Het kostte regeringsleiders en staatshoofden 90 uur om de Europese Unie volgens hun eigen ideeën te transformeren. De grote reddingstop in Brussel, waar de corona-crisis als kapstok fungeerde om de internationale gemeenschap om te vormen tot een unie die aan de ene kant Olympische Spelen kan organiseren, die sportevenementen gebruikt voor haar eigen agenda, die nieuwe snelwegen bouwt voor militair transport, maar aan de andere kant Europese verdragen aan haar laars lapt en geen goedkeuring van de burgers voor haar beleid vraagt. We zijn getuige geweest van een weifelende, fluctuerende, onaangename en wanhopige vergadering van EU-lidstaten die een grote stap naar verdere integratie zetten: gezamenlijke schulden (eigenlijk grondwettelijk verboden) maar door de mainstream media bejubeld alsof alles wat bij elkaar hoort eindelijk samen groeit.
De euro gered, de kwetsbare gemeenschappelijkheid met geld aan elkaar
gelijmd. "Deze historische nacht" (Duitse media) verdubbelde niet
alleen de EU-begroting met een paar pennestreken, maar ondermijnde ook
de budgettaire soevereiniteit van de nationale parlementen, verklaarde
het de inhoud van de Europese verdragen als verspilling en macht voor
een vergadering van commissarissen van een Unie, die was opgericht
volgens ondemocratische regels. Het Vierde Rijk is weer een stap
dichterbij haar realisatie.
Uiteindelijk heeft deze "top" vooral gedraaid om macht en geld en is
contractnaleving ook gewoon een handelsartikel geworden. Over het
historische akkoord van Brussel, zoals het wordt gevierd in de
mainstream media, werd daarom minder onderhandeld dan gekocht: de
terugbetaling van de nu aan te gaan gemeenschappelijke schulden werd
uitgesteld tot een datum na het midden van de eeuw, wanneer slechts
een handjevol van degenen die nu de overeenkomst hebben getekend meer
in leven zullen zijn.
Zoals we eerder schreven is het "een zware hypotheek voor de volgende
EU-generaties".
Slechts een minderheid van de mensen die kunnen profiteren van het
helikoptergeld dat "wederopbouwhulp" wordt genoemd, zal nog leven als
de rekening betaald moet worden. Als u vandaag ouder bent dan 40, dan
hoeft u zich geen zorgen te maken. Op een terugverdientijd van 38 jaar,
wanneer de meeste reddings-biljoenen die dan zijn "geïnvesteerd in
klimaatbescherming, isolatie van gebouwen, openbaar vervoer,
elektrificatie en hernieuwbare energie" en dan ook al weer zijn
verroest, afgebroken of moreel versleten zal niets meer herinneren aan
de naam van het "Recovery Fund".
De vier dagen durende EU-top, en vooral de dramatische resultaten die
door onze premier "uit het vuur gesleept" zijn, houden de gemoederen
bezig. Als "het begin van een op solidariteit gebaseerd Europa" wordt
de openlijke schending van de EU-verdragen in alle landen van de
Europese Unie gevierd, in één seconde verdubbelt de politiek de
EU-begroting, lastig, omdat het principe dat de lener aansprakelijk is
voor zijn schulden wordt ondermijnd ten gunste van één
aansprakelijkheid, die de landen die de meeste kans hebben om te
overleven in minder dan 40 jaar moeten nemen.
Hoewel er bij de invoering van de euro nog eisen waren, ook al zijn
die nooit nageleefd, laat de EU nu elk bewijs van contractuele
naleving of democratische legitimiteit achterwege. Gemeenschappelijke
schulden zijn belangrijk. "Vanuit economisch oogpunt is het net zo
belangrijk als een gemeenschappelijke munt, alleen socialer, omdat het
gemeenschappelijke sociale uitgaven mogelijk maakt", jubelt een Duitse
krant zinloos, maar blijkbaar enthousiast over het resultaat dat toch
maar mooi door Merkel - onder Duitse führung dus, tot stand is gekomen.
Heeft ze burgers van de EU er nòg een keer ingeluisd.
Als opwarmertje voor dit uitvoerige, kritische artikel een bericht uit
de Volkskrant:
De noodrem bij de uitbetaling van de Europese herstelmiljarden,
waarvoor premier Rutte afgelopen dagen in Brussel streed, is louter
een pauze in de betalingen. Van stopzetting van de geldstroom op
verzoek van één lidstaat, kan volgens de Commissie geen sprake zijn.
...
De Commissie benadrukte dat de noodrem niet meer dan een pauze is en
dat de regeringsleiders alleen over de kwestie discussiëren en niet
beslissen. Dat staat haaks op de uitleg die Rutte dinsdag gaf over het
akkoord. Daarin zei hij dat betalingen bij het niet nakomen van de
hervormingen, indien nodig, langdurig gestaakt kunnen worden.
Tja.
Europese Normen en Waarden
Na vier dagen onderhandelen zijn de 27 EU-landen het dus eens geworden
over een budget en financieel pakket ter grootte van een
onvoorstelbare en historische 1,8 biljoen euro. De economische crisis
(men houdt het nog steeds op herstelmaatregelen vanwege de
corona-crisis maar u en wij weten wel beter) moet met dat geld worden
overwonnen.
De oorzaak van de grote geschillen tussen de staatshoofden was,
afgezien van het geld, zoals bekend de eis geweest dat de betaling van
de middelen zou worden gekoppeld aan een rechtsstaatonderzoek. Veel
lidstaten hadden hierom gevraagd. Sommige Oost-Europese landen,
waaronder Hongarije en Polen, hadden echter geweigerd. De vraag werd
uiteindelijk opgelost met een compromisformule: in de nieuwe tekst
staat dat in het financieringspakket nu staat dat de Europese Raad het
belang onderstreept van het beschermen van de financiële belangen van
de EU en het respecteren van de rechtsstaat.
Vooral Hongarije en Polen worden bekritiseerd vanwege de rechtsstaat.
Deze EU-lidstaten worden ervan beschuldigd de fundamentele vrijheden
te schenden en corrupt om te gaan met EU-hulp. Tegen beide landen
loopt een rechtsstaatprocedure vanwege de bedreiging van de
fundamentele waarden van de EU (wat dat ook moge zijn) volgens artikel
7 van het EU-Verdrag. Het onderwerp kwam volop aan de orde op de EU-top.
Na de EU-top verwierp de Hongaarse premier Viktor Orban kritiek van
andere lidstaten dat zijn regering de persvrijheid ingeperkt had en de
rechtsstaat ondermijnde. De rechtse politicus vertelde het Duitse blad
Bild dat de oppositie ook erg levendig was in de Hongaarse media.
Orban klaagde dat de beschuldigingen tegen zijn regering zo vaag waren
dat ze nauwelijks staande konden worden gehouden. Tegelijkertijd
herinnert hij zich dat de Midden- en Oost-Europese staten hun vrijheid
niet hebben geërfd, maar ervoor hebben gevochten. "Daardoor is de
rechtsstaat ook voor hen een bijzonder waardevol bezit".
Het principe dat alle staten zich inzetten voor een gemeenschappelijke
canon van waarden en grondrechten is essentieel voor de Unie en voor
haar werking. Op de interne markt, bijvoorbeeld, moeten rechtbanken
kunnen vertrouwen op de rechtsstaatkwaliteit van beslissingen in
andere lidstaten. Dit is twijfelachtig sinds de hervormingen in Polen,
die de invloed van de uitvoerende macht op de rechterlijke macht
hebben versterkt. De EU heeft geprobeerd dit tegen te gaan met
inbreukprocedures, uitspraken van het Europese Hof van Justitie en
artikel 7 procedures tegen Polen en Hongarije, die kunnen leiden tot
intrekking van stemrechten in de Raad van Ministers.
Gebleken is echter dat deze instrumenten ontoereikend zijn omdat de
sancties door Polen of Hongarije met een veto kunnen worden stopgezet.
Het idee van geld alleen tegen goed gedrag - één van de voorwaarden
van Rutte om met een overeenkomst akkoord te gaan - is nu door Orbán
ondermijnd.
Merkel had begin juli nog in het Europees nepparlement een pleidooi
gehouden voor de Europese normen en waarden. Maar toen het op de
afgelopen top erop aankwam, werd duidelijk dat dit niet van toepassing
is op haar regering of die van de andere EU-landen: op de top maakten
de rechtsstaat en de kernwaarden evenzeer deel uit van de
onderhandelingen als het budgetvolume, betalingsvoorwaarden, leningen
en giften.
De regeringsleiders en staatshoofden hebben uiteindelijk hun keutels
weer ingetrokken.
De EU doet niet alleen niets tegen de autocraten in haar eigen
gelederen, ze draagt ook actief bij aan het behoud van haar macht
met haar geld. Het meest recente voorbeeld: in april ontving Hongarije
5,6 miljard euro aan EU-hulp - ook al had het toen nog geen
coronadoden - méér dan tweemaal zoveel als Italië, dat destijds enorm
werd getroffen.
Tijdens de marathontop over het budget en het coronapakket
vertegenwoordigden Orbán en de Tsjechische premier Andrej Babis niet
alleen - misschien niet in de eerste plaats - de belangen van hun
landen, maar ook hun eigen, zeer persoonlijke belangen. Orbán gebruikt
EU-fondsen om loyaliteit te kopen en anti-EU-campagnes te financieren.
Miljardair Babis harkt als oprichter van de grootste landbouwgroep in
zijn land miljoenen euro's binnen uit Brussel. De rechtse PiS-partij
van Polen wint ondertussen verkiezingen door geschenken uit te delen
aan haar kiezers - wat ze kan doen omdat Polen verreweg de grootste
ontvanger is van EU-middelen.
Het belangrijkste van het "Corona Recovery Fund" met zijn
avontuurlijke bedragen is niet de hulp voor "ziekenhuizen en
bejaardentehuizen, voor scholings- en opleidingsmaatregelen in
gebieden waar de pandemie veel mensen werkloos heeft gemaakt" - dit
blijkt al uit het feit dat de verdeling van fondsen geenszins
gebaseerd is op de mate van corona-ellende. Het gaat er vooral om
EUropa steviger te binden, zoals Sébastian Maillard, baas van een
zelfbenoemde "pro-europese denktank" verraadt: "....een kleine
Europese vlag zou moeten worden gehecht aan elke euro die zó wordt
uitgegeven dat mensen echt zien dat het nu Europa is dat voor hen
betaalt ", zegt hij.
Gemakshalve vergeet hij het feit dat de EU (eurofielen denken bij de
EU steevast aan Europa) natuurlijk niets voor niemand betaalt, omdat
het uiteindelijk alleen de lidstaten zijn die het geld lenen (de
Europese Commissie is alleen doorgeefluik).
Solidariteit
Vooral de zuidelijke landen hebben de "Vrekkige Vier" verweten zich
niet solidair met hen opgesteld te hebben. Wij vinden inderdaad dat
daar nog wel wat aan te doen is.
Laten we een voorbeeld nemen aan de andere Europeanen die onze hulp
dringend nodig hebben. Op haar 58ste is de Italiaanse arbeidster al zó
uitgeput dat ze met pensioen moet gaan, en op zijn 62ste haalt haar
man het, Eindelijk. Dan storten ze allebei in en kunnen ze zich alleen
uitgeput terugtrekken op hun eigen terrein aan zee. De Griekse
ambtenaren zijn meestal op hun veertigste zó moe van hun werk dat ze
vaak niet opdagen bij de autoriteiten. Al meer dan 20 jaar worstelen
ze met het burn-outsyndroom, thuis of in een vakantiehuis aan zee,
totdat ze uiteindelijk een magere 80% van het gemiddelde loon als
pensioen uitgekeerd krijgen op 61,5 jarige leeftijd.
De Nederlandse kassamedewerker daarentegen is nog steeds fris en
monter en hoeft pas op 67 jarige leeftijd niet meer de deur uit om te
gaan werken; ze zou haar AOW niet hoeven te nemen als ze wat meer
solidair was met de rest van Europa, want ze kàn natuurlijk doorwerken,
bijvoorbeeld tot 72 of 75 jaar, geen probleem - en als ze daar geen
zin aan heeft dan gaat ze toch vrijwilligerswerk doen bij de vele
NGO's? Die kunnen dan andere mensen die te duur zijn óók hun rust
gunnen.
We moeten onze ogen ook niet sluiten voor de ellende in onze
EU-zusterlanden, laten we bijvoorbeeld eens naar Frankrijk kijken: een
leven vol succesvolle stakingen tegen elke belastingdruk heeft de
arbeider daar zó uitgeput dat hij op 62-jarige leeftijd het gewoon
niet meer kan, klaar, afgelopen. Eindstation: pensioen. Missen we de
solidariteit, dus dat we dit lijden van anderen niet zien, en er niets
aan doen?
Geld, geld en nog eens geld
De besluiten van de staatshoofden en regeringsleiders hebben sinds het
akkoord (dat nog geratificeerd moet worden) de hele financiële
architectuur van de EU veranderd. De EU-leningen, gegarandeerd door de
lidstaten, zijn strijdig met het EU-verdrag, maar dat is niet de
eerste keer dat men Maastricht en Lissabon aan de laars lapt. Het zou
zó moeten zijn dat uitgaven alleen kunnen worden gerechtvaardigd als
ze gericht zijn op toekomstige projecten en strikt worden
gecontroleerd.
De 390 miljard euro aan giften - door de top handig getransformeerd
tot "subsidies" - zullen leiden tot het verspillen van de verstrekte
middelen. Er worden aan verspillende landen tientallen miljarden
weggegeven die nog niet gekoppeld zijn aan specifieke programma's en
maatregelen - en dat zal ook niet gebeuren. Leer ons de Europese Unie
en de landen die hun boekhouding niet op orde hebben, kennen. Het
risico is groot dat dit geld gewoon wordt geconsumeerd. Een groot deel
van het bereikte compromis is meer gebaseerd op onterecht vertrouwen
dan op daadwerkelijke controle. Zie het bericht uit de Volkskrant waar
we dit artikel mee begonnen.
Het feit dat Italië zo'n gigantisch miljardenbedrag toegeschoven
krijgt is simpel: het redden van de EU en haar economie is een
wanhopige poging om het faillissement van Italië en het catastrofale
uiteenvallen van het EU-project te voorkómen. Net als elders worden de
effecten van de pandemie gebruikt om de economie van de EU te
herstructureren, zodat Duitsland en Frankrijk kunnen deelnemen aan een
internationale handelsoorlog en oorlogen. En net als bij de vorige
crisis worden de banken, waarvan vele in feite zombiebanken zijn, (voorlopig)
in leven gehouden. De bezuinigingen die eerder door de EU aan Griekse
arbeiders werden opgelegd, zullen nu in heel Europa worden toegepast
met de noodzakelijke en bereidwillige hulp van de vakbonden (die
allang niet meer denken aan de belangen van arbeiders), op basis van
economische protectionistische overwegingen en nationalisme.
De uitkomst van de top werd bijna algemeen geprezen als "historisch"
en een teken van solidariteit tijdens een pandemie die al bijna
200.000 mensen in Europa heeft gedood. De Franse president Emmanuel
Macron tweette: "Een gemeenschappelijke lening om in solidariteit op
de crisis te reageren en in onze toekomst te investeren." De Spaanse
premier van de Socialistische Partij, Pedro Sanchez, noemde het "een
authentiek Marshallplan". Inderdaad, volksmenners zijn nooit van het
politieke wereldtoneel verdwenen.
In werkelijkheid leek de top op niets meer dan een groep criminelen
die een nieuw mechanisme voor het beroven van de burgers van de EU
afrondden. De reddingsoperatie wordt niet gebruikt voor investeringen
in gezondheidszorg, banen of sociale programma's om de pandemie te
bestrijden of om dreigingen van massale plundering en een wereldwijde
economische crisis af te weren. Het is bedoeld om EU-staten een nieuwe
inkomstenstroom te bieden om bailouts te geven aan bedrijven, de
aandelenmarkt een boost te geven en de rijkdom van de superrijken te
versterken, terwijl de komende bezuinigingen op het hele continent
zullen worden afgedwongen.
Dat mlet de oplettende kijker en lezer inmiddels toch wel duidelijk
zijn: het geld zal door de werkende klasse betaald moeten worden, in
de vorm van bezuinigingen op essentiële sociale programma's en
infrastructuur. Net als na de crash van 2008 is de toegang tot fondsen
gekoppeld aan structurele "hervormingen". De lidstaten moeten eerst
nationale hervormingsplannen indienen bij de EU. Als een lidstaat van
mening is dat het bezuinigingsbeleid in een andere staat niet snel
genoeg verloopt, kan dit een "noodrem" op de fondsen opleggen. De rem
is zoals we eerder hebben gezegd beperkt tot maximaal drie maanden,
terwijl de Europese Commissie beslist of de "hervormingen" ver genoeg
gaan. Of niet, maar het geld kan evengoed richting de "zwakke" landen
worden weggesluisd.
De "structurele hervormingen" die de trojka (met onze Jeroen
Dijsselbloem), het Internationaal Monetair Fonds, de Europese Centrale
Bank en de EU de afgelopen tien jaar in Griekenland hebben doorgevoerd,
zullen in de hele EU worden uitgebreid om de aan de rijken uitgedeelde
biljoenen op te hoesten.
Het politiek criminele, anti-awerkende-klasse-karakter van de
overeenkomst komt tot uiting in één element dat grotendeels over het
hoofd werd gezien door de mainstream media. De deal schrapt extra
EU-brede financiering voor wetenschappelijk onderzoek en
gezondheidszorg die slechts twee maanden geleden deel uitmaakte van
het oorspronkelijke voorstel van de EU-Commissie.
De zevenjarige begroting omvat 81 miljard euro voor Horizon Europa,
het belangrijkste Europese onderzoeksprogramma, 13,5 miljard euro
minder dan twee maanden geleden. Veel van deze financiering gaat naar
durfkapitaalinvesteringen in Europese technologiebedrijven, niet naar
daadwerkelijk wetenschappelijk onderzoek. Bovendien werd het Europese
gezondheidszorgprogramma EU4Health verlaagd van 9,4 miljard euro )dat
in mei werd voorgesteld) naar 1,67 miljard euro - te midden van de
grootste pandemie in een eeuw.
De corona-crisis
Marta Agostinho, de coördinator van EU-Life, een alliantie van 14
biowetenschappelijke onderzoeksinstituten, zei afgelopen weekend: “In
een tijd waarin politici en burgers naar de wetenschap kijken om een
wonderbaarlijke oplossing voor de COVID-19-crisis te vinden, hebben de
top leiders besloten het onderzoeksbudget te verlagen - hoe
krankzinnig is dit?"
Dit besluit is des te crimineler omdat de EU-top plaatsvond te midden
van zorgwekkende, toenemende signalen van een hernieuwde opleving van
het virus in Europa. Meer dan 4 miljoen inwoners van Barcelona is
gevraagd om zich thuis op te sluiten, terwijl Frankrijk tegenwoordig
maskers verplicht heeft gesteld in alle openbare gebouwen, en waarvan
minister van Volksgezondheid Olivier Véran afgelopen weekend heeft
verklaard dat er in het hele land meer dan 80 actieve clusters zijn.
De reactie van de Europese heersende klasse is zichzelf honderden
miljarden euro's te geven, de bezuinigingen te versnellen en hun
militaristisch buitenlands beleid te intensiveren.
Bij dit alles is het vreemde dat tot op heden géén van de
hoofdrolspelers heeft uitgelegd waarvoor het geld straks wordt
gebruikt. Hoewel algemeen werd gesteld dat de unieke economische
uitdagingen van de corona-pandemie met een sterk signaal moesten
worden aangepakt heeft tot dusverre geen enkel EU-land verteld
waarvoor het het geld nodig heeft. Het is ook maar de vraag of landen
het geld ècht nodig hebben, omdat men zich veelal niet tot de
kapitaalmarkten heeft gewend (terwijl de rente extreem laag is).
Verder hebben we in de mainstream media (en de politiek) nog niemand
gehoord met de vraag waarom het zoveel geld moet zijn. Als de EU in
zeven jaar ongeveer één biljoen euro aan haar normale begroting
uitgeeft, dan is dat iets meer dan 140 miljard euro per jaar. Als het
speciale fonds de komende drie jaar 750 miljard euro bedraagt, is dat
250 miljard euro per jaar. Waarom moet het speciale fonds bijna 80
procent bóven de normale jaarlijkse begroting van de Unie liggen? Of
moet het zoveel zijn om grote concerns en banken niet om te laten
vallen?
Onheilspellend is ook de uitleg over waar het geld eigenlijk heen zou
moeten gaan. Algemeen wordt gezegd dat investeringen in de digitale
verandering van de Europese economieën en in klimaatbescherming
gefinancierd moeten worden. Het is echter in het geheel niet duidelijk
voor welke bedrijfstakken of projecten de recordfondsen worden
gebruikt.
Dit alles doet vermoeden dat de overeenkomst van Brussel in de eerste
plaats een symbolisch beleid moet steunen. Dezelfde besluitvormers die
hulpeloos en zwak waren tijdens de corona-pandemie, willen zichzelf nu
afbeelden als grote "redders". Ze kunnen volop met geld smijten dat ze
niet hebben. Zoals we eerder hebben gezegd: de burgers kunnen betalen
- als de verantwoordelijken niet meer in functie of leven zijn.
De As Berlijn-Parijs
De belangrijkste voorstanders van de deal en de totstandkoming van een
gemeenschappelijk leningsmechanisme dat de basis vormt, waren Berlijn
en Parijs. De as Frankrijk-Duitsland ziet dit als essentieel voor de
ontwikkeling van een agressief militair en economisch beleid,
onafhankelijk van en in tegenstelling tot China en de Verenigde
Staten. Tijdens zijn persconferentie met de Duitse bondskanselier
Angela Merkel verklaarde de Franse president Macron: “We zijn erin
geslaagd om bij deze gelegenheid samen iets fundamenteels te
veranderen op basis van een initiatief dat de lidstaten
gemeenschappelijk moeten lenen en de EU een echt begrotingsmechanisme
moet hebben voor transfers en solidariteit, dat voorheen niet bestond.”
Hij noemt het beestje nog net niet bij de naam: de EU is vanaf nu een
transferunie, en onze premier vindt dat een prima idee. Maar de zorg
("onze helden") krijgt er geen cent extra bij.
De agressieve imperialistische strategie achter dit beleid werd
verklaard door Humboldt University professor en econoom Marcel
Fratzscher, voor het Duitse nieuwsmagazine Der Spiegel. "Duitsland is
de grote winnaar van het overeengekomen programma, ook al willen velen
in dit land het op dit moment niet zo zien", schreef hij. Hij legde
het als volgt uit: "Met betrekking tot China en de VS zal Duitsland
zijn belangen alleen kunnen behartigen als onderdeel van een sterk
Europa. De twee grootste economieën ter wereld worden steeds
nationalistischer en zijn steeds minder bang voor conflicten met
Europa en vooral met Duitsland. We moeten ons ervan bewust zijn dat
Duitsland wereldwijd een kleine economie is en niet bestand is tegen
China of de Verenigde Staten alléén. Het EU-fonds voor wederopbouw
vormt daarom de basis voor de transformatie op lange termijn van een
bipolaire naar een tripolaire wereldorde waarin Europa een vaste
plaats heeft."
Het Europese Project
Het "Europese project" is destijds ontworpen met zoiets als de huidige
crisis in gedachten. Het invoeren van een gemeenschappelijke munt was
slechts de eerste, politiek gemakkelijkste stap in een proces dat
uiteindelijk - zoals de architecten hoopten - zou uitmonden in zoiets
als de Verenigde Staten, waar een heleboel verschillende geografische
en culturele entiteiten ondergeschikt zijn aan een centrale regering
die beslist over oorlog, diplomatie en financiën. Het Vierde Rijk.
Het probleem was dat vrijwel elk Europees land ambivalent was over
deze overdracht van nationale macht aan een supranationale entiteit.
De zwakkere landen zoals Italië vreesden gedomineerd te worden door
culturele autoritaire samenlevingen zoals Duitsland, terwijl de
Duitsers het idee haten verantwoordelijk te moeten zijn voor de
verkwistende Italianen.
De afgelopen jaren werd volledige integratie - met Europese obligaties
uitgegeven door de hele EU en gesteund door alle lidstaten - vanwege
publieke tegenwerking uitgesteld totdat er een crisis uitbrak om het
de minst erge optie te maken. En die optie liet niet lang op zich
wachten: een pandemie die door het faillissement van de mindere
EU-landen integratie noodzakelijk maakte om de Unie te behouden. De
aankondiging van deze week door de EU over een enorme reddingsoperatie
voor het coronavirus - met de allereerste "gemeenschappelijke"
uitgifte van obligaties - markeert de geboorte van dit nieuwe
geïntegreerde Europa, waarin alle toekomstige schulden in feite
Hollandser en Duitser zullen zijn dan Frans, Italiaans, Grieks enz.
Het betekent ook het einde van elke hoop dat de euro het komende
decennium zal overleven. Denk er eens over na: Italië, Griekenland,
Portugal en de rest van de zwakke landen hebben geen behoefte meer aan
controle over hun uitgaven en leningen, aangezien de noordelijke
landen officieel opdraaien voor de toekomstige rentebetalingen van de
EU.
Wat op zijn beurt betekent dat er geen toekomstige rentebetalingen
kunnen zijn. De enige manier om onbeperkt leningen aan zwakke landen
te verstrekken met het geld van de Noordelijken, om oplopende schulden
te beheren, is door de rentetarieven op zijn minst laag en bij
voorkeur negatief te houden.
Hieronder staan de huidige 10-jarige obligatierendementen voor de
belangrijkste Europese landen. Ziet u dat Duitsland en Frankrijk
daadwerkelijk worden betaald om te lenen tegen hun huidige negatieve
tarieven, terwijl de andere landen hun schuldeisers nog steeds moeten
betalen (hoewel slechts een klein beetje).
Dus in Europese Unie versie 2.0 is iedereen vrij om zoveel te lenen
als hij wil, veilig in de wetenschap dat de Noordelijken of de
Europese Centrale Bank op de een of andere manier de rekening zullen
betalen. En de rente moet uiteraard op een historisch onnatuurlijk
laag niveau blijven. Dit zal leiden tot ten minste twee nieuwe crises,
opeenvolgend of gelijktijdig.
In één scenario proberen de landen die hun boekhouding op orde hebben
de uitgavendiscipline op te leggen aan landen die "het maakt niet uit
hoe" reageren en blijven uitgeven, waardoor een geërgerde EU een
gecentraliseerde controle op de uitgaven van individuele leden
nastreeft via systeembrede sociale programma's en defensiebegrotingen.
In het andere scenario leiden negatieve rentetarieven tot ofwel
stijgende inflatie ofwel tot een kelderende euro - of waarschijnlijker
beide - met alle daaruit voortvloeiende instabiliteit die dat
impliceert.
En ergens op weg naar totale integratie zal het Europese project
nutteloos blijken te zijn omdat geen enkele vorm van regering,
gecentraliseerd of gedecentraliseerd, dictatuur of democratie, met
zóveel schulden kan overleven. Elke opeenvolgende EU-top zal
controversieel zijn en de resultaten zullen steeds minder
geloofwaardig worden totdat het volk pas goed begint te morren, met de
nodige onlusten tot gevolg, waardoor op enig moment iedereen de
handdoek in de ring gooit, landen terugkeren naar hun oorspronkelijke
valuta (na enorme devaluaties) en politici proberen te vergeten dat ze
integratie ooit hebben gezien als een geschenk uit de hemel.
De burgers van het oude continent in armoede achterlatend.
Afdrukken
Doorsturen
