De door de Europese Commissie leidt tot een door Brussel geregeerde planeconomie, met daarbij behorende overheidsregulering, zonder enige publieke inspraak of steun, waarbij vooral de financiële elite en de multinationals de winnaars zijn. Het gaat helemaal niet om het klimaat.... maar - zoals zo vaak - juist om geld en macht!
We lazen een paar dagen geleden op de
site van AGF o.m. het volgende:
Het voor de hand liggende probleem met al deze maatregelen van de
Green Deal, zelfs als ze veel specifieker zijn in vergelijking met de
voorstellen van de mislukte COP25, is dat de idioten in Brussel na 500
jaar koloniale geschiedenis in Europa nog steeds denken dat ze
superieur zijn aan de rest van de wereld. Het idee van
klimaatneutraliteit bekommert zich niet alleen niet om de historische
gevolgen die zijn geïndustrialiseerde economieën de afgelopen 200 jaar
hebben achtergelaten in termen van de ecologische voetafdruk, maar ook
niet om de vele bedrijven die momenteel grondstoffen ontginnen. Met
deze Europese Groene Deal zal het geïndustrialiseerde Westen het
zuidelijk halfrond van de aarde blijven vervuilen en leegplunderen....
door hun megacorporaties van o.a. energie, mijnbouw, agro-industrie en
niet te vergeten de financiële sector natuurlijk.
De bio-economische strategie van de EU werd acht jaar geleden
geïntroduceerd om Europa minder afhankelijk van olie te maken.
De Europese Commissie en EU-partners willen het concept van bio-economie
gebruiken als middel om politieke prioriteiten te implementeren die
ten grondslag liggen aan het nieuwe landbouwbeleid van de EU, zo
bericht het netwerk EURACTIV.com, dat zich bezighoudt met circulaire
economie.
Onlangs nog zei Janusz Wojciechowski, EU-commissaris voor de Landbouw,
tijdens een bijeenkomst in Zagreb, dat de bio-economie een geweldig
kans biedt om de Europese landbouwsector een sleutelrol te laten
vervullen in het slagen van het Green Deal van de EU.
...
Bio-economie maakt ook expliciet onderdeel uit van de negen
doelstellingen van de EU. Door middel van strategische plannen op
landelijk niveau, die zijn opgenomen in een voorstel voor een nieuw
gemeenschappelijk landbouwbeleid (CAP) binnen de EU, zullen alle
lidstaten hun plannen moeten omschrijven voor het verwezenlijken van
deze negen doelstellingen, waaronder de bevordering van de bio-economie
door gebruik te maken van de middelen die CAP hiertoe biedt.
Op dat nieuw
gemeenschappelijk landbouwbeleid binnen de EU (CAP -
Common Agricultural Policy) valt heel wat aan te merken. Volgens
onderzoekers heeft het Europese landbouwbeleid het potentieel om
minstens negen van de zeventien voorgestelde duurzame
ontwikkelingsdoelstellingen ten goede te komen, maar draagt het plan
in zijn huidige vorm amper bij tot duurzame landbouw, bescherming van
de biodiversiteit en de strijd tegen de klimaatverandering (mocht je
als een gekke Don Quichotte dat van plan zijn).
Onderzoekers hebben kritiek op de plannen om een aantal CAP-instrumenten
te behouden die erg controversieel zijn. Een belangrijk voorbeeld
daarvan zijn de “Directe Betalingen” onder zogenaamde “Pijler 1” van
het CAP-beleid: ongeveer 40 miljard euro wordt uitgekeerd aan boeren
op basis van de oppervlakte die ze bewerken. Het gevolg is dat bijna
een derde van dit budget naar grote landbouwmultinationals gaat (zij
vertegenwoordigen slechts 1,8% van alle boeren die recht hebben op
deze subsidie). De universiteit van Göttingen weet te vertellen dat
deze compensatiebetalingen, ooit in 1992 ingevoerd als tijdelijke
oplossing, geen wetenschappelijke onderbouwing hebben. Zo ongeveer
hetzelfde dus als de "strijd tegen het klimaat" of de "strijd tegen
CO2".
Geld lijkt er genoeg te zijn voor het verwezenlijken van EU-politieke
ambities op het agrarische vlak. De Europese pot voor landbouwsubsidie
kent een omvang van 60 miljard euro, waarvan ongeveer 700 miljoen euro
terechtkomt bij Nederlandse boeren. Gemiddeld betaalt iedere inwoner
van de EU jaarlijks 114 euro aan het CAP.
Maar, zoals we in het begin lazen, met o.d. bio-economie wil Brussel
dus het klimaat en het milieu redden en de economie laten groeien.
Bio-economie omvat economie met hernieuwbare grondstoffen in plaats
van fossiele.
Daar in Brussel denken ze ons continent in 2050 klimaatneutraal te
krijgen, en daarvoor vindt men een dergelijke herstructurering van de
grondstoffenbasis essentieel. De kernvraag is natuurlijk wat wordt
geconverteerd en hoe. Daarvoor zijn een aantal strategieën ontwikkeld,
waaronder het toepassen van nieuwe genetische manipulatieprocessen
(die dan vanzelfsprekend moeten worden uitgesloten van de EU-wetgeving
inzake genetische manipulatie).
Omdat er nog politici zijn die dit verwerpen, is men druk bezig
hierover talloze compromissen te vinden qua formulering. We praten dan
over zaken als "technologie-open fokonderzoek" of "moderne moleculair
biologische benaderingen". De eigenschappen van industrieel gebruikte
micro-organismen, zoals bacteriën, schimmels en microalgen, kunnen
door synthetische biologiemethodeng op specifieke
productieomstandigheden worden aangepast .
Wat het wettelijk kader betreft, zal een uitwisseling met een breed
scala van actoren (lees: lobbyisten) "analyseren of de
marktintroductie van innovatieve biogebaseerde oplossingen wordt
belemmerd door wettelijke beperkingen". Inderdaad, Frankenstein komt
gewoon door de achterdeur naar binnen.
In haar Green Deal houdt de Europese Commissie ook de weg open voor
het gebruik van controversiële technieken door die niet expliciet te
benoemen als vorm van genetische modificatie. In juli 2018 heeft het
Europese Hof voor Justitie uitgesproken dat planten die met deze
techniek zijn geteeld wel als GM (genetische gemodificeerd) moeten
worden aangemerkt en dat ze niet mogen worden verhandeld in de EU. Het
goochelen met taal in de Green Deal leidt ertoe dat het dan niet meer
onder de wetgeving voor etikettering en consumentenbescherming valt -
wat de bijl aan de wortels van het voorzorgsprincipe is.
Een verhaal apart binnen die hele Green Deal is de CO2-hoax. De
Europese Commissie heeft in haar rapport bepalingen opgenomen voor
extra heffingen op de import van producten met een grote
klimaatvoetafdruk - een maatregel die bedoeld is om de afzet van
Europese bedrijven te beschermen die minder vervuilend zijn maar wel
duurder produceren.
Maar dit werkt niet zolang de EU niet eerst de "gratis toewijzing"
onder het Emission Trading System afschaft. Bedrijven kunnen per
veiling rechten opkopen om meer broeikasgassen uit te stoten dan wat
maximaal is toegestaan (de eerder door ons besproken "handel in lucht").
In sommige gevallen krijgen ze zelfs gratis rechten toegewezen. Dit
dient vooral de belangen van vervuilende bedrijven ten koste van het
klimaat. De industrie wordt door Brussel dubbel beschermd en is er
geen enkele stimulans om de eigen CO2-uitstoot terug te dringen. Maar
wel de burger aanspreken op zijn gedrag CO2 te verminderen!
Overigens: door de gratis toewijzing van uitstootrechten kan de
industrie ruim 90% van de CO2 zonder kosten lozen. De gratis
toewijzing leverde de zware industrie tussen 2008 en 2015 een "douceurtje"
op van 25 miljard euro! De jaarlijkse CO2-uitstoot door de zware
industrie is sinds 2012 ongewijzigd en het zit er niet in dat een
daling per 2030 reëel is.
Bij dat hele grote klimaatplan zien we het al aankomen dat de
besluitvorming over wijzigingen buiten de parlementen om gaat, zoals
dat ook bij het handels- en investeringsverdrag CETA gaat gebeuren. U
als burger heeft niets in te brengen - of gaat u ons vertellen dat dat
vele miljardenverslindende groene project (en de vèrgaande financiële
gevolgen voor u) van die "volksvertegenwoordigers" in Den Haag aan u
als kiezer is voorgelegd?
Misschien kunt u zich nog herinneren dat de 25e Wereldconferentie over
klimaatverandering (COP25), die in de eerste helft van december in
Madrid plaatsvond, geen resultaat heeft opgeleverd. Sindsdien is er
zoals verwacht weinig of niets veranderd met betrekking tot een
wereldwijd akkoord over klimaatbescherming; ontbrak de kracht om de
reeds bestaande overeenkomsten verder te ontwikkelen, werd een
slotverklaring gepresenteerd die meer lijkt op een inlegvelletje met
goede bedoelingen tussen de aanwezige staten dan een ontwerp dat zich
echt concentreert op zorgen over de huidige klimaatgekkies-crisis.
Wel wijzen de punten van de slotverklaring van de COP25 op een beoogde
grotere inspanning van de staten in de strijd tegen de
klimaatverandering, een grotere rol van de wetenschap bij de
besluitvorming, een meer alomvattend politiek begrip bij het milieu (financiën,
industrie, transport, energie-industrie, Landbouw), met nadruk op het
belang van de oceanen voor het klimaat, grotere participatie van
vrouwen in de besluitvorming, de oprichting van een groen fonds voor
de toewijzing aan landen die bijzonder worden getroffen door
klimaatverandering, betere regulering van de kolenmarkten, meer
multilateralisme, betere banen en meer ruimte voor
niet-gouvernementele organisaties (NGO's).
Een leuke slotverklaring, die vooral gunstig uitpakt voor de elite, de
banken, NGO's, en politici - met hun bijbehorende belangen. Ongunstig
is het voor dr burgers in de EU: daar komen de rekeningen voor dit "schuiven
met bedragen" te liggen. Het is een absoluut vrijwillige en diffuse
eindverklaring binnen een neoliberaal kader dat zich richt op de goede
intenties van elke staat om de huidigecrisis het hoofd te bieden en
niet in staat is minimumnormen op te leggen aan 's werelds grootste
vervuilers - wat erop neerkomt dat de grote ondernemingen absolute
controle over gemeenschappelijke goederen krijgen en daarmee de
mogelijkheid wordt geboden om bepaalde wereldwijde
minimumvoorschriften te handhaven.
Ondanks dat trieste spektakel en parallel aan de slotverklaring,
presenteerde de dubieuze voorzitter van de Europese Unie, Ursula von
der Leyen, de zogenaamde Europese Green Deal in Brussel. Over het
algemeen voert het het plan uit om van Europa (zoas we al vertelden)
tegen het jaar 2050 het eerste CO2-neutrale continent ter wereld te
maken. Dat betekent dat de Europese energiemix tegen dat jaar volledig
CO2-vrij moet zijn door middel van verschillende maatregelen die
geleidelijk moeten worden geïmplementeerd.
Officieel het het dat wordt voorgesteld bepaalde bronnen van
hernieuwbare energie op een gecoördineerde manier te promoten,
circulaire economieën en energie-efficiënte gebouwen te creëren,
water- en luchtvervuiling te voorkómen, de biodiversiteit te behouden,
gezondere diëten en effectievere en duurzamere transportmiddelen te
ontwikkelen. Dat moet dan leiden tot wat klimaatneutraliteit wordt
genoemd.
Dit pact vergeet voor het gemak ook de historische klimaatschuld van
landen als Engeland, Duitsland of Frankrijk tegenover de rest van de
wereld, en stelt nooit het absurde idee van oneindige economische
groei op een planeet met beperkte middelen ter discussie. Met andere
woorden, zelfs als al deze maatregelen zich vermommen als groen,
blijven ze uiteindelijk onderdeel van een kapitalistisch project, ook
omdat ze niets zeggen over aspecten zoals groeivertraging of
ecofeminisme. Gezien zijn economische zwakte ten opzichte van China
wil Europa een nieuw ecologisch racisme lanceren om de armere landen
te kunnen blijven plunderen.
De EU zegt de uitstoot van CO2 (en andere schadelijke stoffen) bij
productie en transport te willen verminderen, maar tegelijkertijd
moedigt Brussel aan de handelsgerichte productie (en vervuiling)
elders te laten verrichten en de toename van goederentransport over de
oceanen aan te moedigen (hout en schaliegas uit de VS). Met alle
gevolgen van dien: méér uitstoot, méér ontbossing en de daarmee
gepaard gaande sociale ontwrichting. In Brussel liggen ze er niet
wakker van.
En ook worden eerder normen gewoon los gelaten: waar voorheen werd
gesproken over een 50% afname van het pesticidegebruik in 2030 en over
nieuwe reductiedoelen voor kunstmest, spreekt men nu over ¨een
aanzienlijk reductie¨ van pesticiden en kunstmest. Met dat
kankerverwekkende glyfosaat van de gifmengers van Bayer/Monsanto
blijven we gewoon opgescheept.....
We zijn getuige van een nieuw proces van uitsluiting dat wordt
aangestuurd door de financiële elites van Europa, mensen die ècht niet
geïnteresseerd zijn in de planeet, maar vooral in het gebruik van het
milieu als louter ideologisch instrument om andere werelden te bouwen
die ze zelf historisch hebben uitgebuit en geplunderd.
In de strijd tegen de burgers heeft de elite lelijke troefkaarten:
NAVO-agressie, wereldwijde bewapening, een opkomende beurscrash,
geboorte-explosie, migratie-ellende, dommer wordende mensen,
spirituele verwaarlozing en nog veel meer. Maar de kwestie van het
klimaat wordt door politici op handen gedragen - en dus raken de
wereldburgers verwikkeld in een soort van religieuze oorlog, waarvan
de frontlinie wordt bepaald door de "klimaatdeskundigen" als Greta
Thunberg. Een manische opgekropte woede wordt ontladen in een diffuse
burgeroorlog tussen het zogenaamde links en het zogenaamde rechts.
In de Griekse Oudheid werd het principe "Divide
et impera" (verdeel en heers) al uitgevoerd, en
terwijl mensen van alle kanten worden aangewakkerd (en ongemerkt
worden voorbereid op de spreekwoordelijk tweede oerknal) lachen de
grootmeesters van het kapitaal zich een beroerte.
Als de elites van Europa - en in hun kielzog hun marionetten (politici,
NGO's, e.d.) - echt geïnteresseerd zouden zijn in de opwarming van de
aarde, hadden ze het niet over klimaatneutraliteit, maar over
klimaatrechtvaardigheid, zoals alle volkeren van de wereld eisen. Er
is (bij hen) geld volop om vanuit een relationele en kritische kijk op
de historische accumulatieprocessen alternatieve levenssystemen te
maken, ziekten uit te bannen, iedereen te voeden,
goed drinkwater voor iedereen,
kortom: het leven op deze planeet voor iedereen beter te maken.
Daarentegen wordt er gedacht aan het verder vergroten van hun toch al
vaak astronomische vermogens, het opdringen aan anderen van hun eigen
verknipte ideeën (hallo, George!) en het uitbuiten en uitroeien van
burgers, waar ter wereld ook.
Afdrukken Doorsturen