We leven in een Europese Unie die onder meer verwikkeld is in een propagandagevecht met Rusland met een eenheid om schadelijke desinformatie te verzamelen... en die de grote westerse internetplatforms ertoe aanzet om "schadelijke desinformatie" op hun media te bestrijden. George Orwell's 1984 verbleekt bij de gang van zaken in wat eens het Vrije Westen was.
Na het mega-ongeluk op Facebook, WhatsApp en Instagram roepen
Amerikaanse politici op tot het opbreken van de groep. Maar dat is
geen probleem in Brussel - ze controleren er liever de inhoud.
Het Democratische Amerikaanse congreslid Alexandria Ocasio-Cortez wees
erop dat Instagram en WhatsApp niet zouden zijn getroffen als hun
overname door Facebook was voorkómen. "Smash them now", twitterde ze.
De linkse politicus staat hierin niet alleen. De Amerikaanse
handelsautoriteit FTC spande deze zomer opnieuw een antitrustzaak aan
om een splitsing van het concern af te dwingen.
Dat zou ook een voordeel zijn voor de Europese Unie. Behalve een
betere bescherming tegen ongelukjes en malversaties zouden de
Europeanen ook hun afhankelijkheid van de Amerikaanse groep kunnen
verminderen door hen uit elkaar te laten gaan. Het zou zelfs denkbaar
zijn om Facebook met een eigen Europees platform tegen te werken en de
markt volledig te herverdelen. Maar zelfs EU-commissaris voor
Mededinging Vestager ontbreekt het aan moed.
In plaats van de internetreuzen aan banden te leggen wil de Europese
Commissie ze reguleren - wat betekent dat men in Brussel de inhoud van
de social media wil controleren. Het verbod op “RT Deutsch” op YouTube
biedt een voorproefje van wat ons in het voorheen Vrije Westen te
wachten staat.
Onder het voorwendsel van "schadelijke desinformatie" moet volgens
Brussel uitgebreid toezicht en controle op online-inhoud worden
ingevoerd - met als doel "ongewenste" inhoud snel te verwijderen.
Censuur in plaats van opbreken, daar komt het EU-standpunt op neer.
Het dubieuze bedrijfsmodel van Facebook & Co. zal niet worden
aangetast - omdat de EU ook op zoek is naar data, wil zij ook in de
Big Data-business stappen. Daarover zometeen meer.
Maar het kan (voorlopig) nog erger: we weten inmiddels dat Australië
in een corona- jaar tijd veranderd is in een fascistische heilstaat,
waar de overheid, justitie en politie de burgers alleen nog maar als
lastpakken zien, en waar de ene na de andere waanzinnige maatregel
wordt afgekondigd.
Vorige maand deed het Australische Hooggerechtshof een werkelijk
bizarre uitspraak, namelijk dat nieuwsuitgevers aansprakelijk zouden
moeten zijn voor opmerkingen op sociale media over hun eigen berichten
op die sociale-mediaplatforms. Met andere woorden, als een
nieuwsorganisatie een verhaal zou publiceren over bijvoorbeeld een
politicus en vervolgens naar dat verhaal op Facebook zou linken, als
een willekeurige gebruiker de politicus belasterde in de commentaren
op Facebook... dan zou de oorspronkelijke uitgever aansprakelijk
kunnen worden gesteld voor die opmerkingen.
CNN heeft aangekondigd dat het geen content meer zal publiceren op
Facebook in Australië. De beslissing komt in reactie op bovenstaande
uitspraak van de hoogste rechtbank van het land. Dit is dan natuurlijk
wel weer grappig, want CNN is eigendom van Turner Broadcasting, dat
eigendom is van WarnerMedia, dat (voorlopig) eigendom is van AT&T....
het concern dat ook recentelijk een criticus van de Amerikaanse
Section 230 of the Communications Decency Act is geweest (ondanks
dat zij bescherming door die wet genoot - Sectie 230 is een sectie van
Titel 47 van de United States Code, uitgevaardigd als onderdeel van de
United States Communications Decency Act, die in het algemeen
immuniteit biedt voor websiteplatforms met betrekking tot inhoud van
derden).
Of neem onze zuiderburen: eerder dit jaar werd een door de Belgische
regering aangenomen wet op het bewaren van gegevens vernietigd door
het Grondwettelijk Hof van het land. De wet verplichtte de metadata
van alle oproepen en sms'jes van burgers een jaar lang te bewaren,
voor het geval de regering ooit zou besluiten dat ze er toegang toe
wil hebben. Op basis van richtlijnen van het EU-Hof over wetten die
het willekeurig bewaren van gegevens elders in de Unie verplicht
stellen, heeft het Grondwettelijk Hof de wet verworpen en oordeelde
dat deze noch gerechtvaardigd noch legaal was volgens het precedent
van het Europese Hof van Justitie of de Belgische grondwet.
Die uitspraak leidde tot een onmiddellijke herschrijving en een
haastige voortstuwing van de wet door het wetgevingsproces. Deze
uitspraak is in april uitgesproken. Op 10 mei had de regering weer een
wetsvoorstel klaar om opnieuw de strijd aan te gaan. Daarna breidde
het het uit en voegde gecodeerde berichtendiensten toe aan de lijst
met entiteiten die verplicht zijn om metadata van communicatie te
verzamelen en te bewaren.
Maar de eisen van de Belgische regering gaan zelfs verder dan
metadata. Ofwel niet in staat of niet bereid om te begrijpen hoe
end-to-end encryptie werkt willen de wetgevers in het land een vorm
van encryptie die kan worden verwijderd wanneer de overheid toegang
wil tot communicatie. Dat blijkt uit een
open brief van 81 organisaties en
cybersecurity-experts aan de Belgische overheid.
Er is namelijk geen manier om codering eenvoudigweg "uit te schakelen";
providers zouden een nieuw bezorgsysteem moeten creëren en gerichte
gebruikers naar dat afzonderlijke bezorgsysteem moeten sturen. Dit zou
niet alleen aanzienlijke technische veranderingen vergen, maar het zou
ook de beloften van vertrouwelijkheid en privacy van end-to-end
versleutelde communicatiediensten schenden.
Het is een achterdeur. Achterdeuren werken niet. Of beter gezegd, dat
doen ze wel, maar dan werkt de encryptie niet. Wetgevers en degenen
die wetgevers onder druk zetten om achterdeurtjes voor encryptie te
verplichten, gebruiken die term niet graag, dus draain ze eromheen. In
de VS noemen ze het technische assistentie of wat het
tegenovergestelde is van "beveiligde versleuteling". In België proppen
ze het in een wetsvoorstel dat oorspronkelijk gericht was op
telefoonserviceproviders en noemden het "gegevensbehoud"
Het feit dat kritieke inhoud van de overheid wordt verborgen of
verwijderd op de grote sociale mediaplatforms en gebruikers daardoor
worden geblokkeerd, is bij uitzondering regel geworden. De Duitse
federale overheid bijvoorbeeld doet alsof ze er niets mee te maken
heeft. Dat is maar ten dele waar. De Europese Commissie, wiens acties
de Duitsers steunen, zit achter het censuuroffensief.
Alleen al de afgelopen dagen zijn er flagrante gevallen geweest van
aangekondigde of uitgevoerde politieke censuur. Hier zijn twee
voorbeelden. Merk op dat al deze voorbeelden en al het volgende
uitdrukkelijk niet gaan over criminele of anderszins verboden
uitspraken, maar over uitspraken die volgens vage criteria zijn
geclassificeerd als toegestane maar schadelijke desinformatie:
1. Als voorzorgsmaatregel had de dochteronderneming van Google,
YouTube, vóór de Duitse verkiezingen aangekondigd dat het materiaal
uit de publicatie van de officiële definitieve uitslag van de Duitse
federale verkiezingen zou censureren waarin werd beweerd dat de
verkiezingsuitslag zou worden vervalst door fouten in het proces of
opzettelijke manipulatie.
Rechtszaken tegen de verkiezingsuitslag zijn bij onze oosterburen
echter pas mogelijk nadat de definitieve uitslag bekend is gemaakt.
Het staat buiten kijf dat er in Berlijn massale onregelmatigheden
hebben plaatsgevonden. Deze kunnen slechts in beperkte mate worden
verholpen door hertelling, aangezien onder meer veel kiezers zijn
weggestuurd vanwege ontbrekende verkiezingsdocumenten en het
onduidelijk is hoeveel van hen gezien de chaotische omstandigheden
afstand hadden gedaan van hun stemrecht.
Voorafgaand aan de verkiezingsdag waren al beroepsprocedures
aangekondigd. chter: alleen rechters kunnen uitsluitsel geven of de
verkiezing door zou moeten gaan of (na de verkiezingsdag) moet worden
herhaald. Maar YouTube wil de discussie op zijn toonaangevende
videoplatform gewoon stoppen.
2. Op 28 september heeft de Google-dochter Youtube het videokanaal van
de Russische buitenlandse omroep RT DEUTSCH met ruim 600.000 abonnees
verwijderd wegens vermeende, niet nader gespecificeerde "ernstige of
herhaalde" schendingen van de communautaire richtlijnen. Youtube heeft
het later uitgelegd: "YouTube heeft duidelijke communityrichtlijnen
die bepalen wat is toegestaan op het platform. RT-DE heeft een
waarschuwing ontvangen voor het uploaden van inhoud die in strijd is
met ons COVID-19-beleid inzake medische verkeerde informatie."
Gewoon censuur van onwelgevallig nieuws.
Slechts twee voorbeelden uit de afgelopen twee weken waardoor ook het
Duitse socialemedialandschap meer op een dictatuur dan op een
westers-liberale samenleving lijkt. Dat komt ondermeer omdat de
censuur-orgies teruggaan op een gedragscode die de grote platforms
Facebook, Google, Twitter en Mozilla onder enorme druk van de EU
hebben ontwikkeld en ondertekend. Deden ze dat niet dan hadden ze te
maken gehad met sancties en regulering. In het geval van Rusland is er
ook nog de EU-organisatie East StratCom Task Force in de European
External Action Service, die met instemming van westerse regeringen is
opgericht en niets anders te doen heeft dan vermeende voorbeelden van
“Russische desinformatie” op te sporen en te verzamelen - en in onze
mainstream media tegenpropaganda te organiseren.
In de praktijk van de social media, als het gaat om
gezondheidsinformatie, is alles wat van overheidsinstanties en andere
officiële instanties komt de Waarheid en is alles wat ervan afwijkt of
er kritiek op heeft "desinformatie". De Europese Unie en de regeringen
die dit hebben geïnitieerd vinden het natuurlijk prima.
Als de standpunten van overheidsinstanties veranderen of zelfs het
tegenovergestelde worden, dan verandert ook de definitie van te
censureren desinformatie of wordt het zelfs het tegenovergestelde. Het
is zoals in "1984" van George Orwell, waar de vijand en de bondgenoot
van de totalitaire staat steeds veranderen en dan moet het hele
verhaal elke keer opnieuw worden geschreven. Met de opmerking "Ik ben
verheugd dat nieuwe actoren uit de relevante sectoren reageren op ons
verzoek en deelnemen aan de herziening van de gedragscode", maakte de
vicevoorzitter van de EU-commissie voor "Waarden en transparantie",
Věra Jourová , goed duidelijk dat de EU dit zeker ziet vanuit haar
leidende rol. "Er zijn aanzienlijke extra inspanningen nodig om het
tij van schadelijke desinformatie te keren", zei ze.
Let op de uitdrukking "schadelijke desinformatie". Het gaat alleen
maar om desinformatie, die naar de mening van de Europese Unie en de
nationale regeringen, en dus ook naar de mening van de social media,
indruist tegen alle doelstellingen van de samenleving die door de
ambtenaren in totalitaire macht worden gepostuleerd. De dagelijkse
leugens van de mainstream media zijn dus irrelevant. Evenzo worden
regeringsvriendelijke verstoringen, weglatingen of verkeerde
voorstellingen in de gevestigde media niet eens in overweging genomen.
Die zijn dus niet schadelijk.
In de "EU-praktijkcode inzake desinformatie", die de grootste
internetplatforms in oktober 2018 onder druk van de Europese Unie
ondertekenden, wordt desinformatie nader gedefinieerd als:
"Verifieerbare valse of misleidende informatie die cumulatief is
a) is gemaakt, gepresenteerd en verspreid voor economisch gewin of om
het publiek opzettelijk te misleiden, en
b) overheidsschade veroorzaken met de bedoeling democratische,
politieke of administratieve processen of publieke goederen te
bedreigen, zoals de verdediging van de gezondheid van EU-burgers, het
milieu of de veiligheid."
Als men iemand heeft die de waarheid kan voorschrijven in
wetenschappelijk controversiële kwesties en die ook de belangen van de
samenleving op het gebied van politieke en bestuurlijke processen en
op het gebied van veiligheid voor iedereen bindend kan definiëren, dan
kun je dus ook "schadelijke desinformatie" identificeren. Anders niet.
Onder druk en met de zegen van de EU en de lidstaten gebeurt dit op
grote schaal via toonaangevende sociale media. Dus, althans wat
betreft de vrijheid van informatie, hebben we de pluralistische
samenlevingsvorm achter ons gelaten. In plaats daarvan bevinden we ons
in een centraal gecontroleerde informatiemaatschappij waarin
instellingen met een totalitaire aanspraak op wat waar is en wat we
geacht worden te geloven bepalen wat we te lezen, te zien en te horen
krijgen.
De eigen verbintenissen van de Codex omvatten ook "het investeren in
technologieën die prioriteit geven aan correcte en gezaghebbende (officiële?)
Informatie in lijsten met zoekresultaten en andere automatisch
gerangschikte distributiekanalen." Prioriteit geven aan bepaalde
informatie die als nuttig wordt beschouwd en het verbergen van
informatie die als schadelijk wordt beschouwd, is een vorm van
verborgen, geleidelijke censuur waar de betrokken afzenders van de
informatie en de beoogde ontvangers zich niet tegen kunnen verdedigen.
Omdat ze het niet weten of het niet kunnen bewijzen. Dit is een
bijzonder perfide machtsmisbruik door de EU-bureaucraten en hun
geallieerde regeringen.
Net zoals censuur is uitbesteed aan particuliere internetplatforms,
heeft de Europese Unie de taak, die een Ministerie van Waarheid in
traditionele totalitaire regimes uitvoert, uitbesteed aan "onafhankelijke"
factcheckers. Deze worden gefinancierd door de Europese Unie zelf en
door de internetplatforms die voor de EU censureren. Daarover staat er
in de Codex:
"The signatories recognise that indicators of trustworthiness and
information from fact checking organizations and the new independent
network of fact checkers facilitated by the European Commission upon
its establishment can provide additional data points on purveyors of
disinformation" ofwel:
"De ondertekenaars erkennen dat indicatoren van betrouwbaarheid en
informatie van factcheckers en het nieuwe onafhankelijke netwerk van
factcheckers dat bij de oprichting door de Europese Commissie is
gefaciliteerd, aanvullende gegevens kunnen opleveren over leveranciers
van desinformatie.“
De factcheckers bewijzen hun gunsten door de verklaringen van de
overheidsinstanties of hun antwoorden op vragen van de factcheckers te
gebruiken als referentiepunten voor wat waar is. Of een verklaring als
onjuist, gedeeltelijk onjuist, uit de context of misleidend wordt
geclassificeerd en dienovereenkomstig wordt beperkt in termen van
verspreiding, hangt af van de mate van afwijking van de regeringslijn.
Interessant genoeg heeft de Europese Unie haar factchecker-programma
"Soma" genoemd. Dit is de naam van het pacificatiemiddel in de roman
"Brave New World" van Aldous Huxley. (Soma is in die roman de fictieve
kunstmatige drug die gebruikers een roes van onbestemd geluk en
vergeetachtigheid geeft. Het psychoactieve middel wordt van
overheidswege automatisch verwerkt en het leidt uiteindelijk tot de
dood. In Brave New World wordt iedereen 61 jaar oud).
Als regeringen, met al hun rijke en machtige private en semi-private
bondgenoten, er niet in slagen de overgrote meerderheid van de mensen
ervan te overtuigen dat de officiële informatie correct is, dan moeten
ze dringend werken aan ofwel de betrouwbaarheid ofwel de kwaliteit van
hun informatie. Maar niet om alles wat onwenselijk en kritisch is weg
te censureren, zoals de Europese Unie doet. Maar ja, als je als unie
het Vierde Rijk wil voltooien dan wend je je tot eerder beproefde
methoden.
In 2015 heeft de Europese Commissie op basis van een resolutie van de
regeringsleiders een eenheid voor anti-Russische tegenpropaganda
opgericht met de ogenschijnlijk militaire naam EastStratCom. Ze
verzamelt mediaberichten in de EU en Oost-partnerstaten die ze
beschouwt als desinformatie van Russische oorsprong en presenteert
deze samen met een (vermeende) weerlegging. Het moet er ook voor
zorgen dat de EU in een zo positief mogelijk daglicht komt te staan.
Begin 2018, het jaar waarin de internetplatforms de Code ondertekenden,
werd desinformatie verheven tot de rang van "hybride dreigingen" die
samen met de NAVO moeten worden bestreden. Verschillende EU- en
NAVO-lidstaten hebben in Helsinki een "centrum tegen hybride
dreigingen" opgericht om gezamenlijk strategieën te ontwikkelen tegen
(vermeende) propaganda en desinformatiecampagnes.
In september 2018 bracht de NAVO-platformorganisatie Atlantic Council
namens het Amerikaanse ministerie van Defensie een brochure uit met de
veelzeggende (vertaalde) titel "Whose Truth ?: Sovereignty,
Disinformation and How to Win the Battle for Trust". Belangrijkste
aanbeveling: ongemakkelijke meningen en informatie die de staat niet
ondersteunen kunnen het beste op een indirecte, onopvallende manier
worden gecensureerd. Net zoals de EU doet met haar publiek-private
censuurpartnerschap. Zodat woordvoerders van de regering kunnen zeggen:
'Wij? Wij niet. Wat een wilde complottheorie!’
Facebook heeft bij de samenwerking met de Atlantic Council gezegd dat
zij dat doet omdat deze think-tank "vrije en eerlijke verkiezingen
over de hele wereld beschermt", maar sommigen vinden dat moeilijk te
geloven, aangezien Henry Kissinger, de voormalige Amerikaanse minister
van Buitenlandse Zaken, de democratische regering van Chili door de
CIA omver had laten werpen. Tussen haakjes: de CIA had ook
verschillende voormalige directeuren in het bestuur van de Atlantic
Council zitten, bijvoorbeeld voormalig plaatsvervangend CIA-directeur
Stephen Kappes, een veroordeelde ontvoerder. Daarnaast heeft de CIA
natuurlijk een lange geschiedenis van het omverwerpen van democratieën
en het ondersteunen van dictaturen - zoals de monarchieën van
Saoedi-Arabië, Qatar, Turkije en de Verenigde Arabische Emiraten, die
miljoenen dollars aan de Atlantic Council hebben gedoneerd en niet
eens doen alsof ze iets om democratie geven.
De raad van bestuur van de Atlantic Council herbergde (en herbergt nog
steeds) leden van de regering George W. Bush (waaronder Stephen
Hadley, Condoleezza Rice en Colin Powell), mensen die de meest
rampzalige desinformatiecampagne in de moderne geschiedenis lanceerden
toen ze logen over massavernietigingswapens in Irak, logen over een
verband tussen 9/11 en Irak, en toen een miljoen mensen vermoordden
door het Westen te misleiden tot het meedoen aan de oorlog in Irak op
basis van die leugens.
Ongelooflijk feit: op dezelfde dag dat de Council hun samenwerking met
Facebook aankondigde, waren ze bezig met hun eigen flagrante
desinformatiecampagne, waarbij ze George W. Bush prezen met een
"Distinguished International Leadership Award". Dat is hetzelfde als
de kapers van 9/11 een prijs geven voor "Distinguished Aviation".
O ja, de Council krijgt ook financiering van letterlijk de grootste
militaire aannemers ter wereld. Dus dat kan een factor zijn waarom ze
zo enthousiast zijn over desinformatie.
Maar gezien het feit dat de Council financiering krijgt van de
Amerikaanse regering, buitenlandse regeringen en grote multinationale
ondernemingen, is het een legitieme zorg dat die belangen énige
invloed zouden kunnen uitoefenen op wat de Atlantic Council als
verkeerde informatie beschouwt, en welke accounts op Facebook (moeten)
worden verwijderd. We moeten wel opmerken dat niet elk lid van de
Atlantic Council iemand is die een democratie omver wil werpen, of een
oorlogszuchtige, een ontvoerder is. Maar ze hebben zeker een agenda,
ze zijn helemaal niet objectief en er zijn meer dan genoeg duistere
personages aan boord waar iedereen zich zorgen over kan maken.
Facebook werkt sinds 2017 samen met de NAVO bij het bestrijden van
schadelijke informatie. Google is een zeer grote opdrachtnemer voor
het Amerikaanse leger.
[Alle links, bronnen,
documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[7 oktober 2021]
Afdrukken
Doorsturen