De rol van Citigroup in de "Flash Crash" in Europa gisteren doet denken aan zijn "Dr. Evil"-handel in 2004.
Gisteren bracht het internationale persbureau Reuters het verhaal dat
de Amerikaanse megabank Citigroup verantwoordelijk was voor een
flashcrash die de Zweedse benchmarkindex, de OMX, met 8 procent naar
beneden trok. De index herstelde zich later en sloot af met een
verlies van iets minder dan 2 procent. De duik zorgde voor een snel
rimpeleffect dat zich even verspreidde naar andere Europese
aandelenmarkten.
Het handelsvolume in Europa was gisteren lager dan normaal omdat de
London Stock Exchange gesloten was vanwege een feestdag. (Zoals
hieronder wordt beschreven maakte Citigroup eerder "gebruik" van een
dag met een laag volume in augustus 2004 op de Europese obligatiemarkt.)
Citigroup heeft zijn rol in de flash-crash van gisteren bevestigd en
heeft hierover de volgende verklaring vrijgegeven: “Vanmorgen heeft
een van onze handelaren een fout gemaakt bij het invoeren van een
transactie. Binnen enkele minuten hebben we de fout geïdentificeerd en
gecorrigeerd.”
El Pais, een toonaangevende krant in Spanje, meldde dat "de Europese
aandelenmarkten als geheel meer dan € 300 miljard verloren als gevolg
van de zogenaamde Scandinavische flashcrash." Niet echt een
onbeduidend bedrag. Wat de situatie nog meer intrigeert, is een
verklaring van de Amerikaanse beursexploitant Nasdaq, die ook de beurs
in Zweden exploiteert, dat deze schermenbeurs geen reden zag om
transacties die tijdens het evenement plaatsvonden, te annuleren.
Anders gezegd: Citigroup, met een beruchte geschiedenis van
onrechtmatig marktgedrag, veroorzaakt verliezen van meer dan $ 300
miljard, wat had kunnen leiden tot eerder ingevoerde stop-loss-orders
die de verliezen voor investeerders vasthielden, en Nasdaq is van plan
om die foutief getriggerde orders niet terug te draaien.
En om de intriges nog verder te vergroten meldde Bloomberg News dat de
handelaar die verantwoordelijk is voor de "fout" werkzaam is bij een
in Londen gevestigde tradingafdeling van Citigroup. De Londense
trading desk van Citigroup werd gered door de Federal Reserve tijdens
en na de financiële crisis van 2008, bleek eerder uit een audit
uitgevoerd door het Government Accountability Office, de
auditors van het Amerikaanse Congres.
Deze zogenaamde "fout" gisteren door Citigroup zou veel
geloofwaardiger zijn, ware het niet dat in de geschiedenis van
Citigroup - die een griezelig vergelijkbare episode in 2004 omvat,
handelaren met de codenaam "Dr. Evil" handelden. De handel maakte
gebruik van een zwakte in de handel in elektronische obligaties
tijdens een dag met laag volume in augustus. Handelaren van Citigroup
plaatsten binnen enkele seconden verkooporders voor miljarden dollars
aan obligaties, waardoor de koersen daalden, en kochten de obligaties
vervolgens terug tegen de lagere koersen, waarbij ze aanzienlijke
winsten behaalden. Citigroup kreeg in 2005 een boete van $ 26 miljoen
van de Europese Financial Services Authority voor de Dr. Evil-transacties.
Dr. Evil was niet de eerste keer dat Citigroup een codenaam gebruikte
voor een ongepast gemanoeuvreer. Citigroup-medewerkers creëerden een
andere codenaam, "Buca Nero" - Italiaans voor "Zwart Gat" -, voor een
boekhoudkundige manoeuvre die het gebruikte om schulden te laten
lijken op een investering bij de met schulden vastgebonden Italiaanse
zuivelgigant Parmalat. Het bedrijf stortte in 2003 in wat toen het
grootste faillissement van Europa was.
In 2005 heeft Citigroup een aanklacht geschikt met de Securities
and Exchange Commission voor $ 101 miljoen voor het helpen van het
beruchte energiebedrijf Enron, om diens kasstromen op te krikken en de
schulden te laag te rapporteren. Eveneens in 2005 schikte Citigroup
met particuliere procespartijen voor $ 2 miljard over haar rol in het
faillissement van Enron.
In de aanloop naar de financiële ineenstorting van Wall Street in 2008
had Citigroup Structured Investment Vehicles (SIV's) gecreëerd
en deze gebruikt om zijn giftige subprime-schuld van zijn balans te
halen. Het probleem was dat die SIV's contractueel beloofden
liquiditeit te verstrekken aan kopers van het commercial paper van de
SIV's (dat stilletjes in grote beleggingsfondsen in de VS verbleef)
als er geen andere kopers waren die dat commercial paper wilden
overdragen. Dat betekende dat Citigroup, bij het verstrekken van die
liquiditeitsinvesteringen, deze giftige subprime-schuld tijdens de
financiële crisis van 2008 weer op zijn eigen balans moest zetten en
enorme verliezen moest nemen. De aandelen van Citigroup gingen in 2009
naar 99 cent, omdat het de grootste bailout-operatie van de
Amerikaanse belastingbetaler in de geschiedenis van de VS ontving.
Vanaf december 2007 en met een looptijd tot ten minste juni 2010
ontving Citigroup het volgende aan bailout-operaties: $ 2,5 biljoen
aan geheime cumulatieve leningen van de Federal Reserve; $ 45 miljard
aan kapitaalinjecties van de Amerikaanse schatkist; de federale
overheid garandeerde meer dan $ 300 miljard aan activa van Citigroup;
de Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC) garandeerde $ 5,75
miljard van zijn senior ongedekte schuld en $ 26 miljard van zijn
commercial paper en interbancaire deposito's.
Terwijl al het bovenstaande gaande was, had Sandy Weill, de voorzitter
en CEO van Citigroup, een fortuin bij de bank vergaard via een
techniek die compensatie-expert Graef "Bud" Crystal het
aandelenoptieplan van graaf Dracula noemde. Je zou het niet kunnen
doden; zelfs niet met een zilveren kogel. Je zou het ook niet kunnen
vervolgen, want de raad van bestuur van Citigroup heeft er regelmatig
voor getekend.
Het plan werkte als volgt: elke keer dat Weill één set aandelenopties
uitoefende, kreeg hij een "reload" van ongeveer hetzelfde aantal
opties. Tegen de tijd dat Weill in 2003 aftrad als CEO, had hij meer
dan $ 1 miljard aan compensatie ontvangen, waarvan het grootste deel
afkomstig was van zijn reloads van aandelenopties. (Weill bleef tot
2006 voorzitter van Citigroup.) Een dag na zijn aftreden als CEO stond
de raad van bestuur van Citigroup Weill toe om 5,6 miljoen aandelen
van zijn aandelen terug te verkopen aan de onderneming voor $ 264
miljoen. De raad van bestuur van Citigroup onderhandelde over de vaste
koers van $ 47,14 per aandeel, voor alle aandelen van Weill.
Citigroup deed op 9 mei 2011 een 1-voor-10 everse stock split (omgekeerde
aandelensplitsing - voor elke 100 aandelen hield de aandeelhouder
slechts 10 aandelen over. Bij de slotkoers van Citigroup van $ 48,71
gisteren (eigenlijk $ 4,87 als die splitsing niet was gebeurd)
verloren langetermijnaandeelhouders nog steeds 90 procent ten opzichte
van waar de aandelen in 2007 voor werden verhandeld.
Terwijl die aandeelhouders nog steeds hun wonden likken van Weills
zwendel-leiderschap van Citigroup, leidt Weill
het luxueuze leven van
een miljardair.
[Alle links, bronnen,
documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[3 mei 2022]
Afdrukken
Doorsturen
