De Amerikaanse Federal Reserve heeft gisteren twee persberichten uitgegeven over "grote banken". Het laat zien dat het verhaal van voorzitter Jerome Powell, namelijk dat de banken in de VS "een bron van kracht" zijn, helemaal niet klopt. Een uitgebreid artikel dat laat zien dat de Amerikaanse centrale bank slippendrager is van de megabanken van Wall Street.
Blijkt dat het plan van de Amerikaanse federale regering om een
megabankfaillissement op Wall Street aan te pakken niet beter is dan
het plan van diezelfde regering om de ergste pandemie sinds 1918 aan
te pakken.
De Federal Reserve heeft gisteren twee persberichten uitgegeven over "grote
banken".
Eén daarvan luidde: "Agentschappen finaliseren de regel om de impact
van grote bankfaillissementen te verminderen."
De andere luidde: "Agentschappen vaardigen definitieve regelgeving uit
om de veerkracht van grote banken te versterken."
Wacht eens even.... De voorzitter van de Amerikaanse centrale bank
Jerome Powell heeft iedereen die het dit jaar maar wilde horen - van
het CONgres tot de doorsnee Amerikaanse tv-kijkers - verteld dat de
grote banken een "bron van kracht" zijn geweest tijdens de ergste
economische neergang sinds de Grote Depressie. Als dat waar was (wat
we ons herhaaldelijk hebben afgevraagd, vanaf de eerste keer dat
Powell het zei), waarom maakt de Federal Reserve zich dan nu zorgen
over een "groot bankfaillissement" en de noodzaak om grote banken te "versterken"?
Het eerste van bovengenoemde persberichten van gisteren gaat over het
feit dat de grootste banken van Wall Street onderling verbonden
blijven. Misschie kunt u zich het nog herinneren maar in 2008 zorgden
de onderlinge verbindingen van Lehman Brothers, Citigroup en AIG met
de grootste banken van Wall Street voor een kettingreactie van snelle
meltdowns over geheel Wall Street.
Dus hadden de federale toezichthouders het volgende plan: ze zouden
ervoor zorgen dat de grootste banken TLAC-schulden zouden uitgeven -
"Total Loss Absorbing Capacity"-schulden. Het idee was volgens de
toezichthouders dat deze "schuld zou kunnen worden gebruikt om de
holding te herkapitaliseren tijdens het faillissement of de
afwikkeling als deze zou mislukken", in plaats van de belastingbetaler
op te laten draaien voor een nieuwe massale bailout-operatie zoals in
2008.
Als u nu tussen de regels van de definitieve regelgeving door leest,
lijkt het erop dat de banken hebben geprobeerd dit plan uit te voeren
door hun eigen en/of elkaars TLAC-schulden op te kopen, waardoor de
verwevenheid en het systeemrisico van de federale toezichthouders die
dat probeerden te vermijden) toenemen. Dus de federale toezichthouders,
waaronder de Fed, gaan de grote banken "aanpakken" door hen te
straffen voor wat ze zullen meetellen voor hun wettelijk kapitaal als
ze hun eigen of de TLAC-schuld van een andere bank aanhouden.
Het probleem is dat het grootste onderling verbonden risico tussen de
banken niet hun wederzijdse bezit van elkaars schulden is, wat in de
miljarden dollars loopt, maar hun wederzijdse bezit van elkaars
derivaten, wat in de biljoenen dollars loopt.... duizenden miljarden.
De wirwar van incestueuze derivaten-relaties is net zo slecht, zo niet
erger, dan in 2008. En deze biljoenen dollars aan afgeleide producten,
dankzij een intrekking van een deel van Dodd-Frank wetgeving door
lobbywerk van Citigroup, zitten nog steeds bij de federaal-verzekerde
bankonderdelen van Wall Street, waar de belastingbetaler nog steeds
voor moet bloeden in geval van faillissement.
Maar dit is nog niet eens alles!
