Voormalig CIA-baas Petraeus eist dat Amerikaanse troepen de strijd aangaan in Oekraïne. We komen nu gevaarlijk dicht bij de rand van een nucleaire afgrond.
Als
dit hoofdartikel van de
Amerikaanse gepensioneerde kolonel Douglas Macgregor u niet de stuipen
op het lijf jaagt, dan weten we het niet meer. Macgregor citeert een
interview met voormalig generaal David Petraeus door het Franse
weekblad
L'Express. Tijdens het
interview zei Petraeus, de voormalige directeur van de CIA, dat het
tijd is voor de Amerikaanse regering om Rusland in Oekraïne te
confronteren met de Amerikaanse strijdkrachten, om de val van Zelensky
en zijn regering te voorkómen.
MacGregor schrijft:
"Toegegeven, de hele zaak lijkt raar, maar de suggestie van Petraeus
moet niet worden afgewezen. Niet omdat de militaire expertise van
Petraeus in overweging moet worden genomen - dat zeker niet. Het
verdient veeleer aandacht, omdat Petraeus nooit zo'n aanbeveling zou
doen, tenzij hij daartoe werd aangespoord door machtige figuren in
Washington en op Wall Street. En zoals Jeffrey Sachs de Amerikanen
vertelt, willen globalistische en neocon-elites duidelijk een directe
gewapende confrontatie met Rusland."
Petraeus, volgens Macgregor, "klom door de gelederen door met iedereen
in een positie van gezag boven hem te raadplegen voordat hij iets
deed", ervoor zorgend dat hij zijn superieuren niet beledigde of
uitdaagde, en zich zo een weg naar een nieuwe promotie baande.
Dat David Petraeus iemand is die niet te vertrouwen is, blijkt uit de verhalen
die rond hem circuleren - meestal uit betrouwbare bronnen. Eigenlijk begon zijn
verraad jegens Amerika vele jaren voordat de generaal Paula Broadwell, een 20
jaar jongere officier van lagere rang, verleidde, nadat ze hem had ontmoet
tijdens een campusbezoek aan Harvard.
Meer dan enige andere leidende militaire figuur was de hele filosofie van
Petraeus gebaseerd op het verbergen van de waarheid, op bedrog, op het opbouwen
van een vals beeld. "Perceptie" is de sleutel, schreef hij in zijn proefschrift
in Princeton uit 1987: "Wat beleidsmakers denken dat er in een bepaald geval
heeft plaatsgevonden, is wat er toe doet - meer dan wat er feitelijk is gebeurd."
Inderdaad, het is niet wat er werkelijk gebeurt dat ertoe doet - het is wat je
het publiek ervan kunt overtuigen dat het denkt dat er is gebeurd.
De mainstream media willen ons doen geloven dat hij een man van grote
integriteit en eer is. De meeste verhalen die over hem werden en worden
geschreven bouwen allemaal profielen op, geënsceneerd en gecontroleerd door het
pr-apparaat van het Pentagon, dat miljoenen dollars kostte, resulterend in een
onrealistische en bovenmenselijke mythe rond de generaal. Ironisch genoeg miste
de door velen gewaardeerde en door seks geobsedeerde gevestigde pers op de een
of andere manier de echte pijpbeurt met bovengenoemde Broadwell. In het
verlengde van deze affaire werd Petraeus wegens het doorspelen van
vertrouwelijke informatie in april 2015 veroordeeld tot een voorwaardelijke
gevangenisstraf van 2 jaar en een boete van $100.000,–.
Voordat we wat meer vertellen over Petraeus - gebeurtenissen die opzettelijk
door de meeste Pentagon-pers en verslaggevers is genegeerd willen we eerst dit
zeggen over de man die ooit bekend stond als koning David, generaal Betray-Us ,
of P4, respectievelijk door zijn bewonderaars, zijn vijanden en zijn
collega-dienstleden. Een indrukwekkende kerel, een zeer gemotiveerd persoon, een
bullshit-artiest van wereldklasse, een fitnessverslaafde en een man die de
afgelopen 20 jaar meer tijd op waardeloze plaatsen heeft doorgebracht dan bijna
elke andere Amerikaan die zijn of haar land dient.
De waarschuwingssignalen over de belangrijkste oneerlijkheid van Petraeus zijn
er al jaren. Hier is een korte samenvatting: we kunnen beginnen met de
hardnekkige vragen die critici hebben gesteld over zijn Bronze Star for Valor.
Of dat Petraeus in 2004, midden in de presidentsverkiezingen, een opiniestuk in
The Washington Post schreef waarin hij president Bush steunde en zei dat het
Irak-beleid werkte. Het beleid werkte niet, maar Bush betaalde de politieke
belangen van de generaal terug door hem drie jaar later de topbaan in de oorlog
te geven.
Er is zijn oorlogsverleden in Irak, te beginnen toen hij in 2004 leiding gaf aan
het trainingsprogramma van de Iraakse veiligheidstroepen wat later bekend werd
als 'Iraakse doodseskaders'. Tijdens zijn laatste Irak-tournee, tijdens de
zogenaamde 'surge', zorgde hij voor wat misschien wel de meest
indrukwekkende oplichterij in de recente Amerikaanse geschiedenis is. Hij
overtuigde het hele establishment in Washington ervan dat de VS de oorlog hadden
gewonnen.
Hij deed het door vast te leggen wat de Golf eigenlijk was: de VS kozen de kant
van de sjiieten in een burgeroorlog, bewapenden ze tot de tanden toe en lieten
de soennieten denken dat ze hen ook zouden helpen. Het was een meedogenloze
onderneming - meer dan 800 Amerikanen stierven tijdens de oorlog, terwijl
honderdduizenden Irakezen het leven lieten tijdens een sectarisch conflict dat
door het beleid van Petraeus werd aangewakkerd. Toen legde hij een rookgordijn
aan en liet de leden van de Sunni Awakening aan hun lot over.
Petraeus was zo overtuigend over Bagdad dat hij president Obama manipuleerde om
hetzelfde te proberen in Kabul. In Afghanistan duwde hij in september 2009 voor
het eerst het Witte Huis slinks in een positie om de oorlog te laten escaleren
(door columnisten op te roepen om de president ite steunen) en voerde hij een
volledige lekcampagne om het beleidsproces van het Witte Huis te ondermijnen.
Petraeus waarschuwde zijn staf op beroemde wijze dat het Witte Huis "fucked" met
de verkeerde man.
De Afghaanse oorlog pakte voor de VS dramatisch uit. Petraeus sloot vreselijke
deals met jongens als Abdul Razzik en andere Afghaanse gangsters en doodde een
stel mensen die niet gedood hoefde te worden. En het deed er allemaal niet toe -
het sloeg nog geen deuk in zijn reputatie. Dit was de tour waarbij Broadwell
zich bij hem voegde op het hoofdkantoor, en het is niet zo schokkend dat hij
ergens troost moet vinden om die dagelijkse horrorshow uit zijn hoofd te zetten.
Tot zover even over Afghanistan en Irak en Petraeus' 'coalitie van bereidwilligen' die met
weinig moeite over de door sancties vernietigde naties stoomde. Dit is
de mentaliteit waarin Petraeus gevangen zit. "Oekraïne is geen Irak,
noch is het Russische leger een Iraakse strijdmacht", waarschuwt
Macgregor.
Nu de winter begint, wordt het pijnlijk duidelijk dat een kapot en
afvallig Oekraïens leger niet in staat zal zijn om de Russen af te
weren. "De reeks Oekraïense tegenaanvallen van de afgelopen 60 tot 90
dagen heeft Oekraïne tienduizenden levens gekost, menselijk kapitaal
in uniform dat Kiev niet kan vervangen", schrijft Macgregor.
Volgens Macgregor is het vijf voor twaalf in Oekraïne. “De Russische
voorhamer die gepland staat om in november of december op het Zelensky-regime
neer te dalen, of wanneer de grond bevriest, zal alle overblijfselen
van Oekraïense troepen verpletteren.”
Het is nu november en de velden van Oekraïne, die notoir modderig zijn
tijdens de herfstregen, zullen spoedig bevriezen en de Russen zullen
actie ondernemen om een einde te maken aan het Zelensky-regime en
zijn ultranationalistische, neonazistische regimenten, nu ingebed in
de reguliere Oekraïense krijgsmacht.
Petraeus beschouwt het tijdschema als cruciaal. Het is nu of nooit om
Zelensky en zijn regime te redden, zijn betoog is doorspekt met "patriotten"
die hulde brengen aan de genocidale massamoordenaar, Stepan Bandera
(die tijdens de Tweede Wereldoorlog met echte nazi's samenwerkte en
honderdduizenden Joden, Polen, Roma en andere "Untermenschen"
afslachtte”).
De gebruikelijke oorlogshaviken in het Witte Huis, het Pentagon, de
CIA en op Capitol Hill gaan er waarschijnlijk van uit dat een rustig
Amerikaans electoraat het argument zal geloven dat de inzet van
Amerikaanse troepen in Oekraïne zonder een oorlogsverklaring een
gezichtsbesparende deal zou kunnen vergemakkelijken met Moskou.
Macgregor gelooft dat het "gevaarlijk en dom is om dat te denken, en
Amerikanen zouden dit idee moeten verwerpen, maar het is niet
onredelijk om aan te nemen dat dit misleide denken wijdverbreid is in
Washington."
Het Amerikaanse publiek wordt momenteel afgeleid door een aantal zaken,
waarvan de meeste te maken hebben met inflatie en een verslechterende
economie, en hoewel ze sympathie kunnen voelen voor de Oekraïners zijn
ze grotendeels onwetend van hun geschiedenis en de bedreiging die de
neonazi's vormen voor etnische Russen in Oekraïne. Maar direct
militair ingrijpen staat zeker niet hoog op de lijst van zaken die ze
willen dat de overheid aanpakt.
In de machtscentra van Washington veronderstelt de aanname van "naar
binnen gaan" altijd bepaalde voorwaarden: een onderdanig Congres dat
zijn verantwoordelijkheid negeert om de War Powers Act in te
roepen, onbeperkte financiële middelen voor militaire actie, en hoge
militaire leiders die bereid zijn om te voldoen aan elk dom idee. Voor
Petraeus en zijn collega's is er ook een grote kans dat er een
tastbare beloning wordt beloofd in de vorm van toekomstige benoemingen
of financieel gewin.
Kortom, een directe confrontatie met een natie die het grootste aantal
kernwapens ter wereld bezit, is een duidelijke en groeiende
mogelijkheid, gezien het leiderschap aan het roer van de nationale
veiligheidsstaat. "Het intellectuele en professionele kaliber van de
Amerikaanse militaire leiders is betreurenswaardig", besluit
Macgregor.
Dat is inderdaad duidelijk sinds de oorlog in Vietnam, de eerste grote
oorlog die het eens zo machtige Amerikaanse leger verloor. Het is nu
een schaduw van zijn vroegere zelf en zit vol met egoïstische
carrièremakers zoals David Petraeus.
Het is niet hysterisch om te waarschuwen dat we aan de rand van de
afgrond staan, terwijl gepolitiseerde, gehersenspoelde (militaire)
leiders, neocons en politici nadenken over hoe het Zelensky-regime,
erfgenamen van een illegale staatsgreep georkestreerd door de
Verenigde Staten, te redden en leugenachtige neocons, in stand
gehouden kan worden.
De regering-Biden zit vol met ‘humanitaire interventionisten’ en
neocons. Als Douglas Macgregor gelijk heeft, en zijn ervaring zeker in
overweging moet worden genomen, zijn we nu gevaarlijk dicht bij het
afdalen in een afgrond zonder terugkeer. Nadat de raketten hun
opslagplaatsen hebben verlaten, is er geen weg meer terug. Terwijl
fanatieke politici zich vooral druk maken over de CO2-hoax groeit met
de dag de mogelijkheid van het uitsterven van het leven op planeet Aarde.
[Alle links, bronnen,
documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[3 november 2022]
Afdrukken
Doorsturen
