Met elke nieuwe maatregel tijdens de coronacrisis en elke verandering wordt de geloofwaardigheid van de regering steeds verder afgebroken, aangezien het steeds duidelijker wordt dat wat vandaag wordt gezegd, morgen of volgende week misschien zal worden afgewezen. De regering en haar dienstbare medici noemen dat "voortschrijdend inzicht". Wij denken eerder dat zij niet weten waar ze het over hebben, en dat het enige wat nog telt is (voor de politieke partijen in de regering) het overleven van de verkiezingen en (voor de medici) het veelvuldig optreden in talkshows. Het is alleen maar vaccineren wat de klok slaat, maar de olifant in de kamer wordt (misschien wel bewust) genegeerd.
De Telegraaf,
gisterochtend:
Met de ontwikkeling van een coronatestbewijs kan de overheid versneld
versoepelingen doorvoeren. Mensen die een negatieve testuitslag
krijgen, kunnen meer vrijheden krijgen zodat ze weer naar kantoor
kunnen gaan, naar de horeca of naar theaters. Het kabinet buigt zich
binnenkort over dit plan, zo bevestigen bronnen in Den Haag.
Onze - demissionaire - regering gaat er, als we bovenstaand bericht
mogen geloven - en dat doen we - vanuit dat het "nieuwe normaal" ook
inhoudt dat gezonde mensen zich moeten laten testen. Na de farce met
de avondklok - waar in no-time de regering de rechterlijke macht
voor haar karretje weet te spannen en een spoedwet indient die de overheid
het toestaat mensen te verbieden naar buiten te gaan (24/7!) op
straffe van een boete van 8.700 euro, is dit het nieuwste dieptepunt
in de coronacrisis. Niet het ergste dieptepunt overigens, omdat de
regering nog steeds aanmoedigt dat vooral de oudere en kwetsbare
landgenoten zich toch met spoed moeten laten inenten met een niet goed
en uitvoerig getest besturingssysteem (zoals fabrikant Moderna het "vaccin"
noemt) - met als gevolg dat er nogal wat mensen overlijden nà
toediening van dat "vaccin" - maar het mag vooral niet liggen aan het
middel, maar aan het "onderliggend lijden". Het is hoe dan ook wel het
duwtje in de rug om de gezondheidszorg in de verpleeghuizen te
reorganiseren (aan de cliëntzijde, welteverstaan).
Nu overweegt men dus hier in het land weer de Nederlandse variant van
de Apartheid in te voeren -
zij het dat niet op rassen wordt geselecteerd maar op "ingeënten".
De regering wil hoe dan ook dat iedereen zich laat inenten -
onverplicht, uiteraard, althans nu nog, maar wel met de grootste dwang.
Er zijn genoeg mensen die denken dat deze regering vastbesloten is om
een systematisch plan te volgen om de individuele vrijheden te
vernietigen, mensen te dwingen zich te laten vaccineren, hun sociale
media-accounts te monitoren, algoritmen gebruiken als een mechanisme
van controle en om het allemaal te doen met de cynische efficiëntie
van een Bond-schurk.
Anderen denken dat regering incapabel is door al hun "oefeningen" die
keer op keer uitmonden in chaos, gemaskeerd door spin-doctors en de
mainstream media, een demissionaire (!) club politici die van de ene
crisis naar de andere wankelt, gevoed door individueel eigenbelang,
opportunisme en chronische desorganisatie.
En dan worden we ook nog geconfronteerd met de scheiding der machten,
die inmiddels ook ter ziele lijkt te zijn. De farce met de avondklok
nog vers in het geheugen (plus het hoger beroep, dat inmiddels door
een in recordtempo in elkaar gedraaid spoedwetje laat zien totaal
zinloos te zijn), of het feit dat het volgens de landsadvocaat "praktisch
niet uitvoerbaar" is om het briefstemmen flink uit
te breiden (dus mogelijk voor iedereen) voor de komende verkiezingen.
Tja, die verkiezingen die komen ook zó plotseling uit de lucht vallen,
daar kan geen ambtenaar zich op voorbereiden..... In een land als de
VS mogelijk, maar niet in ons kikkerlandje!
Voor de regering is het de kunst net te doen alsof je de baas bent en de
pretentie zó goed weet op te rekken dat iedereen voor die illusie
valt. Wat voor gewone mensen belangrijk is, is de impact van de
overheid, niet wat er achter gesloten deuren gebeurt. Mensen
aanvaarden een regering, of het nu een totalitaire dictator is of een
stamhoofd of iets anders tussen die uitersten, zolang de staat als
bufferzone dient tussen hen en de meedogenloze instabiliteit en
onvoorspelbaarheid van de natuurlijke wereld. Of in ieder geval zolang
het een overtuigende indruk geeft dat men dat doet. George Bernard Shaw
zei in 1903 dat "de kunst van het regeren de organisatie van afgoderij
is".
Regeringen worden verondersteld de gevolgen van slechte jaren glad te
strijken, de gevolgen van natuurrampen op te vangen en de schade te
herstellen. Ze horen dit te doen door te sparen in de goede jaren, of
dat nu het financiële overschot is van een succesvolle moderne
economie of de enorme oogst als gevolg van perfecte
weersomstandigheden. Ze heffen belastingen om openbare diensten te
betalen, infrastructuur te financieren en deze te onderhouden of te
repareren, een financiële buffer te bieden voor degenen wier baan in
slechte tijden verloren gaat, en ambtenarenpensioenen uit te betalen. Ze moeten
ook orde houden.
Voor de gemiddelde persoon, zolang dit betrouwbaar en eerlijk wordt
gedaan, maakt het niet uit wat voor soort regering er werkelijk "aan
de macht" is. Ideologie en idealisme worden onder dergelijke
omstandigheden zeer snel vergeten. COVID-19 was een enorme uitdaging.
Een vreselijke natuurlijk. Ongekend in bepaalde opzichten, hoewel het
helemaal niet zo slecht gaat als het wordt voorgesteld. Angst en
wanhoop zijn allemaal relatief. Eén van de meest buitengewone aspecten
was hoe het risico van het virus als buitengewoon slecht werd
afgeschilderd - bijna alsof er voor ons vóór die tijd geen enkel
risico was geweest.
Het verhoogde risico voor ouderen is bijvoorbeeld in feite bijna
identiek aan het verhoogde risico dat ze sowieso lopen als ze ouder
zijn, maar je zou denken (afgaande op het soort angstaanjagende
geklets dat door veel wetenschappers, de regering en de mainstream
media wordt uitgestort) dat tot maart 2020, toen COVID-19 langs kwam,
iedereen tot die tijd het eeuwige leven had.
Politici lijken te zijn vergeten dat niemand veilig is. Mensen waren
het nooit, ze zijn het niet en zullen dat ook nooit zijn. U, wij en
alle anderen inbegrepen. Dat is geen mandaat voor roekeloosheid, maar
het is een pleidooi om het gevoel terug te brengen dat alles wat we
doen een of ander gevaar inhoudt. Het coronavirus is een nieuw gevaar.
Het verdringt enkele bestaande gevaren door sommige mensen te treffen,
misschien dodelijk, voordat ze door wellicht een andere ziekte,
of een ongeluk, worden getroffen. Het voegt er niet per se iets aan toe.
De waarheid is, en geen enkele regering zal dat (willen) toegeven, dat
COVID-19 uiteindelijk buiten onze macht ligt. Dat was het al voordat
iemand merkte dat het bestond.
We blijven het vreemd vinden dat in onze eigen tijd het idee dat we
ooit zouden kunnen sterven, (voor in ieder geval politici en medici)
kennelijk onaanvaardbaar is geworden, dat de minimale levensstandaard
waarnaar we allemaal zouden moeten streven nul risico is. Dit ondanks
het bizarre waanidee dat alle normale risico's van het leven niet
alleen kunnen worden genegeerd, maar zelfs kunnen worden verergerd
door enkele van de voorzorgsmaatregelen die we al hadden, zoals
kankeronderzoek, om maar één voorbeeld te noemen, achterwege te laten.
Eén van de redenen waarom de regering in een chaos is afgedaald, is
omdat ze gefixeerd is op het proberen ons te overtuigen dat het risico
van het virus zo goed als geëlimineerd kan worden (wat niet zo is,
maar er wordt geheel niet gesproken over de - mogelijk dodelijke -
bijwerkingen (de olifant in de kamer!). Alleen zij (de regerende
politici) hebben de bevoegdheden om "het virus te verslaan" als we
maar buigen. en gehoorzamen al hun bevelen op te volgen.
Een deel van de reden voor de huidige angst en wanhoop op dit moment,
is dat verre van het creëren van een gevoel van orde, controle en
competentie, de regering ons gevoel van ontwrichting en wanorde
vergroot door - ongewild - te onthullen dat zij niet de machtige
Kracht is die deze klus wel zal klaren. Ze doen maar alsof, en dat
al bijna een jaar lang. De recente kunstgrepen zijn aangekleed als het
resultaat van door de "wetenschap" aangestuurde veranderingen die
bedoeld zijn om controle te tonen, maar het is ook waar dat er genoeg
wetenschappers over zichzelf heen vallen om nieuwe redenen te bedenken
waardoor iedereen doodsbang zou zijn in de naam om ons "veiliger" te
laten voelen.
Het effect is het tegenovergestelde geweest. Nu zijn de regering en
haar adviseurs de agenten van wanorde geworden, niet de beschermers
van de burgers. De regering geeft de schuld aan het virus, en in het begin was
dat waar, maar dat is het niet langer - het zijn - in haar ogen - de burgers. Het virus is niet zo onbekend
als het was, maar de regering steekt nu al haar energie in het creëren
en versterken van onzekerheid. Nu weet niemand van ons of de * proest*
"click-and-collect"-winkels misschien weer zullen moeten sluiten, of
de basisscholen (ondanks de eindeloze beweringen dat ze open zullen blijven),
of dat bepaalde bedrijven - voor zover ze niet inmiddels failliet zijn
- opnieuw zouden mogen opstarten, en tal van andere even
onzekere
scenario's. En we moeten dan ook nog de "nieuwe"
maatregelen niet vergeten, zoals bijvoorbeeld de
gedwongen isolatie.
Is hier opzet in het spel? Wie weet, maar je zou het haast denken. Het
maar blijven hameren van de regering en medici op het massaal
vaccineren (blijven vaccineren, moeten we zeggen) en het weigeren van
diezelfde regering en medici onderzoek te doen naar bestaande
medicijnen die (bewezen) bescherming bieden tegen het coronavirus,
doet het ergste vermoeden. De farmaceutische industrie heeft in ieder
geval haar belabberde reputatie van vóór de crisis, wáár gemaakt. Dat
er belangen in de politiek en van mensen betrokken bij de
gezondheidszorg een onfrisse rol hierin spelen, is inmiddels ook al
aangetoond.
Normaal gesproken wendt de bevolking zich tot haar leiders en
verwachten dat die wat laten zien - leiderschap, een plan, een
strategie, een aanhoudende reeks oplossingen beheerd door gefocuste
experts en op een consistente manier uitgevoerd. In plaats daarvan
zijn we geconfronteerd met onophoudelijke wendingen, onevenredige
initiatieven, schokkende ideeën en slecht onderdrukte paniek. En dan
hebben we het nog niet over het bewust misleiden van de burgers en het
hen onthouden van informatie.
De regering neigt naar irrelevantie, althans voor een aanzienlijk deel
van de bevolking. Als het voor en bij zichzelf niet orde op zaken kan
stellen, zal zijn autoriteit afnemen. En inderdaad, dat is al het
geval. Je kunt het overal zien. We hebben steeds meer het beeld van
zuchtende en stotterende, handwringende politici en wetenschappelijke stromannen die op
tv komen met hun geblaat en steeds maar weer het publiek de schuld
geven. Altijd veranderen, masseren, smeken, dwingen en grimassen met
hun onophoudelijke volharding dat alles wat ze doen het juiste is om
ons te beschermen. Desnoods het verkrachten van het rechtssysteem in
ons land door een fenomeen als de avondklok - waarvan niet eens bekend
is òf het werkt - in stand te houden.
Met elke verandering wordt hun geloofwaardigheid weggenomen, aangezien
het steeds duidelijker wordt dat wat vandaag wordt gezegd, morgen of
volgende week misschien zal worden afgewezen. De regering en haar
dienstbare medici noemen dat "voortschrijdend inzicht". Wij denken
eerder dat zij niet weten waar ze het over hebben, en dat het enige
wat nog telt is (voor de politieke partijen in de regering) het
overleven van de verkiezingen en (voor de medici) het veelvuldig
optreden in talkshows. Talkshows die notabene 's avonds laat gehouden
worden - tijdens de Sperrtijd. Maar zij beschikken over een "briefje",
dus dan mag het, maar het zegt wel wat over de beeldvorming. Net als
Marion Koopmans die terugkeerde uit Wuhan, China, die daar geen
rekening hield met social distancing, het dragen van een mondkapje en
bij terugkeer niet in quarantaine "hoefde", want voor China hoeft dat
niet. Opnieuw: het is de beeldvorming.
Nu hebben we de bijna ongelooflijke bewering van Britse politici en
medici dat het epicentrum van de legendarische en langverwachte "tweede
golf", namelijk - wat denkt u? - meer dan twee keer zo erg kan zijn
als de eerste. Het is duidelijk dat ze computermodellen hebben
gebruikt, die bekende onfeilbare methode, die ook onze eigen Jaaap van
Dissel hanteert, desnoods in rechtszalen. En we hebben minister De
Jonge
die al tijden geleden jammerde dat een tweede, of misschien wel derde
golf zonder hectische tests en tracering ons land weer terug kan
brengen naar een complete lockdown.
Aangezien de regering en wetenschappers werkelijk geen idee meer
hebben waarvoor ze ons beschermen of hoe we dat kunnen bereiken,
dreigt de boodschap uiteindelijk te worden overstemd door
onverschilligheid. Wie luistert er nog? De tweede golf is op zichzelf
al een enorme oplichterij. Het is een gok, bedacht om ons ervan te
overtuigen dat als er geen tweede golf komt of is het de
doeltreffendheid van overheidsmaatregelen zal bewijzen. En als er een
heropleving is (een vrijwel onvermijdelijk gevolg van het feit dat
lockdowns uiteindelijk niet kunnen werken, zelfs tot méér doden leidt
zoals uit Amerikaans onderzoek blijkt), dan kunnen we allemaal de
schuld krijgen dat we de regering niet gehoorzamen.
Anders Tegnell, de staatsepidemioloog van Zweden, heeft gewaarschuwd
voor de dwaasheid van het aanpassen en veranderen van beleid als het
gaat om het omgaan met het virus: "We proberen maatregelen te nemen
die in de loop van de tijd duurzaam zijn, in plaats van van extreem
hoge maatregelen naar helemaal geen niveaus te springen... Wijzigen
en afsluiten is echt schadelijk voor het vertrouwen en zal ook veel
meer negatieve effecten hebben dan een soort behoud van niveau van
maatregelen de hele tijd. Het openen en sluiten van scholen zou
bijvoorbeeld rampzalig zijn."
Het patroon was vanaf het begin bepaald. De meeste mensen in dit land
gingen mee in de overtuiging dat de regering en gezondheidszorg er
zonder uitstel voor hen zal zijn, wat er ook gebeurt, en dat ook nog
zonder een cent te betalen. Maar dat veranderde snel: al na een paar
maanden en zeker in de zomer was voor de meeste mensen de crisis bijna
verdwenen. Maar door de regering werd al gauw na de vakantieperiode (waar
virussen traditioneel weinig voorkomen) van de ene dag op de andere een
soort Victoriaans niveau van medische onzekerheid geïntroduceerd.
Routinematige operaties werden drastisch verminderd, evenals screening
en testen. Verpleegkundigen en doktoren in het hele land in rep en
roer, en voor enkele van de meest hardnekkige gevallen werd de
uit-schakelaar gebruikt om ziekenhuisbedden vrij te maken voor andere,
zogenaamd behoeftige patiënten.
Maar dat beeld is inmiddels ook al aangepast door het triage-dilemma
breeduit in het openbaar (door de mainstream media) uit te venten.
Ouderen worden in dat geval al niet meer op de intensive care
behandeld. Geweldig. Een dienst waarvoor zij hun hele leven hebben
betaald, staat hun vanwege de leeftijd niet ter beschikking. Terug
naar de slechte oude tijd, toen het bezit van een goed gevulde
portemonnee de scheidsrechter kon zijn van wie medische hulp kreeg en
wie niet. Met dank aan de tien jaar bezuinigen op de gezondheidszorg
door onze premier.
Is dit onderdeel van een samenzwering om mensen te verlossen van de
overtuiging dat de gezondheidszorg er altijd voor hèn is? Was het een
enorme oplichterij? Was alle bewondering van het zorgpersoneel een
front voor de belangrijkste agenda, namelijk het doorbreken van de
afhankelijkheidscyclus van de gezondheidszorg door het geloof in de
betrouwbaarheid en veiligheid ervan uit het dagelijkse bewustzijn te
schrappen? Of was het gewoon het resultaat van een totaal onevenredige
en chaotische reactie op de crisis zonder rekening te houden met de
gevolgen?
Op het eerste gezicht is de implosie van het gezag van de regering de
meest verbazingwekkende ontwikkeling tot nu toe. Het is bijna een jaar geleden dat de crisis begon en het beste dat de regering ons
nu kan bieden, is de onvoorwaardelijke belofte dat - als de burgers
maar gehoorzamen - het "oude" normaal weer terug kàn komen. Volgende
week? Volgende maand? Volgend jaar?
Als het enige wat de Staat aan de burgers te bieden heeft
onvoorspelbaarheid, instabiliteit, bedrog en incompetentie is, dan is
de enige mogelijke uitkomst uiteindelijk dat de mensen het wel gehad
hebben met de regering. Het resultaat zien we nu al: flauwe
onverschilligheid of zelfs regelrecht verzet. De regering trekt zich
terug in zelf opgetrokken mist en belooft steeds scherpere straffen,
zoals extravagant hoge boetes. Zonder enige andere ideeën wil men zich
zelfs niet wagen een einddatum vast te stellen voor het meest recente
monstrum: de avondklok. Dan krijg je als volk te maken met politieke
leiders die allemaal hun verantwoordelijkheid op anderen afschuiven,
want ze staan erop dat ze wetenschappelijke (medische) adviezen volgen.
Dit dient alleen om het gevoel van chaos te vergroten en toont door de
verschillen aan dat wetenschappelijk advies verandert met de wind en
de duurzaamheid heeft van een ijsje in een vlammenwerper.
Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Om eerlijk te zijn, de ongekende
aard van de crisis verraste (bijna) iedereen. Maar vanaf het begin
heeft de regering gedaan alsof ze de touwtjes in handen heeft (met
haar "intelligente" lockdown), maar met elke dag die voorbijgaat, is
die vermomming verder uiteengevallen. De waarheid is dat het
virus als een kakkerlak is. Je kunt er alles aan doen om jezelf en je
mensen ervan te overtuigen dat je het afgrijselijke wezen onder
controle hebt, terwijl het zich in werkelijkheid onder de plint
verstopt en wacht om weer tevoorschijn te komen zodra er de
gelegenheid is om dat te doen.
Uiteindelijk lijkt dan de boodschap, onbedoeld of niet, te zijn dat
het ieder voor zich is. Het "nieuwe normaal" wordt zelfredzaamheid, of
je het nu leuk vindt of niet. Sommigen zullen met de regering meegaan
en zichzelf verdraaien om te voldoen aan de nieuwste vereisten, hoe
verward ook, hoewel na verloop van tijd, naarmate de regels
meedogenloos veranderen, een behoorlijk aantal geleidelijk zal stoppen
met luisteren. Ze zullen zich dan alsnog aansluiten bij degenen die
zich al hebben afgewend.
Voor degenen die dan nog in de regering blijven geloven geldt dat dat
de voorkeur bóven zichzelf toe te geven dat ze worden geleid door een
regering die deze crisis niet echt kan beheersen. De enige ingrijpende
oplossing die de regering ooit heeft gehad - een lockdown - kan geen
einde maken aan de crisis, en we moeten dat accepteren in plaats van
een collectieve zenuwinzinking te krijgen elke keer dat een besmet
persoon wordt gevonden. Kijk naar het triomfantelijke Nieuw-Zeeland -
de combinatie van geïsoleerd zijn in de Stille Zuidzee en het land
veranderen in een paar gevangeniseilanden is de enige reden waarom hun
opsluiting lijkt te hebben gewerkt. En nu leven ze in angst voor de
terugkeer van de ziekte. Want in een snelle, open wereld die we
vandaag kennen bestaan geen grenzen, althans niet voor virussen, maar
eigenlijk is dat laatste al realiteit sinds mensenheugenis.
Of het nu toeval of met opzet is, de invloed van de overheid op uw
leven en de kans dat u vertrouwen stelt in uw regering nemen sterk af.
U moet hebben gemerkt hoeveel diensten zijn geweigerd of verdwenen,
zelfs terwijl u er nog voor betaalt. Uw doorlopende reisverzekering is
niet méér nuttig dan de krant van vorige week. Als de steunmaatregelen
stoppen zullen honderdduizenden mensen in ieder geval tijdelijk
werkloos zijn - maar wat is tijdelijk? Er zijn genoeg mensen die al
hebben geconstateerd dat ze niet in aanmerking kwamen voor allerlei
overheidsinitiatieven. Elk van die mensen staat de meest monumentale
niveaus van onzekerheid voor ogen die de rest van hun leven zal
weergalmen. En dat doen we allemaal op de een of andere manier.
Wanneer kunnen mensen hun kleinkinderen in het buitenland weer zien?
Een paar maanden geleden koesterden mensen nog steeds de gedachte dat
het in het voorjaar zou kunnen zijn. Maar nu hebben zij het gevoel dat
het wel eens heel lang kan duren.
Hoeveel van ons zullen getroffen worden door ernstige ziekten die
hadden kunnen worden gediagnosticeerd of behandeld, maar waarbij dat
niet is gebeurd? Zal uw spaargeld worden vernietigd - of zoals vaker
gebeurd is gestolen door de regering? Gaat ons plaatselijke
benzinestation failliet? De lijst is eindeloos.
Het meest misbruikte woord van deze crisis is "veiligheid". Je hoort
het overal, constant, de eindeloze beloften dat je "veilig" zult zijn
vanwege allerlei onzin, zoals mondkapjes, kilometers tape en magisch
afstand nemen. Maar in werkelijkheid heeft de totale
onvoorspelbaarheid waarover de regering de leiding heeft, ons het
gevoel gegeven minder veilig te zijn dan ooit tevoren.
We staan nu voor het vooruitzicht van een eindeloze reeks van
paniekerige reacties op elke waargenomen stijging van het aantal
gevallen, wat betekent dat geen enkele gemeenschap, huishouden of
bedrijf in dit land weet of er straks weer een plotselinge hervatting
van het huisarrest zal plaatsvinden. Niets zal een natie of
samenleving effectiever verlammen. Het maakt elke vorm van planning of
investering onmogelijk. Dit is allemaal bedoeld om het gevoel te
creëren dat de regering de touwtjes in handen heeft, maar het
tegenovergestelde begint effect te hebben. Waar blijft de regering (nu
een jaar na het begin van de crisis) met haar strategie (die er
kennelijk niet is), het grote plan, de toekomst? We worden bestuurd
door mensen wier visie en strategie niet verder reikt dan eind
volgende week.
Het is een onhoudbare manier om een land te besturen, of liever, het
is een onhoudbare manier om in de regering te blijven. Zoals Abraham
Lincoln in 1861 zei kunnen mensen wanneer zij "de bestaande regering
moe worden, hun grondwettelijke recht uitoefenen om deze te wijzigen,
of hun revolutionaire recht om haar in stukken te hakken of omver te
werpen".
Tot dat gebeurt, worden we elke dag terug in de tijd gedreven, naar
een tijdperk waarin de overheid relatief weinig invloed had op het
leven van mensen. De chaos is nog maar net begonnen.
[Links, bronnen en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[20 februari 2021]
Afdrukken
Doorsturen