Er komt een nogal fascinerend beeld naar voren dat doet vermoeden dat de zaken in het Amerikaanse economische landschap vóór de pandemie niet zo rooskleurig waren als president Donald Trump en zijn directeur van de National Economic Council, Larry Kudlow, het publiek zouden willen doen geloven. De ratten verlaten in toenemende mate het zinkende schip.
Over deze werkelijkheid hebben we regelmatig
geschreven.
Challenger, Gray & Christmas, Inc. volgde de afgelopen 12 jaar
het vertrek van de CEO's
bij hun onderneming. De vice-president, Andrew Challenger, noemde de
cijfers voor 2019 "duizelingwekkend". Het was het hoogste aantal sinds
hun onderzoeken in 2002 begonnen.
Vorig jaar zochten in totaal 1.640 CEO's de uitgangen. Dat waren 156
méér CEO's dan degenen die hun post in 2008 verlieten - het jaar dat
Wall Street een spoor over de verschroeide aarde van de Amerikaanse
economie achterliet.
Het aantal CEO's dat vorig jaar niet uit eigen beweging vertrok,
bedroeg 101 van de 1.640. Volgens de studie lieten 15 CEO's
beschuldigingen van professioneel wangedrag achter; 20 vertrokken te
midden van een schandaal, "meestal als gevolg van onderzoek wegens
financiële misstanden of andere juridische kwesties"; 24 zagen hun
posities beëindigd; 39 vertrokken als gevolg van een fusie of overname;
3 vertrokken wegens een faillissement.
CEO's van oude, gevestigde bedrijven hebben het duidelijkste beeld van
wat er in de economie als geheel gebeurt. Ze kunnen de omzetgroei
vergelijken met voorgaande jaren en voorgaande decennia. Ze kunnen
negatieve of positieve trends in de economie opmerken die ver
vooruitlopen op de economische rapporten die de federale overheid aan
het publiek bekendmaakt.
Wanneer een buitensporig groot aantal CEO's besluit hun aandelenopties
te verzilveren, hun gouden parachutes te pakken en hun bedrijven
ontvluchten, is er iets niet in de haak. Bovenop die geur van
verrotting komt een rapport van TrimTabs Investment Research dat
insiders van bedrijven sinds mei dit jaar meer dan $ 50 miljard aan
aandelenverkopen hebben uitgevoerd, waardoor de verkoop (met
voorkennis) op een tempo plaatsvond dat sinds 2006 niet meer is vóór
gekomen - twee jaar vóór de crah van de Amerikaanse aandelenmarkt en
economie van 2008.
De bovenstaande twee onderzoeken over het gedrag van CEO's zijn
compatibel met de artikelen die wij schreven en die aantonen dat de
huidige financiële crisis begon in de herfst van 2019 - maanden
vóórdat het eerste geval van COVID-19 zich ergens ter wereld voordeed.
Wat veroorzaakte de financiële crisis? Dezelfde soort
liquiditeitscrisis op Wall Street die de crisis van 2008 inluidde (ook
hier schreven wij uitputtend over.)
Waarom maakt het uit wanneer de financiële crisis begon? Het is van
cruciaal belang om de volgende redenen.
Ten eerste is de Amerikaanse staatsschuld
explosief gestegen tot $ 26,69 biljoen.
Om je verstand rond deze explosie van die staatsschuld ten volle te
gebruiken heb je een historisch perspectief nodig.
Aan het begin van het presidentschap van Bill Clinton in januari 1993
bedroeg de staatsschuld van de VS $ 4 biljoen, vier duizend miljard
dollar. Op dat moment waren de Verenigde Staten meer dan 200 jaar oud.
Gedurende die 200 jaar hadden de VS de Revolutionaire Oorlog, de
Burgeroorlog, Wereldoorlog I en II en de oorlog in Vietnam
gefinancierd. Het land had ook de grootste economische ineenstorting
in zijn geschiedenis doorgemaakt: de Grote Depressie, waarvoor een
groot aantal budgettaire uitgavenprogramma's nodig waren.
Het duurde meer dan twee eeuwen voordat de Amerikaanse staatsschuld 4
biljoen dollar bedroeg, maar in de afgelopen 27 jaar is de
staatsschuld van de VS met meer dan 22 biljoen dollar gegroeid - meer
dan een vervijfvoudiging in minder dan drie decennia.
Dit duizelingwekkende bedrag aan schulden brengt de natie in gevaar
door het risico van een toekomstige verlaging van de kredietrating en
verlamt het haar vermogen om adequaat om te gaan met de financiële
problemen van haar burgers tijdens de ergste gezondheids- en
financiële crisis in een eeuw.
Eén van de belangrijkste redenen voor deze explosieve stijging van de
schuldenlast was de financiële crisis van Wall Street in 2008, die
enorme fiscale uitgaven vereiste om te voorkómen dat de economie in
een depressie zou zinken. Maar het CONgres heeft geen serieuze stappen
genomen om Wall Street te hervormen. Derivaten blijven grotendeels
ongereguleerd. Dark Pools worden nog steeds in het schemer verhandelt.
Wall Street blijft kredietbeoordelaars betalen om hun giftige
schuldenbergen te beoordelen. De grootste banken van Wall Street
draaien casino's die buiten de balans worden gehouden. Obscene
beloningen voor (wan)prestaties via aandelenopties blijven CEO's en
CFO's aanmoedigen om de winsten van hun ondernemingen te manipuleren.
Het grootste onopgeloste probleem is de cruciale noodzaak om de Glass-Steagall
Act te herstellen. Alle bovengenoemde gevaren kunnen en zullen een
hele financiële instelling ten val brengen, zoals we in 2008
meemaakten. Maar met het herstel van de Glass-Steagall Act zouden de
gigantische, federaal verzekerde, depositobanken volledig gescheiden
zijn van de casino-investeringsbanken van Wall Street.
Dit handjevol megabanken dat het merendeel van de deposito's in de VS
bezit is te kritisch om kredieten naar bedrijven en consumenten te
laten stromen. Er is iets goed mis met hun mentaliteit: deze banken
zijn gewoon te groot om opnieuw financieel te worden gered.
Toen Citigroup van 2007 tot 2010 uiteenviel door al het hierboven
genoemde kwaad, was het volgende nodig om zijn zinkende schip nieuw
leven in te blazen: $ 45 miljard aan kapitaalinjecties van de
Amerikaanse schatkist; meer dan $ 300 miljard aan activagaranties van
de federale overheid; de Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC)
garandeerde $ 5,75 miljard van zijn senior ongedekte schuld en $ 26
miljard van zijn commercial paper en interbancaire deposito's; en de
Federal Reserve heeft in het geheim, zonder toestemming of zelfs maar
enige kennis van het CONgres, een cumulatief bedrag van $ 2,5
biljoen aan leningen onder de marktrente verstrekt aan Citigroup
van 2007 tot minstens midden 2010, bleek uit gegevens van een audit
door het Government Accountability Office (GAO) .
En tot slot, de erkenning dat deze laatste financiële crisis begon
vóór de corona-pandemie, werpt een helder licht op de incompetentie
van de Federal Reserve om deze gigantische banken van Wall Street-banken
te beheren. Het is gewoon een krankzinnig regelgevingsmodel om een
bankregulateur te hebben die de mogelijkheid om uit het niets geld te
creëren - dat in het geheim $ 29 biljoen kan creëren en uitgeven om de
banken te redden..... om zijn eigen incompetentie te verhullen.
Dat is wat er van 2007 tot 2010 is gebeurd en dat gebeurt nu weer.
[27 augustus 2020]