Een update over de stand van zaken tussen Rusland, Oekraïne, de EU en de VS. Het is opmerkelijk dat de EU, die de meeste nevenschade van een oorlog tussen Rusland en Oekraïne zou lijden, nog steeds geen plaats aan de tafel lijkt te hebben, ondanks het feit dat de Europeanen parallelle gesprekken voeren met Rusland en Oekraïne.
*) Lavrov citeerde twee overeenkomsten over ondeelbare veiligheid in
de gemeenschappelijke Europese ruimte die zijn ondertekend door alle
lidstaten van de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa
(OVSE), inclusief Oekraïne, de Centraal-Aziatische staten, Rusland en
de VS. Het zijn de Verklaring van Istanboel van 1999 en de Astana-verklaring
van 2010.
Er gaat niets boven een weinig vleiende historische referentie om een
update te geven over de stand van zaken tussen Rusland, Oekraïne, de
EU en de VS. Het is opmerkelijk dat de EU, die de meeste
nevenschade van een oorlog tussen Rusland en Oekraïne zou lijden, nog
steeds geen plaats aan de tafel lijkt te hebben, ondanks het feit dat
de Europeanen parallelle gesprekken voeren met Rusland en Oekraïne.
France24 meldde op 26 januari:
"Adviseurs van de staatshoofden van Rusland, Oekraïne, Frankrijk en
Duitsland bevestigden woensdag na besprekingen in Parijs hun
toezegging om een staakt-het-vuren in Oost-Oekraïne te handhaven. De
onderhandelingen om de crisis te bezweren kwamen op het moment dat de
VS en de NAVO schriftelijke antwoorden gaven op de reeks
veiligheidseisen van Moskou voor de regio.
In een gezamenlijk communiqué dat na acht uur praten in Parijs werd
vrijgegeven, steunden vertegenwoordigers van Rusland, Oekraïne,
Frankrijk en Duitsland een "onvoorwaardelijke naleving van het
staakt-het-vuren... ongeacht verschillen over andere kwesties in
verband met de uitvoering van het akkoord van Minsk".
Het akkoord van Minsk, ondertekend in september 2014, had tot doel de
gevechten in Oost-Oekraïne te stoppen, maar dat mislukte. De vier
landen die deel uitmaken van het zogenaamde Normandië-formaat waren
het er echter over eens dat het akkoord de basis vormde voor elke
toekomstige oplossing van het conflict.
Interessant is dat
Times of Israel een nieuw
verhaal heeft, gebaseerd op een interview met voormalig CIA-analist,
nu tv-schrijver en producer Joseph Weisberg. Weisberg was een
voormalige Russische havik, dus zijn huidige manier van denken is
leerzaam. Hij stelt dat de VS Rusland hebben misleid met de belofte
dat de NAVO niet verder naar het oosten zou uitbreiden, en dat de VS
geen empathie hebben getoond jegens Rusland, dat begrijpelijkerwijs
gevoelig is voor het hebben van raketten bij de voordeur. Hij pleit
voor onderhandelingen en het verminderen van economische sancties zou
effectiever zijn dan op de rand van een nieuwe oorlog te balanceren.
Weisberg heeft ook zeer harde woorden voor wat doorgaat als
intelligentie en spionage.
Tijd voor een nieuw artikel in onze berichtgeving van de dreigende oorlog tussen
Oekraïne en Rusland.
Tijdens de invasie van het Amerikaanse leger in Marokko en Algerije in
1943 beloofde zij de Arabieren hun nationale soevereiniteit en
onafhankelijkheid – president Franklin Roosevelt was daar expliciet
over – maar dat was een berekende misleiding. De gebieden werden
teruggegeven aan de Fransen. Na de Amerikaanse invasies van Italië en
vervolgens Frankrijk werd de lokale bevolking opnieuw hun nationale
soevereiniteit en onafhankelijkheid beloofd, maar ook dat was
Amerikaans bedrog. De gebieden werden teruggegeven aan degenen die de
voorwaarden van de Amerikaanse bezetting accepteerden. Ze gaan door
met hun capitulatie tot op de dag van vandaag, maar de voorwaarden
zijn aangepast volgens het Amerikaanse principe van door de VS geleide
en beheerde collectieve veiligheid. De Noord-Atlantische
Verdragsalliantie (NAVO) is de belangrijkste organisatie voor de
uitvoering hiervan.
Van de verslagen Duitsers trok de helft zich tussen 1946 en 1990 terug
in het gebied waar ze vandaan kwamen, dat wil zeggen naar de
westelijke helft van Duitsland. Het Sovjetleger had de Duitsers die de
Sovjet-Unie en het oosten van Europa waren binnengevallen, verslagen
en dreef hen terug naar de Berlijnse controlepost. Totdat de
Sovjetvoorwaarden door Michail Gorbatsjov werden gewijzigd om de
terugtrekking van de Sovjets uit Oost-Duitsland te accepteren, is dit
de manier waarop de collectieve veiligheid in Europa werkte: twee
tegengestelde alliantietroepen die tegenover elkaar stonden, maar een
aanval van beide kanten vermeden.
Gorbatsjov trok zich terug op de Amerikaanse belofte dat de NAVO niet
verder richting het oosten zouuitbreiden. Het was een belofte waarvan
Gorbatsjov gek genoeg was om die te geloven. Hij hoefde de Marokkanen
of Algerijnen maar te vragen of de Amerikanen zich aan hun beloften
houden, en hij zou te horen hebben gekregen dat ze dat niet doen. Maar
hij geloofde in de oprechtheid van de Amerikanen. Zijn opvolger Boris
Jeltsin was net zo bereid om de Amerikaanse misleidingen te geloven
totdat de NAVO Servië binnenviel en bombardeerde; zowel Gorbatsjov als
Jeltsin geloofden dat ze afhankelijk waren van de Amerikanen om hun
macht in Moskou te behouden.
De Amerikanen (en andere westerse landen) bestrijden nog steeds dat er
een toezegging gedaan was de NAVO niet verder naar het oosten uit te
breiden. Dat is niet juist, en het blijkt ondermeer uit het volgende
document: "Memorandum of conversation between Mikhail Gorbachev and
James Baker in Moscow." (pdf
hier)
De bewuste alinea waarin de toezegging staat, is hieronder weergegeven.
U kunt hierover meer lezen op de website van Gerard de Boer (link
hier). Of lees ons Economedian-artikel "Het
verraad van het Westen" van 15 december 2015.
Vladimir Poetin probeerde de gedane beloften te geloven tot 2014, toen
de oorlog om de Amerikaanse bezetting richting de Russische grens te
brengen serieus begon. Aan die Oekraïens-Russische grens kunnen de
Russen zich nergens anders dan in eigen land terugtrekken, net zoals
ze hadden gedaan toen de Duitsers in 1941 binnenvielen. Poetin
kondigde vorige maand in zijn toespraak tot het Russische
officierskorps aan dat er geen terugtrekking was. Dit betekende het
einde van zijn passieve houding ten aanzien van de oprukkende
NAVO-troepen en Amerikaanse kernkoppen.
In het verlengde van deze opmars stelde het Russische ministerie van
Buitenlandse Zaken twee verdragen voor over het principe van
ondeelbare veiligheid in Europa. Dit principe houdt in dat de ene
staat belooft dat het niet kan en zal zijn militaire capaciteiten
zodanig te vergroten dat de veiligheid van een naburige staat in
dezelfde geopolitieke ruimte wordt bedreigd. De verdragen hebben ook
voorgesteld dat er geen bedreigend wapentuig meer zal zijn - geen
Oekraïense, Roemeense, Poolse en andere nucleair bewapende raketten
binnen korte afstand van de Russische hoofdstad, militaire
commandocontrolecentra en nucleaire raketbases op het land.
Het principe van ondeelbare veiligheid, ook wel Russische
zelfverdediging genoemd, staat nu tegenover het principe van
collectieve veiligheid, ook bekend als NAVO-voorwaartse verdediging,
langs een rode lijn van de Oostzee naar het zuiden langs de oostelijke
Oekraïense grens naar de Zwarte Zee, naar Roemenië en de andere
kuststaten, waaronder Turkije. Vorige week donderdag verwierpen de VS
het principe van ondeelbare veiligheid, en daarmee de twee
ontwerpverdragen. Op vrijdag, tijdens een 90 minuten durend
radio-interview in Moskou, legde de Russische minister van
Buitenlandse Zaken Sergei Lavrov uit waarom het conflict van de twee
veiligheidsprincipes niet kan leiden tot een Russische terugtrekking.
*)
Deze strijd is nu het laatste gevecht voor het Amerikaanse rijk in
Europa dat 79 jaar geleden begon.
De toespraak van Lavrov onthult dat de Russen uit de geschiedenis van
die periode, van de vernietiging van de Arabische soevereiniteit, en
van de vernietiging van de Europese soevereiniteit, en van de
bijna-vernietiging van de Russische soevereiniteit door Gorbatsjov en
Jeltsin, een les hebben geleerd die ze nu niet kunnen afleren en
waarvan ze zich niet kunnen terugtrekken. Geen retraite - dat is de
les.
De Lavrov-tekst biedt een uitgebreide gids voor wat er daarna gebeurt.
Lavrov heeft de timing weggelaten. "Ik wil benadrukken dat het
antwoord dat we hebben gekregen momenteel wordt bestudeerd", zei hij.
“We hebben de eerste schattingen al geschetst!” “Onze reactie zal
worden voorbereid. Voorstellen over de reactie zullen worden
gerapporteerd aan de president van Rusland, en hij zal een beslissing
nemen. We zijn in dit stadium nog bezig met het uitwerken van onze
lijn, inclusief de stappen die ik zojuist noemde.”
Blinken heeft aangekondigd: "Ik verwacht minister van Buitenlandse
Zaken Lavrov de komende dagen te spreken nadat Moskou de kans heeft
gehad om het document te lezen en klaar is om de volgende stappen te
bespreken."
De Chinese Olympische Spelen beginnen op 4 februari en eindigen op 20
februari. De campagne van president Poetin voor herverkiezing of
opvolging is begonnen en eindigt in januari 2024, vóór de
verkiezingsdag in maart van dat jaar. In deze periode van twee jaar
wordt verwacht dat de Amerikaanse campagne van toenemende druk op
Moskou zal worden voortgezet. De Russische verrassingsmaatregelen als
reactie moeten het initiatief vierentwintig maanden in stand houden.
In het Kremlin zijn deze maatregelen ook politieke en persoonlijke
overlevingsmaatregelen.
“Wat zullen we doen als het Westen niet naar de rede luistert? Dat
heeft de president van Rusland al gezegd", zei Lavrov vrijdag. “Als
onze pogingen om tot overeenstemming te komen over wederzijds
aanvaardbare principes om de veiligheid in Europa te waarborgen, niet
het gewenste resultaat opleveren, zullen we maatregelen nemen. Direct
gevraagd wat deze maatregelen zouden kunnen zijn, zei hij [Poetin]: ze
kunnen er in alle soorten en maten zijn. Hij zal beslissingen nemen op
basis van de voorstellen die door ons leger zijn ingediend. Uiteraard
zullen ook andere ministeries meewerken aan het opstellen van deze
voorstellen.”
Lavrov heeft de Russische gids gegeven voor wat al uitputtend is
gecommuniceerd en wat niet als volgende kan gebeuren: de NAVO heeft
zijn kruit verschoten. Lavrov vergeleek de antwoorden van Washington
met die van Brussel en zei: “Het Amerikaanse antwoord is allesbehalve
een model van diplomatieke manieren in vergelijking met het NAVO-document.
De NAVO stuurde ons zo'n ideologisch gemotiveerd antwoord, het is zó
doordrongen van haar uitzonderlijke rol en speciale missie dat ik me
zelfs een beetje schaamde voor degene die deze teksten schreef.”
De secretaris-generaal van de NAVO, Jens Stoltenberg, wordt in september
vervangen. Tot die tijd is alles wat hij zegt reclame voor een baan in
de wapenindustrie die wapens verkoopt om op Moskou te richten; twee
weken geleden zei Lavrov nog dat Stoltenberg "de lucht schudde". De Britse
kandidaat om hem te vervangen, baron Mark Sedwill, is de architect van
de eerste Novitsjok-operatie in maart 2018 – de man die er niet in
slaagde Sergei Skripal te neutraliseren, maar er wel in slaagde Poetin
de schuld te geven van de affaire en het bewijs van wat er gebeurde te
verdoezelen. Hij, en de drie vrouwelijke kandidaten die naar verluidt
kandidaat zijn voor de baan, zijn carrièregerichte Rusland-haters.
De Europese Unie (EU) heeft haar kansen gemist. "Het is niet mijn
bedoeling om onze partners op persoonlijk niveau te bespreken", merkte
Lavrov op, "hoewel er veel over te zeggen valt." Over Josep Borrell,
de minister van Buitenlandse Zaken van de EU, zei Larvov vrijdag dat
hij "hysterie opzweept over het onderwerp escalatie in Oekraïne". Twee
weken geleden zei hij dat Borrell "emotioneel en niet erg beleefd"
was. De woordvoerder van Lavrov, Maria Zakharova, voegde toe: "Er zijn
twee J. Borrells: de ene is degene die spreekt en de tweede is degene
die schrijft. Of een J. Borrell die spreekt, maar andere mensen
schrijven voor hem. Zowel in stijl, als in taal, en in de gebruikte
uitdrukkingen zijn deze teksten niet van één persoon. Dat is duidelijk."
De enige onderhandelingspartner is de VS, en die is daartoe niet in
staat. Van de Amerikaan Antony Blinken heeft Lavrov eerder gezegd dat
die handelde met "schuim op de mond" en het vertonen van "arrogantie
van de hoogste graad". In de huidige Russische onderhandelingen wordt
de Amerikaanse minister van Defensie, generaal Lloyd Austin,
vertegenwoordigd door de voorzitter van de gezamenlijke stafchefs,
generaal Mark Milley; Austin's afwezigheid is ongekend; onverklaarbaar
in de Washington pers. De afwezigheid van president Joseph Biden is
van een ander karakter; Russische functionarissen vermijden zorgvuldig
commentaar te geven op het bewijs van de toestand van de president. De
politieke positie van Biden wordt steeds zwakker; de peilingsmarge van
afkeuring is nu bijna net zo groot voor Biden als destijds voor
president DonaldTrump.
Samenvattend:
Als je vandaag naar het sabelgekletter in en rond Oekraïne kijkt, moet
je jezelf de angstige vraag stellen of alle betrokkenen weten wat ze
doen. En wat de Amerikaanse president betreft vragen wij ons vaak af
of hij eigenlijk altijd wel weet wat hij doet. Hij zei, bijvoorbeeld,
in maart 2021 in het openbaar dat hij de Russische president Poetin
een moordenaar vond. En nu is de wereld al heel lang gewaarschuwd voor
een Russische invasie van Oekraïne en dus voor een oorlog die Poetin
(de moordenaar) absoluut wil. Dat is wat we elke dag horen.
Omdat Poetin met 100.000 of zelfs meer soldaten en zwaar materieel
voor de grenzen van Oekraïne staat wordt Oekraïne (eigenlijk al jaren)
bewapend door het Westen en de NAVO. De NAVO, in dit geval betekent
dat de VS en de EU. Oekraïne kan dan nog wel geen lid zijn van de NAVO,
maar dat is een van de twistpunten. Oekraïne wìl lid worden van
de NAVO, Rusland wil dat voorkomen, want de NAVO ligt in Noorwegen,
Estland en Letland aan de Russische grens, de NAVO-staten Roemenië,
Bulgarije en Turkije zijn alleen door de Zwarte Zee van Rusland
gescheiden. Op het Europese vasteland zijn alleen Wit-Rusland en
Oekraïne de enige bufferstaten tussen Rusland en de NAVO-landen.
Rusland wil veiligheidsgaranties van de NAVO met betrekking tot
verdere vorderingen en herinnert aan de lang gebroken belofte na de
ineenstorting van de Sovjet-Unie en het Warschaupact dat er geen
uitbreiding naar het oosten zou plaatsvinden (zie hierboven).
De NAVO wil deze garanties niet geven. Integendeel. Oekraïne wordt
zwaar bewapend en er wordt volop gemobiliseerd - en Rusland wordt
geconfronteerd met bedreigingen. Rusland zou een "hoge prijs" betalen
voor een invasie van Oekraïne, zegt Biden. De sancties moeten worden
aangescherpt. Nord Stream 2 moet niet in gebruik worden genomen, geen
Russisch gas meer kopen, etc.
Alleen: in dat geval zouden de Europeanen eronder lijden. Zonder
Russisch gas zou het ongemakkelijk zijn. De enige begunstigde zou dan
de VS zijn, die zijn dure, milieuvervuilende frackinggas aan de
Europeanen zou kunnen verkopen. En wat de herbewapening betreft: een
paar dagen geleden konden we al lezen: "NAVO-landen versterken
defensie in Oost-Europa".
Er werd gezegd dat er extra oorlogsschepen en gevechtsvliegtuigen naar
de Oostzee en Oost-Europese landen zouden worden gestuurd, en dat er
ook enkele duizenden Amerikaanse troepen naar de regio zouden worden
gezonden. "De NAVO zal alle noodzakelijke maatregelen blijven nemen om
alle bondgenoten te beschermen en te verdedigen...", zei NAVO-generaal
Stoltenberg. Maar werd er niet gezegd dat Poetin Oekraïne op het oog
heeft en dat het geen lid is van de NAVO en dus ook geen bondgenoot?
Maar niet alle landen zijn enthousiast over deze escalatiespiraal. De
Kroatische president zei bijvoorbeeld dat in het geval van een oorlog
in Oekraïne, zijn land alle soldaten zou terugtrekken. “...we hebben
er niets mee te maken en zullen er ook niets mee te maken hebben. Als
er een escalatie is, zullen we ons terugtrekken tot de laatste
Kroatische soldaat', verduidelijkte hij. Hij doelde op de inzet van
zogenaamde NAVO-gevechtsgroepen, die in Polen onder Amerikaans bevel
staan.
Hij benadrukte ook dat er geen plaats was voor Oekraïne in de NAVO,
aangezien het een "zeer corrupt land" was. Hongarije is ook
terughoudend om betrokken te raken bij een mogelijke oorlog tegen
Oekraïne. De minister van Buitenlandse Zaken van dat land benadrukte
dat Oekraïne geen steun kan verwachten van Hongarije in het conflict
met Rusland. Bulgarije trapt ook op de rem. De premier zei: “De
regering heeft besloten prioriteit te geven aan de Bulgaarse strategie
om de spanningen te de-escaleren... Onze defensiestrategie zal echter
gebaseerd zijn op het Bulgaarse leger. Dat betekent – Bulgaarse
troepen, Bulgaarse commando en Bulgaarse militaire commando”. Een
duidelijke afwijzing richting de NAVO-landen Spanje en Nederland, die
schepen en gevechtsvliegtuigen in Bulgarije wilden stationeren.
Sommige NAVO-landen willen dus zoveel mogelijk buiten het Oekraïne-conflict
blijven. Oostenrijk daarentegen, officieel een neutrale staat, heeft
Oekraïne steun toegezegd en wil meedoen aan verdere sancties tegen
Rusland. Heeft de Oostenrijkse kanselier hier goed over nagedacht? En
wat vindt hij persoonlijk van de waarschuwingen over het oorlogsgevaar
in de Oekraïne zoals dat wordt beschreven in de mainstream media?
Stukje bij beetje begint ook de stemming over de Oekraïense kwestie
binnen de Duitse regering te kantelen. Klimaatminister Habeck is
al jaren voorstander van
vloeibaar gas - nu dan als onderdeel van de oorlogsvoorbereidingen van
de zijde van de VS. Habeck wil de bouw van terminals voor vloeibaar
gas aan de Duitse kust bevorderen, meldt de “FAZ”. De Groenen zetten
klimaatbescherming hiervoor op de achtergrond.
Zelfs de locatie voor de LNG-fabriek is al gevonden, schrijft de krant:
een industriegebied aan de monding van de Elbe bij Brunsbüttel. Het
heeft "nationaal belang" gekregen - maar ook in termen van
klimaatbeleid. Vloeibaar gas wordt beschouwd als een klimaatdoder -
vooral omdat het wordt verkregen door "fracking". In 2020 zette het
Duitse federale ministerie van Milieu het op één lijn met steenkool.
De Groenen riepen toen op tot een importverbod. Maar daar willen ze nu
niets van weten. Ironisch genoeg voert Habeck, die niet alleen
verantwoordelijk is voor de economie maar ook voor het klimaat, een
radicale koerswijziging door.
Net als in Brussel vinden de Duitsers het gerechtvaardigd vanwege het
"dreigende oorlogsgevaar" in de Oekraïne en de zogenaamd daaruit
voortvloeiende zorgen over de gasvoorziening uit Rusland. Het zou
eerlijker zijn geweest om de druk van de VS te noemen. Ze gebruiken de
Oekraïne-crisis om hun vuile frackinggas over de Europese markt te
verspreiden. Duitsland heeft zich tot nu toe verzet - de CDU en SPD
zeiden nee - maar met de deelname van de Groenen in de regering is het
klaarblijkelijk voorbij...
Zo lijken de twee landen Oostenrijk en Duitsland de regie in handen te
willen nemen in de "strijd" tegen de "vijand". O nee, misschien moeten
we ons land daar ook nog aan toe voegen, vanwege de voorgenomen "vredesmissie"
van Rutte en Hoekstra.
En laten we het Verenigd Koninkrijk ook niet vergeten. Twee jaar na de
Brexit ontdekte de Britse premier Johnson verrassend genoeg zijn
liefde voor Europa. Hij kondigt een "massale" militaire interventie
aan om Oekraïne te verdedigen tegen Rusland. Hoe kan dat nu?
Johnson bood de NAVO aan om het aantal Britse troepen in de regio te
verdubbelen als reactie op de vermeende toenemende "Russische
vijandigheid" jegens Oekraïne. Ook wil hij nieuwe, nog strengere
sancties voorstellen. Hij zou eigenlijk thuis in Londen kunnen
beginnen, want in Londen worden miljarden uit Rusland geïnvesteerd,
vaak uit dubieuze bronnen. Tot nu toe heeft dit de Britse regering
niet veel gehinderd - het was tenslotte een "goede" deal. De
oorlogsrethoriek van de Tory-leider lijken ook nogal leugenachtig. Het
herinnert niet alleen aan de fatale Britse rol in de oorlog in Irak,
het roept ook de vraag op hoe lang Johnson al geïnteresseerd is in
Europese veiligheid en defensie.
Toen het Verenigd Koninkrijk nog lid was van de uropese Unie hebben de
Britten het defensiebeleid altijd afgeremd. Ze zijn ook niet bijzonder
actief geweest in de NAVO en sinds het begin van de Oekraïne-crisis in
2014 is er weinig vernomen uit Londen. Wat zit erachter? Er zijn twee
motieven te vinden: een binnenlandse en een buitenlandse. In eigen
land is Johnson duidelijk bezig met het afleiden van zijn "Partygate"
en het afwenden van de dreiging van ontslag. Verder wil hij het Britse
"leiderschap" herstellen dat Londen na de Brexit verloor. Het is
gewoon jammer dat hij dit samen met de VS doet. Daarmee draagt
Johnson bewust of onbewust bij aan de splitsing in de EU, omdat hij
vooral de oorlogszuchtige Oost-Europeanen het hof maakt - en de meer
diplomatieke Duitsers en Fransen negeert. Maar dat weten we al uit de
tijd van de oorlog in Irak. Men sprak in die tijd over “nieuwe” en
“oude” Europeanen…
Wat bij dit alles een beetje over het hoofd wordt gezien, is dat zowel
Rusland als Oekraïne hebben volgehouden dat ze geen oorlog willen en
dat er geen tekenen zijn van dreigende vijandelijkheden. Moskou heeft
geen belang bij het onderbreken van de gasleveringen aan Duitsland en
andere EU-landen. Juist vooral de Verenigde Staten hebben dit belang.
Ook horen we niets het destijds veel gebruikte argument over dat de
Europese Unie is opgericht om oorlog in Europa ondenkbaar te maken.
Maar politici voelen zich blijkbaar niet meer betrokken bij dit nobele
doel, het wordt zelfs niet meer genoemd.
De manier waarop over Rusland in de mainstream media wordt geschreven
doet denken aan de rechtvaardiging van George Bush voor de invasie in
Irak. Veel later bleek dat het voorwendsel ("Weapons of Mass
Destruction") een puur verzinsel was. Komt de huidige georkestreerde
hysterie voort uit een soortgelijke waanidee…? Dat zou ook
verklaren waarom sommige NAVO-landen terughoudend zijn om hieraan mee
te doen. En in Oekraïne werd al in 2014 gemerkte kaarten gespeeld.
Kortom, men moet zich afvragen of de Amerikaanse president zich
werkelijk bewust is van wat hij schijnbaar wil bereiken met zijn
opstelling over Oekraïne. Men zou zich moeten afvragen of hij - gezien
zijn leeftijd en geestelijke vermogens - wel de juiste persoon is om
hierover besluiten te nemen. Maar men moet zich ook afvragen of de
politici in de EU zich daarvan bewust zijn.
De Russische inschatting is dat de komende twee jaar de kant van de VS
steeds nerveuzer en intern kwetsbaarder zal worden. Oorlog in Europa
is geen stemmentrekker voor de zittende Democraten, tenzij de kolen
uit het vuur gehaald worden door de europeanen. Ook heeft de (stille)
oorlog tegen Rusland, na vijf jaar campagne voeren, zijn waarde voor
de Democratische Partij (ook tegen Trump) niet bewezen.
Het is de vraag hoe lang de gesprekken nog kunnen voortduren. We zijn
bang dat, nu we op het punt van geen retraite zijn aangeland, spoedig
woorden niet meer tellen. Alleen kracht.
Paragraaf 1 van de Astana-verklaring verklaart: “Wij, de staatshoofden
en regeringsleiders van de 56 deelnemende staten van de OVSE, zijn elf
jaar na de laatste OVSE-top in Istanboel in Astana bijeengekomen om
ons opnieuw te verbinden aan de visie van een vrije, democratische,
gemeenschappelijke en ondeelbare Euro-Atlantische en Euraziatische
veiligheidsgemeenschap die zich uitstrekt van Vancouver tot
Vladivostok.”
Paragraaf 10 zegt: “We zijn vastbesloten om samen te werken om de
visie van een alomvattende, coöperatieve en ondeelbare
veiligheidsgemeenschap in ons gedeelde OVSE-gebied volledig te
realiseren. Deze veiligheidsgemeenschap zou gericht moeten zijn op het
aangaan van de uitdagingen van de 21e eeuw en gebaseerd moeten zijn op
onze volledige naleving van gemeenschappelijke OVSE-normen, principes
en verplichtingen in alle drie de dimensies.
[Alle links, bronnen,
documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[1 februari 2022]
Afdrukken
Doorsturen
