruil overweegt. De discussie is volledig gericht op
het extraheren van méér belastinginkomsten.
Afdrukken Doorsturen
