Geniet op krediet

De wens om het klimaat te beschermen wordt door de elite al gauw gekoppeld aan het "bestrijden" van de CO2-uitstoot. Daarbij wordt niet gesproken over het feit dat persoonlijke koolstofkredieten en een systeem van toezichtkapitalisme - wat zij allemaal voorstaan - alleen mogelijk zijn met enorme controle over menselijk gedrag en het opheffen van de persoonlijke privacy. RABO-gezant Barbara Baarsma is zo'n voorstander: maar is de door haar aangedragen "oplossing" wel de juiste manier om dit doel te bereiken (als je dat überhaupt zou willen.....)?



Het idee van Baarsma over persoonlijke koolstofrechten is niet nieuw - het wordt door haar opnieuw herkauwd in overeenstemming met de doelstellingen van Agenda 2030, de Duurzame Ontwikkelingsdoelstellingen (SDG's) van de Verenigde Naties en de door de mens veroorzaakte hoax over klimaatverandering. We hebben eerder over deze hoax geschreven waarbij we erop hebben gewezen dat de mensheid inderdaad de planeet vervuilt, maar dat dergelijke vervuiling absoluut niets te maken heeft met kooldioxide of CO2, wat een levensgas is.

Aangezien Operatie Coronavirus een natuurlijk gevolg is van de agenda van de Nieuwe Wereldorde (NWO) in het algemeen, is het te verwachten dat het patroon van misleiding ook bij andere vormen van oplichting en bedrog zal worden nagebootst die door de Young Global Leaders worden gepromoot.

Het plan van Baarsma (zullen we maar zeggen) behelst - kort door de bocht - het volgende: iedereen krijgt een persoonlijke hoeveelheid uitstootrechten. In BNR legde zij het als volgt uit: "Als ik wil vliegen koop ik van iemand die niet gaat vliegen - omdat hij daar bijvoorbeeld geen geld voor heeft - zijn carbonuitstootrechten. Daarmee krijgt hij een beetje meer geld. Of diegene woont in een kleiner huurhuis en ik woon in een groot huis. Ik heb dus meer uitstootrechten nodig om mijn huis te verwarmen. Zo kunnen mensen met een smalle portemonnee verdienen aan vergroening."

We nemen een ander voorbeeld: het is lunchtijd en u heeft honger. U gaat naar een lokaal restaurant om een ​​hamburger te eten. Wanneer u de transactie gaat voltooien - met een creditcard, aangezien de samenleving contant geld inmiddels heeft afgeschaft - krijgt u te horen dat u uw koolstoflimiet voor de maand hebt overschreden. Uw bestelling wordt geweigerd. Geen hamburger voor u.

Als u dat allemaal te ver gezocht vindt, bedenk dan dat minder dan twee jaar geleden lockdowns het dragen van mondkapjes en zogenaamde "toegangscodes" voor de meeste mensen een dystopische sci-fi-thriller zou hebben geleken. Het voorbeeld van het scenario "Geen hamburger voor u" komt voort uit voorstellen voor de introductie van "Personal Carbon Credits", die in wetenschappelijke en politieke kringen aan populariteit winnen.

Het PCA-concept zelf is zoals gezegd niet nieuw. Zo overwoog de Britse regering in 2008 een voorstel voor PCA's als middel om de uitstoot te verminderen. De cobid-pandemie en de buitengewone - wereldwijde - maatregelen die als reactie daarop zijn genomen, kunnen echter hebben bijgedragen aan de acceptatie van het PCA-systeem door de heersende elite.

Een artikel in Nature van augustus 2021 met de titel "Personal Carbon Allowances Revisited" maakt dit juist duidelijk. Het artikel legde een direct verband tussen de maatregelen die tijdens de pandemie werden genomen en de argumenten vóór PCA's. Met de nadruk op de "noodzaak van een koolstofarm herstel van de Covid-19-crisis" door het gebruik van PCA's, merkten de auteurs op dat tijdens de pandemie "beperkingen op individuen ten behoeve van de volksgezondheid en vormen van individuele aansprakelijkheid en verantwoordelijkheid die slechts een jaar eerder ondenkbaar waren, werden omarmd door miljoenen mensen.”

Volgens het artikel: "...zijn mensen misschien meer bereid om de vervolging en beperkingen in verband met PCA's te accepteren om een ​​veiliger klimaat te bereiken en de vele andere voordelen... die gepaard gaan met het aanpakken van de klimaatcrisis." De auteurs stellen ook dat "andere lessen die kunnen worden getrokken [uit de pandemie] betrekking hebben op de publieke acceptatie in sommige landen van extra toezicht en controle in ruil voor meer veiligheid." Dit citaat herinnert ons aan de beroemde woorden van Benjamin Franklin: "Degenen die essentiële vrijheden zouden opgeven om een ​​beetje tijdelijke veiligheid te kopen, verdienen noch vrijheid noch veiligheid."

Twee weken nadat het Nature-artikel was gepubliceerd, kwam Popular Science met een artikel met de titel "Hoe persoonlijke koolstoftoeslagen normale mensen kunnen helpen de klimaatverandering te bestrijden". Onder de inleiden alinea "Misschien is de tijd eindelijk rijp voor deze koolstofreductiestrategie", trok het artikel een analogie tussen PCA's en de soorten certificaten die kinderen van hun ouders ontvangen.

Wat is een PCA precies? In het Nature-artikel wordt het als volgt beschreven: "Een PCA-regeling zou betekenen dat alle volwassenen een gelijk, verhandelbaar koolstofkrediet zouden ontvangen dat in de loop van de tijd zou worden verminderd in overeenstemming met de nationale doelstellingen... en omvat individuele koolstofemissies in verband met reizen, ruimteverwarming, waterverwarming en elektriciteit”. Met andere woorden, elk individu zou een gelijke toewijzing van koolstof krijgen waarop ze "recht" hebben en waarbij hun consumptie gevolgd wordt.

In de praktijk zou dit systeem volgens het Nature-artikel als volgt werken: “Elke keer dat je brandstof, verwarming en elektriciteit betaalt, moeten de toeslagen van het persoonsgebonden budget worden afgetrokken. Mensen met een tekort aan emissierechten kunnen extra eenheden op de persoonlijke koolstofmarkt kopen van degenen die een overschot hebben om te verkopen."

Dit systeem is vergelijkbaar met maatregelen die de afgelopen jaren maanden zijn genomen in verband met de pandemie, waaronder de  digitale "Covid-paspoorten" die niet-gevaccineerde mensen verbieden deel te nemen aan een breed scala aan sociale activiteiten, van winkelen tot gezellig uit eten gaan, dus uitgesloten worden. In Litouwen werd bijvoorbeeld de toegang tot supermarkten verboden voor degenen die geen digitaal "Covid-paspoort" hadden en in Pakistan hebben veel niet-gevaccineerde mensen de simkaart van hun mobiele telefoon geblokkeerd zien worden.

In de afgelopen jaren zijn er verschillende nieuwe en nauw verwante woorden en uitdrukkingen in ons dagelijks gebruik geslopen. Deze omvatten "Build Back Better", het "nieuwe normaal", de "carbon credit economy", de "Vierde industriële revolutie", "transhumanisme" en de "Great Reset" - vooral de laatste wordt bepleit door het World Economic Forum (WEF), enkele honderden multinationals en de gehersenspoelde useful idiots, genaamd Young Global Leaders. Enthousiast sturende bedrijven - van MasterCard tot Moderna - worden vermeld als “Partners” van de Grote Reset.

Achter al deze termen gaat een nieuwe, digitaal gebaseerde economie en samenleving schuil, waarin alle bewegingen, transacties, interacties en gedragingen worden gemonitord en gekoppeld aan "doelen", die op hun beurt nauw verbonden zijn met zogenaamd "groen" beleid en benchmarks zoals de doelstellingen voor duurzame ontwikkeling van de Verenigde Naties (SDG's). De economie gebaseerd op blockchain, zoals Baarsma het enthousiast noemde, waarbij deze opmerking meteen laat zien dat deze mevrouw de ballen verstand heeft van blockchaintechnologie.

De bedoelingen van zo’n op koolstofkrediet gebaseerde economie, of ‘groene’ samenleving, waren al lang het onderwerp van ‘samenzweringstheoretici’ (zoals politici en mainstream media het blijven noemen), zelfs vóór de pandemie. Veel van dergelijke (in het begin door "wappies" genoemde) doelen worden nu echter openlijk voorgesteld door invloedrijke organisaties en politici.

Een video uit 2019 van het WEF - "A Feast for the Future" - suggereert bijvoorbeeld dat mensen in de niet al te verre toekomst het voorrecht kunnen hebben van "een rundvleesburger, twee porties vis en een of twee eieren per week" om "de planeet te redden".

Uit bovenstaande moge duidelijk zijn dat het handhaven van dergelijke consumptieplafonds moet worden gedaan met behulp van PCA's. Maar hoe moeten de PCA's het verbruik van elk individu in realtime kunnen volgen? Dit is waar Big (Financial) Tech om de hoek komt kijken – of “fintech”, zoals het nu wordt genoemd. Grote techreuzen en banken, bijvoorbeeld de Carbon Bank van Baarsma's Rabobank, waarvan zij de ceo is.

In 2019 introduceerde het Zweedse fintech-bedrijf Doconomy een creditcard genaamd DO Card. De door MasterCard ondersteunde kaart houdt de CO2-uitstoot van gekochte goederen bij en stelt een "klimaatimpactlimiet" (bovengrens) in voor elke individuele kaartgebruiker. Dit jaar heeft Doconomy samengewerkt met een andere Zweedse fintech, Klarna, om 90 miljoen consumenten 'carbon footprint'-inzichten te geven door de 'klimaatimpact' te berekenen van elke transactie die via de Doconomy-service wordt gedaan.

Het is misschien niet verwonderlijk dat het World Economic Forum dergelijke initiatieven heeft geprezen door in 2019 te schrijven: “Hoewel velen van ons zich bewust zijn van de noodzaak om onze ecologische voetafdruk te verkleinen, kan advies over hoe dit te doen vaag en moeilijk bij te houden lijken. DO houdt toezicht en stopt met uitgeven wanneer we ons CO2-maximum bereiken.” Ook de financiële markten zijn op de kar gesprongen: de SCR500 Top SDG Equity is een beleggingsportefeuille die bestaat uit beursgenoteerde bedrijven die de grootste inzet voor de SDG's hebben getoond.

Als het implementeren van zo'n allesomvattend en uniform systeem om niet alleen transacties maar ook individueel gedrag te controleren, vergezocht lijkt, denk dan aan China's sociale kredietsysteem, dat een aantal stappen verder gaat dan traditionele kredietbeoordelingen en gegevens verzamelt over het gedrag van een gebruiker. Overtredingen - van het oversteken van de straat tot het spelen van te luide muziek op openbare plaatsen tot een scala aan strafbare feiten - kunnen leiden tot een lagere 'social credit'-score. Hoe lager de score, hoe meer privileges je verliest, b.v. de mogelijkheid om een ​​vlieg- of treinticket te boeken of een banklening te krijgen. In feite kan contact met mensen met slechte kredietscores ook een negatieve invloed hebben op de eigen kredietscore.

Andere soortgelijke voorstellen hebben hun weg gevonden naar de bureaus van regeringen over de hele wereld. Zo roept een eerder dit jaar door Oxford University en Imperial College gepubliceerd rapport op om alle luchthavens in het Verenigd Koninkrijk op drie na te sluiten, de bouw van nieuwe gebouwen stop te zetten en de consumptie van rund- en lamsvlees tegen 2050 geleidelijk af te schaffen. Bovendien is het gemakkelijk voor te stellen hoe de alomtegenwoordige 5G- en 6G-netwerken en het Internet of Things (IoT), variërend van "slimme" elektriciteitsmeters tot "slimme horloges" tot huishoudelijke apparaten zoals koelkasten, zullen leiden tot een allesomvattend netwerk,  gekoppeld aan individuele consumptie. Een 'cashless society', waar alle transacties worden verwerkt met creditcards/debetkaarten of andere digitale middelen, lijkt daarom een ​​integraal onderdeel van deze puzzel te zijn, aangezien anonieme contante transacties worden afgeschaft.

Volgens Matthew Spitzer, een professor aan de Pritzker School of Law van de Northwestern University, zijn de voorgestelde PCA's vergelijkbaar met koolstofbelastingen en "cap-and-trade"-regelingen (hierover aan het eind van dit artikel meer), waarbij koolstof "credits" worden verhandeld tussen landen en bedrijven die opereren onder hun toegewezen limiet en degenen die het risico lopen hun eigen limiet te overschrijden. Spitzer: “Het hele koolstof/vervuilingsprobleem is op twee verschillende manieren benaderd. Ten eerste gebruiken we in bepaalde omstandigheden 'cap and trade'-systemen. Dit zijn marktachtige eigendomsrechten die zeer succesvol zijn gebruikt in Zuid-Californië en andere vervuilde gebieden, met name voor SO2 en NO2. Ten tweede zijn er belastingen. Dus we kunnen belasting heffen op benzine, plastic, beton, vliegtuigen of elke andere activiteit of item dat een grote hoeveelheid vervuiling veroorzaakt. Het idee is dat de belasting het niveau van vervuiling weerspiegelt dat door de activiteit of het item wordt veroorzaakt, waardoor de consument wordt gedwongen de negatieve aspecten onder ogen te zien en zijn gedrag te veranderen."

Voor Spitzer vertonen persoonlijke carbon-bovengrenzen overeenkomsten met de twee bovenstaande systemen, met een paar belangrijke verschillen: "....de verschuiving naar fintech/creditcards als oplossing heeft elementen van beide. De slechtste benadering zou zijn om iedereen gewoon een koolstofkrediet te geven en geen secundaire markten toe te staan ​​(cap and trade). Als je de handel toestaat, moet je nog uitzoeken wat het totaal zou moeten zijn. En je zult hele grote markten moeten opzetten. Ik weet niet zeker wie deze markten bouwt. Maar in theorie zou het kunnen werken."

Naast de vraag hoe een dergelijk systeem zou worden beheerd en door wie, ging Spitzer ook in op privacykwesties: "Ik vermoed dat het zal stuiten op weerstand op het gebied van privacy. De overheid krijgt veel gegevens over wat je doet. Ook hackers krijgen deze gegevens te pakken. Ik vermoed dat de fiscale aanpak eenvoudiger en gemakkelijker te beheren is. Miquel Puertas, docent bedrijfskunde aan het Institut Obert de Catalunya in Barcelona, ​​oefent nog scherpere kritiek uit. Hij noemde de "groene agenda" en de huidige maatregelen die worden uitgevoerd in naam van de volksgezondheid als de belichaming van een "enorme systemische accumulatiecrisis". Om uit te leggen waarom grote bedrijven zoals MasterCard betrokken raken bij een initiatief dat de consumptie in wezen beperkt, vertelde Puertas dat "het sterk gefinancialiseerde kapitalisme" met een grote crisis wordt geconfronteerd en "wanhopig op zoek is naar een uitweg die het toelaat om het 'casin'o te redden, zelfs als men daarvoor het productieapparaat en de reële economie opoffert.”

Puertas: “Het wereldbeeld dat wordt gepromoot door de groene agenda, de gezondheidsdictatuur en de globalistische oligarchie is gericht op het elimineren van wat overblijft van de staatssoevereiniteit en het onderwerpen en koloniseren van de laatste bolwerken van de menselijke identiteit: het lichaam (dat nu in een ander goed wordt veranderd) en het gezin. Het stelt bedrijven in staat om tot zelfs de meest intieme aspecten van de mens door te dringen: seksualiteit, familie en het lichaam van elk individu dat geen bestaansrecht heeft buiten de regels en controles opgelegd door het dystopische regime dat voortkomt uit de Groene Agenda en het Nieuwe Normaal".

Baarsma, die als "Agenda Contributor" bekend staat bij het World Economic Forum, geeft met haar plannetje feitelijk aan de "Great Reset" van elite-marionet Klaus Schwab te volgen. Eigenlijk is de introductie van een koolstofkredieteconomie verpakt als "Build Back Better". We hebben het over wereldwijde rantsoenering op basis van uw ecologische voetafdruk! Voor altijd!". Ook onze premier (de tassendrager van Schwab - zie foto) is hier voorstander van, getuige zijn videoboodschap voor de Algemene Vergadering Verenigde Naties in 2020.



Het plan leidt tot vele vragen. Bijvoorbeeld: waarom zijn de grote bedrijven blijkbaar zo bereid om plotseling af te zien van winst en consumptie? Waar hopen ze op? Waarom zijn 's werelds grootste vervuilers, zoals bijvoorbeeld de strijdkrachten en de farmaceutische en chemische industrie, niet aan de beurt? Is cap-and-trade echt een goed model om na te streven?

Waar gaan de door de PCA's verzamelde gegevens naartoe - gezien vanuit een privacy- en regelgevingsperspectief? Hoe worden ze gebruikt en hoe worden ze beschermd? Hoe, door wie en op welke basis worden “verbruikslimieten” vastgesteld? Hoe wordt 'goed' of 'slecht' verbruik bepaald, en door wie? Wie regelt zo'n uitgebreid systeem voor het toezicht op alle economische transacties en menselijk gedrag - en wie controleert de regelgever en wie controleert de controleur?

Zal, vanuit het perspectief van sociale rechtvaardigheid, de economische en sociale ongelijkheid worden verergerd door een samenleving van "haves and have-nots" en door een systeem waarin armere mensen gedwongen kunnen worden overtollige koolstofkredieten te verkopen en daardoor een lager bestaansminimum te handhaven - iets waar Baarsma laaiend enthousiast over is? En, in een tijd waarin ons wordt verteld om 'wetenschap te vertrouwen': waarom krijgt wetenschappelijke innovatie dan geen kans om betere, minder draconische oplossingen te vinden die geen rantsoenering en aanzienlijke beperkingen op menselijk gedrag vereisen?

De Rabobank blijft achter econoom Barbara Baarsma staan, maar dan wel "als gedachte-experiment". Baarsma kwam afgelopen dagen zwaar onder vuur kwam te liggen na uitspraken over een persoonlijk CO2-budget. In het tv-programma Op1 herhaalde zij dinsdagavond haar ideeën over hoe CO2-uitstootrechten verdeeld zouden moeten worden over de samenleving.




Sommige vormen van bedrog, oplichting en hoaxes hebben steeds weer een nieuwe injectie met nieuwe varianten nodig om het officiële angstverhaal in leven te houden. We hebben na Corona inmiddels Omicron gehad, de gevreesde Delta-variant en Mu-variant, en nu dus het apenpokkenvirus. Inmiddels wordt ook alweer het coronavirus van stal gehaald (met daarvoor aangepaste vaccins, hoewel helemaal nog niet bekend is of en hoe er nieuwe varianten komen of uit zien.

Op enig moment, na alle nieuwe varianten, vaccinaties, boosters en wat dan ook, heeft ons inziens de heersende elite het misschien te moeilijk gevonden om de schijn op te houden dat er een onmiddellijke dreiging is. Het wordt over een oude, vertrouwde boeg gegooid: op de decennia-oude verzonnen dreiging van klimaatverandering en aandringen op persoonlijke koolstofemissierechten, steunend op Covid of andere propaganda. De details van de scam du jour kunnen veranderen, maar de patronen van manipulatie blijven hetzelfde.

We moeten niet vergeten dat de oorlog tegen koolstof (CO2) een oorlog tegen het leven is, aangezien we op koolstof gebaseerde wezens zijn die leven in een wereld van op koolstof gebaseerd leven. De onbetrouwbare of liever niet-bestaande wetenschap achter het officiële Covid-verhaal is dezelfde niet-bestaande wetenschap achter het door de mens veroorzaakte verhaal over klimaatverandering (voor de goede orde: dat is wat anders dan milieuverontreiniging). Geef uw vrijheid en rechten niet op en doe uzelf niet te kort door uw gedrag te beperken tot een koolstofplan waarvan gezegd wordt dat het het klimaat wil redden, terwijl het niets van dien aard doet.

O ja, we zouden nog even terugkomen op de koolstofbelastingen en "cap-and-trade"-regelingen, die we eerder noemden. De huidige praktijken van koolstofcompensatie, waarna graag wordt verwezen, is echt een droomplan voor oplichters. Het is een boekhoudtruc die bedoeld is om klimaatvernietigende emissies te verdoezelen. Het is raamdecoratie voor het planten van bomen, bedoeld om af te leiden van de vernietiging van ecosystemen.
De fraude van koolstofcompensatie is gebaseerd op veel van de kenmerken van een klassieke oplichterij:
- het wordt aangewakkerd door hebzucht - Big Oil en vervuilers van bedrijven willen het nastreven van maxmale winst blijven uitvoeren bóven mensen en de planeet.
- het veinst mededogen. Dezelfde klimaatschurken willen publiekelijk lijken te doen alsof ze klimaatactie ondernemen om hun imago te verbeteren. Het is een en al greenwashing.
- het woekert bij angst. Nu de angst voor door mensen gemaakte klimaateffecten wereldwijd wordt aangewakkerd, zijn veel mensen bang om de slechtste klimaatscenario's mee te maken.
- het profiteert van onzekerheid - onwetendheid over het klimaat en verkeerde informatie die door Big Oil is gefinancierd, heeft opzettelijk tot onnodige en contraproductieve verwarring geleid, ondanks het feit dat de wetenschap duidelijk is.

We zullen even kort uitleggen waarom CO2-compensatie een valse oplossing is en hoe het wordt gebruikt voor greenwashing door degenen die willen blijven vervuilen en winst willen maken.
Koolstofcompensatie is een vrijbrief om te blijven vervuilen en leidt ons allemaal af van het echte werk van het terugdringen van de echte vervuiling. Hier proberen bedrijven en overheden hun CO2-reductiedoelstellingen te halen terwijl ze nog steeds van allerlei rotzooi uitstoten (in het kader van de koolstofhoax: CO2).

Zo werkt het: laten we zeggen dat u een kolencentrale heeft. De steenkool die u verbrandt en de CO2 die u uitstoot, gaat de atmosfeer in en verwarmt onze wereld. Dat is onweerlegbaar - alleen is de schaal en invloed onderwerp van discussie. Compensatie moedigt je dan aan om naar een bos te wijzen en te zeggen: "Ik betaal ervoor dat die bomen niet worden verbrand, dus nu staan we gelijk." Dit verandert natuurlijk niets aan het feit dat de CO2 van uw kolencentrale de atmosfeer opwarmt - het laat u alleen een balans op papier zien.

Koolstofcompensatie hangt een prijskaartje aan de natuur. De rijkste landen en bedrijven verhandelen de natuur en land die zij in armere landen kopen voor compensatie, zodat ze de atmosfeer kunnen blijven vervuilen. Op de natuur gebaseerde compenserende projecten verstoren economieën en nemen land en hulpbronnen weg van de lokale gemeenschappen die dit het meest nodig hebben. De natuur moet verboden terrein blijven voor bedrijfscontrole voor klimaatcompensaties.

Koolstofcompensatie wekt de verkeerde indruk dat er een uitweg uit de crisis is zonder dat elke regering en elk bedrijf zijn eigen uitstoot vermindert, wat leidt tot het vertragen of temperen van de ambitie om het echte werk te doen. Greenwashing is nu niet iets wat de planeet ècht nodig heeft.





[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]



[4 augustus 2022]

 

Afdrukken Doorsturen