Heeft Archegos, net als het Renaissance Hedge Fund, miljarden dollars aan Amerikaanse belastingbetalingen ontweken via een regeling met een aantal van de grootste banken in de wereld?
Peter de Waard schreef een aantal dagen geleden in de Volkskrant
het
volgende:
Niet alleen de AEX bereikte deze week een nieuw record, ook de
Amerikaanse indices scoorden alltime highs. Dat dankten ze vooral aan
de nieuwe president Joe Biden die nu al met zijn biljoenen aan
stimuleringsplannen het grote vriendje van beleggers is geworden.
Helaas werd daar de feestvreugde overschaduwd door wat nu al een van
de grootste schandalen uit de geschiedenis van Wall Street wordt
genoemd. De ondergang van het hedgefonds Archegos gaat gepaard met
miljardenverliezen. Grote zakenbanken dreigen dertien jaar na de
kredietcrisis, opnieuw in problemen te komen. De kwade genius is de
christelijke kapitalist Sung Kook Hwang, die als tiener met zijn
ouders van Korea naar het zondige Las Vegas verhuisde, waar zijn vader
voorganger werd in een van de vele kerken. Sung Kook ging zich Bill
noemen en leerde Engels spreken door in de nachtelijke uren bij
McDonald’s te werken en overdag economie te studeren. Hij kwam bij een
hedgefonds terecht, waar hij alles leerde over long en short gaan.
Zijn keuzes vielen heel lang goed uit. Hij wist zelfs een
voorkennisschandaal te overleven, begon een eigen hedgefonds in New
York en schraapte 10 miljard dollar bij elkaar. Via een hefboom kon
hij 100 miljard inzetten op het wel en wee van tien fondsen. En die
wedjes bleken vorige week allemaal verkeerd te zijn uitgevallen.
Omdat Hwang zelf blut is zal de rekening ergens anders terechtkomen.
Wall Street houdt zijn hart nu al vast.
Uit het voortkabbelende beekje van nieuwe onthullingen is duidelijk
geworden wat er in de VS achter de schermen van hedgefonds Archegos
Capital Management, zijn rijke eigenaar, Sung Kook (Bill) Hwang, en de
wereldwijde banken van Wall Street gebeurde, en dat het publiek pas
het eerste bedrijf heeft gezien in wat zeker een veel complexer drama
zal worden.
Een samenvatting van de informatie van wat het publiek tot dusver is
te weten gekomen werpt licht op waarom het volledige Archegos-verhaal
nog moet worden onthuld. Volgens mainstream mediaberichten kreeg
Archegos een hefboomwerking van meer dan zes keer het geld dat het als
onderpand aanbood om aandelen te kopen die op rekeningen stonden bij
een handvol van de grootste banken van Wall Street. Via een onderhands
onderhandeld derivatencontract beweerden de banken technisch eigenaar
te zijn van de aandelen, maar het hedgefonds, Archegos, selecteerde de
aandelen, regisseerde de handel op de rekeningen en kreeg het zowel de
voor- als de tegenvallers van het handelsrendement. In ruil daarvoor
heeft de bank een vergoeding geïnd.
Een cruciaal ontbrekend onderdeel van dit verhaal is het volgende: als
de banken van Wall Street zouden beweren technisch eigenaar te zijn
van de aandelen op de rekening van Archegos - wie was er dan
verantwoordelijk voor het betalen van de miljarden aan belastingen op
korte en lange termijn winsten op de aandelenverkopen die aan Uncle
Sam verschuldigd waren? Volgens berichten in de mainstream media had
Hwang tussen 2013 en begin maart 2021 een fortuin van $ 10 miljard
vergaard door de vele handelstransacties op zijn trading-rekeningen.
Er moeten dus miljarden aan vermogenswinstbelasting verschuldigd zijn
geweest.
Over Archegos zometeen meer.
De structuur van de rekening van Archegos lijkt griezelig veel op een
verbluffend onderzoek dat in 2014 werd uitgevoerd door de Permanent
Subcommittee on Investigations van de Amerikaanse Senaat, waaruit
bleek dat hedgefondsen een vergelijkbare structuur hadden gebruikt om
'belastingen en hefboomlimieten te vermijden'. Het hedgefonds van
Renaissance Technologies (RenTec of RenTech) stond centraal in het
onderzoek van de Senaat, waarin werd geconcludeerd dat het als gevolg
van de regeling voor 6,8 miljard dollar aan belastingbetalingen aan de
IRS had ontweken.
Tijdens een hoorzitting gehouden door genoemde subcommissie op 22 juli
2014 legde Steven M. Rosenthal, een Senior Fellow bij het
Urban-Brookings Tax Policy Center in Washington, D.C., de
ontwijk-regeling als volgt uit:
“Ik ben gevraagd om de aard van de winsten van de Renaissance
hedgefondsen te evalueren op basis van mijn beoordeling van materiaal
dat door het personeel van de Subcommissie is verstrekt. Door de
Renaissance hedgefondsen werd er vaak verhandeld, meer dan 100.000
transacties per dag, meer dan 30 miljoen transacties per jaar, en ze
handelden snel, waarbij ze hun portefeuille bijna elke 3 maanden
volledig omgooiden.
Omdat de hedgefondsen een handelsstrategie voor de korte termijn
hebben gevolgd, zouden we verwachten dat hun winsten ook voor de korte
termijn zouden zijn. Maar de hedgefondsen, met de hulp van Barclays en
Deutsche Bank, wikkelden derivaten rond hun handelsstrategie om hun
korte-termijn-handelswinsten om te zetten in
lange-termijn-kapitaalwinsten. Deze belastingalchemie was bedoeld om
het belastingtarief op de winsten te verlagen van 35 procent naar 15
procent en de belastingen die aan de schatkist zouden moeten worden
betaald met ongeveer 6,8 miljard dollar te verlagen. Ik geloof dat de
hedgefondsen de derivaten onherkenbaar hebben uitgerekt voor
belastingdoeleinden en hun winsten verkeerd hebben gekwalificeerd als
lange-termijn-winsten."
In feite was de brutale aard van de regeling veel erger dan het
bovenstaande suggereert. Volgens het onderzoek en de bewijzen van de
Senaat werkte de accountstructuur als volgt:
Het hedgefonds zou geld storten op een rekening bij de desbetreffende
bank. De rekening stond niet op naam van het hedgefonds, maar op naam
van de bank. De bank zou dan $ 9 op dezelfde rekening storten voor
elke dollar die het hedgefonds had gestort. Soms kon de hefboomwerking
oplopen tot 20 tegen 1.
Het hedgefonds controleerde de handel op de rekening en genereerde
tienduizenden transacties per dag met behulp van hun eigen high
frequency trading programma en algoritmen. Veel van de transacties
duurden slechts enkele minuten. De bank rekende de
hedgefondsvergoedingen voor de transacties en rente over het geleende
geld.
Er was een schriftelijke nevenovereenkomst (side agreement) die
op een slimme manier een "basket option" werd genoemd,
ongetwijfeld bedacht door een van Wall Street's goedbetaalde
belastingadvocaten bij een groot advocatenkantoor. De
nevenovereenkomst bepaalde dat het hedgefonds na een jaar of langer
alle winsten op de rekening op naam van de bank zou innen. Hierdoor
kon het hedgefonds volgens de regeling miljoenen transacties die
minder dan een jaar werden aangehouden, veelal slechts enkele minuten,
karakteriseren als langetermijnwinst (die volgens de wet een
aanhoudingsperiode van meer dan een jaar vereist). Ten tijde van het
onderzoek door de Senaat werden lange-termijn-vermogenswinsten belast
tegen minder dan de helft van het hoogste tarief op
korte-termijn-winsten. Tegenwoordig is het hoogste belastingtarief op
lange-termijn-vermogenswinst 20 procent, terwijl het toptarief op
korte-termijn-vermogenswinst, die wordt belast als gewoon inkomen, 37
procent is.
Alle aandelentransacties werden uitgevoerd in naam van de bank en
bewaard op de eigen handelsrekening van de bank. Winsten of verliezen
op de transacties bleven op de rekening totdat de zogenaamde "basket
option" werd uitgeoefend. Het hedgefonds had de vrijheid om de optie
uit te oefenen.
Volgens het onderzoek van de Senaat werden verliezen op de rekening
als volgt afgehandeld:
"De banken beweerden dat de hedgefondsen niet 100% van het
verliesrisico droegen, omdat de banken een zogenaamde 'gap'-bescherming
boden in het geval van een catastrofaal marktfalen. Dat risico was
echter zó klein dat ondanks, bijvoorbeeld, honderden miljoenen
transacties die plaatsvonden in de meer dan 60 "basket options" die
RenTec gedurende een decennium bezat, ook tijdens de ergste financiële
crisis in een generatie, geen van de banken een verlies moest
incasseren als gevolg van een falen van de markt.
Om het kloof-risico verder te minimaliseren, bevatte het optiecontract
verschillende bepalingen om handelsverliezen op de rekening te
beperken tot de premie van 10% die door het hedgefonds werd verstrekt.
De belangrijkste bepaling had dat doel bereikt door een verliesdrempel
te specificeren - soms een "barrière"- of "knock-out"-bedrag genoemd -
die, indien bereikt, de optie zou doen vervallen, of "knock-out", en
het vermogen van de bank om de rekeningactiva te liquideren."
In 2015 publiceerde de Amerikaanse belastingdienst een memo waarin
werd aangegeven dat de "basket optie" een ongepaste manoeuvre was om
korte-termijn-winsten om te zetten in lange-termijn-winsten. Je zou
verwachten dat het ministerie van Justitie Renaissance Technologies
zou beschuldigen van belastingfraude en de banken met het helpen en
aanmoedigen van een belastingontwijkingsplan en het verschaffen van
een illegale hefboomwerking aan een klant. Maar dat is niet gebeurd.
Voor zover het publiek weet is dat Renaissance Technologies agressieve
advocaten had ingehuurd om de zaak eindeloos voor de
belastingrechtbank aan te vechten. Tot op heden is er geen bericht in
de mainstream media verschenen dat suggereert dat het hedgefonds de
zaak heeft opgelost met de Amerikaanse belastingdienst (IRS - Internal
Revenue Service).
Renaissance Technologies heeft het afgelopen decennium miljoenen
uitgegeven om te lobbyen voor belastinghervormingen die gunstig zouden
zijn voor haar hedgefondsen. Sinds 2014 geven de lobbyformulieren aan
dat de volgende onderwerpen zijn gelobbyd: "Belasting op derivaten"; "Waardering
tegen marktwaarde voor financiële instrumenten"; "Kwesties die te
maken hebben met vermogenswinsten en -verliezen."
James (Jim) Simons richtte Renaissance op in 1982. Het hoofdkantoor is
gevestigd in East Setauket, een schilderachtig stadje aan de oostkant
van Long Island, New York. Robert Mercer werkte meer dan twee decennia
bij Renaissance en ging op 1 januari 2018 met pensioen als co-CEO.
Beide mannen zijn miljardair dankzij het geld dat ze bij het
hedgefonds hebben binnengeharkt.
Robert Mercer schonk ten minste $ 25 miljoen aan Republikeinse
campagnes in de verkiezingscyclus van 2016 en bouwde een uitgebreid
netwerk van sociale mediaprojecten op, zoals Cambridge Analytica, om
zich digitaal te richten op de "innerlijke demonen" van kiezers.
Simons werkte aan de overkant van de straat en pompte $ 27 miljoen in
de portemonnee's van Democratische kandidaten en aanverwante
campagnecommissies. In dat bedrag van Simons zat $ 11 miljoen dat naar
Priorities USA ging, een SuperPac ter ondersteuning van de campagne
van Hillary Clinton in 2016 voor het presidentschap.
Mercer en Simons hebben het volgende gemeen: beiden zijn
computerwetenschappers met doctoraten die voorheen aan militaire
projecten hebben gewerkt; de namen van beide mannen doken op in de
Paradise Papers, een schat aan miljoenen gelekte bestanden van
offshore belastingparadijzen.
Volgens een artikel uit november 2017 in de Britse krant The Guardian
had Simons meer dan $ 8 miljard weggesluisd naar het belastingparadijs
Bermuda. De krant meldde ook afzonderlijk dat Robert Mercer in de
Paradise Papers opduikt "als een directeur van acht Bermuda-bedrijven",
die naar eigen zeggen werden gebruikt om "legaal een weinig bekende
Amerikaanse belasting van maximaal 39% te ontwijken op tientallen
miljoenen dollars aan investeringswinsten, vergaard door de stichting
van de familie Mercer", die vervolgens werden gebruikt om
conservatieve groeperingen te financieren alsmede een "pensioenfonds
van $ 475 miljoen voor het personeel van het hedgefonds van Mercer,
Renaissance Technologies".
Volgens het Center for Responsive Politics ontving de
presidentiële campagne van president Joe Biden $ 7 miljoen van
Euclidean Capital, het familiebureau dat het vermogen van Jim Simons
beheert.
We beloofden terug te komen op Archegos. De korte versie van wat de
ineenstorting van het hedgefonds van Archegos Capital Management
aangeeft, is dat het er één was in een lange reeks van Wall Street's
maniakale rijkdomonttrekkingsplannen voor die ene procent (wat
uiteindelijk dus verkeerd uitpakte).
Laten we beginnen met persberichten dat grote bedrijven van Wall
Street 85% marge-leningen verstrekten om aandelen te kopen tegen 15%
contant onderpand van Archegos. De "Regulation T" (Reg T) van
de Federal Reserve is gecodificeerd in 12 CFR § 220.12 (dat voor de
ingewijden). Het beschrijft de margevereisten voor aandelentransacties
als volgt: "50 procent van de huidige marktwaarde van het effect of
het percentage dat is vastgesteld door de regelgevende instantie waar
de transactie plaatsvindt, afhankelijk van wat het grootst is."
Volgens de geldende wet van het land konden effectenmakelaars/handelaren
op Wall Street Archegos niet meer dan 50 procent hebben geleend om
zijn aandelenaankopen te doen. Maar om dit te omzeilen openden de
banken geen margerekening voor Archegos. Volgens de persberichten
structureerden de banken in plaats daarvan derivatencontracten waarbij
ze 85 procent van het geld aan Archegos leenden om de transacties uit
te voeren, terwijl ze technisch gezien het eigendom van de aandelen
zèlf in eigendom behielden.
Door de federaal uitgevaardigde regels voor margerekeningen en
aandelenhandel niet op te volgen trapten de bedrijven van Wall Street
in een aantal valstrikken.
Elke verstandige beursvennootschap op Wall Street heeft veel strengere
eisen dan een marge van 50 procent als de klant dezelfde aandelen
koopt. Dat komt omdat de klant zijn risico concentreert op één naam
(die een negatieve kredietwaardigheid of op een andere negatieve
manier in het nieuws zou kunnen komen) en ook zijn risico zó
concentreert dat hij die positie kan verlaten zonder dat de
aandelenkoers omlaag gaat.
Volgens berichtgeving in de New York Times afgelopen weekend bezat
Archegos "$ 20 miljard aan aandelen van ViacomCBS, waardoor het in
feite de grootste institutionele aandeelhouder van het mediabedrijf
was. Maar weinigen waren op de hoogte van zijn totale blootstelling,
aangezien de aandelen voornamelijk werden gehouden door middel van
complexe financiële instrumenten, derivaten genaamd, gecreëerd door de
banken."
We nemen even een time-out en gaan rekenen. Het artikel van de New
York Times geeft aan dat de waarde van $ 20 miljard die door Archegos
in ViacomCBS-aandelen werd aangehouden, "half maart" plaatsvond. Als
je tussen 15 maart en 19 maart een gemiddelde koers van $ 96 gebruikt,
zou dat betekenen dat Archegos 208.333.333 aandelen van ViacomCBS
bezat. Volgens de meest recente ingediende volmacht van 2 april voor
ViacomCBS, had het op 26 maart 605.267.057 Klasse B-aandelen uitstaan,
wat betekent dat Archegos maar liefst 34 procent van de uitstaande
aandelen bezat zonder dat iemand daarvan wist.
Deze misleiding door derivaten omzeilde een andere belangrijke regel
die zowel Amerikaanse bedrijven als alle investeerders ten goede komt.
Wanneer een persoon of een andere entiteit 5 procent of meer van de
aandelen van een bedrijf verwerft, moeten ze een openbare aanvraag
indienen bij de Securities and Exchange Commission (SEC), zodat het
bedrijf en andere investeerders weten wie de aandelen van het bedrijf
verwerft, en het materiële onthullende informatie verschaft. Maar toen
Sung Kook "Bill" Hwang, de man achter het hedgefonds van Archegos
Capital, zijn gigantische belang in ViacomCBS aan het vergaren was,
was iedereen nog onwetend omdat hij dergelijke aanmeldingen niet deed.
Dit onthield het bedrijf ViacomCBS en andere investeerders van de
wetenschap dat een man die eerder door de SEC werd beschuldigd van
handel met voorkennis en het manipuleren van aandelenkoersen de stille
kracht was achter de stijging van de aandelenkoers van ViacomCBS.
Volgens Yahoo! hadden ViacomCBS Klasse B-aandelen de afgelopen drie
maanden een gemiddeld dagelijks handelsvolume van 32,53 miljoen
aandelen gehad. Hoe denk je 208 miljoen aandelen snel van de hand te
kunnen doen tijdens een margin call zonder de aandelenkoers dramatisch
te verlagen? Het antwoord is dat Archegos geen exitplan had en dat
gold ook voor de bedrijven van Wall Street die hem die hefboomwerking
hadden gegeven.
Toen Archegos niet aan zijn margin-calls kon voldoen, begonnen
bedrijven van Wall Street, waaronder Goldman Sachs, Morgan Stanley,
Credit Suisse, Nomura, Deutsche Bank en anderen, de aandelen van
Archegos te dumpen. De aandelen van ViacomCBS verloren meer dan 50
procent van hun marktwaarde in slechts vier handelssessies tussen
woensdag 21 maart en het slot van de beurs op maandag 26 maart.
Credit Suisse heeft enkele dagen geleden een verklaring vrijgegeven
dat het in het eerste kwartaal een last van $ 4,7 miljard zal nemen
voor zijn verliezen die verband houden met Archegos. Twee topmanagers
zullen ook het bedrijf verlaten. Nomura heeft gezegd dat de verliezen
in de orde van grootte van $ 2 miljard kunnen liggen. Amerikaanse
handelsfirma's zijn merkwaardig stil geweest over het bedrag van hun
verliezen dat verband houdt met het hedgefonds.
Wall Street's omzeiling van voorzichtige margeleningsregels had nog
een ander effect. Het bracht mediakanalen ertoe om ten onrechte te
melden wat de aandelenkoersen van zowel ViacomCBS als Discovery Inc.,
een ander aandeel dat wordt geaccumuleerd door Hwang's Archegos,
veranderde.
Uit een artikel van 9 februari van Bloomberg News:
"Mediabedrijven ViacomCBS Inc. en Discovery Inc. zijn twee van de
beste presteerders in de S&P 500 Index dit jaar dankzij de verwachting
dat hun late intrede in de streamingvideo-industrie de omzet zal
verhogen.
Sinds eind juli zijn de traditionele mediabedrijven meer dan
verdubbeld in vergelijking met een stijging van 20% van de S&P 500
Index. Ze zijn dit jaar ook met meer dan 40% gestegen, waardoor ze tot
de drie beste presteerders in de benchmark behoren en zelfs de
industriegigant Netflix Inc. overtreffen, aangezien investeerders op
zoek zijn naar blijvende exposure van streamingdiensten die
favoriet zijn bij thuisblijvende consumenten."
ViacomCBS maakt deel uit van de S&P 500-index. Koersontwikkeling is
een sleutelfunctie van financiële markten. Beleggers lijden wanneer
mediakanalen worden misleid als verkeerd wordt gemeld wat de opwaartse
bewegingen van de aandelenkoersen stimuleert.
Gezien de koersdaling in zowel het aandeel ViacomCBS als Discovery,
nadat Archegos implodeerde en de banken begonnen te verkopen, lijkt
het erop dat hun snelle stijging van de aandelenkoers veel minder te
maken had met potentiële winsten op hun streaming-ativiteiten en veel
méér met krankzinnige margeleningen en misleidende derivaten bij de
vaak strafrechtelijk veroordeelde mondiale banken.
Het herinnert ons aan wat er gebeurde tijdens de ineenstorting van
subprime/synthetische derivaten in 2008, die op zijn beurt de
Amerikaanse economie en huizenmarkt instortte, en de hele wereld in
een diepe crisis gooide.
In onze volgende weekend-nieuwsbrief gaan we verder in op deze praktijken.
[Alle links, bronnen,
documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[7 april 2021]
Afdrukken
Doorsturen