De westerse intrige

Alexej Navalny verspreidt onbewezen aantijgingen over de voormalig Duitse bondskanselier Gerhard Schröder in de Duitse mainstream media: Schröder is "Poetins loopjongen". Navalny wordt in de westerse mainstream media en door politici nog steeds ondersteund, maar eigenlijk zijn deze steunverleners in werkelijkheid de èchte (transatlantische) "loopjongens".


De voormalige SPD-bondskanselier Gerhard Schröder wordt op betrouwbare wijze bekritiseerd voor de verkeerde dingen. Harde kritiek op de politicus Schröder is terecht, alleen zijn staat van zondige diensten uit de rood-groene regeringsperiode is lang en verontrustend: het varieert van de introductie van Hartz IV tot de Kosovo-oorlog - Schröder zal in Duitsland daarom in de eerste plaats worden herinnerd als een destructieve politicus.

De activiteiten van Schröder hebben één positief aspect: ondanks alle terechte kritiek is hij één van de weinige overgebleven constanten in de relatie van Duitsland met Rusland. Schröder beschikt over een directe lijn die nog steeds waardevol kan zijn in geval van internationale escalatie en de verdere vernietiging van Duits-Russische communicatiekanalen. Schröder zal vermoedelijk goed worden betaald voor deze rol - maar is het geen belangrijke rol? Is het in een onvolmaakte wereld niet beter om een ​​onvolmaakte figuur als Schröder als Duits-Russische link te hebben dan geen?

De opwinding in de Duitse mainstream media en bij politici over Schröder's connecties met Rusland en zijn activiteiten voor Russische bedrijven heeft tegenwoordig een nieuw hoogtepunt bereikt, omdat Schröder publiekelijk het vooroordeel van Rusland voor de vermeende vergiftiging van de Russische politicus Alexej Navalny had verworpen: Navalny reageerde hierop in een interview met het Duitse "Bild". De krant maakte beruchte beschuldigingen aan het adres van Gerhard Schröder. "Schröder is de loopjongen van Poetin die moordenaars beschermt", zei de krant, verwijzend naar Schröder's inzet voor de Russische bedrijven Gazprom en Rosneft: "Er is een officiële betaling en we twijfelen er niet aan dat er ook verborgen betalingen zijn."  Vooral vanwege deze laatste beschuldiging behoudt Schröder zich het recht voor om juridische stappen te ondernemen, valt in de media te lezen.

In het interview brengt Navalny nog meer onbewezen stellingen naar voren. Zo zouden de twijfels van Schröder over de verantwoordelijkheid van "het Kremlin" voor de gifaanval "vernederend zijn voor het Duitse volk". Het moet gezegd worden: precies het tegenovergestelde is het geval. Als één van de weinige prominente stemmen in de zaak Navalny moet Schröder moedworden toegekend. Immers: de mainstream media en politieke commentatoren die een dubieuze campagne van vooroordelen volgen, vernederen zichzelf: zijn dit niet de èchte loopjongens - die van de transatlantische en frackende lobbyisten? Zeker omdat Schröder - in tegenstelling tot veel media en politici - géén definitief oordeel velt over de zaak Navalny.

Misschien zijn we wel erg dom, maar waarom zou de Duitse bondskanselier Angela Merkel besloten hebben de zaak Alexei Navalny naar haar eigen land te brengen, hoewel advocaten kritiek hadden op het ontbreken van een "verbindende facto": Navalny was tenslotte een Russisch staatsburger en de vermeende vergiftiging zou in Rusland gebeurd zijn. Is het zó vergezocht om aan te nemen dat de hele zaak tot doel heeft om eerst Duitse politici in staat te stellen het "Nord Stream 2"-project op een gezichtsbesparende manier te verlaten, waardoor de sabotage van de zijde van VS en het verzet van een deel van de EU is niet meer nodig is? Of is het zo dat op deze manier de aanspraak van Berlijn op het leiderschap in de EU, die leed door het geschil over de pijpleiding, op een nieuwe - strikt anti-Russische - basis kan worden gehandhaafd?

Veel Duitse reacties op de huidige vermeende geopolitieke aanvallen op de Duits-Russische relatie en op Nord Stream 2 kunnen als onwaardig worden omschreven in vergelijking met het gedrag van Schröder. De zaak Navalny wordt beschouwd als één van deze aanvallen. Als men al speculeert, dan lijkt een anti-Russische aanval als achtergrond en motivatie voor de Navalny-zaak aanzienlijk méér aannemelijk dan een contractmoord door de Russische regering. Zie onze vorige artikelen over de zaak Navalny. Maar deze interpretatie is ook geenszins bewezen - maar wel voor de hand liggend. In hun ijverige pogingen om de onbewezen aantijgingen tegen "het Kremlin" als bewezen te presenteren, lijken veel Duitse politici en journalisten veel meer op "loopjongens" dan Schröder - als loopjongens van het Amerikaanse imperium.

Als de rechtsextremist Navalny een activist was in Duitsland, zou hij als neonazi worden weggezet - ook door de krant "Bild". Navalny is ook op het politieke toneel onbeduidend in Rusland, maar als overlevende martelaar van een vermeende gifaanval heeft hij propagandapotentieel. In tegenstelling tot zijn optreden in westerse mainstream media is Navalny politiek niet relevant in Rusland. Zelfs de "Deutsche Welle" classificeert de kansen van de nationalistisch georiënteerde Navalny in heel Rusland "in het lage eencijferige bereik". De uitdrukking "belangrijkste Russische oppositiepoliticus", die massaal in de internationale mainstream media en door politici wordt herhaald, is schromelijk misleidend. Ook op Navalny is de woordkeuze van "loopjongen" (van de transatlanten) van toepassing: zonder westerse propaganda zou de Navalny-figuur in deze vorm niet bestaan. Hij is daarom uitermate afhankelijk van deze steun.

Het onbewezen geraaskal van Navalny wordt momenteel niet op gepaste wijze van de hand gewezen - in sommige gevallen wordt het zelfs indirect bevestigd. Het optreden van journalisten over deze en een andere zaak is schokkend: waar er warme gevoelens heersen voor Navalny krijgt het showproces tegen Julian Assange een ijskoude ontvangst. Die zit te verrotten in een Britse cel - in afwachting op uitlevering naar de VS, waar ze hem figuurlijk aan de hoogste boom willen knopen. Alleen het juridische "vonnis" in deze gerechtelijke klucht moet nog uitgesproken worden.

De campagne om de Duits-Russische betrekkingen, die voor beide landen (en de EU) belangrijk zijn, te verstoren, bereikt momenteel in veel gevallen een hoogtepunt en de aanvallen gaan internationaal door. Het EU-nepparlement roept op tot anti-Russische sancties en Polen legt Gazprom raadselachtige miljardenboetes op. Opnieuw werd de OPCW, die haar geloofwaardigheid grotendeels heeft verloren door de kwestie van propaganda tegen Syrië, in stelling gebracht tegen Rusland.

In het Westen zijn de mensen door de mainstream media, politici en de onophoudelijke stroom propaganda nu zó hartgrondig gewend aan anti-Russische sentimenten dat ze zich misschien niet langer volledig bewust zijn van de mogelijke gevaren van deze jaren van eenzijdig misbruik. Evenzo mag de eerdere (schijnbare) gelijkmoedigheid van de Russen niet miskend worden: men moet het afwachtende gedrag van Rusland niet als zwakte interpreteren. Het land zou in de toekomst wraak kunnen nemen als de Europese Unie als het op een dag afhankelijk zou blijken te zijn van diensten van Rusland. Men moet altijd beseffen hoe moeilijk het is om goede relaties op te bouwen - en hoe gemakkelijk het is om ze te af te breken. Dit wordt momenteel ook benadrukt door de Russische ambassadeur in Berlijn in een interview: "Om het vertrouwen te behouden, moet je het niet vernietigen. Het is altijd moeilijker om relaties te herstellen dan om ze in een normaal functionerende staat te houden. Vanuit ons standpunt is het op dit punt belangrijk om wederzijdse beschuldigingen, ultimatums en bedreigingen te vermijden. Omdat dat niet is hoe het werkt. Het positieve potentieel van de Duits-Russische betrekkingen, dat in het verleden zorgvuldig is opgebouwd, moet zorgvuldiger worden behandeld. Het is jammer dat ik vandaag deze oproep moet doen aan enkele Duitse politici en parlementsleden wier anti-Russische retoriek vaak alle "rode lijnen" overschrijdt.