Grootbanken verdienden miljarden door fraude met credit default swaps

Vorige week diende het kantoor van de procureur-generaal van New Mexico namens het investeringsfonds van de staat, de New Mexico State Investment Council, een adembenemende, 128 pagina's tellende antitrust-rechtszaak in bij de federale rechtbank in New Mexico. De Raad beheert een permanente schenking samen met geld voor 23 overheidsinstanties.

De Raad beweert, ondersteund door treffend bewijs, dat de volgende banken hebben meegedaan aan een 16-jaar durende samenzwering van "bied-manipulatie en ongeoorloofde prijsafspraken" in de Credit Default Swap (CDS)-markt: Bank of America/Merrill Lynch; Barclays; BNP Paribas; Citigroep; Credit Suisse; Deutsche Bank; Goldman Sachs; JPMorgan Chase; Morgan Stanley en Royal Bank of Scotland (RBS).

Een Credit Default Swap is een onderhands contract afgesloten tussen koper en verkoper om beschermd te zijn tegen het risico van wanbetaling van een uitgever. De koper betaalt daarvoor een premie, de prijs van de CDS, aan de verkoper om zijn obligatieportefeuille te beschermen.

In de rechtszaak wordt ook een handelsvereniging voor swaps genoemd, de International Swaps and Derivatives Association (ISDA), als gedaagde, en er wordt opgemerkt dat een "meerderheid van ISDA's bestuursleden" in dienst zijn van de aangeklaagde banken. De rechtszaak kenmerkt ISDA als een 'frontorganisatie'. Twee andere bedrijven die betrokken zijn bij het frauduleuze Credit Default Swap-protocol worden ook genoemd: Creditex en Markit. De rechtszaak vestigt de aandacht op het feit dat "tot medio 2014 werd Markit eigendom van (via een meerderheidsbelang) en gecontroleerd door een consortium van ongeveer 16 investeringsbanken", inclusief elk van de bankbeklaagden (samen met HSBC en UBS) die in hun raden van bestuur zaten.

Zo fascinerend als de details van de vermeende prijsafspraken in de rechtszaak zijn, zo fascinerend is ook de naam van het externe advocatenkantoor dat de eiser vertegenwoordigt, de New Mexico State Investment Council. Dat advocatenkantoor is Kirby McInerney, dat een geschiedenis heeft in het vertegenwoordigen van klokkenluiders bij fraude gepleegd door criminelen van Wall Street. De naam van het advocatenkantoor sprong in het oog omdat de uiterst intieme en uitgebreide details van hoe deze vermeende fraude werd uitgevoerd, zoals uiteengezet in de rechtszaak, griezelig nauwkeurig klinkt als het werk van een insider die nu de klepel in de klok klingelt.

De algemene schets van de samenzwering wordt als volgt beschreven in de rechtszaak:
"Sinds 2005 zijn de banken van Wall Street, die de belangrijkste dealers van credit default swaps ('CDS') vormen, verwikkeld in een samenzwering om de 'definitieve veilingprijs' van CDS te manipuleren, de referentieprijs die wordt gebruikt om alle CDS-contracten marktbreed te waarderen bij afwikkeling. De uiteindelijke veilingprijs wordt gegenereerd via een veilingproces dat in 2005 door de Dealers op de markt is geïntroduceerd.
De Dealers – Bank of America/Merrill Lynch, Barclays, BNP Paribas, Citi, Credit Suisse, Deutsche Bank, Goldman Sachs, JPMorgan, Morgan Stanley en RBS - hebben deze samenzwering geïmplementeerd door hun macht over het CDS-veilingsproces te gebruiken om de CDS-veilingen te manipuleren en een (meestal) supracompetitief lage uiteindelijke CDS-veilingprijs te produceren. Door samen te werken met drie entiteiten waarover de Dealers aanzienlijke macht en invloed uitoefenen – Creditex, ISDA en Markit (samen met de Dealers, de Beklaagden) – heeft de samenzwering van de Dealers hen miljarden dollars aan kartelwinsten opgeleverd ten koste van niet- dealermarktdeelnemers zoals eiser en de vermeende leden van de Class."  Over wat die Class inhoudt, zometeen meer.

Het is te hopen dat de federale rechter die toezicht houdt op de zaak een sterke vaardigheid heeft in wiskunde of statistische analyse, omdat de rechtszaak doortimmerde formules bevat die werden gebruikt om een statistische regressieanalyse samen te stellen die het volgende aantoonde:
"De regressie van de eiser toont – in statistisch significante mate – dat de aanvankelijke marktinzending van de dominante Dealer de limietorders van de andere Dealers voorspelt, zelfs na controle voor elke variabele waarop een economisch rationele CDS-handelaar zou vertrouwen bij het vormen van zijn of haar limietorder. Dit bevestigt de kernbevinding van de analyse van de eiser: dat de dominante dealer zijn initiële marktinzending aan de andere dealers meedeelt, en de andere dealers coördineren hun eigen inzendingen rond die informatie. De bevindingen van de statistische analyse van de eiser worden bevestigd door feiten die eises heeft ontdekt met betrekking tot verschillende mechanismen die de dealers hebben gebruikt om prijzen en commercieel gevoelige klantinformatie te delen in de aanloop naar de CDS-veilingen."

Eén van die mechanismen zou natuurlijk ongepast gedrag op de Bloomberg-terminal zijn. (In 2012 schreven wij al over hoe Libor-tariefmanipulatie werd gepleegd via Bloomberg-terminals.)

In de rechtszaak wordt een deel van de vermeende antitrustacties als volgt geschetst:
"Ten eerste: dankzij een achterdeur in de Bloomberg-terminalberichtenservice die het primaire communicatie- en handelsmechanisme is voor Wall Street-instellingen, is het een gewoonte voor de Dealers om elkaars realtime CDS en obligatiekoersen op Bloomberg daadwerkelijk te controleren, ook al zouden ze dat niet mogen doen.
Ten tweede communiceren de Dealers routinematig met elkaar, informeel en privé, over de CDS-veilingen. Zo stuurt een Dealer soms de avond vóór een veiling zijn visie op de uiteindelijke veilingprijs via Bloomberg. Deze berichten zijn 'inside baseball'-opvattingen van een zogenaamd goed geïnformeerde Dealer over hoe de uiteindelijke veilingprijs zal eindigen, en het effect is om aan de andere directe deelnemers aan de CDS-veilingen - de Dealers - te signaleren wat de uiteindelijke veilingprijs zou moeten zijn.
Ten derde: omdat klanten hun fysieke afwikkelingsverzoeken en limietorders in elke veiling via de Dealers moeten indienen, verkrijgen de Dealers vertrouwelijke klantinformatie en 'front-runnen' ze de inzendingen van hun klanten in de veiling, waardoor de voorkeur van de Dealers' competitieve definitieve veilingprijs wordt beschermd. (Front-running is een handelspraktijk waarbij handelaren namens hun bedrijven orders plaatsen voorafgaand aan een verwachte klanttransactie.)
Ten vierde delen de Dealers materiële, niet-openbare informatie met elkaar tijdens vergaderingen van de ‘Bepalingscommissie’ (het Determinations Committee) – informatie die nooit openbaar wordt gemaakt. Als onderdeel van het hardwiringproces (het invoeren van protocollen in CDS-documentatie) van de veiling stemden de Dealers ermee in om een 'Bepalingscommissie' op te richten en deze te structureren met 10 zetels voor Dealers en 5 zetels voor niet-dealers, zodat deze altijd in meerderheid door de Dealers zou worden gecontroleerd. De Bepalingscommissie beslist of er een ‘kredietgebeurtenis’ heeft plaatsgevonden die CDS-contracten activeert, of er een overeenkomstige veiling zal worden gehouden en wat de regels zijn voor elke veiling."

De meeste financiële deskundigen in de VS zijn van mening dat de Commodity Futures Trading Commission en de Securities and Exchange Commission toezicht uitoefenen op de Credit Default Swap-markt, samen met alle andere derivaten. Maar de rechtszaak levert deze schokkende onthulling op: "Het CDS-veilingsproces glipt door deze lappendeken van regelgevend toezicht. De veiling is het afwikkelingsmechanisme voor eenduidige-, index- en gemengde swaps, maar het veilingproces zelf is geen swap, en geen enkele regelgever heeft ooit toezicht of regelgevende autoriteit uitgeoefend op het CDS-veilingsproces. Het resultaat is een falende regelgeving die de CDS-veilingen en het concurrentieverstorende gedrag dat daarbinnen plaatsvindt over het hoofd ziet."

Zelfs de voormalige Amerikaanse minister van Financiën, Tim Geithner, die eerder de bekende president van de New York Fed was, moet in de rechtszaak verschijnen. Volgens de aanklacht benaderden de banken Geithner tijdens de financiële crisis van 2008, toen hij president van de New York Fed was, en vertelden ze hem dat ze "het veilingproces dat de Dealers en Creditex hadden gecreëerd zouden opnemen in de gestandaardiseerde contracten die worden gebruikt om CDS te verhandelen.” Onduidelijk is of de New York Fed deze banken toestond om hun geheime vergaderingen te houden bij de New York Fed, of onder haar auspiciën, maar op basis van hoe de New York Fed soortgelijke groepen heeft gedoogd, zou het ons niet verbazen.

De megabanken op Wall Street opereren al jaren als een georganiseerd misdaadkartel. In sommige van hun vroegere antitrustactiviteiten noemden hun handelaren zichzelf zelfs "The Cartel" en "The Mafia" in online chatforums. Helaas heeft het Amerikaanse ministerie van Justitie deze seriële misdaden op Wall Street nooit aangepakt.

Het antitrustgedrag strekt zich uit tot de top van deze banken. Bloomberg News-verslaggevers Greg Farrell en Keri Geiger meldden in 2016 dat de topadvocaten van de megabanken van Wall Street al twintig jaar in het geheim vergaderden met hun collega's bij internationale banken. Tijdens de bijeenkomst in mei 2016 in een chic hotel in Versailles waren de volgende advocaten van de grote banken aanwezig: Gregory Palm, General Counsel van Goldman Sachs; Stephen Cutler van JPMorgan (voormalig directeur handhaving bij de SEC); Gary Lynch van Bank of America (ook voormalig directeur handhaving bij de SEC); Eric Grossman van Morgan Stanley; Rohan Weerasinghe van Citigroup; Markus Diethelm van UBS Group AG; Richard Walker van Deutsche Bank (wederom een voormalig directeur handhaving bij de SEC); Robert Hoyt van Barclays; Romeo Cerutti van Credit Suisse Group AG; David Fein van Standard Chartered; Stuart Levey van HSBC Holdings; en Georges Dirani van BNP Paribas SA.

Valt u ook op dat de meerderheid van deze banken dezelfde banken zijn die in deze rechtszaak worden genoemd?

Advocaten die voor de eiser in de huidige rechtszaak worden genoemd, zijn: Cholla Khoury, assistent-procureur-generaal in het kantoor van de procureur-generaal van New Mexico en directeur van de afdeling consumenten- en milieubescherming; en David E. Kovel en Thomas Popejoy van Kirby McInerney LLP.

De juridische actie is vormgegeven als een collectieve actie ("class action") en beoogt te vertegenwoordigen:
"Alle personen of entiteiten die, gedurende de periode van 1 juni 2005 tot en met heden, een credit default swap in de Verenigde Staten en hun territoria hebben afgewikkeld onder verwijzing naar het ISDA credit default swap-veilingprotocol of het veilingproces dat het standaard  ISDA-credit default swap-veilingsproces werd. Een ‘credit default swap’ omvat de volgende instrumenten: single-name CDS, index CDS en swaptions. Uitgesloten van de Class zijn gedaagden, hun functionarissen, directeuren, management, werknemers, huidige dochterondernemingen of gelieerde ondernemingen en alle federale overheidsinstanties (de 'Class')."

We blijven ook deze zaak nauwlettend volgen.




[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]



[7 juli 2021]

 

Afdrukken Doorsturen