NAVO in Zuid-Amerika actief

Terwijl iedereen dacht dat de focus van de NAVO ligt op het verdedigen van Europa tegen "aartsvijand" Rusland, en zich verder beperkt tot humanitaire missies, blijkt dit oorlogszuchtig verbond druk bezig haar invloedssfeer in de wereld uit te breiden. Met het omarmen van Colombia ligt er een heel nieuw continent open voor de activiteiten van Washington....

In 2017 werd Colombia één van de mondiale partners van de NAVO en de eerste Latijns-Amerikaanse partner van het Bondgenootschap. Vandaag de dag blijven de NAVO en Colombia de dialoog en samenwerking versterken om een aantal mondiale veiligheidsuitdagingen aan te pakken, waaronder cyberveiligheid, terrorisme, corruptiebestrijding en maritieme veiligheid. Dat meldt de NAVO.


De president van Colombia Juan Manuel Santos (een marionet van Washington) had op 25 mei 2018 verklaard dat zijn land officieel een “global partner” van de NAVO geworden was — het eerste land in Zuid-Amerika dat de officiële status van de oorlogszuchtige organisatie heeft ontvangen, en het werd die week ook geformaliseerd.
Colombia voegt zich hiermee in het rijtje landen Afghanistan, Australië, Irak, Japan, Zuid-Korea, Mongolië, Nieuw Zeeland, en Pakistan — andere landen die bekend staan als NAVO's "partners across the globe" of "global partners" en nu dus voor het eerst ook een in Zuid-Amerika.

De gebieden voor samenwerking omvatten verbeteringen in de gevechtscapaciteiten van het Colombiaanse leger, goed bestuur, militaire opleiding en training, de beveiliging van scheepvaartroutes, cyberveiligheid en manieren om terrorisme en georganiseerde misdaad te bestrijden. Een samenwerkingsovereenkomst met de NAVO werd een jaar geleden (mei 2017) bereikt nadat de Colombiaanse regering een vredesakkoord had gesloten met de FARC, een voormalige terroristische groepering die sindsdien een politieke partij is. De verklaring van de president kwam op dezelfde dag dat de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO) zei dat Bogota officieel zou worden uitgenodigd om toe te treden - hun beloning voor het volgen van een pro-westerse koers.

De samenwerking tussen Colombia en de NAVO is sinds 2013 aan het toenemen. In 2016 ondertekende Bogota een militaire samenwerkingsovereenkomst met het blok. Dankzij een bilaterale deal uit 2009 kunnen de Verenigde Staten bases op Colombiaans grondgebied behouden. In zijn poging om NAVO-partner te worden, overtreedt Bogota een essentieel principe van de Non-Aligned Movement (NAM), waarin wordt bepaald dat haar lidstaten niet kunnen toetreden tot militaire allianties.

In de praktijk geeft het partnerschap aan dat de NAVO haar traditionele invloedssfeer uitbreidt om grip te krijgen op een ander continent over de oceaan. Dit is maar weer eens een bevestiging dat de alliantie niet langer een Amerikaans/Europese aangelegenheid is. Het heeft  grondoperaties uitgevoerd in Afghanistan en zee-operatie in de Indische Oceaan. Veel NAVO-lidstaten hebben zich aangesloten bij de Amerikaanse troepen in Irak als leden van deze coalition of the willing.

Colombia is dus het eerste Zuid-Amerikaanse land is dat een NAVO-status heeft gekregen, maar het betekent niet dat de aanwezigheid van de organisatie op de bodem van dat continent iets absoluut nieuws is. De VS hebben enkele jaren geleden speciale operatie-eenheden ingezet onder het voorwendsel om drugshandelaren te bestrijden. Britse troepen hebben dienst op de Falkland-eilanden. De leden van het blok hebben militaire faciliteiten in het Caribisch gebied, dat niet echt deel uitmaakt van Zuid-Amerika, maar eerder een sub-oceanisch bekken van de westelijke Atlantische Oceaan, begrensd door de kusten van twee Zuid-Amerikaanse landen: Venezuela en Colombia (Panama maakt deel uit van Midden-Amerika).

Het rapport "NATO 2020: Assured Security, Dynamic Engagement" vermeldt de mogelijkheid van militaire operaties in Latijns-Amerika en het Caribisch gebied. Colombia is een essentieel land voor de wereldwijde expansie van de NAVO, omdat het het enige land in Zuid-Amerika is met kusten in zowel de Stille Oceaan als de Atlantische Oceaan. Het verlenen van een status door de NAVO baant de weg voor de bases van het blok op Colombiaanse bodem, om te worden toegevoegd aan de reeds bestaande faciliteiten van de VS.

De South American Defense Council (SADC), opgericht in 2009, is een 12-landen sterke verdedigingsarm van UNASUR, die de Verenigde Staten niet omvat en buiten zijn invloed opereert. De opkomst ervan toont de groeiende trend om regionale veiligheidsvraagstukken onafhankelijk van de Verenigde Staten op te lossen.
Washington is zelfs geen waarnemer, hoewel de mogelijkheid om er een te worden niet is uitgesloten als het zijn beleid ten aanzien van Cuba verandert. Bovendien omvat de groep Venezuela, een staat die openlijk onvriendelijk is tegenover de VS, als we het netjes formuleren. Argentinië organiseert in augustus de Zuid-Amerikaanse Defensieconferentie van 2018. Colombia's nieuwe status zal die procedure beïnvloeden. Bogota kan een verbindende schakel worden tussen de NAVO en Zuid-Amerika, in een poging om de SADC buiten de boot te houden als de entiteit die het defensiebeleid van het continent definieert.

Syrië, Iran, en het onvoorspelbare buitenlandse beleid van de VS, waaronder eerder afgelaste topconferenties, evenals vele andere verrassingen voor de wereldgemeenschap, staan op het radarscherm en verdringen onterecht andere evenementen van groot belang.
De nieuwe NAVO-status van Colombia is zo'n voorbeeld. Het is niet het einde, het is het begin. De militaire aanwezigheid die daar zal opduiken zal worden gevolgd door westerse politieke inmenging in de politiek van Zuid-Amerika en pogingen, desnoods (en vaak met voorkeur) met geweld, om meer Zuid-Amerikaanse staten onder het juk van de NAVO (= Washington) te brengen.

We gaan nog even wat door over de rol die de NAVO speelt.

De organisatie is in 1949 opgericht door de Verenigde Staten en omvatte Canada en verschillende Europese landen. Het belangrijkste officiële doel was om Europa te verdedigen tegen de denkbeeldige vijand, de communistische Sovjet-Unie. Impliciet betekende dit ook dat Europa geen eigen verdediging hoefde op te bouwen. Big Brother zou ervoor zorgen, met - inderdaad, de NAVO.
De enige Europese leider met vooruitziende blik die de schijnvertoning doorzag, was de Franse generaal Charles De Gaulle. In 1966 schopte hij de NAVO uit Frankrijk. In 2009, 43 jaar later, integreerde de (inmiddels veroordeelde) Franse president Sarkozy, ook een bekende CIA-agent, Frankrijk in alle structuren van de NAVO.

Bij de oprichting van de NAVO, tot de dag van vandaag, had en heeft de VS een fobie tegen alles dat iets te maken heeft met socialisme, laat staan communisme - wat een belangrijke rechtvaardiging was voor de wapenwedloop die de Koude Oorlog vanaf de late jaren 1950 tot 1991 versterkte, toen de Sovjet-Unie instortte.
De Koude Oorlog was vooral een propaganda-hype om te doen geloven dat de Sovjet-Unie, die historisch nooit sterk expansionistische ambities had, een bedreiging vormde voor de Europese soevereiniteit. De Koude Oorlog rechtvaardigde een wapenwedloop met een zeer winstgevende oorlogsindustrie. Hetzelfde zien we vandaag de dag ook gebeuren, waar de VS en haar westerse bondgenoten (hoewel, volgens de Amerikaanse oud-minister van buitenlandse zaken Henry Kissinger heeft de VS geen bondgenoten, maar slechts belangen) aansturen op een Koude Oorlog met Rusland, en wat de Amerikanen betreft kunnen we dat Koude ook wel weglaten.

Toen de Sovjet-Unie in 1991 uiteenviel, hield de rechtvaardiging voor het instandhouden van de NAVO op. Het had toen 12 bases in Europa. De unilaterale belofte van de geallieerde troepen, tot uitdrukking gebracht door de toenmalige Duitse minister van Buitenlandse Zaken Genscher en bevestigd door de Amerikanen, was dat de NAVO niet één meter naar het oosten zou uitbreiden. Toegegeven: de NAVO heeft hier woord gehouden: het is niet één meter geworden, maar de "verdedigingsmacht" staat op de stoep bij Poetin.
Tegenwoordig heeft de NAVO meer dan 30 bases verspreid over Europa, waarvan de meeste clusteren rond de Russische grenzen, een bedreiging voor Moskou.
Het toonde opnieuw de oprechtheid van westerse beloften. Dit productieve karakter is typerend voor door de VS geleide militaire operaties, in het bijzonder de NAVO. Met deze historische achtergrond zou de NAVO in Colombia een reëel en actueel gevaar vormen voor heel Latijns-Amerika. De NAVO, een alliantie van Atlantisten, heeft niets te zoeken in Colombia, laat staan in Latijns-Amerika, de Balkan, Afrika of vlakbij de Chinese territoriale wateren.

President Juan Manuel Santos had de samenwerking tussen Colombia en de NAVO geïnitieerd. Onderhandelingen tussen de voormalige Colombiaanse minister van Defensie, Juan Carlos Pinzón, en de voormalige generaal/ijzervreter Philip Breedlove (toen NAVO-commandant van de NAVO in Europa) zijn in 2013 van start gegaan met het "goedaardige" doel voor Colombia om toegang te krijgen tot de "beste praktijken" van de NAVO op het gebied van professionele normen, integriteit en transparantie, evenals humanitaire operaties.
Ondanks duidelijke protesten van Venezuela op het infiltreren van de NAVO in haar buurland, ondertekende president Santos op 6 juni 2013 in Brussel een samenwerkingsovereenkomst met de NAVO.

Dit was het begin van een geheime alliantie tussen een belangrijke Latijns-Amerikaanse bondgenoot van Washington en de NAVO. Bijna niemand heeft het opgemerkt. Het brengen van NAVO-troepen naar Colombia zou niet alleen een primeur zijn in Latijns-Amerika, het zou ook grote schade kunnen veroorzaken onder de niet-aangesloten UNASUR-landen, vooral tussen Bolivia, Ecuador en Venezuela.

De NAVO in Colombia zou een oefenterrein voor guerrilla-oorlogsvoering kunnen worden, iets waar de transatlantische strijdkrachten niet aan gewend zijn, maar vertrouwd zullen moeten worden om het plan van Washington te verwezenlijken om zich geleidelijk te verspreiden in heel Zuid-Amerika en pogingen van linkse opstanden te voorkomen. Eenmaal in strategisch gelegen Colombia zou de NAVO zich kunnen verspreiden over het subcontinent, mogelijk gemaakt door de neoliberale Latijns-Amerikaanse regeringen die nu door Washington worden geïnstalleerd om talloze militaire bases te bouwen. Ze zullen voortaan NAVO-bases worden genoemd. De impopulaire term, Amerikaanse bases, zal dan tot het verleden behoren.

Een controversieel aspect is de rol die Colombia speelt binnen de transatlantische alliantie en de vraag of het betrokken zal worden bij militaire acties buiten zijn grenzen. "Dit programma is bedoeld om te werken aan de ontwikkeling van de integratie van strijdkrachten", verklaarde Santos toen hij probeerde de reikwijdte van zijn besluit te verduidelijken. "We gaan niet deelnemen aan militaire operaties van de NAVO", voegde hij er destijds aan toe.
In 2017 onthulde de commandant van het Colombiaanse leger, generaal Alberto José Mejía, echter aan de krant El Colombiano dat zijn land zich voorbereidde om deel te nemen aan de training van troepen in Afghanistan, iets wat uiteindelijk niet gebeurde.

Latijns-Amerika moet oppassen. Obama noemde eerder Latijns-Amerika "Washington's Backyard", en die Amerikaanse achtertuin zou snel realiteit kunnen worden met de NAVO in Colombia. Of zoals de beroemde overleden Uruguayaanse schrijver Eduardo Galeano wijselijk zei: "Zodra Amerikaanse troepen in jouw land zijn, zul je nooit van ze af komen."


Ondertussen speelt er veel meer in Colombia. Het geweld in dat land doet denken aan een burgeroorlog. Het protest is niet langer alleen gericht tegen belastinghervormingen, maar tegen de corrupte en autoritaire regering zelf. Hierover een uitvoerig artikel in ons weekend magazine.