In zo ongeveer een eeuw is er niets veranderd: de casinobanken van Wall Street, die ingelegde gelden hebben van spaarders, veroorzaakten de Grote Crash in 1929 en zullen ook de komende (nog grotere) crash veroorzaken. Politici zeggen dat de huidige financiële problemen veroorzaakt zijn door de coronapandemie, maar over de èchte oorzaak willen zij niets weten.
Na de beurscrash in 1929 gingen meer dan 9.000 banken in de Verenigde
Staten in vier jaar tijd failliet. In slechts één jaar, 1933, sloten
meer dan 4.000 banken hun deuren definitief als gevolg van insolventie.
De bankencrisis van de jaren dertig kwam tot een hoogtepunt op 6 maart
1933, slechts één dag nadat in de VS president Franklin D. Roosevelt
werd ingehuldigd. Na een maandenlange run op de banken riep Roosevelt
een landelijke "bank holiday" uit waardoor alle banken in de Verenigde
Staten hun deuren moesten sluiten. Op 9 maart 1933 keurde het Congres
de Emergency Banking Act goed die toezichthouders toestond elke
bank te evalueren vóordat deze opnieuw mocht worden geopend. Duizenden
banken werden failliet verklaard en definitief gesloten. De Federal
Deposit Insurance Corporation (FDIC) schat dat spaarders in die
tijd $ 1,3 miljard verloren aan failliete banken. Dat zou ongeveer $
25,5 miljard in hedendaagse dollars zijn.
Om het vertrouwen van het publiek in het plaatsen van hun spaargeld
bij banken te herstellen, ondertekende Roosevelt op 16 juni de
Banking Act, de bankwet van 1933, beter bekend als de Glass-Steagall
Act, naar de schrijvers ervan: senator Carter Glass, een democraat uit
Virginia, en House Representative Henry Steagall, een democraat uit
Alabama. De wetgeving creëerde voor het eerst in de VS een federale
depositoverzekering voor bankrekeningen, terwijl het banken verbood
die speculeerden in aandelen of aandelen onderschreven om spaargelden
aan te houden.
Deze scheiding van het bankwezen was destijds niet omstreden.
Jarenlange hoorzittingen van de Senaat na de '29-crash hadden het
Congres van die tijd, evenals het publiek, geïnformeerd dat de
casinobanken van Wall Street die gokken met geld van spaarders, in
wilde aandelenspeculaties de beurscrash hadden veroorzaakt en de
daaropvolgende run op de banken.
De Glass-Steagall Act beschermde het Amerikaanse bankensysteem 66 jaar
lang totdat het werd ingetrokken tijdens het presidentschap van Bill
Clinton in 1999. De aanleiding voor de intrekking was de aankondiging
in 1998 dat Sandy Weill zijn handelsfirma's, Salomon Brothers en Smith
Barney (onder de paraplu van Travellers Group) wilde laten fuseren met
Citicorp, moedermaatschappij van de federaal verzekerde commerciële
bank Citibank.
Weill hadden een bijzonder motief voor deze fusie, waardoor de
Frankensteinbank, Citigroup, ontstond - en het was niet om de belangen
van de natie te behartigen. Weill vertelde zijn fusiepartner, John
Reed van Citibank, dat zijn motivatie voor de deal was: "We zouden zo
rijk kunnen zijn", aldus Reed in een interview.
De intrekking van de Glass-Steagall Act in 1999 betekende dat de
investeringsbanken en handelshuizen in casinostijl aan de overkant van
Wall Street nu federaal verzekerde commerciële banken konden bezitten
en hun honderden miljarden dollars aan verzekerde spaargelden konden
gebruiken om te speculeren in aandelen en derivaten. Elk groot
handelshuis in Wall Street kocht een federaal verzekerde bank of
creëerde er een.
Wat Weill bedoelde met "We zouden zo rijk kunnen zijn" was het
volgende: als de handelsweddenschappen grote winsten opleverden,
werden de CEO's van de banken obsceen rijk aan op aandelen gebaseerde
prestatievergoedingen. Wanneer de weddenschappen tot enorme verliezen
zouden leiden, zou de regering gedwongen worden om een bailout-operatie
te doen in plaats van een gigantische, onderling verbonden, federaal
verzekerde bank failliet te laten gaan.
Slechts negen jaar na de intrekking van Glass-Steagall blies Wall
Street zichzelf weer op en moest de Amerikaanse regering ingrijpen met
een enorme bailout-operatie voor de depositobanken die waren gefuseerd
met de investeringsbanken en beursvennootschappen van Wall Street.
Naast de bailout-operatie van de overheid veranderde de Federal
Reserve, die de regulator van deze megabankholdings zou moeten zijn,
in het geheim tot favoriete geldpomp van de megabanken. Zonder één
stem in het Congres heeft de Federal Reserve in het geheim 29
biljoen dollar (!) aan cumulatieve leningen doorgesluisd om de
casinobanken te redden, inclusief hun handelsactiviteiten in Londen.
De Federal Reserve heeft dit Stockholm Syndroom aangetoond met de
sjoemelende banken die het sindsdien “reguleert”.
Zowel Weill als Reed werden inderdaad obsceen rijk. (Weill ontsprong
de dans als miljardair). Het nageslacht van Weill, Citigroup, ontving
ondertussen de grootste bailout-operatie van de belastingbetaler in de
geschiedenis van de VS, met $ 45 miljard aan eigen vermogen van de
Amerikaanse schatkist; een overheidsgarantie van $ 300 miljard op de
twijfelachtige activa van Citigroup; de Federal Deposit Insurance
Corporation (FDIC) garandeerde $ 5,75 miljard van zijn senior
ongedekte schuld en $ 26 miljard van zijn commercial paper en
interbancaire deposito's; en de Federal Reserve sluisde in het
geheim $ 2,5 biljoen cumulatief aan laagrentende leningen door aan
onderdelen van Citigroup, van december 2007 tot ten minste juli 2010.
De ongekende aard van de bailout-operaties door de Federal Reserve van
deze casinobanken met biljoenen dollars aan verzekerde spaargelden
werd pas in 2011 volledig bekend toen een rechtszaak tussen de media
en de Federal Reserve leidde tot de gedwongen vrijgave van een deel
van de informatie en waarbij een overheidscontrole van de Federal
Reserve meer aanvullende detail-informatie vrijgaf. Het officiële
rapport van de corruptie op Wall Street en het falen van de
regelgeving die tot de crisis hadden geleid, werd pas in 2011
vrijgegeven door de Financial Crisis Inquiry Commission.
Maar toen was het al te laat. Het Congres had op 21 juli 2010 de
tandeloze Dodd-Frank-wetgeving inzake financiële hervormingen
aangenomen. In plaats van de broodnodige Glass-Steagall Act te
herstellen, sleutelde het wetsvoorstel aan de randen van de hervorming,
waarbij Wall Street's legioenen lobbyisten ervan overtuigd waren dat
Wall Street in volle vaart zou kunnen doordenderen - wat het in korte
tijd deed.
Als resultaat van die Faustiaanse deal in 2010 leven Amerikanen nu met
hetzelfde casinobankenmodel als in de aanloop naar de crash van 2008.
Om het nog erger te maken ontsnapt Wall Street aan de schuld van de
huidige financiële crisis (tot nu toe in ieder geval) aangezien zijn
door hen gesponsorde marionetten in het Congres de huidige financiële
problemen aan de corona-pandemie wijten.
Totdat er een grondig onderzoek komt door een onafhankelijke instantie
naar de huidige casinobanken van Wall Street zullen Amerikanen in het
duister tasten over dit bankenmodel uit de hel.
[Links, bronnen en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[4 januari 2021]
Afdrukken
Doorsturen
